– Λέγεται ότι η περιουσία όσων δεν δίνουν ζακάτ μειώνεται. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν δίνουν ζακάτ και γίνονται πλουσιότεροι. Ποια είναι η αιτία αυτού;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Αυτός ο κόσμος είναι τόπος υπηρεσίας και κόπου, όχι τόπος ανταμοιβής και ανάπαυσης.
Ο κύριος σκοπός του ανθρώπου είναι να γνωρίσει τον Κύριό του και να ζήσει σύμφωνα με τις εντολές Του. Και ο δρόμος προς αυτό περνάει μέσα από τις θρησκευτικές πρακτικές.
Η λατρεία αποτελείται από δύο μέρη:
1.
Ενάρετες πράξεις λατρείας
2.
Αρνητικές προσευχές
Η θετική πλευρά της λατρείας είναι οι γνωστές μας πράξεις λατρείας, όπως η προσευχή και η νηστεία. Η αρνητική πλευρά, από την άλλη, είναι η μεγάλη ανταμοιβή που κερδίζει ο άνθρωπος όταν, αντιμετωπίζοντας ασθένειες, συμφορές και φυσικές καταστροφές, αισθάνεται την αδυναμία και την ευθραυστότητά του, καταφεύγει στον Κύριό του και υπομένει.
Από την άλλη πλευρά, οι πιο σκληρές δοκιμασίες έρχονται σε εκείνους που ο Θεός αγαπά περισσότερο.
-με πρώτο και κύριο τον Κύριό μας (ειρήνη σε αυτόν)-
Οι προφήτες και οι δίκαιοι υπηρέτες έχουν υποστεί δοκιμασίες. Αν οι δοκιμασίες ήταν κατ’ ανάγκη κάτι κακό, όπως πολλοί πιστεύουν, τότε ο Θεός δεν θα έδινε δοκιμασίες και συμφορές στους αγαπημένους του υπηρέτες. Διότι, όπως αναφέρεται και στο ιερό χαντίθ:
«Εκείνοι που υφίστανται τις περισσότερες συμφορές και δυσκολίες είναι οι καλύτεροι και οι τελειότεροι άνθρωποι.»
(1)
Ο λόγος που οι συμφορές και οι κακουχίες πλήττουν κυρίως τους μουσουλμάνους είναι ότι αυτοί υφίστανται τις συνέπειες των λαθών και των αμαρτιών τους σε αυτόν τον κόσμο, και δεν αφήνονται να αντιμετωπίσουν την κρίση της Ανάστασης. Διότι, όπως οι μεγάλες αμαρτίες και τα εγκλήματα δικάζονται σε μεγάλα δικαστήρια και οι μικρές αμαρτίες σε μικρότερα, έτσι και οι αμαρτίες των πιστών με λίγα αμαρτήματα καθαρίζονται σε αυτόν τον κόσμο με διάφορες συμφορές και κακουχίες, και δεν αφήνονται να αντιμετωπίσουν την κρίση της Ανάστασης. Ωστόσο, οι αμαρτίες των απίστων είναι τόσο μεγάλες που οι συμφορές και οι κακουχίες αυτού του κόσμου είναι ελάχιστες σε σύγκριση, και η τιμωρία τους αναβάλλεται για το μεγάλο δικαστήριο, την αιώνια κόλαση.
Στους πιστούς, συχνά επιβάλλονται δεινά και συμφορές σε αυτόν τον κόσμο, ως αντιστάθμισμα στις αμαρτίες τους. Έτσι, η τιμωρία τους καθαρίζεται σε αυτόν τον κόσμο και δεν θα υποστούν τιμωρία στον άλλο. Ωστόσο, επειδή οι αμαρτίες και οι αδικίες των απίστων και των τυράννων είναι μεγάλες, τα δεινά και οι συμφορές σε αυτόν τον κόσμο δεν επαρκούν για την τιμωρία τους, γι’ αυτό και η τιμωρία τους αφήνεται εξ ολοκλήρου για τον άλλο κόσμο. Ακόμη και σε αυτόν τον κόσμο, οι ποινές για μικρά εγκλήματα επιβάλλονται σε μικρά δικαστήρια, ενώ οι ποινές για μεγάλα εγκλήματα επιβάλλονται σε μεγάλα δικαστήρια.
Φυσικά, ένας άνθρωπος που έχει προκαλέσει το θάνατο χιλιάδων, εκατομμυρίων ανθρώπων, δεν θα λογοδοτήσει σε αυτόν τον κόσμο. Μόνο μια τιμωρία σαν την κόλαση θα αντιστοιχούσε στα εγκλήματά του.
Ο Προφήτης μας (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν):
«Προστατέψτε τα υπάρχοντά σας με την καταβολή της ζακάτ».
είπε ότι η μεγαλύτερη πνευματική ασφάλεια για όποιον θέλει να προστατεύσει την περιουσία του είναι η ελεημοσύνη.
Μάλιστα, όπως αναφέρεται στα βιβλία των χαντίθ και της σίρας, όταν ο Αγαπημένος μας Προφήτης (ειρήνη σε αυτόν) απήγγειλε αυτό το ευλογημένο χαντίθ στους συντρόφους του, ένας Χριστιανός Άραβας που περνούσε από εκεί σταμάτησε και είπε στον Προφήτη μας (ειρήνη σε αυτόν):
“Τώρα θα πάω να υπολογίσω και να δώσω τη ζακάτ μου, να δούμε αν θα γίνει αυτό που λες;”
είπε. Ο Προφήτης (σ.α.σ.) χαμογέλασε. Ο άνθρωπος πήγε σπίτι του και έκανε ό,τι του είπε. Λίγο καιρό αργότερα, θέλησε να συμμετάσχει σε ένα εμπορικό καραβάνι που θα ταξίδευε στη Δαμασκό· όμως, επειδή προέκυψαν άλλες σημαντικές εμπορικές υποθέσεις, ζήτησε από τους γείτονές του που συμμετείχαν στο καραβάνι να πάρουν μαζί τους και το φορτίο ενός καμήλου. Ο γείτονάς του συμφώνησε και το καραβάνι αναχώρησε για τη Δαμασκό. Μια εβδομάδα αργότερα, διαδόθηκε η είδηση ότι ληστές είχαν ληστέψει το εμπορικό καραβάνι. Ο χριστιανός έμπορος, επηρεασμένος από το γεγονός από δύο πλευρές, αποφάσισε να απευθυνθεί στον Προφήτη (σ.α.σ.). Την επόμενη μέρα, έλαβε ένα μήνυμα από τον γείτονά του:
“Η καραβάνη δέχτηκε επίθεση από ληστές. Όμως, φτάνοντας στον τελευταίο σταθμό, το πόδι της καμήλας σου είχε στραμπουλήξει, δεν μπορούσε να περπατήσει, οπότε αναγκαστήκαμε να αφήσουμε την καμήλα με τα υπάρχοντά σου εκεί και να συνεχίσουμε το ταξίδι. Έτσι συνέβη αυτή η καταστροφή. Τα υπάρχοντά σου και η καμήλα σου σώθηκαν.”
Μόλις έλαβε την είδηση, από χαρά πήγε κατευθείαν στην παρουσία του Αποστόλου:
«Ω Μωάμεθ, εσύ είσαι ο αληθινός προφήτης. Τα λόγια σου έχουν βγει αληθινά. Εγώ ασπάζομαι το Ισλάμ. Δίδαξέ με…»
λέγοντας, προκάλεσε την εμφάνιση ενός από τα προφητικά θαύματα. (Mahir İz, Θρησκεία και Κοινωνία).
Ο δάσκαλος Μπεντιουζζαμάν εκφράζει το αποτέλεσμα της μη καταβολής ζακάτ (ελεημοσύνης) ως εξής:
«Η ζακάτ είναι αιτία ευλογίας και αποτρεπτικό κακών για κάθε άτομο. Αυτός που δεν δίνει ζακάτ, σίγουρα θα χάσει ένα ποσό ίσο με τη ζακάτ· είτε θα το ξοδέψει σε άχρηστα πράγματα, είτε θα το πάρει κάποια συμφορά.»
“Σε ένα αληθινό ονειρικό όραμα, τον πέμπτο χρόνο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, σε ένα παράξενο όνειρο, με ρώτησαν:”
“Γιατί αυτή η πείνα, αυτές οι οικονομικές απώλειες και οι σωματικές ταλαιπωρίες έρχονται στους Μουσουλμάνους;”
Είπα τούτο σε όνειρο:
«Ο Θεός, από ένα μέρος του πλούτου μας, ζήτησε το ένα δέκατο ή το ένα τεσσαρακοστό, από τον πλούτο που Εκείνος μας έδωσε, για να μας χαρίσει τις ευχές των φτωχών και να αποτρέψει την κακία και τη ζήλια τους. Εμείς, από απληστία και φιλαργυρία, δεν το δώσαμε. Ο Θεός πήρε το συσσωρευμένο ζακάτ, το τριάντα από το τεσσαρακοστό, το οκτώ από το δέκατο. Και κάθε χρόνο, ζήτησε από εμάς μια νηστεία με εβδομήντα σοφά νοήματα, μόνο για έναν μήνα. Εμείς λυπηθήκαμε τον εαυτό μας, και δεν υπομείναμε μια προσωρινή και ευχάριστη νηστεία. Ο Θεός, ως τιμωρία, μας επέβαλε μια νηστεία με εβδομήντα δυσκολίες, για πέντε χρόνια. Και ζήτησε από εμάς μια ώρα από τις είκοσι τέσσερις ώρες, μια ευχάριστη, υπέροχη, φωτεινή και ωφέλιμη μορφή θεϊκής διδασκαλίας. Εμείς, από τεμπελιά, δεν εκπληρώσαμε αυτή την προσευχή και την ικεσία. Χάσαμε αυτή την ώρα, προσθέτοντάς την στις άλλες ώρες. Ο Θεός, ως εξιλέωση, μας επέβαλε μια μορφή προσευχής, με πέντε χρόνια εκπαίδευσης, διδασκαλίας και τρεξίματος», είπα.
1) αλ-Μουναβί, Φαγζου’λ-Καντίρ, 1:519, αρ. 1056; αλ-Χακίμ, αλ-Μουσταδρέκ, 3:343; Μπουχάρι, Μερντά: 3; Τιρμίζι, Ζουχντ: 57; Ιμπν Μάτζε, Φιτέν: 23; Δαρίμι, Ρικάκ: 67; Μουσνέδ, 1:172, 174, 180, 185, 6:369.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
