Ρωτάω από αυτή την άποψη: Μερικές φορές αγαπώ πολύ το παιδί μου (με ειλικρίνεια), αλλά μετά σκέφτομαι: μήπως το αγαπώ υπερβολικά, μήπως ο Θεός δεν είναι ευχαριστημένος με αυτή την κατάσταση;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η αγάπη για τον Θεό έρχεται πάνω από όλα.
Είναι σημαντικό με ποια έννοια και γιατί αγαπάμε κάτι. Να αγαπάς κάτι για χάρη του Θεού, ως δώρο του Θεού, είναι μια πράξη λατρείας. Από αυτή την άποψη, πρέπει να βλέπουμε τα παιδιά που μας έχουν εμπιστευτεί ως δώρο και χάρη του Θεού και να εργαζόμαστε για να κερδίσουν τον κόσμο και τη μετά θάνατον ζωή τους, εντός των ορίων του επιτρεπτού.
Υπάρχουν χιλιάδες σοφίες πίσω από το γεγονός ότι ο Θεός δίνει σε κάθε γονιό την αγάπη για τα παιδιά του. Η εκπλήρωση αυτής της αγάπης για χάρη του Θεού είναι και μια μορφή λατρείας.
Για παράδειγμα, η αγάπη για ένα γράμμα που λαμβάνουμε, για το χαρτί του και την ομορφιά της γραφής, διαφέρει από την αγάπη για αυτό ως παρακαταθήκη του αποστολέα, όπως διαφέρει και η αγάπη για τα παιδιά που μας έχουν ανατεθεί, ανάλογα με την πρόθεση. Είναι ωραίο να τα αγαπάμε ως ευλογία του Θεού.
Η απόδειξη ότι τους αγαπάμε για χάρη του Θεού είναι:
Εννοείται η ανατροφή και η διαπαιδαγώγηση σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
Η αγάπη για τον Προφήτη έρχεται μετά την αγάπη για τον Θεό.
Αγαπώ τον Προφήτη σημαίνει αγαπώ τον Θεό. Το ίδιο ισχύει και για την αγάπη προς τους σοφούς, τους ευσεβείς και τους φιλάνθρωπους. Διότι ο αγαπημένος του αγαπημένου είναι και αυτός αγαπητός. Ο απεσταλμένος (ειρηνευμένος) του αγαπημένου είναι και αυτός αγαπητός. Και όποιος αγαπά τον αγαπημένο, είναι και αυτός αγαπητός. Στην πραγματικότητα, ο μόνος που αξίζει την αγάπη είναι ο Θεός. Κανείς άλλος δεν αξίζει την αληθινή αγάπη. Ας το εξηγήσουμε με ένα παράδειγμα:
Το πρώτο πράγμα που αγαπά ο άνθρωπος είναι ο εαυτός του. Η αγάπη του εαυτού σημαίνει την επιθυμία για τη διατήρηση της ύπαρξής του και την αποστροφή από την ανυπαρξία. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που υπάρχει στον άνθρωπο από τη δημιουργία του. Στην πραγματικότητα, αυτό το συναίσθημα που υπάρχει στον άνθρωπο απαιτεί την αγάπη του Θεού. Διότι όποιος γνωρίζει τον εαυτό του και τον Κύριό του, καταλαβαίνει ότι η διατήρηση και η τελειοποίηση της ύπαρξής του δεν προέρχεται από τον ίδιο, αλλά από τον Θεό. Αυτός είναι που τον έφερε από το τίποτα, Αυτός είναι που τον διατηρεί στη ζωή. Διότι ανάμεσα στα όντα, μόνο ο Θεός είναι εκείνος του οποίου η ύπαρξη είναι αναγκαία και δεν χρειάζεται τίποτα για να υπάρξει. Όλα τα άλλα υπάρχουν χάρη στη δύναμη και τη δημιουργία Του. Όποιος γνωρίζει ότι έτσι είναι, σίγουρα αγαπά και πρέπει να αγαπά Εκείνον που τον δημιούργησε και του έδωσε τα πάντα. Η αγάπη του γι’ Αυτόν προέρχεται από τη γνώση του εαυτού του και του Κυρίου του.
Η αγάπη είναι ο καρπός της γνώσης.
Χωρίς γνώση δεν υπάρχει αγάπη. Ο άνθρωπος αγαπάει τη μητέρα και τον πατέρα του.
Γιατί αγαπάει;
Γιατί αυτοί είναι η αιτία της ύπαρξής του. Επιπλέον, τον ανέθρεψαν και τον μεγάλωσαν. Γι’ αυτό αγαπάμε τους γονείς. Ωστόσο, ο Θεός είναι ο Δημιουργός του ανθρώπου. Και Αυτός είναι που έκανε τους γονείς αιτία της ύπαρξής του. Και πάλι Αυτός είναι που έδωσε στους γονείς την αγάπη για το παιδί. Έδωσε αυτή την αγάπη ακόμα και στα ζώα. Ο Προφήτης μας (ειρήνη σ’ αυτόν) λέει:
«Ο Θεός έκανε την ευσπλαχνία του εκατό κομμάτια. Κράτησε τα ενενήντα εννέα κομμάτια κοντά του και κατέβασε ένα κομμάτι στη γη. Χάρη σε αυτό το κομμάτι της ευσπλαχνίας, όλα τα πλάσματα αγαπιούνται μεταξύ τους. Ακόμη και η φοράδα, όταν θηλάζει το μικρό της, σηκώνει το νύχι ενός ποδιού της από φόβο να μην το αγγίξει.»
(Αχμέτ Σερνταρόγλου, Μετάφραση του Ιχιάου Ουλούμιντ-Ντιν, Κωνσταντινούπολη 1975, IV/537)
Ο Προφήτης μας (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν) αγαπούσε πολύ τα παιδιά. Τα έπαιρνε στην αγκαλιά του, τα χάιδευε και τα φιλούσε με αγάπη και τρυφερότητα.
Ο Προφήτης μας φιλούσε τα εγγόνια του, τον Χαζράτ Χασάν και τον Χαζράτ Χουσεΐν. Ένας άντρας που ήταν εκεί, βλέποντας αυτό, είπε:
“Έχω δέκα παιδιά, και δεν έχω φιλήσει κανένα από αυτά.”
είπε. Ο Προφήτης μας του είπε:
«Σε όποιον δεν δείχνει έλεος, δεν θα δείξουν έλεος».
είπε.
(Μουσλίμ, Φεντάιλ, 65; Τιρμίζι, Μπιρρ και Σίλα, 12)
Ο Προφήτης μας (ειρήνη ας είναι μαζί του) προσευχόταν, και τα αγαπημένα του εγγόνια, ο Χασάν και ο Χουσεΐν, ανέβαιναν στους ώμους του. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της προσευχής, ο Προφήτης (ειρήνη ας είναι μαζί του) δεν εμπόδιζε τα παιδιά να παίζουν και δεχόταν ευχάριστα αυτή τη συμπεριφορά τους.
Όταν η κόρη του, η Φατιμά (ρα), ερχόταν ενώ εκείνος καθόταν, σηκωνόταν, την φιλούσε στο μέτωπο και την έβαζε να καθίσει στη θέση της. Δεν μιλούσε και δεν έδειχνε στοργή μόνο στα δικά του παιδιά και εγγόνια, αλλά σε όποιο παιδί έβλεπε, μιλούσε μαζί του, ρωτούσε για την υγεία του και το αγαπούσε, χαρίζοντάς του πράγματα που του άρεσαν για να το ευχαριστήσει. Αγαπούσε και χάιδευε ακόμα και τα παιδιά των μη μουσουλμάνων.
Ο Προφήτης μας (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν) έδειχνε μεγάλη φροντίδα στα παιδιά. Μια φορά διοργάνωσε αγώνα δρόμου ανάμεσα στα παιδιά, και ο ίδιος στάθηκε στο σημείο τερματισμού. Φίλησε τα παιδιά που έφτασαν τρέχοντας κοντά του και τους έδωσε τα δώρα τους. (Αχμέτ μπιν Χανμπέλ, Μουσνέδ, Ι/214)
Ο Προφήτης μας (ειρήνη σε αυτόν) έδωσε τις ακόλουθες συμβουλές σχετικά με τα παιδιά:
«Φοβηθείτε τον Θεό και να είστε δίκαιοι με τα παιδιά σας.»
(Τζαμι’ ας-Σαγίρ; Μπουχάρι, Χιμπέ, 8/26)
«Ο Αλλάχ, αναμφίβολα, αγαπάει την ισονομία, ακόμα και στα φιλιά που δίνετε στα παιδιά σας.»
(ηλικία)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
