Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Μερικοί ισχυρίζονται ότι είναι αδύνατο να κυβερνάς με ισλαμικούς κανόνες σε αυτήν την εποχή, ενώ άλλοι κατηγορούν αμέσως ως άπιστους όσους δεν κυβερνούν με ισλαμικούς κανόνες, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους.
Το ένα είναι υπερβολή, το άλλο είναι έλλειψη.
Δηλαδή, και οι δύο είναι ακραίοι, και οι δύο έχουν παρεκκλίνει από την ορθή πορεία…
Ας αναφερθούμε πρώτα στην πρώτη πλάνη:
Υπάρχει μια διάσημη αρχή.
“Αν κάτι είναι σταθερό, είναι σταθερό με τα εξαρτήματά του.”
Χέρι, λέμε, και τα δάχτυλα είναι απαραίτητα. Χέρι χωρίς δάχτυλα δεν μπορείς να φανταστείς. Και από ένα τέτοιο χέρι δεν μπορείς να ωφεληθείς. Πρόσωπο, λέμε, και το μάτι είναι αναπόσπαστο. Ένα πρόσωπο χωρίς μάτι έχει ένα σημαντικό ελάττωμα. Και το μάτι δεν μπορεί να διαχωριστεί από το λευκό και το μαύρο του. Το δάχτυλο είναι απαραίτητο για το χέρι, το μάτι για το πρόσωπο, και η κόρη του ματιού για το μάτι. Αν τα διαχωρίσεις και τα σκεφτείς μεμονωμένα, δεν θα αποκομίσεις κανένα όφελος. Οι ισλαμικοί κανόνες είναι έτσι. Πρέπει να γίνονται αντιληπτοί ως σύνολο. Και μόνο τότε θα προάγουν το άτομο και την κοινωνία, θα φέρουν ειρήνη και ευτυχία.
Σε μια κοινωνία όπου παραμελούνται οι θεμελιώδεις αρχές του Ισλάμ και η ατομική και οικογενειακή ζωή οικοδομείται σε λανθασμένες βάσεις, η απλή εφαρμογή των κοινών κανόνων και των ποινικών διατάξεων δεν θα αποφέρει ιδιαίτερο όφελος. Ή, η εφαρμογή αυτών των διατάξεων σε μια τέτοια κοινωνία μπορεί να είναι αδύνατη. Ακόμα κι αν είναι δυνατή, πολλοί θα υπακούσουν σε αυτές χωρίς πίστη και θέληση, υιοθετώντας μια αντι-ισλαμική ιδεολογία. Θα φαίνονται μουσουλμάνοι, αλλά θα ζουν ως εχθροί του Ισλάμ.
Σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι οι ισλαμικές διατάξεις δεν μπορούν να βελτιώσουν τους ανθρώπους. Η έλλειψη δεν βρίσκεται στις διατάξεις, αλλά στη δομή της κοινωνίας.
Ας περάσουμε τώρα στον δεύτερο ισχυρισμό, ο οποίος υπερβαίνει τα όρια της κατεύθυνσης.
Σε μια κοινωνία, σε έναν άνθρωπο που δεν εφαρμόζει πλήρως το Ισλάμ, που δεν αποδίδει ή δεν μπορεί να αποδίδει δικαιοσύνη σύμφωνα με αυτό, αμέσως
“άπιστος”
Το να τον χαρακτηρίσεις άπιστο δεν είναι δίκαιο. Διότι η πίστη είναι αντίθετη στην απιστία. Αν κάποιος εκδίδει μια απόφαση ή προβαίνει σε μια πράξη αντίθετη στο Ισλάμ, θα το κάνει απορρίπτοντας το Ισλάμ, οπότε θα πέσει στην απιστία. Διαφορετικά, μπορεί να μιλήσει κανείς για την αμαρτία του, την ανταρσία του, και όχι για την απιστία του.
Όπως και στην πίστη, έτσι και στην απιστία, η πρόθεση και η βούληση είναι απαραίτητες.
Ένας άνδρας μπορεί μονάχα,
“Η ισλαμική διδασκαλία ορίζει το εξής, αλλά εγώ δεν το αποδέχομαι και ενεργώ με τον εξής τρόπο.”
Αν πει κάτι που συνιστά βλασφημία, τότε είναι άπιστος. Αν όμως δεν είχε τέτοια πρόθεση και βούληση, και το λάθος ή η εσφαλμένη κρίση του οφείλονται αποκλειστικά σε άγνοια ή αδυναμία βούλησης, και γνωρίζει ότι αυτό που έκανε είναι λάθος, τότε σύμφωνα με την ορθόδοξη πίστη, δεν είναι δυνατόν να τον αποκαλέσουμε άπιστο. Αυτό το λένε μόνο όσοι θεωρούν άπιστο όποιον διαπράττει μεγάλο αμάρτημα.
“Εξωγενείς παράγοντες”
,
ή που υποστηρίζει ότι ένα τέτοιο άτομο θα παραμείνει μεταξύ πίστης και απιστίας
“Μουταζιλίτες”
μπορεί να ισχυριστεί. Όμως, όλοι οι σουνίτες μελετητές συμφωνούν ότι αυτοί είναι αιρετικοί…
Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος, ενώ ισχυριζόμαστε ότι υπερασπιζόμαστε το Ισλάμ, να γίνουμε άθεοι χωρίς να το γνωρίζουμε…
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
