– Γιατί ο Κάιν, σκοτώνοντας τον Άβελ, γίνεται συνένοχος σε όλες τις αμαρτίες των ανθρωποκτονιών;
– Λέγεται ότι όσοι πρωτοστατούν στο κακό, θα φέρουν και τις αμαρτίες όσων το διαπράττουν. Γιατί λοιπόν ο Κάιν φέρει το βάρος των αμαρτιών όλων των φόνων;
– Για παράδειγμα, αυτός που εφηύρε το τσιγάρο το διέδωσε στην ανθρωπότητα, εντάξει, αλλά το να σκοτώνεις ανθρώπους δεν είναι κάτι που ούτως ή άλλως υπάρχει μέσα στον άνθρωπο;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
«Αυτός που προκαλεί κάτι, είναι σαν να το κάνει ο ίδιος.»
Σύμφωνα με την γνωστή αρχή, όσοι πρωτοπορούν, είτε προς το καλό είτε προς το κακό, πρέπει να συμμετέχουν στις αρετές ή στις αμαρτίες όσων ακολουθούν τα χνάρια τους.
“Τελικά”
(εκείνοι που αρνούνται),
Όπως θα φέρουν ολόκληρο το βάρος των δικών τους αμαρτιών την Ημέρα της Κρίσεως, έτσι θα φέρουν και το βάρος των αμαρτιών εκείνων που παραπλάνησαν με άγνοια. Προσέξτε! Τι κακό βάρος θα φέρουν!
(Ναχλ, 16/25)
Ο Μουτζαχίντ, ερμηνεύοντας το στίχο που αναφέρεται παραπάνω, είπε τα εξής:
«Αυτοί φέρουν τις αμαρτίες τους και τις αμαρτίες εκείνων που τους υπακούουν».
(Ιμπν Χατζάρ, Φατχ αλ-Μπάρι, 13/302)
«Δεν υπάρχει κανένας που να έχει αδικαίως σκοτωθεί, χωρίς να έχει μερίδιο στο αίμα του ο πρωτότοκος γιος του Αδάμ. Διότι αυτός ήταν ο πρώτος που καθιέρωσε το έθιμο της δολοφονίας.»
(Μπουχάρι, Τζαναΐζ 33, Ενμπιγιά 1, Ντιγιάτ 2, Ιτισάμ 15; Μουσλίμ, Κασάμε 27)
«Όποιος εισάγει μια καλή καινοτομία στο Ισλάμ, θα λάβει την αμοιβή για την καινοτομία του και για όσους την ακολουθήσουν μετά από αυτόν».
(με εκείνη την проοπτική)
μια φορά το ποσό που κερδίζουν οι εργαζόμενοι, –
χωρίς να μειωθεί τίποτα από τις αμοιβές τους
– θα του ανήκει. Και όποιος εισάγει μια κακή πρακτική στο Ισλάμ, θα φέρει το βάρος της αμαρτίας αυτής της πρακτικής, καθώς και το βάρος των αμαρτιών όσων την ακολουθήσουν μετά από αυτόν,
-χωρίς να μειωθεί τίποτα από τις αμαρτίες τους-
θα του ανήκει.”
(Μουσλίμ, Ζακάτ 69)
Αναμφίβολα, αυτή η αρχή σχετίζεται με την περίπτωση που κάποιος που διέπραξε το αρχικό αμάρτημα δεν μετανοεί.
(βλ. Ιμπν Χατζάρ, 12/193)
Διαφορετικά, αν η ειλικρινής μετάνοια των μετανοούντων δεν γινόταν δεκτή, τότε θα έπρεπε να δεχτούμε ότι «η μετάνοιά τους δεν γίνεται δεκτή», κάτι που είναι λάθος. Διότι, αν η μετάνοιά τους γίνει δεκτή, η σχέση μεταξύ αυτών και της αμαρτίας τερματίζεται.
Αφού η μετάνοια για κάθε είδους βλασφημία και αμαρτία γίνεται δεκτή, τότε η μετάνοια για τις αμαρτίες που είναι λιγότερο σοβαρές πρέπει να γίνεται δεκτή ακόμη περισσότερο.
– “
Γιατί, λοιπόν, η Καμπούλ κατηγορείται για τις αμαρτίες όλων των φόνων;
Η ερώτηση δεν είναι ερώτηση. Διότι σε κανένα στίχο ή χαντίθ δεν αναφέρεται
«Ο Κάιν θα φέρει την ενοχή όλων των φόνων»
δεν υπάρχει καμία πληροφορία.
Αντιθέτως,
«Κανένας αμαρτωλός δεν φέρει το αμάρτημα κάποιου άλλου.»
(Φατίρ, 35/18),
«Ω εσείς που πιστεύετε! Φοβηθείτε τον Κύριό σας! Φοβηθείτε την ημέρα που ο πατέρας δεν θα μπορέσει να πληρώσει τίποτα για τον γιο του, ούτε ο γιος για τον πατέρα του!…»
(Λουκμάν, 31/33)
Σε αυτό το θέμα, οριστική απόφαση έχει ληφθεί σε στίχους όπως ο παραπάνω και σε παρόμοιους.
Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις η ευθύνη –
είτε καλό είτε κακό-
Μπορεί να μεταδοθεί και σε άλλους.
Αν η πράξη είναι καλή και ευεργετική, η ανταμοιβή της, και αν είναι κακή και βλαβερή, η αμαρτία της, φτάνει τόσο σε αυτόν που την έκανε, όσο και σε εκείνους που τον έκαναν να την κάνει.
Σύμφωνα με αυτό,
«Κανένας αμαρτωλός δεν φέρει το αμάρτημα κάποιου άλλου.»
Η συγκεκριμένη στίχος εκφράζει την αρχή της “προσωπικής ευθύνης για το έγκλημα”. Τα σχετικά χαντίθ αποκαλύπτουν την ευθύνη για την υποκίνηση, την πρόκληση και την ενθάρρυνση ενός εγκλήματος. Αυτές οι δύο πτυχές θεωρούνται ξεχωριστές περιπτώσεις και στο σημερινό δίκαιο.
Η ιστορία του Άβελ και του Κάιν αναφέρεται στο Κοράνι χωρίς να κατονομάζονται τα πρόσωπα, ως εξής:
«Ανάγνωσέ τους την αληθινή ιστορία των δύο γιων του Αδάμ, όταν ο καθένας τους πρόσφερε μια θυσία, και η θυσία του ενός έγινε δεκτή, ενώ η θυσία του άλλου δεν έγινε δεκτή.»
«-Αυτός που δεν έγινε δεκτός ως θυσία- είπε: “Θα σε σκοτώσω”. Εκείνος απάντησε: “Ο Αλλάχ δέχεται μόνο από τους ευσεβείς. Ακόμα κι αν εσύ απλώσεις το χέρι σου για να με σκοτώσεις, εγώ δεν θα απλώσω το χέρι μου για να σε σκοτώσω. Φοβάμαι τον Κύριο των κόσμων. Εύχομαι να αναλάβεις εσύ την αμαρτία μου και τη δική σου, και να γίνεις από τους κατοίκους της κόλασης. Αυτή είναι η τιμωρία των αδικούντων.”»
«Η ψυχή του τον ώθησε να σκοτώσει τον αδελφό του, και τελικά τον σκότωσε, και έτσι έγινε ένας από τους χαμένους. Τότε ο Αλλάχ έστειλε ένα κοράκι.»
“Ο κόρακας έσκαβε το έδαφος για να του δείξει πώς να θάψει το σώμα του αδελφού του. ‘Αλίμονο σε μένα, είμαι ανίκανος να κάνω έστω και αυτό που κάνει ένας κόρακας, να θάψω το σώμα του αδελφού μου!’ είπε, και τελικά έγινε ένας από αυτούς που μετάνιωσαν.”
(Αλ-Μα’ίντα 5/27-31)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
