– Ο θάνατος είναι ανυπαρξία;
– Μπορείτε να μου δώσετε πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση μετά τον θάνατο;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Δεν πεθαίνει η ψυχή, αλλά το σώμα. Ο άνθρωπος όμως είναι κατ’ ουσίαν ψυχή. Το σώμα είναι το σπίτι ή το ένδυμά της. Η αλλαγή, η φθορά ή η καταστροφή του ενδύματος δεν βλάπτει την ύπαρξη του ατόμου. Ο Κύριός μας, που μας έντυσε με αυτό το σώμα σε αυτή τη γήινη ζωή και έτσι έθεσε τη σχέση μας με το σύμπαν, όταν μας αποσύρει από αυτόν τον κόσμο, αποχωρίζει την ψυχή μας από αυτό το ένδυμα, την απομακρύνει από αυτό το κτίριο. Μετά τη ζωή του τάφου, που ονομάζουμε Μπερζάχ, όταν οι άνθρωποι αναστηθούν για μια αιώνια ζωή, δηλαδή θα δοθούν στις ψυχές σώματα κατάλληλα για εκείνον τον κόσμο.
Ο θάνατος δεν είναι ανυπαρξία. Δεν είναι το τίποτα.
Σχετικά με αυτό το θέμα, θα θέλαμε να αναφέρουμε το ακόλουθο δίδαγμα σοφίας από το σύγγραμμα Nur Külliyatı:
Ο θάνατος δεν είναι εκτέλεση, αλλά αλλαγή τόπου. Ο τάφος δεν είναι το στόμιο ενός σκοτεινού πηγαδιού, αλλά η πύλη των φωτεινών κόσμων. Ο κόσμος, με όλη του τη λαμπρότητα, είναι σαν μια φυλακή σε σύγκριση με τον άλλο κόσμο. Φυσικά, το να βγεις από τη φυλακή του κόσμου και να μπεις στον κήπο του παραδείσου, να περάσεις από τη θορυβώδη και κουραστική ζωή του σώματος στον κόσμο της ηρεμίας και στο πεδίο της πτήσης των ψυχών, να απομακρυνθείς από τον θορυβώδη και ανήσυχο κόσμο των πλασμάτων και να πας στην παρουσία του Ελεήμονος, είναι ένα ταξίδι που επιθυμείται με χίλιες ψυχές, ίσως και μια ευτυχία.
“Όπως η γέννηση στη ζωή είναι μια πράξη δημιουργίας και θείας πρόνοιας, έτσι και η αποχώρηση από τον κόσμο είναι μια πράξη δημιουργίας και θείας πρόνοιας, μια σοφία και μια πρόβλεψη. Διότι ο θάνατος, ακόμα και στο πιο απλό επίπεδο ζωής, τη φυτική ζωή, αποδεικνύει ότι είναι ένα έργο τέχνης πιο κανονικό από τη ζωή. Γιατί ο θάνατος των καρπών, των σπόρων, των σπερμάτων, αν και φαίνεται να είναι σήψη και διάλυση, είναι στην πραγματικότητα μια εξαιρετικά κανονική χημική διαδικασία, μια ισορροπημένη ανάμειξη στοιχείων και μια σοφή οργάνωση ατόμων, μια ζύμωση που εκδηλώνεται με τη ζωή του σπόρου. Επομένως, ο θάνατος του σπόρου είναι η αρχή της ζωής του σπόρου· ίσως είναι η ίδια η ζωή, γι’ αυτό και αυτός ο θάνατος είναι εξίσου δημιουργημένος και κανονικός με τη ζωή.”
“Επειδή ο θάνατος των ζωντανών καρπών ή των ζώων στο στομάχι του ανθρώπου αποτελεί την αρχή της ζωής του ανθρώπου, λέγεται.”
“Αυτή είναι η νεκρή κατάσταση της φυτικής ζωής, η κατώτερη βαθμίδα της ζωής· αν ένα τέτοιο πλάσμα είναι σοφό και τακτοποιημένο, τότε ο θάνατος, που συμβαίνει στην ανώτερη βαθμίδα της ζωής, δηλαδή στην ανθρώπινη ζωή, είναι σίγουρα σαν ένας σπόρος που μπαίνει κάτω από τη γη και γίνεται δέντρο στον κόσμο του αέρα, έτσι και ένας άνθρωπος που μπαίνει κάτω από τη γη, σίγουρα θα δώσει ένα βλαστάρι αιώνιας ζωής στον κόσμο του Μπερζάχ.”
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
