– Αφού οι αρετές των ανθρώπων δεν αρκούν για να τους οδηγήσουν στον παράδεισο, αφού ο παράδεισος είναι πολύ ανώτερος για να κερδηθεί με αρετές, τότε γιατί επιδιώκουμε να κάνουμε καλές πράξεις;
– Τότε γιατί ενθαρρύνεται η ομαδική προσευχή, αφού έχει είκοσι επτά φορές περισσότερη ανταμοιβή;
– Γιατί προτείνονται διάφοροι τρόποι για να κάνουμε περισσότερα καλά έργα;
– Δεν θα κερδίσουμε έτσι κι αλλιώς τον παράδεισο με τις αρετές μας;…
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Όπως οι ευλογίες που δίνονται στους ανθρώπους σε αυτόν τον κόσμο είναι δώρα του Θεού, έτσι και οι ευλογίες της μετά θάνατον ζωής είναι δώρα και χάρες του Θεού. Οι άνθρωποι δεν θα φτάσουν σε αυτές τις ευλογίες με τις πράξεις λατρείας τους, όπως δεν φτάνουν στις ευλογίες αυτού του κόσμου με τις πράξεις λατρείας τους.
Οι πράξεις λατρείας γίνονται αποκλειστικά και μόνο επειδή το έχει διατάξει ο Αλλάχ.
Εάν επιδιώκεται κάτι, ακόμη και οι ευλογίες του Παραδείσου, η ειλικρίνεια στη λατρεία διακυβεύεται και δεν επιτυγχάνεται η τελειότητα στη λατρεία.
Το κλειδί του παραδείσου είναι η πίστη.
Αυτό που καθορίζει την θέση και την αξία εκεί είναι η λατρεία και η αποχή από τις απαγορευμένες πράξεις. Ωστόσο, όσο και να λατρεύει ένας μουσουλμάνος, δεν αρκεί για να κερδίσει τον παράδεισο. Διότι οι λατρείες που κάνουμε είναι μια έκφραση ευγνωμοσύνης για τις ευλογίες που μας δόθηκαν σε αυτόν τον κόσμο. Μάλιστα, δεν αρκούν ούτε γι’ αυτές. Γι’ αυτό, ο παράδεισος θα είναι ένα δώρο από τον Αλλάχ. Οι μουσουλμάνοι, υπακούοντας τον λόγο Του, θα Τον έχουν ευχαριστήσει, και ο Αλλάχ θα τους χαρίσει τον παράδεισο. Διαφορετικά, δεν μπορούμε να κερδίσουμε τον παράδεισο με τις λατρείες μας.
Επιπλέον, η μη τέλεση της προσευχής συνεπάγεται την παραβίαση της εντολής του Θεού και την διάπραξη αμαρτίας, η οποία με τη σειρά της επισύρει την τιμωρία της κόλασης.
Η βαθμολογία των αρετών στις λατρευτικές πράξεις είναι:
Αυτό είναι το μέτρο της ευαρέστησης του Θεού από τη λατρεία. Ο Θεός ευαρεστείται περισσότερο από τους δούλους Του όταν προσεύχονται ομαδικά. Επομένως, ο δούλος που προσεύχεται ομαδικά, επιδιώκοντας αυτή την ευαρέστηση του Κυρίου, θα κερδίσει περισσότερη ανταμοιβή.
Η κόλαση είναι η θεία δικαιοσύνη, ο παράδεισος η θεία χάρη.
Ο Παντοδύναμος Θεός, που δεν έχει ανάγκη από τίποτα και στον οποίο όλα είναι υποχρεωμένα, δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη από τη λατρεία των αδύναμων δούλων Του, όπως εμείς. Δεν έχει ανάγκη από τίποτα από εμάς. Γιατί το σύμπαν και ό,τι περιέχει, ό,τι υπάρχει, ανήκει σε Αυτόν, είναι δική Του ιδιοκτησία.
Ως εξαιρετικά ανήμποροι και αδύναμοι υπηρέτες, εμείς είμαστε φτωχοί και έχουμε ανάγκη.
Οι ανάγκες μας εκτείνονται στην αιωνιότητα. Θέλουμε ένα λουλούδι, όπως θέλουμε και μια άνοιξη.
Δεν μπορούμε καν να σταματήσουμε να επιθυμούμε τον αιώνιο παράδεισο. Ακόμα κι αν ο κόσμος ήταν δικός μας, δεν θα μπορούσαμε να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Κι όμως, καταφέρνουμε να καλύψουμε μόνο ένα ελάχιστο μέρος των αναγκών μας. Ο τόπος όπου ικανοποιούνται οι ατελείωτες ανάγκες μας, είναι ο παράδεισος, η κατοικία της αιώνιας ευτυχίας.
Μπορούμε να εξηγήσουμε με ένα παράδειγμα ότι ο Θεός δεν έχει ανάγκη από τη λατρεία μας και ότι εμείς είμαστε αυτοί που πραγματικά έχουμε ανάγκη:
Όταν αρρωσταίνουμε, πηγαίνουμε στο γιατρό. Ο γιατρός, αφού διαγνώσει την ασθένειά μας, γράφει μια συνταγή. Στη συνέχεια, επιμένει να παίρνουμε τα φάρμακα στις καθορισμένες ώρες. Η πρόθεση του γιατρού είναι να θεραπεύσει τον ασθενή του και να τον ανακουφίσει το συντομότερο δυνατό. Και εμείς, αντί να εκτιμήσουμε αυτήν την καλή πρόθεση του γιατρού,
«Κύριε γιατρέ, ωφελεί εσάς η χρήση αυτών των φαρμάκων; Έχετε κάποια ανάγκη που μου συνταγογραφείτε αυτά τα πικρά και δυσάρεστα φάρμακα;»
μια τέτοια κίνηση θα ήταν αχρείαστη και θα μας έφερνε σε γελοία θέση.
Όπως σε αυτό το παράδειγμα, εμείς οι άνθρωποι είμαστε πνευματικά άρρωστοι. Πνευματικά ταλαιπωρούμαστε από τις πληγές που άνοιξαν στην καρδιά και την ψυχή μας η αμαρτία και οι αμφιβολίες. Ο Υπέρτατος Κύριος, λοιπόν, διέταξε την προσευχή ως βάλσαμο στις πληγές μας, ως φάρμακο στις ταλαιπωρίες μας, για να καθαρίσουμε τα συναισθήματα και τις ευαισθησίες μας από τη σκουριά της αμαρτίας, να τα γυαλίσουμε, να τα φωτίσουμε και να θεραπευτούμε από αυτές τις πνευματικές ασθένειες. Ενώ το ζήτημα είναι τόσο σαφές και ξεκάθαρο, πάλι εγείρονται…
«Ω Κύριε, τι ανάγκη έχεις από τη λατρεία μας, γιατί επιμένεις τόσο πολύ να σε λατρεύουμε;»
Αυτό που λέμε είναι χίλιες φορές πιο άτοπο και γελοίο από το να επιπλήττει ο ασθενής τον γιατρό.
Επιπλέον, μπορούμε να εξηγήσουμε τη σοφία της δήλωσης του Θεού ότι θα επιβάλει πνευματική δυσκολία σε αυτόν τον κόσμο και σκληρή τιμωρία στην άλλη ζωή σε όποιον εγκαταλείπει τη λατρεία και δεν εκπληρώνει το καθήκον της υπακοής, με το ακόλουθο παράδειγμα:
Όταν συλλαμβάνεται και οδηγείται ενώπιον του δικαστή ένας άνθρωπος που βλάπτει τη ζωή, την περιουσία και την τιμή του έθνους, ο δικαστής τον καταδικάζει και τον τιμωρεί ανάλογα με το έγκλημά του. Κανείς δεν τον λυπάται, γιατί αξίζει την τιμωρία του, και
“Κρίμα”
δεν λέει.
Ο Παντοδύναμος Θεός, ο Κύριος της απόλυτης δικαιοσύνης και δύναμης, τιμωρεί τον άνθρωπο που παραβιάζει τα δικαιώματα όλων των πλασμάτων με την εγκατάλειψη της λατρείας, με ψυχικές δυσκολίες στον κόσμο τούτο και με την κόλαση στην άλλη ζωή. Και αυτό είναι δίκαιο και ορθό.
Πράγματι, κάθε ζωντανό και άψυχο ον δοξάζει τον Δημιουργό του με τη δική του γλώσσα και εκτελεί τέλεια το καθήκον του. Για παράδειγμα, η γη φιλοξενεί κάθε σπόρο που ρίχνεται μέσα της, βοηθώντας τον να βλαστήσει. Το νερό εκπληρώνει τέλεια το καθήκον του, δίνοντας ζωή στον κόσμο. Η φωτιά εκτελεί τέλεια το δικό της μερίδιο, μαγειρεύοντας το φαγητό των ανθρώπων, ζεσταίνοντάς τους και εκτελώντας πολλές άλλες λειτουργίες.
Επειδή ο άνθρωπος δεν βλέπει το σύμπαν με το μάτι της πίστης και εγκαταλείπει τα καθήκοντά του, την λατρεία, δεν μπορεί να δει και την λατρεία των πλασμάτων, τα κατηγορεί για αταξία και τελικά καταλήγει στην άρνηση. Επειδή αρνείται ότι είναι στοιχεία που έχουν ανατεθεί από τον Θεό, παραβιάζει τα δικαιώματά τους, τους αδικεί. Γι’ αυτό, η τιμωρία του, αντί να είναι μία, πολλαπλασιάζεται ανάλογα με τον αριθμό των πλασμάτων.
Επιπλέον, ο άνθρωπος που δεν προσεύχεται αδικεί και τον εαυτό του. Πάνω απ’ όλα,
Η ψυχή, το σώμα και όλα τα μέλη του ανθρώπου είναι μια παρακαταθήκη που του έχει ανατεθεί.
Ο άνθρωπος δεν έχει πληρώσει ούτε μπορεί να πληρώσει τίμημα για όλα τα αγαθά που κατέχει. Για παράδειγμα, με ποια δύναμη αποκτήσαμε τα μάτια μας, ή αν έπρεπε να τα αγοράσουμε, θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε και να πληρώσουμε την αξία τους; Αφού ο αληθινός ιδιοκτήτης αυτών των αγαθών είναι ο Θεός, δεν τα έχει αφήσει και χωρίς σκοπό. Ιδιαίτερα κατά την προσευχή, όλες οι αισθήσεις και τα συναισθήματά μας παίρνουν το μερίδιό τους.
Εδώ είναι το σημείο όπου ο άνθρωπος εγκαταλείπει τη λατρεία,
θεωρείται ότι έχει αφήσει όλα τα μέλη, τα αισθήματα και τις ευαισθησίες του σε κατάσταση αχρηστίας. Έτσι, καταπιέζοντας τον εαυτό του, γίνεται άξιος τιμωρίας.
Ο άνθρωπος, με όλη αυτή τη σκληρότητα και την αδικία που διαπράττει, είτε εν γνώσει του είτε όχι, καταδικάζει τον εαυτό του σε τιμωρία, τόσο σε αυτόν τον κόσμο όσο και στον άλλο!
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
