Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Υλιστές,
Επειδή γνώριζαν πολύ καλά, μέσα τους, την παραλογικότητα του να αποδίδουν θεϊκότητα σε μια άψυχη, αναίσθητη και άβουλη ύπαρξη, προτίμησαν να παίξουν το παιχνίδι τους σε άλλο πεδίο. Άρχισαν να ισχυρίζονται την αιωνιότητα της ύλης. Αυτό ήταν ένας άλλος τρόπος να αποκαλούν την ύλη «Θεό». Αλλά το πρότειναν ως φιλοσοφία και βρήκαν αρκετούς οπαδούς ανάμεσα στους αδαείς που ήθελαν να αυτοεξαπατηθούν.
Οι εξελικτιστές,
Επειδή γνώριζαν πολύ καλά πόσο παράλογο θα ήταν να ισχυριστούν ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τους γονείς του, προσπάθησαν να εξηγήσουν τη δημιουργία του ανατρέχοντας εκατομμύρια χρόνια πίσω, με τη μορφή εξέλιξης από κάποιο άλλο ζώο. Με τον ίδιο τρόπο, αυτοί οι άνθρωποι οδηγούσαν τον άνθρωπο πίσω στο παρελθόν, απασχολώντας τον με την αιωνιότητα της ύλης και κάνοντάς τον να ξεχάσει τη δική του δημιουργία. Ενώ ήταν φανερό ότι η ύλη ήταν ένα δευτερεύον δημιούργημα, προσπαθούσαν να την παρουσιάσουν ως θεότητα.
Θα θέλαμε να παραθέσουμε εδώ ένα μάθημα αλήθειας από το Nur Külliyatı, το οποίο σιγάζει όλους τους υλιστές:
«Αυτό που αποκαλούν ύλη είναι:»
Η μεταβλητή μορφή δεν αποσυνδέεται από την παροδική κίνηση του φαινομένου. Επομένως, η εμφάνισή της είναι βέβαιη.” (Muhakemat)
Χουντούς,
Η μεταγενέστερη εμφάνιση κάποιου πράγματος σημαίνει ότι κάτι υπήρχε πριν από αυτό.
Χαντίθ,
ονομάζεται εκείνο που προηγείται.
Η ύπαρξη της ύλης, δηλαδή η ύπαρξή της εκ των υστέρων, είναι αναπόφευκτη, διότι αλλάζει μορφή και κινείται. Μια κίνηση ακολουθείται από μια άλλη. Με αυτή τη δεύτερη κίνηση, η πρώτη κίνηση εξαφανίζεται.
Στο παραπάνω μάθημα περί αλήθειας, αποδείχθηκε ότι οι ιδιότητες της ύλης είναι φθαρτές. Η κίνηση είναι φθαρτή, και η εξαφάνιση μιας κίνησης και η αντικατάστασή της από μια άλλη αποδεικνύει ότι και οι δύο κινήσεις είναι φθαρτές. Συνεπώς, εφόσον η ύλη φέρει αυτές τις φθαρτές ιδιότητες, πρέπει και η ίδια να είναι φθαρτή. Διότι οι φθαρτές ιδιότητες μπορούν να υπάρξουν μόνο σε μια φθαρτή οντότητα. Αυτή η τελική απόφαση…
“η εμφάνισή του είναι αναπόφευκτη”
εκφράζεται με σαφήνεια με τη φράση.
Το ίδιο ισχύει και για την μορφή. Αφού η ύλη αλλάζει μορφή, τόσο η προηγούμενη όσο και η μετέπειτα μορφή είναι φθαρτές. Κάτι που φέρει το επίθετο «φθαρτό» δεν μπορεί να είναι αιώνιο, είναι και αυτό φθαρτό, δημιουργημένο, κτίσμα.
Όπως αναφέραμε εν συντομία στην αρχή, ο ισχυρισμός ότι η ύλη είναι αιώνια προέρχεται από την αδυναμία των υλιστών να αποδείξουν τις δικές τους εσφαλμένες θεωρίες.
Ας φανταστούμε ένα γυάλινο μπολ:
“Πώς το γυαλί, που είναι η αρχική του μορφή, πήρε τη μορφή του μπολ;”
Στην ερώτηση αυτή, ένας υλιστής δεν έχει απάντηση.
Υπάρχει και η κατασκευή του γυαλιού. Η βάση του γυαλιού είναι η άμμος, η ασβέστης και η σόδα. Αυτά, περνώντας από μια διαδικασία, γίνονται γυαλί. Πίσω από αυτό το αποτέλεσμα κρύβεται μια επιστήμη, μια δύναμη, μια βούληση. Διαφορετικά, τι ανάγκη έχουν αυτά τα υλικά να γίνουν γυαλί, ώστε να μπουν από μόνα τους σε ένα τόσο μακρύ και επίπονο δρόμο; Πρόκειται για θέμα καλλιέργειας.
Και αυτό το παλάτι του σύμπαντος φτιάχτηκε από άψυχα στοιχεία. Αλλά το σύμπαν, από την αρχική του στιγμή, αδιάκοπα προχώρησε, μεγάλωσε, αναπτύχθηκε, εξαπλώθηκε, άλλαξε. Και τελικά πήρε τη μορφή που βλέπουμε σήμερα. Αφού όλα αυτά τα ωφέλιμα και σοφά έργα δεν μπορούν να αποδοθούν σε άψυχα υλικά, υπάρχει κάποιος που τα αναπτύσσει, τα αλλάζει και τα βελτιώνει.
Αν τα τούβλα του χθες έχουν γίνει σπίτια σήμερα, αν το μελάνι του χθες έχει γίνει βιβλίο, αν τα άψυχα υλικά του χθες έχουν γίνει ταξί ή αεροπλάνο σήμερα, τότε είναι λογικά αδύνατο να εξηγήσουμε αυτές τις εξελίξεις και αλλαγές με την αιώνια ύπαρξη της ύλης που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή τους. Ωστόσο, μια τέτοια ψευδαίσθηση μπορεί να ικανοποιήσει όσους θέλουν να εξαπατήσουν τον εαυτό τους.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
