Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Γι’ αυτόν τον λόγο, όποιος αναχωρεί από τον τόπο κατοικίας του με την οικογένεια και τα παιδιά του (που απέχει ενενήντα χιλιόμετρα, ή σύμφωνα με άλλη άποψη, τρεις ημέρες ταξιδιού με τα συνηθισμένα μέσα μεταφοράς της εποχής) και κατευθύνεται προς την πατρίδα του, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, παρόλο που θεωρείται ταξιδιώτης καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής, παύει να θεωρείται ταξιδιώτης φτάνοντας στην πατρίδα του (σύμφωνα με τον Ιμάμ Μουχάμμαντ, εάν το σπίτι, ο κήπος και τα χωράφια του παραμένουν). Εκεί πλέον θα εκτελεί τις προσευχές του κανονικά. Διότι το σπίτι και τα χωράφια του παραμένουν.
Υπάρχουν εκείνοι που ακολουθούν και τις δύο απόψεις. Όποιος επιθυμεί, μπορεί να προτιμήσει την πρώτη άποψη· μόλις φτάσει στην πατρίδα του, όπου έχει σπίτι και χωράφια, μπορεί να τερματίσει αμέσως την κατάσταση του ταξιδιώτη. Θα εκτελεί τις προσευχές του κανονικά, χωρίς να τις συντομεύει. Διότι δεν είναι εύκολο για κάποιον να θεωρεί τον εαυτό του φιλοξενούμενο στο δικό του χωριό. Όποιος επιθυμεί, μπορεί να συνεχίσει να θεωρεί τον εαυτό του ταξιδιώτη.
Πηγές:
βλ. Ιμπν Μάζε, αλ-Μουχίτου’λ-Μπουρχάνι 2/402; αλ-Φετάβα’λ-Χιντίγια, επιστημονική επιτροπή υπό την ηγεσία του Σέιχ Νιζάμουντίν 1/142; αλ-Ετζνάς εν-Νατίφι. Μαχδούτ, αρχείο Φεϋζουλλάχ Εφέντι, αρ. 645, σ. 10, 11.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
