– Υπάρχουν αποδείξεις ότι τα κορίτσια θάβονταν ζωντανά στην Αραβία την προ-ισλαμική περίοδο;
– Ποιες ήταν οι αιτίες που οδήγησαν τους Άραβες της Τζαχιλίγια να σκοτώνουν τα κορίτσια τους;
– Γιατί οι Άραβες κατέφευγαν στο να θάβουν ζωντανά τα κορίτσια, τα οποία είναι απαραίτητα για την οικογένεια και τη διαιώνιση του είδους, δηλαδή για την αναπαραγωγή;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Μια από τις κακές συνήθειες των Αράβων της εποχής της Τζαχιλίγια ήταν η ταφή των κοριτσιών ζωντανών. Στο Κοράνι, αυτό αναφέρεται στα ακόλουθα εδάφια:
«Κι αν κάποιος από αυτούς λάβει το χαρμόσυνο μήνυμα για τη γέννηση μιας κόρης, την οποία αποδίδουν στον Αλλάχ, τον Ελεήμονα, το πρόσωπό του θα μαυρίσει από οργή.»
(Αλ-Ζουχρούφ, 43/17),
“Όταν ρωτηθεί η θαμμένη ζωντανή κόρη, ποιο έγκλημα διέπραξε και σκοτώθηκε…”
(Αλ-Τεκβίρ, 81/8-9),
“Αυτά που έκαναν μαζί, έκαναν πολλούς από τους ειδωλολάτρες να θεωρούν την θυσία των παιδιών τους ως κάτι όμορφο.”
(Αλ-Αν’άμ, 6/137)
«Και όταν αναγγέλλεται σε κάποιον από αυτούς η γέννηση θυγατέρας, το πρόσωπό του σκοτεινιάζει από οργή. Κρύβεται από τον κόσμο εξαιτίας του κακού μαντάτου που του δόθηκε. Θα την κρατήσει με ντροπή ή θα την θάψει ζωντανή; Δείτε πόσο κακή είναι η κρίση τους!»
(Αλ-Ναχλ, 16/58-59)
Μία από τις κυριότερες αιτίες της θανάτωσης των κοριτσιών στην προ-ισλαμική Αραβία ήταν η ανησυχία για την επιβίωση. Στην έρημο οι πόροι ήταν εξαιρετικά περιορισμένοι, και η συμβολή των αγοριών στην οικονομική ζωή και στην προστασία των συμφερόντων της φυλής ήταν πολύ μεγαλύτερη από εκείνη των κοριτσιών.
Γι’ αυτό, ένας Άραβας που πίστευε ότι έπρεπε να θυσιάσει ένα από τα παιδιά του, θα προτιμούσε την κόρη του. Η συνήθεια να θάβουν τα κορίτσια ζωντανά ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στις φτωχές φυλές.
Λόγω της ανησυχίας για την επιβίωση και του φόβου της πείνας, παρατηρείται ότι όχι μόνο τα κορίτσια, αλλά και μερικές φορές τα αγόρια δολοφονούνται.
Πράγματι, μια γυναίκα ονόματι Κεμπίρε, η οποία είχε ορκιστεί πίστη στον Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν), έκανε την ακόλουθη εξομολόγηση στον Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν):
«Ω Αγγελιοφόρε του Θεού! Στην εποχή της Τζαχιλίγια έθαψα τέσσερις γιους μου.»
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν)
)
‘σε
“Απελευθερώστε τέσσερις σκλάβους!”
κατόπιν εντολής του, η γυναίκα απελευθέρωσε τρεις σκλάβους και μια παλλακίδα.(1)
Η πρακτική της ταφής ζωντανών κοριτσιών ήταν συνηθισμένη στις ερημικές περιοχές και τα χωριά, παρά στις πόλεις, κατά τα χρόνια της πείνας και της ανέχειας στην Αραβία. (2)
Είναι γνωστό ότι ορισμένοι Άραβες σκότωναν τα κορίτσια τους θάβοντάς τα ζωντανά, επειδή φοβούνταν ότι θα αμαυρώσουν την τιμή τους.
Εκείνη την εποχή, τα παιδιά και οι γυναίκες που αιχμαλωτίζονταν κατά τη διάρκεια πολέμων ή επιδρομών μεταξύ των φυλών, γίνονταν σκλάβοι από τους αιχμαλωτιστές τους και συχνά υφίσταντο σεξουαλική κακοποίηση.
Από την άλλη πλευρά, το να επιδείξει μια γυναίκα μια συμπεριφορά που θεωρείται ανήθικη από την κοινωνία, θα ήταν επίσης ντροπιαστικό για την οικογένειά της.
Οι περιγραφές σχετικά με τη μέθοδο που ακολούθησε ο γονέας που αποφάσισε να σκοτώσει την κόρη του, βασίζονται σε περιορισμένο αριθμό παραδειγμάτων.
Αναφέρονται δύο διαφορετικές μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι που θέλουν να σκοτώσουν την κόρη τους:
Πρώτον
Σύμφωνα με την παράδοση, η γυναίκα που έφτασε η ώρα να γεννήσει, σκάβει έναν λάκκο και γεννάει στην άκρη του. Αν το παιδί είναι αγόρι, το παίρνει και φεύγει, αν είναι κορίτσι, το ρίχνει στον λάκκο, το σκεπάζει με χώμα και το σκοτώνει. (3)
Δεύτερος
Σύμφωνα με την πρακτική, το κορίτσι ανατρέφεται μέχρι να φτάσει τα έξι χρόνια. Ο πατέρας της, αφού της φορέσει καθαρά ρούχα, την παίρνει με το πρόσχημα ότι θα την πάει σε συγγενείς. Στη συνέχεια, την πετάει σε έναν προηγουμένως σκαμμένο λάκκο στην έρημο και την σκεπάζει με χώμα. (4)
Ο Χαλίφης Ομάρ έθαψε ζωντανή την κόρη του;
Αν και λέγεται ότι ο Χαζράτ Ομέρ έθαψε ζωντανή μια κόρη του,
Δεν υπάρχουν πληροφορίες στις βασικές πηγές.
Φαίνεται ότι πρόκειται για έργο μεταγενέστερων συγγραφέων διηγημάτων.
Ο Χαζράτ Ομέρ ήταν 26 ετών όταν ασπάστηκε το Ισλάμ. Η κόρη του, Χάφσα, γεννήθηκε το έτος που επισκευάστηκε η Κάαμπα κατά την περίοδο της Τζαχιλίγια, δηλαδή πέντε χρόνια πριν από την προφητεία. (5) Σύμφωνα με αυτό, ο Χαζράτ Ομέρ θα έπρεπε να ήταν 15 ετών όταν γεννήθηκε η Χάφσα.
Είναι απαραίτητο να ρωτήσουμε:
Αν ένας άνθρωπος σε αυτή την ηλικία δεν έχει σκοτώσει την κόρη του, θα τη σκοτώσει στην ωριμότητά του;
Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Χαφσά ήταν μια από τις λίγες γυναίκες που ήξεραν να διαβάζουν και να γράφουν, γίνεται κατανοητό ότι οι απόψεις της οικογένειάς της για τις γυναίκες δεν μπορούν να εξισωθούν με εκείνες των Βεδουίνων, και επομένως οι ιστορίες που λένε ότι έθαβαν τις κόρες τους ζωντανές δεν πρέπει να είναι αληθινές.
Από την άλλη πλευρά, ο Χαζράτ Ομέρ ήταν μια από τις σεβαστές προσωπικότητες της Μέκκας πριν από το Ισλάμ. Ήταν ξάδελφος των Χανιφιτών.
Ζαΐδ μπιν Αμρ
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν από εκείνους που αντιτάχθηκαν στη δολοφονία των κοριτσιών.(6)
Είναι πιθανό αυτή η ιστορία να σχετίζεται με τον διάλογο μεταξύ του Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) και του Καΐς μπιν Άσιμ, όπως τον μετέφερε ο Χαλίφης Ομάρ.
Σύμφωνα με αυτό.
Ο Τεμίμιος Καΐς μπιν Άσιμ,
Προσερχόμενοι στον Αγγελιοφόρο του Θεού
«Στην εποχή της ειδωλολατρίας έθαψα ζωντανές οκτώ κόρες μου.»
είπε. Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν)
) «Απελευθερώστε έναν σκλάβο για καθέναν από αυτούς.»
είπε. Κάις
“Έχω καμήλες.”
όταν λέμε
«Τότε, σφάξτε μια καμήλα για τον καθένα από αυτούς.»
είπε. 7)
Αυτή η αφήγηση, η οποία αποδίδεται στον Χαζράτ Ομέρ, πιθανότατα του αποδόθηκε αργότερα, επειδή θεωρήθηκε ότι ταιριάζει με την προσωπικότητά του!
Για λεπτομερείς πληροφορίες και πηγές σχετικά με τα θέματα που αναφέρονται στην ερώτηση, βλ.:
– Καθηγητής Δρ. Αδνάν Ντεμιρτζάν, Η συνήθεια της θανάτωσης των κοριτσιών με ταφή στους Άραβες της Τζαχιλίγιας, ΙΣΤΕΜ, Έτος:2, Τεύχος:3, 2004, σ. 9-29.
– Βοηθ. Καθ. Δρ. Γιαβούζ ΓΙΛΝΤΙΡΙΜ, Το Φαινόμενο της Παιδοκτονίας στην Προ-Ισλαμική Αραβική Χερσόνησο, Περιοδικό Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Κωνσταντινούπολης, τεύχος 7 (2003), σ. 79-111.
Υποσημείωση:
1) Ταμπαράνι, αλ-Μου’τζεμ αλ-Κεμπίρ, 15/15; Χεϊσέμι, Ματζμα’ουζ-Ζαβάιντ, 4/18; Ιμπν Χατζέρ, αλ-Ισάμπε, VIII, 93.
2) βλ. Ντερβέζε, Ιζέτ, Η Ζωή του Προφήτη Μωάμεθ σύμφωνα με το Κοράνι, Μετάφραση: Μεχμέτ Γιόλτσου, 2η Έκδοση, Κωνσταντινούπολη, 1995, 1/147.
3) βλ. Beğavi, Mealimü’t-Tenzfl, Thk.: Halid el-‘Ak, 2η έκδοση, Βηρυτός 1407/1987, 4/452.
4) βλ. Alusi, Tafsir, 3/43; Cevad Ali, el-Mufassal, 5/89.
5) Ιμπν Σαδ, Ταμπακάτ, 3/269-270, 8/81.
6) Μπουχάρι, Μενακίμπ αλ-Ανσάρ 24.
7) Ταμπεράνι, Μου’τζεμ αλ-Κεμπίρ, 18/337; Μπεϋχάκι, ες-Σουνέν αλ-Κουμπρά, Έκδ.: Μουχάμμεντ Αμπντουλκαδίρ ‘Ατα, Μέκκα 1414/1994, 8/116.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
