– Η αρχή της ανταπόδοσης (κίσας) είναι σταθερή στο Κοράνι. Μπορεί κάποιος, του οποίου η οικογένεια έχει υποστεί σκόπιμη και βίαιη δολοφονία από πολλούς δράστες, να εφαρμόσει την ανταπόδοση με δική του πρωτοβουλία;
– Μπορούμε να εφαρμόσουμε την αρχή “οφθαλμός αντί οφθαλμού” σε όσους σκόπιμα και με φρικτό τρόπο δολοφονούν πολλούς ανθρώπους;
– Ή μήπως είναι απαραίτητο να εφαρμόζεται αποκλειστικά από επίσημους φορείς;
– Υπάρχουν προϋποθέσεις για την εφαρμογή του νόμου της ανταπόδοσης στις σημερινές συνθήκες;
– Παρακαλώ να μου απαντήσουν οι ιμάμηδες των σουνιτικών σχολών σκέψης και ο Ρισαλέ-ι Νουρ.
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
– Εν ολίγοις, από πρακτικής άποψης,
με την απόφαση του αρμόδιου δικαστηρίου για την επιβολή της θανατικής ποινής και την υποχρεωτική εκτέλεσή της υπό την ευθύνη των δημοσίων υπαλλήλων
Η οδός της ατομικής διεκδίκησης δικαιωμάτων (αποκατάσταση δικαιωμάτων) έχει κλείσει.
Με αυτό το γενικό πλαίσιο σχετικά με την ανταπόδοση
που τροφοδοτείται από την αντίληψη της συλλογικής εκδίκησης και της συλλογικής ποινικής ευθύνης
οι υποθέσεις εκδίκησης αίματος είναι εντελώς αντίθετες με τις ισλαμικές αρχές
έχει επίσης τονιστεί.
– Για την εκτέλεση της ποινής της ανταπόδοσης, απαιτείται η άδεια του Ιμάμη / των εξουσιοδοτημένων από το κράτος ατόμων.
Εάν ο συγγενής του θύματος τον σκοτώσει χωρίς επίσημη άδεια, τότε η ποινή της ανταπόδοσης έχει εκτελεστεί. Αλλά
-επειδή το έκανε χωρίς άδεια-
Όποιος το κάνει, τιμωρείται με πειθαρχική ποινή.
(Εγκυκλοπαίδεια της Ισλαμικής Νομολογίας του Κουβέιτ, 4/150)
– Επομένως, είναι σαφές ότι η λήψη άδειας από τις αρμόδιες αρχές είναι απαραίτητη για την επιβολή της ποινής της ανταπόδοσης.
Ωστόσο, υπάρχουν δύο διαφορετικές απόψεις σχετικά με το ποιος πρέπει να εκτελέσει την απόφαση, αφού ληφθεί η άδεια από το κράτος/το δικαστήριο:
α) Σύμφωνα με τη μεγάλη πλειοψηφία των μελετητών,
Οφείλει να εκτελέσει την ποινή της ισάξιας ανταπόδοσης ο κηδεμόνας/συγγενής του θύματος. Διότι,
«Σε όποιον αδικηθεί και σκοτωθεί, δίνουμε εξουσία στον κηδεμόνα του.»
(Ισραήλ, 17/33)
Αυτό το ζήτημα αναφέρεται στο στίχο που έχει το νόημα: «…». Σύμφωνα με ένα ιερό χαντίθ, «Ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) παρέδωσε τον δολοφόνο στον αδελφό του θύματος και…».
‘Τώρα εσύ είσαι αυτός που θα τον κρίνει.’
είπε. Στη συνέχεια, είπε ότι η συγχώρεση είναι καλύτερη και ο δολοφόνος συγχωρέθηκε.”
(Μουσλίμ, αριθ. χαντίθ: 32/1680)
β) Σύμφωνα με τους μελετητές του Σαφιιτικού δόγματος,
Η εξουσία εκτέλεσης της ποινής της ανταπόδοσης ανήκει αποκλειστικά στον Ιμάμη/Αρχηγό του Κράτους ή σε όποιον αυτός εξουσιοδοτήσει/δικαστή, καδή, δικαστικό συμβούλιο. Αν ο κηδεμόνας του θύματος επιθυμεί να εκτελέσει ο ίδιος την ποινή, αυτό εξαρτάται και πάλι από την άδεια του Ιμάμη/των αρμοδίων. Χωρίς την έγκρισή τους, δεν μπορεί να το κάνει.
(Εγκυκλοπαίδεια, ό.π.)
Ωστόσο,
Σύμφωνα με τους Χανμπαλίτες,
Αν και ο κηδεμόνας του θύματος έχει την εξουσία να επιβάλει την ανταπόδοση, οι επίσημοι κρατικοί αξιωματούχοι πρέπει να παρευρίσκονται στον τόπο της εκτέλεσης για να διασφαλίσουν ότι δεν θα υπάρξουν υπερβολές.
Σύμφωνα με τους Χαναφίτες,
ακόμη και αν ο κηδεμόνας του θύματος ορίσει κάποιον ως πληρεξούσιο για αυτή την υπόθεση,
-επειδή υπάρχει πιθανότητα να εξετάσει την κατάσταση και να συγχωρήσει
– Η παρουσία του εκεί είναι απαραίτητη.
(βλ. αλγ)
Η συγχώρεση είναι ανώτερη από την εκδίκηση.
«Ω εσείς που πιστεύετε! Σας έχει επιβληθεί η ανταπόδοση (κίσσας) για τους φονευθέντες. Ο ελεύθερος με τον ελεύθερο, ο δούλος με τον δούλο, η γυναίκα με τη γυναίκα.
Αλλά αν ο κηδεμόνας του θύματος συγχωρήσει τον δράστη, η ποινή της ανταπόδοσης αίρεται. Στη συνέχεια, ο δράστης οφείλει να καταβάλει το αντίτιμο με δίκαιο και πλήρη τρόπο.
Αυτή η ευελιξία είναι μια ευκολία και μια χάρη από τον Κύριό σας. Και όποιος μετά από αυτό παραβιάσει τα δικαιώματα του άλλου, θα υποστεί μια εξαιρετικά οδυνηρή τιμωρία.”
(Αλ-Μπακαρά, 2:278)
Στο εδάφιο που αναφέρεται, η αναφορά στη συγχώρεση μετά την ανταπόδοση δείχνει ότι η ανταπόδοση είναι δικαίωμα, ενώ η συγχώρεση είναι αρετή.
– Σύμφωνα με την αφήγηση του Μπεϊχάκι από τον Χαζράτ Ενές,
«Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) πάντα ζητούσε να συγχωρούνται οι ποινές που του ανακοινώνονταν».
(βλ. αλ-Τζεζερί, αλ-Φιχου αλαλ-μεζαχίμπι’λ-αρμπάα, 5/229· βλ. επίσης Αμπού Νταβούντ, hno: 4497)
Οι ακόλουθες εκφράσεις του Μπεντιουζζαμάν Χαζретλερί δείχνουν την ομορφιά της συγχώρεσης.
«Για παράδειγμα:»
Κάποιος σκότωσε τον αδελφό ή συγγενή κάποιου άλλου. Μια στιγμή εκδίκησης προκαλεί εκατομμύρια στιγμές καρδιακής οδύνης και φυλακίσεως, ενώ ο συγγενής του θύματος χάνει τη γεύση της ζωής και την απόλαυση της ύπαρξής του, ζώντας με το φόβο της εκδίκησης και την σκέψη του εχθρού του. Υποφέρει από το φόβο και την οργή.
Υπάρχει μόνο μία λύση.
υπάρχει. Κι αυτός/αυτή/αυτό
Αυτό που ορίζει το Κοράνι.
i και δικαιώματα και
αλήθεια και συμφέρον και ανθρωπιά και Ισλάμ
εκείνοι που απαιτούν και ενθαρρύνουν,
συμφιλίωση και ειρήνη
είναι να…”.
(βλ. Λόγοι, σελ. 152)
“Ναι,
Η αλήθεια και η χρησιμότητα είναι συμφιλιωτικές.
Διότι ο θάνατος είναι ένας και αναλλοίωτος. Ο θανών, ούτως ή άλλως, δεν θα ζούσε περισσότερο από όσο του είχε οριστεί. Ο δολοφόνος, από την άλλη, υπήρξε το μέσο της θείας βούλησης. Αν δεν υπάρξει συμφιλίωση, και οι δύο πλευρές θα υποφέρουν διαρκώς από τον φόβο και την οδύνη της εκδίκησης. Γι’ αυτό,
«Ο πιστός δεν πρέπει να κρατάει κακία σε άλλον πιστό για περισσότερο από τρεις μέρες».
Το Ισλάμ το επιτάσσει.
(βλ. Ακτίνες, σελ. 487)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
