– Πρέπει να θανατώνονται οι βιαστές, όσοι διαφθείρουν την ηθική, όσοι βασανίζουν σκληρά τους μουσουλμάνους, και οι δημοσιογράφοι που διαδίδουν ανήθικα κείμενα;
– Σε ποιες περιπτώσεις η θανάτωση είναι επιτρεπτή ή υποχρεωτική;
Παράδειγμα 1. Αν μια γυναίκα βιάζεται, είναι υποχρεωτικό να σκοτώσει τον βιαστή; Ή, αφού τελειώσει ο βιασμός, επιτρέπεται να σκοτώσουμε τον βιαστή;
Παράδειγμα 2. Είναι υποχρεωτικό να σκοτώνουμε όσους προσπαθούν να διαφθείρουν την ηθική; Για παράδειγμα, πρέπει να σκοτώνουμε όσους κάνουν σεξ δημοσίως; Ή τους εργαζόμενους στα μέσα ενημέρωσης που προβάλλουν ερωτικό περιεχόμενο σε εθνικά κανάλια;
Παράδειγμα 3. Αν οι μουσουλμάνοι που ζουν εκτός της χώρας μας υφίστανται σκληρές διώξεις, είναι υποχρέωσή μας να πάμε εκεί και να σκοτώσουμε τους υπεύθυνους;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Αφαίρεση της ζωής άλλου,
δολοφονία. Φόνος
, ως όρος, αναφέρεται σε πράξεις που απαγορεύεται να διαπραχθούν κατά της ανθρώπινης ζωής και της σωματικής ακεραιότητας.
Φόνος,
Διαιρείται σε δύο μέρη: ανθρωποκτονία και σωματική βλάβη.
Φόνος,
είναι μια πράξη που επισύρει τιμωρία τόσο σε αυτόν τον κόσμο όσο και στον άλλο.
Η τιμωρία του στον κόσμο
αντιποίνων
, ενώ η τιμωρία στην άλλη ζωή είναι η κόλαση.
Διότι αποτελεί πράξη βεβήλωσης της δημιουργίας του Θεού στον κόσμο και απειλή για την ασφάλεια της κοινωνίας και της κοινωνικής ζωής.
Στο Κοράνι υπάρχουν πολλά εδάφια που δηλώνουν ότι η δολοφονία είναι αμαρτία. Ένα από αυτά τα εδάφια αναφέρει:
«Μη σκοτώνετε ψυχήν, την οποίαν ο Αλλάχ απαγόρευσε, εκτός εάν δικαιολογείται. Και όποιος σκοτωθεί αδικαίως, εμείς είμαστε ο κηδεμόνας του».
(σχετικά με την διεκδίκηση των δικαιωμάτων του από τον κληρονόμο)
Του έχουμε δώσει μια εξουσία. Αλλά ας μην το παρακάνει με τις δολοφονίες. Γιατί αυτός ήδη έχει τύχει βοήθειας.”
(Ισραήλ, 17/33)
Η δολοφονία του Άβελ από τον Κάιν, γιο του Αδάμ, καταδεικνύει ότι η δολοφονία είναι έγκλημα που προσβάλλει την ανθρωπότητα. Πράγματι, ο Θεός λέει:
«Γι’ αυτόν τον λόγο, επιβάλαμε στους Ισραηλίτες τον εξής κανόνα: Όποιος σκοτώσει έναν άνθρωπο, χωρίς να έχει διαπράξει φόνο ή να έχει διασπείρει διαφθορά στη γη, είναι σαν να έχει σκοτώσει όλη την ανθρωπότητα».
(Αλ-Μα’ίντα, 5/32)
Η ποινή της ανταπόδοσης για τον φόνο ορίζεται από το ακόλουθο εδάφιο:
“Ω εσείς που πιστεύετε, ορίζεται για εσάς η ανταπόδοση για τους φονιάδες…”
(αντεκδίκηση)
Έχει γραφτεί. Ελεύθερος με ελεύθερο, δούλος με δούλο, γυναίκα με γυναίκα, θα τιμωρούνται με την ίδια ποινή. Αλλά υπέρ του δολοφόνου, ο αδελφός του θύματος…
(κηδεμόνας)
Αν συγχωρηθεί έστω και ένα μικρό μέρος από το αίμα, τότε η ανταπόδοση αίματος παύει. Τώρα, σύμφωνα με το έθιμο, πρέπει να γίνει μια καλή πληρωμή στον κηδεμόνα του θύματος. Αυτό είναι μια ελάφρυνση και μια χάρη από τον Κύριό σας. Επομένως, όποιος, μετά από αυτή τη συγχώρεση και την καταβολή της αποζημίωσης, επιτεθεί στον δολοφόνο ή στους συγγενείς του, θα υποστεί μια πολύ οδυνηρή τιμωρία. Ω εσείς που έχετε νου, στην ανταπόδοση αίματος υπάρχει ζωή για εσάς. Ίσως να προσέχετε.”
(Αλ-Μπακάρα, 2:178-179)
Η αρχή της ανταπόδοσης (οφθαλμός αντί οφθαλμού) υπήρχε και στις παλαιότερες θρησκείες:
“Εμείς σε αυτόν”
(Στην Τορά)
Και γράψαμε πάνω τους: «Ψυχή αντί ψυχής, μάτι αντί ματιού, μύτη αντί μύτης, αυτί αντί αυτιού, δόντι αντί δοντιού». Συμπερασματικά, οι πληγές ανταποδίδονται αμοιβαία. Αλλά όποιος συγχωρήσει αυτό το δικαίωμά του, αυτό θα είναι εξιλέωση γι’ αυτόν. Και όποιος δεν κρίνει με ό,τι κατέβασε ο Αλλάχ, αυτοί είναι οι άδικοι».
(Αλ-Μα’ίντα, 5/45)
Το Κοράνι αναφέρει μια επιπλέον τιμωρία για τον δολοφόνο που σκοτώνει σκόπιμα:
«Όποιος σκοτώσει έναν πιστό εσκεμμένα, η τιμωρία του είναι η κόλαση, όπου θα παραμείνει αιώνια. Ο Αλλάχ τον έχει καταραστεί και τον έχει καταδικάσει. Και του έχει ετοιμάσει μια μεγάλη τιμωρία.»
(Νισά, 4/93)
Στο χαντίθ αναφέρεται ότι η θανάτωση ενός ατόμου επιτρέπεται μόνο σε τρεις περιπτώσεις και με απόφαση δικαστή. Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε:
«Το αίμα του μουσουλμάνου καθίσταται αθώο μόνο σε τρεις περιπτώσεις: ο μοιχός, ο δολοφόνος και ο αποστάτης που εγκαταλείπει το Ισλάμ και αποσχίζεται από την ισλαμική κοινότητα.»
(Μπουχάρι, Δίαιτα, 6; Μουσλίμ, Κασάμα 25; Αμπού Νταβούντ, Χουντούντ, 1; Τιρμίζι, Χουντούντ, 15)
Αυτήν την παράδοση την μετέδωσε ο Ιμπν Μεσούντ (ρα). Μια άλλη παράδοση αναφέρει τα εξής:
«Το αίμα ενός ανθρώπου καθίσταται επιτρεπτό σε τρεις περιπτώσεις: σε εκείνον που αποστατεί από την πίστη, σε εκείνον που διαπράττει μοιχεία μετά το γάμο, ή σε εκείνον που αδικαιολόγητα αφαιρεί μια ζωή.»
Έχουν παραδοθεί διάφορα χαντίθ σχετικά με την απαγόρευση της δολοφονίας και της αυτοκτονίας:
«Η δολοφονία ενός πιστού είναι, στα μάτια του Θεού, ένα γεγονός μεγαλύτερο από το τέλος του κόσμου.»
«Ασφαλώς, το αίμα σας και τα υπάρχοντά σας είναι ιερά μεταξύ σας, όπως είναι ιερή αυτή η ημέρα, αυτός ο μήνας και αυτή η πόλη.»
(Μπουχάρι, Ιλμ, 37; Χατζ, 132; Χουντούδ, 9; Μουσλίμ, Χατζ, 147; Τιρμίζι, Φιτέν, 6)
Η ποινή για την εκ προθέσεως δολοφονία ορίζεται από το Χαδις. Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε:
“Στην περίπτωση της εκ προθέσεως ανθρωποκτονίας ισχύει η αρχή της ανταπόδοσης. Ωστόσο, η κατάσταση αλλάζει εάν ο κηδεμόνας του θύματος δώσει χάρη.”
Δηλαδή, όποιος σκοτώνει κάποιον άλλον με πρόθεση, πρέπει να τιμωρηθεί με αντίποινα, εκτός εάν συγχωρεθεί από τους συγγενείς του θύματος.
Οποιος σκοτώνει άνθρωπο εκ προθέσεως είναι ασεβής και αμαρτωλός.
Η υπόθεσή του ανήκει στον Θεό. Αν θέλει, τον τιμωρεί, αν θέλει, τον συγχωρεί. Σύμφωνα με την πλειοψηφία των ισλαμικών θεολόγων, η μετάνοια του δολοφόνου είναι αποδεκτή. Τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν αυτήν την άποψη είναι τα εξής εδάφια:
«Ασφαλώς, ο Αλλάχ δεν συγχωρεί την αποδοχή συντρόφων (συνεταίρων) μαζί Του, αλλά συγχωρεί τα άλλα αμαρτήματα σε όποιον θέλει.»
(Νισά, 4/48, 116)
«Ασφαλώς ο Αλλάχ συγχωρεί όλες τις αμαρτίες.»
(Αλ-Ζουμάρ, 39/53)
Ο Ιμπν Αμπάς (ρα) διαφωνεί με την άποψη ότι ο δολοφόνος μπορεί να συγχωρεθεί. Διότι, όπως αναφέρεται στο 93ο στίχο της Σούρας Νισά, όποιος σκοτώνει σκόπιμα κάποιον θα πάει στην κόλαση. Από την άλλη πλευρά, είναι γνωστό και διάσημο το χαντίθ που αναφέρει ότι ακόμα και η μετάνοια κάποιου που έχει σκοτώσει εκατό άτομα είναι αποδεκτή.
(Μπουχάρι, Προφήτες, 54; Μουσλίμ, Μετάνοια, 46-47).
Υποστηρίχθηκε ότι ο στίχος που αναφέρει ότι ο δολοφόνος θα εισέλθει αιώνια στη φωτιά της κόλασης, αναφέρεται στην περίπτωση θανάτου χωρίς μετάνοια, ή ότι η κατάστασή του εξαρτάται από τη θέληση του Θεού.
Σαφιιτικός νομικός κλάδος,
διακρίνει τις διατάξεις περί ανθρωποκτονίας σε πέντε κατηγορίες:
Υποχρεωτικό, απαγορευμένο, απεχθές, ενδεδειγμένο και επιτρεπόμενο.
1. Υποχρέωση:
Είναι υποχρεωτικό να θανατωθεί ο αποστάτης (αυτός που αποκήρυξε την πίστη του) εάν δεν μετανοήσει, και ο εχθρικός πολεμιστής εάν δεν ασπαστεί το Ισλάμ ή δεν καταβάλει το φόρο υποτέλειας (τζιζια).
2. Χαράμ:
Απαγορεύεται η δολοφονία ενός αθώου ανθρώπου, του οποίου η αιματοχυσία δεν είναι επιτρεπτή.
3. Αποκρουστέο:
Είναι απεχθές για κάποιον να σκοτώσει τον άπιστο εχθρό του επειδή βλασφημεί τον Θεό και τον Απόστολό Του.
4. Επιτρεπτό:
Επιτρέπεται η εκτέλεση της ποινής του θανάτου σε όποιον το αξίζει, ή η θανάτωση αιχμαλώτου πολέμου από τον αρχηγό του κράτους, διότι αυτός έχει την ελευθερία να σκοτώσει ή να μην σκοτώσει ανάλογα με το συμφέρον. Επιτρέπεται επίσης η θανάτωση του επιτιθέμενου για αυτοάμυνα.
Οι τέσσερις μεγάλοι ιμάμηδες των δογμάτων,
Αναφέρουν τις περιπτώσεις στις οποίες η δολοφονία είναι δικαιολογημένη ως εξής:
Εάν κάποιος εισβάλει στο σπίτι κάποιου άλλου και βρει έναν ξένο άνδρα να διαπράττει μοιχεία με τη σύζυγο ή στενή συγγενή του, επιτρέπεται να τον σκοτώσει. Δεν απαιτείται ανταπόδοση. Εάν η μοιχεία έχει προκύψει με τη συναίνεση του άνδρα και της γυναίκας, σύμφωνα με τους Χαναφίτες και τους Χανμπαλίτες, ο σύζυγος της γυναίκας μπορεί να σκοτώσει και τους δύο εάν τους πιάσει επ’ αυτοφώρω. Εάν ο άνδρας έχει εξαναγκάσει τη γυναίκα σε μοιχεία, επιτρέπεται στη γυναίκα να σκοτώσει τον άνδρα.
Είναι καθήκον των κρατικών αρχών να τιμωρούν όσους προσπαθούν να διαφθείρουν την ηθική ή να επιβάλλουν την πρέπουσα τιμωρία σε όσους διαπράττουν μοιχεία. Ο λαός δεν μπορεί να επιβάλει αυτή την τιμωρία μόνος του.
Αν οι κρατικοί αξιωματούχοι δεν επιβάλλουν ποινή, τότε αυτοί φέρουν την ευθύνη. Ωστόσο, όποιος δει να γίνεται κακό σε έναν μουσουλμάνο αδελφό του, φυσικά θα προσπαθήσει να το αποτρέψει. Αυτό είναι μια πράξη λατρείας. Αν μπορεί, θα τον παραδώσει στις κρατικές αρχές και θα φροντίσει να τιμωρηθεί ως μάρτυρας.
Αλλά δεν μπορεί να τον τιμωρήσει ο ίδιος.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
