– Μπορείτε να εξηγήσετε τη μετάφραση της Σούρας Φάτιχα στα περσικά από τον Σαλμάν αλ-Φαρίσι και την άδεια του Ιμάμ Αζάμ να διαβάζεται η περσική μετάφραση της Σούρας Φάτιχα κατά την προσευχή;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Ωστόσο, το περιστατικό με τον Σαλμάν, όπως το αναφέρει και ο Σεραχσί, δεν μπορεί να έχει συμβεί κατά τη διάρκεια της ζωής του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν) και με την άδειά του. Διότι, όπως λέγεται, η είσοδος των Περσών στο Ισλάμ συνέβη μετά την κοίμηση του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν).
Επιπλέον, η φετφά του Ιμάμ Αζάμ σχετικά με την ανάγνωση της περσικής μετάφρασης της Σούρας Φατίχα κατά την προσευχή αφορά μια ειδική περίπτωση:
Ανήκει σε όσους βρίσκονται μακριά από το κέντρο του Ισλάμ.
Σύμφωνα με μια παράδοση, προορίζεται αποκλειστικά για μετάφραση από την περσική γλώσσα, η οποία θεωρείται η γλώσσα του παραδείσου.
Η Φάτιχα έχει λάβει ειδική άδεια. Έτσι, όσοι δεν γνωρίζουν τη Φάτιχα, δεν θα εγκαταλείψουν την προσευχή.
Επιτρέπεται σε όσους επιθυμούν να κατανοήσουν τα ιερά νοήματα της Φατίχας, με συναίσθημα που πηγάζει από την πίστη. Αντίθετα, το να μεταφράζεις τη Φατίχα και να εγκαταλείπεις το αραβικό πρωτότυπο, με συναίσθημα που πηγάζει από αδυναμία πίστης και μίσος για την αραβική γλώσσα, τη γλώσσα του Κορανίου, ισοδυναμεί με εγκατάλειψη της θρησκείας!
Επίσης, αναφέρεται ότι ο Ιμάμ Αζάμ απέσυρε αυτή τη νομοθετική απόφαση.
Namazda farz olan kıraatin hangi dilde olacağı konusu daha çok fıkıh usulü kitaplarının bahsinde ele alınmıştır. Kur’an-ı Kerim’in sadece manasının ilahi, kutsal ve eşsiz (mucizevi) olmayıp lafzının da aynı niteliği taşıdığı konusunda ittifak vardır. Namazda Kur’an okunmasının farz olduğu konusunda da bir görüş ayrılığı yoktur. Kur’an-ı Kerim’de, Kur’an’ın Arapça olduğu da bildirilmiştir. Bu iki emir yan yana getirildiği zaman ortaya çıkacak sonuç “namazda Kur’an’ın vahyedildiği dilde okunmasının farz olduğu”dur. Peygamberimiz de (asm) buyurmuştur. Tercüme metin aynı olmadığına göre Fatiha’nın tercümesini okuyan Fatiha’yı okumuş sayılmaz.
Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, όλοι οι μελετητές συμφωνούν ότι η ανάγνωση του Κορανίου σε άλλη γλώσσα εκτός από την αραβική κατά τη διάρκεια της προσευχής δεν είναι αποδεκτή ούτε έγκυρη για όποιον μπορεί να διαβάσει αραβικά. Ο Ιμάμ Αμπού Χανίφα, ωστόσο, σε μια απόφαση που λέγεται ότι αργότερα ανακάλεσε, είχε πει διαφορετικά. Ο ίδιος ο Αμπού Χανίφα δεν εξήγησε σε τι βασιζόταν αυτή η απόφασή του ούτε ποια ήταν τα επιχειρήματά του. Τα επιχειρήματα που πρόβαλαν ορισμένοι νομικοί που μίλησαν εξ ονόματός του κρίθηκαν αδύναμα. Η Χαναφιτική σχολή υιοθέτησε την απόφαση της πλειοψηφίας, συμπεριλαμβανομένων και άλλων Χαναφιτών μελετητών όπως ο Αμπού Γιουσούφ και ο Μουχάμμαντ, και όχι μόνο του Αμπού Χανίφα, και η φετβά δόθηκε σύμφωνα με αυτήν. Σε αυτήν την απόφαση δεν γίνεται διάκριση μεταξύ του ατόμου που προσεύχεται μόνο του, του ιμάμη και της ομαδικής προσευχής.
Η νομική άποψη (φάτβα) σχετικά με το ζήτημα της ανάγνωσης (κιράατ) στην προσευχή είναι αυτή. Ορισμένοι θεολόγοι, υποστηρίζοντας την ανάγνωση της προσευχής στα Τουρκικά, όχι για θρησκευτικούς ή επιστημονικούς λόγους, αλλά για πολιτικούς, ιδεολογικούς και πρακτικούς σκοπούς, καταφεύγουν σε σκόπιμες διαστρεβλώσεις και απάτες κατά την εξήγηση του θέματος της κιράατ στη νομική επιστήμη. Ας αναφέρουμε μερικές από τις σημαντικότερες από αυτές, επισημαίνοντας την αλήθεια:
Η αναίρεση της νομικής γνώμης του Αμπού Χανίφα δεν αναφέρεται μόνο από τον Νουχ μπιν Μέριεμ. Για παράδειγμα, ο Αλί μπιν αλ-Τζα’ντ, μαθητής του Αμπού Γιουσούφ, το αναφέρει επίσης. Η αναφορά μόνο του Νουχ μπιν Μέριεμ και η απόδειξη ότι δεν είναι αξιόπιστος μεταφραστής είναι δόλιος ισχυρισμός.
Ο Σαραχσύ, στο έργο του με τίτλο «Μαμπσούτ», αφού αναφέρει την ιεχτιχάδ (εξαγωγή νομικών αποφάσεων) του Αμπού Χανίφα, καταγράφει επίσης ότι ο Ιμάμης το θεωρούσε απεχθές (μεκρούχ). Η παράλειψη ή η απόκρυψη αυτού είναι αντίθετη με την ειλικρίνεια. Στο ίδιο έργο, καταγράφεται ότι ο Σαλμάν αλ-Φαρίσι μετέφρασε την Φάτιχα στα περσικά και ότι οι Ατζέμ (Πέρσες) διάβαζαν αυτή τη μετάφραση στις προσευχές τους μέχρι να μάθουν αραβικά. Η απόκρυψη αυτού του τμήματος από το κοινό δεν συνάδει με την ηθική της επιστήμης. Η απόφαση ότι όσοι δεν μπορούν να προφέρουν αραβικά μπορούν να διαβάζουν σε άλλη γλώσσα μέχρι να συνηθίσουν, έχει ήδη υιοθετηθεί από πολλούς μουτζτεχίντ (νομικούς). Ο Σαραχσύ, στο έργο του «Ουσούλ», που έγραψε στον κλάδο της μεθοδολογίας του φικχ (ισλαμικού δικαίου), πραγματεύεται και αυτό το θέμα, κάνοντας συνοπτικά την εξής αξιολόγηση: Η λέξη και η σημασία του Κορανίου είναι μοναδικές, δεν μπορούν να μιμηθούν. Υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των ιμάμηδων Χαναφί σε αυτό το θέμα. Όσον αφορά την ανάγνωση στην προσευχή, σύμφωνα με τους δύο μαθητές του ιμάμη, πρέπει να υπάρχουν και τα δύο στοιχεία (τόσο η λέξη -που είναι αραβική- όσο και η σημασία) στην ανάγνωση. Όταν διαβάζεται από μετάφραση, μπορεί να υπάρχει μόνο η σημασία (ένα από τα στοιχεία), και αυτό δεν είναι αρκετό -για όσους μπορούν να διαβάζουν αραβικά-. Σύμφωνα με τους δασκάλους τους, και τα δύο στοιχεία είναι ιερά και μοναδικά, αλλά αν υπάρχει μόνο ένα (μόνο η σημασία), αρκεί για την προσευχή· ωστόσο, η ανάγνωση από μετάφραση θεωρείται απεχθής (μεκρούχ) επειδή έρχεται σε αντίθεση με τη Σούννα (παράδοση) του Προφήτη (σ.α.σ.) και την πρακτική των αιώνων.
Ο Σαραχσί δεν αναφέρει στο Μέμπσούτ την αναίρεση του Αμπού Χανίφα, αλλά αναφέρει την αφήγηση της αναίρεσής του στις εξηγήσεις του αλ-Μαχίτ και του αλ-Τζαμί αλ-Σαγίρ.
Το περιστατικό με τον Σαλμάν, όπως το αναφέρει ο Σεραχσί, δεν μπορεί να έχει συμβεί κατά τη διάρκεια της ζωής του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν) και με την άδειά του. Διότι, όπως λέγεται, η είσοδος των Περσών στο Ισλάμ συνέβη μετά το θάνατο του Προφήτη.
Στο ομώνυμο σχόλιό του επί του βιβλίου μεθοδολογίας “Μουσελεμμούς-σούμπουτ” του Ελ-Ενσάρι, αναφέρεται ότι ο Χαμπίμπ ελ-Ατζεμί, ένας σπουδαίος μουσουλμάνος και φίλος του Χασάν ελ-Μπασρί, επειδή δεν είχε ευχέρεια στην αραβική γλώσσα και δεν μπορούσε να διαβάσει αραβικά, διάβαζε την υποχρεωτική προσευχή στα περσικά. Η παράλειψη μέρους αυτής της αναφοράς από ορισμένους θεολόγους που την αναφέρουν, αποτελεί δόλο.
Ορισμένοι θεολόγοι, μη βρίσκοντας αυτό που έψαχναν στα βιβλία της φικχ (ισλαμικής νομολογίας), κατέφυγαν σε ιστορικά και ταξιδιωτικά βιβλία, από τα οποία αντλούν πληροφορίες και τα χρησιμοποιούν ως αποδείξεις στις θεωρίες τους. Ωστόσο, όσον αφορά την ορθή λατρεία, οι πρακτικές που ακολουθήθηκαν μετά την εποχή των Σαχάμπα (συντρόφων του Προφήτη Μωάμεθ) δεν αποτελούν απόδειξη. Επιπλέον, η πιθανότητα λάθους σε αυτές τις πρακτικές είναι πάντα υπαρκτή.
Ο διάσημος ερμηνευτής Ζαμαχσέρι έκανε την εξής σημαντική διευκρίνιση σχετικά με την άποψη του Αμπού Χανίφα περί του επιτρεπτού: Σύμφωνα με αυτόν, το επιτρεπτό εξαρτάται από την ακριβή μετάφραση της σημασίας που περιέχει η αραβική λέξη σε άλλη γλώσσα. Επειδή ο ίδιος δεν γνώριζε περσικά, εξέδωσε μια φετφά βασισμένη στην υπόθεση ότι αυτό είναι δυνατό. Γνωρίζουμε ότι αυτό δεν είναι δυνατό· επομένως, η δήλωσή του ισοδυναμεί με το να μην έχει πει τίποτα, αυτή είναι η έννοια.
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι άτομα που, όταν δεν τους βολεύει, δεν λαμβάνουν υπόψη ούτε τα αυθεντικά χαντίθ, πόσο μάλλον τα βιβλία της φικχ και τις έγκυρες φετφάδες των μεζχέμπ, καταφεύγουν στη φικχ, προσκολλώνται σε μια εγκαταλελειμμένη ιχτιχάντ του μεζχέμπ και επικαλούνται ιστορικές αφηγήσεις και πρακτικές των οποίων η εγκυρότητα και οι λεπτομέρειες δεν μπορούν να ελεγχθούν, για να αποδείξουν ένα ζήτημα στο οποίο κατέληξαν με μη θρησκευτικά κίνητρα και αιτίες.
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
