– Στις στίχους 51-61 του Σουράτ Σαφφάτ γίνεται λόγος για τους κατοίκους του Παραδείσου και τους κατοίκους της Κόλασης… για το μέλλον, δηλαδή για τη ζωή στον Παράδεισο και στην Κόλαση… Σ’ αυτή την περίπτωση, ο Αλλάχ μιλάει για το μέλλον με την αιώνια γνώση Του…
α) Αλλά η φράση «ας εργαστούν οι εργαζόμενοι για μια τέτοια ευτυχία» στο τέλος του στίχου, αναφέρεται στους κατοίκους του Παραδείσου ή στον Θεό;
β) Υπάρχει μήνυμα εδώ για όσους ζουν στον κόσμο; Διότι η ζωή στον παράδεισο και στην κόλαση θα αρχίσει μετά τη ζωή σε αυτόν τον κόσμο.
γ) Σε ένα στίχο που προφητεύει το μέλλον, η φράση «ας εργαστούν οι εργαζόμενοι για μια τέτοια ευτυχία» σε ποιους αναφέρεται;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
α)
Αυτά τα εδάφια καταλήγουν σε
«ας εργαστούν οι εργαζόμενοι για μια τέτοια ευτυχία»
Υπάρχουν εκείνοι που λένε ότι η φράση αυτή ανήκει στον Θεό, αλλά και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ανήκει στους κατοίκους του παραδείσου.
(βλ. Μαβερντί, Ραζή, σχετική ενότητα)
Ταμπαρί,
προτίμησε την ερμηνεία ότι αυτή η φράση ανήκει στον Θεό.
(Ταμπαρί, στο σχετικό σημείο)
β)
Ναι, αυτή η δήλωση, ανεξάρτητα από το ποιος την έκανε, είναι ένα μήνυμα από τον Θεό που ενθαρρύνει τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να εργάζονται για το καλό.
γ)
Στα συγκεκριμένα εδάφια (51-61) γίνεται σύγκριση μεταξύ πίστης και απιστίας.
Αυτή η αρχή είναι συχνά η μέθοδος που ακολουθεί το Κοράνι. Δηλαδή, οι άπιστοι που θα παραμείνουν αιώνια στην κόλαση και οι τέλειοι πιστοί που εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις της πίστης τους, συγκρίνονται ως ιδανικά παραδείγματα.
Δεν παρέχονται λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με τους πιστούς που πηγαίνουν στην κόλαση λόγω των αμαρτιών τους και στη συνέχεια βγαίνουν από εκεί και πηγαίνουν στον παράδεισο.
Εδώ, ένας πιστός που πηγαίνει στον παράδεισο απευθύνεται σε έναν άπιστο φίλο του που πηγαίνει στην κόλαση.
«Ξαφνικά»
(εκείνου που είναι άξιος του παραδείσου)
Κοιτάζει και βλέπει τον φίλο του στην καρδιά της κόλασης. Του λέει: «Ορκίζομαι στον Θεό, λίγο έλειψε να με πάρεις μαζί σου».
(αποκρύπτοντας και διαστρεβλώνοντας, όπως εσύ)
θα με είχες καταστρέψει. Αν δεν ήταν η χάρη του Κυρίου μου, τώρα θα ήμουν κι εγώ…
(στην κόλαση)
θα γινόμουν ένας από αυτούς που έφεραν [πράγματα].”
(Σαφφάτ, 37/55-57)
Από το στίχο αυτό, που έχει το νόημα “από την άποψη της πίστης και της απιστίας”, είναι δυνατόν να δει κανείς αυτή την ισορροπία.
Σε αυτή την περίπτωση, με την τελευταία πρόταση.
-όχι σε συγκεκριμένα άτομα ή μόνο σε πιστούς-
, ένα μάθημα δόθηκε σε όλους τους ανθρώπους.
Έχει τονιστεί ότι το στοιχείο της πίστης, που εξασφαλίζει την ειλικρινή υπακοή, είναι η συνταγή για τη σωτηρία.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
