«Ο δούλος δεν έχει πίστη, αν δεν πιστεύει στο πεπρωμένο, με το καλό και το κακό του, και αν δεν ξέρει ότι δεν μπορεί να αποφύγει ό,τι πρόκειται να τον βρει (από καλό και κακό), ούτε να πιάσει ό,τι πρόκειται να του ξεφύγει (από καλό και κακό).»
– Μπορείτε να μου εξηγήσετε πώς πρέπει να κατανοήσουμε αυτό το χαντίθ;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
“Ένας δούλος δεν θα πιστέψει στην μοίρα, με τα καλά και τα κακά της, εκτός αν του συμβεί
(από καλό ή κακό)
Δεν έχει πίστη, εκτός αν γνωρίζει ότι είναι αδύνατο για κάτι που τον χτυπά να τον προσπεράσει κατά λάθος, και είναι αδύνατο για κάτι που τον προσπερνά να τον χτυπήσει κατά λάθος.”
(Τιρμιδί, Πεπρωμένο, 10).
Κάποιος που πιστεύει στον Θεό, σίγουρα θα πιστεύει και στο πεπρωμένο, το οποίο είναι μια μορφή της άπειρης γνώσης του Θεού.
Γι’ αυτόν τον λόγο, η πίστη στο πεπρωμένο είναι μία από τις προϋποθέσεις της πίστης.
Η πεποίθηση ότι όλα, καλά ή κακά, δημιουργήθηκαν από τον Θεό, είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια της πίστης στην ενότητα του Θεού (τεβχίντ). Διότι η ανάμειξη άλλου χεριού στη δημιουργία σημαίνει πολυθεϊσμό (σιρκ). Στο Κοράνι,
«Ο Αλλάχ δεν θα συγχωρήσει ποτέ την αμαρτία της συσχέτισης άλλων θεοτήτων με Αυτόν.»
(Νίσα, 4/48)
οὕτω γὰρ εἴρηται.
Ωστόσο, αυτή η πεποίθηση δεν καταργεί την ανθρώπινη βούληση και ευθύνη στον τομέα της δοκιμασίας. Διότι ο άνθρωπος –
που δεν έχει καν την ικανότητα να δημιουργήσει-
κερδίζω κάτι καλό ή κακό με δική μου ελεύθερη βούληση
(κεσπ)
Αν θέλει, ο Θεός το δημιουργεί. Η ευθύνη, φυσικά, ανήκει σε αυτόν που το ζητά.
Για παράδειγμα, ο άνθρωπος είναι αυτός που επιθυμεί να νηστέψει. Ωστόσο, ο Θεός είναι εκείνος που του δίνει τη δύναμη να νηστέψει. Ο άνθρωπος αξίζει την ανταμοιβή για την επιθυμία του αυτή.
Και πάλι, ένας άνθρωπος, που θέλει να σκοτώσει και ενεργεί σύμφωνα με αυτή την επιθυμία –
Θεός φυλάξοι.
Αν κάποιος πυροβολήσει κάποιον άλλον και ο άνθρωπος πεθάνει, αυτός ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος. Ο Θεός είναι αναμφίβολα ο δημιουργός του θανάτου. Ωστόσο, ο δολοφόνος θα υποστεί την τιμωρία του εγκλήματός του, επειδή θέλησε να διαπράξει αυτήν την πράξη δολοφονίας με τη δική του ελεύθερη βούληση.
Τη δεύτερη πρόταση του χαντίθ μπορούμε να την κατανοήσουμε ως εξής:
Όταν μας συμβεί μια συμφορά, πρέπει να πιστεύουμε ότι αυτή έχει προκαθοριστεί και αποφασιστεί για εμάς, και ότι δεν είναι δυνατόν να χάσει τον στόχο της και να μας προσπεράσει κατά λάθος.
«Δεν υπάρχει καμιά συμφορά που να συμβεί στη γη ή να σας βρει, που να μην είναι καταγεγραμμένη σε ένα βιβλίο, πριν την δημιουργήσουμε».
(Στο Λεβχ-ι Μαχφούζ)
Ας μην είναι γραμμένο. Σίγουρα, αυτό είναι πολύ εύκολο για τον Αλλάχ.”
(Χαδίντ, 57/22)
Ο στίχος που αναφέρεται παραπάνω εκφράζει την ίδια αλήθεια.
Αυτή η πεποίθηση μετριάζει επίσης τις συμφορές, αποτρέποντας τον παθόντα από το να υποφέρει αχρείαστα.
“Μακάρι να ήταν έτσι, μακάρι να ήταν αλλιώς, αν είχαμε κάνει έτσι, ίσως να μην μας είχε συμβεί αυτό.”
είναι μια φόρμουλα που τερματίζει τη θλίψη, όπως η μετάνοια που την επιτείνει.
Γι’ αυτόν τον λόγο, στο ιερό χαντίθ…
“Η πίστη στο πεπρωμένο απομακρύνει τη λύπη και τη θλίψη.”
(Κενζούλ-Ουμμάλ, αριθ. 481)
όπως έχει διατυπωθεί. Επομένως,
“Όποιος πιστεύει στη μοίρα, απαλλάσσεται από τη θλίψη.”
Η τελευταία φράση του χαντίθ είναι:
, όταν μας χαμογελάσει η τύχη
“Το πετύχαμε με τις δικές μας γνώσεις και ικανότητες, χρησιμοποιήσαμε το μυαλό μας και το κερδίσαμε.”
ή όταν γλιτώνει από ένα ατύχημα
“Είχα λάβει τα μέτρα μου, γι’ αυτό και γλίτωσα από τη ζημιά, επειδή έκανα τούτο και τούτο.”
ή, για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα από το Κοράνι: όπως ο Καρούν.
“Αυτή την περιουσία την απέκτησα με το δικό μου μυαλό και τις γνώσεις μου.”
(βλ. Κασάς, 28/78)
έχει σκοπό να αποτρέψει την κακομαθησιά που τροφοδοτεί τον εγωισμό.
Σημείωση:
Βρίσκεται στην ιστοσελίδα μας
“Απαντήσεις σχετικά με το πεπρωμένο”
σας προτείνουμε επίσης να διαβάσετε.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
