– Ο Θεός, πριν δημιουργήσει τον διάβολο, γνώριζε ότι θα τον αντιταχθεί. Γνώριζε επίσης τι θα έκανε ο Αδάμ, όταν τον δημιούργησε. Αν ήθελε, θα μπορούσε να δημιουργήσει όλους τους ανθρώπους πιστούς ή κατοίκους του παραδείσου. Ή θα μπορούσε να τους βάλει κατευθείαν στον παράδεισο, χωρίς να τους υποβάλει σε δοκιμασία. Αναμφίβολα, η δύναμή του είναι απεριόριστη.
– Συμπερασματικά, οι άνθρωποι που θα πάνε στην κόλαση θα λυπήσουν τον Δημιουργό. Αν εμείς λυπόμαστε, ο Δημιουργός, ο πλούσιος σε έλεος, δεν θα λυπηθεί; Ποια είναι η σοφία πίσω από αυτό;
– Αν ήθελε, δεν θα δημιουργούσε την κόλαση, αλλά θα μπορούσε να επιβάλει μια μικρή τιμωρία. Λέτε ότι η ύπαρξη, ακόμα και στην κόλαση, είναι καλύτερη από την ανυπαρξία, οπότε γιατί οι κάτοικοι της κόλασης θα ήθελαν να πάψουν να υπάρχουν;
– Δεν το καταλαβαίνω. Γιατί, όταν θα πεθάνουν, δεν θα το συνειδητοποιούν. Γιατί να είναι καλύτερο να καίγονται και να υποφέρουν ασταμάτητα;
– Είναι αμαρτία να αμφισβητούμε πράγματα σαν αυτά, των οποίων δεν γνωρίζουμε τη σοφία;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
– Ο Θεός σαφώς
και θα γεμίσει την κόλαση με ανθρώπους και δαίμονες
έχει αναφερθεί.
(Σουτζούντ, 32/13)
Ο Θεός, πέρα από την άπειρη ευσπλαχνία του, διαθέτει και άπειρη δικαιοσύνη. Όπως η άπειρη ευσπλαχνία του θεωρείται μέσο για να οδηγήσει όλους στον παράδεισο, έτσι και η άπειρη δικαιοσύνη του προβλέπει την τιμωρία των αδικούντων με την κόλαση.
– Αν δεν υπήρχε η δοκιμασία, οι καλοί και οι κακοί, οι δυνάστες και οι αδικημένοι θα ζυγίζονταν με το ίδιο μέτρο. Ένας μαθητής που δεν ξέρει να διαβάζει και να γράφει θα θεωρούνταν ίσος με έναν απόφοιτο της νομικής. Οι εργατικοί και οι τεμπέληδες, οι κλέφτες και οι ιδιοκτήτες θα ζυγίζονταν με το ίδιο μέτρο, και θα δίνονταν οι ίδιες αμοιβές τόσο στους επιτυχόντες όσο και στους αποτυχόντες.
Αυτό είναι κάτι που δεν συνάδει με την έννοια της δικαιοσύνης. Ποιος από εμάς θα δεχόταν να μοιραστεί την ίδια ανταμοιβή με έναν κλέφτη και έναν δολοφόνο που λήστεψε το σπίτι μας και σκότωσε τον αδελφό μας;
Υπάρχει κάτι πιο άσχημο από το να ζητάς από τον Θεό να εγκρίνει κάτι με το οποίο εμείς δεν συμφωνούμε;
Του Θεού
τις εκδηλώσεις των χιλίων και ενός ονομάτων του
που αρνείται, αυτός είναι ο 124.000
τον προφήτη του,
104 ιερός
το βιβλίο του
που τον διαψεύδουν, όλη του τη ζωή
αχάριστος απέναντι στις ευεργεσίες
, σε αυτόν/αυτήν
που θεωρεί την ανταρσία ως αρετή
, στους καλούς δούλους του
τους τυράννους, τους δυνάστες, τους δολοφόνους, τους απίστους
Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη αναλγησία από το να ζητάς να σε βάλει στον παράδεισο μαζί με τους πιστούς υπηρέτες που τον υπακούουν;
– Για να μην υπάρξουν τέτοια παραδείγματα αδικίας, αλλά αντίθετα να ανταμείβονται οι υπάκουοι και να τιμωρούνται οι ανυπάκουοι, δημιουργήθηκαν ο παράδεισος και η κόλαση. Ο παράδεισος είναι η κατοικία της αιώνιας ευσπλαχνίας, ενώ η κόλαση είναι η κατοικία της δικαιοσύνης.
«Είναι άραγε ο πιστός όμοιος με τον ασεβή; Αυτοί βέβαια δεν είναι όμοιοι.»
(Σουτζούντ, 32/18),
“Εμείς ποτέ δεν κατηγορήσαμε τους Μουσουλμάνους για εγκλήματα
(άπιστοι)
Θα το κάνουμε; Τι σου συμβαίνει; Πώς;
(κάτι τέτοιο)
αποφασίζετε;”
(Κάλαμος, 68/35-36)
Σε στίχους όπως αυτός και σε παρόμοιους, υποδεικνύεται ότι η κόλαση είναι τόπος δικαιοσύνης.
– Σχετικά με αυτό το θέμα, αξίζει να εξετάσουμε τις ακόλουθες δηλώσεις του Bediüzzaman:
«Η ύπαρξη της κόλασης και η σκληρή τιμωρία της δεν έρχονται σε αντίθεση με την απεριόριστη ευσπλαχνία, την αληθινή δικαιοσύνη και τη σοφή, μετρημένη σοφία. Αντιθέτως, η ευσπλαχνία, η δικαιοσύνη και η σοφία επιθυμούν την ύπαρξή της. Διότι, όπως…»
Η τιμωρία ενός τυράννου που καταπατά τα δικαιώματα χιλιάδων αθώων και η θανάτωση ενός τέρατος που κατασπαράζει εκατοντάδες αθώα ζώα, είναι χίλιες φορές ευλογία για τους αδικημένους, μέσα στη δικαιοσύνη.
Και το να συγχωρείς εκείνον τον τύραννο και να απελευθερώνεις το τέρας, είναι εκατό φορές πιο άσπλαχνο απέναντι σε εκατό ανυπεράσπιστους, σε αντάλλαγμα μιας άδικης ελεημοσύνης.“Ακριβώς έτσι, ο απόλυτος άπιστος, που καταδικάζεται στην κόλαση, με την απιστία του παραβιάζει τα δικαιώματα των Θεϊκών Ονομάτων με άρνηση, παραβιάζει τα δικαιώματα των υπαρχόντων που μαρτυρούν για τα Ονόματα αυτά με την απόρριψη των μαρτυριών τους, παραβιάζει τα δικαιώματα των πλασμάτων με την άρνηση των υψίστων καθηκόντων τους να δοξάζουν τα Ονόματα αυτά, και παραβιάζει τα δικαιώματα της Θεϊκής Κυριαρχίας, που είναι ο σκοπός της δημιουργίας του σύμπαντος, η αιτία της ύπαρξης και της διατήρησής του, με την απόρριψη της υπακοής και της αντανάκλασης της Θεϊκής Κυριαρχίας, με αποτέλεσμα να διαπράττει ένα τόσο μεγάλο έγκλημα, μια τέτοια αδικία, που δεν υπάρχει δυνατότητα συγχώρεσης.”
Ο Αλλάχ δεν συγχωρεί την αποδοχή άλλων θεών εκτός από Αυτόν.
θα αξιωθεί την απειλή του στίχου. Το να μην τον ρίξουμε στην Κόλαση, αντί μιας αδικαιολόγητης ευσπλαχνίας, θα είναι αδικαιολόγητη σκληρότητα προς τους αμέτρητους ενάγοντες των οποίων τα δικαιώματα παραβιάζονται. Και αυτοί οι ενάγοντες, όπως επιθυμούν την ύπαρξη της Κόλασης, έτσι και την δόξα, την μεγαλοπρέπεια και την τελειότητα του Θεού επιθυμούν απολύτως.”
(Ασά-ι Μούσα, σελ. 48)
– «Αιώνια παραμονή στην κόλαση ή αφανισμός»
Ο Μπεντιουζζαμάν Σαΐντ Νουρσί εξηγεί τη σύνδεση και τη σύγκριση μεταξύ αυτών ως εξής:
«Ο άνθρωπος (…) επιθυμεί την προσωρινή του παραμονή στον κόσμο, όπως επιθυμεί με πάθος την αιώνια παραμονή σε μια αιώνια κατοικία (…) Και έχει τέτοιες επιθυμίες και προσδοκίες που τίποτα άλλο εκτός από την αιώνια ευτυχία δεν τον ικανοποιεί. Ακόμη, όπως αναφέρεται στο Δέκατο Λόγο, κάποτε –στην παιδική μου ηλικία– ρώτησα τη φαντασία μου:»
“Θα ήθελες να σου δοθεί ζωή ενός εκατομμυρίου ετών και η εξουσία του κόσμου, αλλά μετά να καταλήξεις στο τίποτα και στο μηδέν; Ή θα ήθελες ένα αιώνιο, αλλά ταπεινό και επίπονο σώμα;”
είπα. Κοίταξα, επιθυμώντας το δεύτερο και όχι το πρώτο.
“αχ”
τράβηξε.
“Ακόμα και στην κόλαση, θέλω να επιβιώσω.”
είπε.
(Ακτίνες, σελ. 222, 223)
Από αυτή τη δήλωση καταλαβαίνουμε το εξής:
α)
Στη φύση/δημιουργία του ανθρώπου υπάρχει ένα
«η επιθυμία για αιώνια αγάπη»
Υπάρχει. Ο άνθρωπος, εφόσον μπορεί να ακούσει τη φωνή της φύσης/συνείδησής του, είναι πρόθυμος να υπομείνει κάθε είδους δυσκολίες για χάρη αυτής της αγάπης. Ακόμη και αν είναι κόλαση, είναι πρόθυμος να πάει εκεί για χάρη της “αιωνιότητας”.
β)
Αυτό είναι ένα έμφυτο συναίσθημα στον άνθρωπο. Ωστόσο, ο άνθρωπος έχει και άλλα συναισθήματα. Για παράδειγμα, η αποφυγή του πόνου, των βασανιστηρίων και της ταλαιπωρίας είναι επίσης ένα σημαντικό συναίσθημα.
«Εκείνη την ημέρα ο άνθρωπος θα αναλογιστεί τις πράξεις του, και ο άπιστος…»
“Μακάρι να ήμουν χώμα.”
θα πει.”
(Αλ-Ναμπά, 78/40)
Στο στίχο με την έννοια αυτή, γίνεται αναφορά σε αυτό το συναίσθημα του ανθρώπου. Στην περίπτωση σύγκρουσης αυτών των δύο συναισθημάτων, θα επικρατήσει το συναίσθημα που θα νικήσει. Στη χρονική περίοδο που ο Μπεντιουζζαμάν έκανε τη σύγκριση, η φαντασία του…
«επιθυμία επιβίωσης»
Αυτό το έχει θέσει πάνω από οτιδήποτε άλλο και έχει επιθυμήσει να υπάρξει, ακόμα και στην κόλαση. Αυτό είναι το σημείο που μερικές φορές παραβλέπουμε.
γ)
Κάποιοι εραστές έχουν υπομείνει τόσα βάσανα και τόσες δοκιμασίες για χάρη της αγάπης, που δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχουν περάσει. Ποιος δεν έχει ακούσει τις ιστορίες του Φερχάτ και της Σιρίν, του Κερέμ και της Ασλί, του Μεμ και της Ζιν; Φαίνεται πως το συναίσθημα της αγάπης, που διαθέτει ο άνθρωπος σε υψηλό δυναμικό, όταν λειτουργεί σωστά, μπορεί να νικήσει όλα τα άλλα συναισθήματα και να επιβάλει τη δική του θέληση.
Συνεπώς, η εν λόγω σύγκριση του Μπεντιουζζαμάν Χαζρέτλερί σημαίνει την έκφραση αυτής της έμφυτης αλήθειας.
δ)
Σήμερα, είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι κανείς γενικά δεν προτιμά την θανατική ποινή –ακόμα και αν είναι πολύ οδυνηρή– από την ισόβια κάθειρξη. Οι οικογένειες των καταδίκων των οποίων η θανατική ποινή μετατρέπεται σε ισόβια κάθειρξη, το γιορτάζουν σαν γιορτή.
Αυτό το παράδειγμα, επίσης, δείχνει την ανθρώπινη…
«αγάπη της αιωνιότητας»
αποδεικνύει πόσο ισχυρός είναι.
ε)
Κάποιοι άνθρωποι αυτοκτονούν, καταστρέφουν τον εαυτό τους με τη δική τους θέληση. Γιατί, κατά τη γνώμη τους, το να πεθάνεις είναι προτιμότερο από το να ζεις και να υποφέρεις από ανυπόφορες δυσκολίες. Η αίσθηση της αυτοκτονίας στον άνθρωπο είναι η ίδια η αίσθηση της φυγής από τις δυσκολίες που αναφέραμε παραπάνω. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι κανένας από τους φυσιολογικούς ανθρώπους δεν εγκρίνει αυτή την αυτοκτονία.
Άρα, εδώ.
«αγάπη της αιωνιότητας»
με την αίσθηση της παντοτινής ύπαρξης, όπως λέγεται,
“αποφυγή της ταλαιπωρίας”
υπάρχει μια σύγκρουση συναισθημάτων. Στο άτομο που αυτοκτονεί, το συναίσθημα της «απόδρασης από τη δυσφορία» υπερτερεί, σε αντίθεση με τους άλλους ανθρώπους.
«αγάπη της αιωνιότητας»
η επιθυμία του/της είναι πιο ισχυρή. Γι’ αυτόν/αυτήν αυτά
«η αυτοκτονία είναι λάθος, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες»
σκέφτονται.
στ)
Από όλες τις εξηγήσεις φαίνεται ότι ο άνθρωπος, ακόμα και αν βρίσκεται στην κόλαση, προτιμά την αιώνια ύπαρξη από την ανυπαρξία. Ωστόσο, τα συναισθήματα του ανθρώπου δεν λειτουργούν πάντα σωστά. Γι’ αυτόν τον λόγο, μερικές φορές προτιμά ένα άχρηστο κομμάτι χαλκού από ένα αυθεντικό διαμάντι.
«Εκείνοι που προτιμούν την επίγεια ζωή από την αιώνια ζωή.»
(Αβραάμ, 14/3)
Ο στίχος αυτός υποδεικνύει ότι: Μερικές φορές, ορισμένοι πιστοί (παρότι έχουν πίστη) και ορισμένοι λόγιοι (παρότι γνωρίζουν καλά την μεταθανάτια ζωή) προσχωρούν στους αμαρτωλούς, επιλέγοντας συνειδητά και με ευχαρίστηση την εγκόσμια ζωή αντί της θρησκείας και της μεταθανάτιας ζωής, σαν να προτιμούν ένα φτηνό μπουκάλι από ένα διαμάντι που γνωρίζουν, αναγνωρίζουν και έχουν βρει· επιλέγουν με πείσμα την ασωτία της ζωής αντί των θρησκευτικών αισθημάτων και καυχιούνται για την αθεΐα τους.
(βλ. Ακτίνες, σελ. 724)
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
– Αν ο διάβολος δεν είχε δημιουργηθεί, θα ήμασταν όλοι στον παράδεισο;
– Γιατί ο Θεός, ο οποίος είναι απείρως ελεήμων, δοκιμάζει τους υπηρέτες του για τον παράδεισο;
– Ο Θεός γνώριζε ότι οι άνθρωποι θα υπέκυπταν στις επιθυμίες τους και στον διάβολο…
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
