– Σε ποιες πηγές βασίζεται η πεποίθηση ότι η πόρτα της μετάνοιας είναι πάντα ανοιχτή;
– Ισχύει για όσους έχουν αλλάξει θρησκεία περισσότερες από τρεις φορές;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Ας σημειώσουμε καταρχήν ότι,
Η πόρτα της μετάνοιας είναι πάντα ανοιχτή για όλους.
Η εμφάνιση σημείων που υποδεικνύουν το τέλος της επίγειας ζωής προκαλεί το κλείσιμο αυτής της πόρτας. Διότι το πεδίο της δοκιμασίας στον κόσμο είναι μια αίθουσα ζωής γεμάτη ζωντάνια. Η εμφάνιση σημάτων που υποδεικνύουν το τέλος της ζωής σηματοδοτεί το τέλος της δοκιμασίας. Σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχει περίοδος μετάνοιας, δεν μπορεί να γίνει λόγος για μετάνοια.
Τα σημάδια που δείχνουν ότι η δοκιμασία έχει τελειώσει είναι δύο ειδών.
1)
Σημάδι που προαναγγέλλει την έλευση της μεγάλης καταστροφής:
Ο ήλιος ανατέλλει από τη δύση.
Η εμφάνιση αυτού του σημείου υποδηλώνει ότι η αίθουσα δοκιμασίας του κόσμου έχει κλείσει και, κατά συνέπεια, η πόρτα της μετάνοιας έχει πλέον κλειδωθεί.
Ο Αμπού Χουρεϊρέη αφηγείται: Ο Προφήτης (ειρήνη σε αυτόν) είπε:
«Η συντέλεια του κόσμου δεν θα έρθει προτού ο ήλιος ανατείλει από τη δύση. Όταν ο ήλιος ανατείλει από τη δύση, όλοι όσοι τον δουν θα πιστέψουν. Αλλά αυτή η στιγμή,
(Αναφέρεται στο Κοράνι)
«Την ημέρα που θα έρθει ένα από τα σημεία του Κυρίου σου, η πίστη κανενός που δεν πίστεψε προηγουμένως ή δεν κέρδισε καλό με την πίστη του, δεν θα του ωφελήσει καθόλου.»
(Αλ-Αν’άμ, 6/158)
είναι ο χρόνος που αναφέρεται στο στίχο.”
(Μπουχάρι, Ερμηνεία, 9, Ρικάκ, 40)
Φαίνεται ότι, σύμφωνα με τον Μπουχάρι, η πίστη δεν είναι αποδεκτή όταν είναι μόνη.
«Η ανατολή του ήλιου από την ανατολή»
έγινε πιο γνωστό επειδή αναφέρθηκε ως.
Ωστόσο,
«Ο ήλιος να ανατέλλει από τη δύση»
-Σε πολλές πηγές χαντίθ, όπως ο Αχμάντ μπιν Χανμπάλ, ο Ταμπεράνι, ο Μουσλίμ, ο Νεσαΐ, ο Τιρμίζι, ο Νταρίμι-
αναφέρεται ως λόγος για τη μη αποδοχή της μετάνοιας.
(βλ. Ιμπν Χατζάρ, 11/354-355)
Δεδομένου ότι σε πολλές πηγές η μη αποδοχή της μετάνοιας αναφέρεται ως αιτία της μη αποδοχής της πίστης, όπως και στο Μπουχάρι, είναι φυσικό να τονίζεται αυτό το σημείο. Στην πραγματικότητα, η μετάνοια είναι η επιστροφή από τις αμαρτίες, όπως η πίστη είναι ένα είδος μετάνοιας από την απιστία.
Ο Μπεντιουζζαμάν Σαΐντ Νουρσί, ως ένα είδος εξήγησης αυτού του χαντίθ, χρησιμοποίησε τις ακόλουθες εκφράσεις:
“…Μόνο, η ανατολή του Ηλίου από τη Δύση”
Επειδή αναγκάζει τους πάντες να το πιστοποιήσουν με τρόπο αυταπόδεικτο, η πόρτα της μετάνοιας κλείνει· η μετάνοια και η πίστη δεν γίνονται πλέον δεκτές. Διότι οι Αμπού Μπεκρ θα είναι μαζί με τους Αμπού Τζεχλ στην επιβεβαίωση. Ακόμη και η κάθοδος του Ιησού Χριστού και το γεγονός ότι είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, γίνονται γνωστά με την προσοχή του φωτός της πίστης· δεν το γνωρίζουν όλοι. Ακόμη και τρομερές προσωπικότητες όπως ο Ντατζάλ και ο Σουφιάν, δεν γνωρίζουν καν τον εαυτό τους.”
(βλ. Ακτίνες, σελ. 579)
Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην μετάνοια από την αμαρτία και στην μετάνοια από την αποστασία. Πράγματι, σύμφωνα με την πλειοψηφία των σουνιτών θεολόγων, αν κάποιος αποστατήσει και μετά μετανοήσει και γίνει ξανά μουσουλμάνος, η μετάνοιά του γίνεται δεκτή. Ακόμα και αυτό…
Ακόμα κι αν επαναλάβει τις αμαρτίες του εκατό φορές, η μετάνοιά του είναι αποδεκτή.
.
(βλ. Μαβερντί, αλ-Χαβί, 13/449)
2) Το δεύτερο σημάδι είναι η «μικρή αποκάλυψη».
είναι το σημάδι του θανάτου που υποδεικνύει ότι έφτασε η προσωπική αποκάλυψη του αποκαλούμενου ατόμου.
Αυτό το σήμα σημαίνει ότι ο ήλιος της ζωής κάποιου που έχει χάσει την ελπίδα έχει γυρίσει ανάποδα και η προσωπική του αποκάλυψη έχει έρθει.
«Δεν υπάρχει συγχώρεση για εκείνους που αμαρτάνουν και, όταν έρχεται ο θάνατος σε έναν από αυτούς, λένε: “Τώρα μετανοώ”. Ούτε για εκείνους που πεθαίνουν άπιστοι. Γι’ αυτούς έχουμε ετοιμάσει μια οδυνηρή τιμωρία.»
(Νίσα, 4/18)
Στο εδάφιο με το παραπάνω νόημα, υπογραμμίζεται η ατομική ανάσταση.
Από τον Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν),
η μετάνοια που γίνεται από τη στιγμή που αρχίζουν οι θανάσιμες ωδίνες δεν θα γίνει δεκτή
Σχετικά με αυτό έχουν παραδοθεί χαντίθ.
(Μουσνέδ, ΙΙ, 132, 153; Ιμπν Μάτζε, Ζουχδ, 30; Τιρμίζι, Ντααβάτ, 98)
Τόσο η πίστη όσο και η μετάνοια μπορούν να προκύψουν με τη συμμετοχή του νου και της καρδιάς, και συνεπώς της βούλησης.
Σε περίπτωση επικείμενης θανάτου ή καταστροφής του κόσμου, η πίστη στο άγνωστο χάνεται, η ελεύθερη βούληση καταργείται και η συνέχιση της αμαρτίας καθίσταται αδύνατη.
Σε αυτή την κατάσταση, το άτομο δεν μπορεί να επιδείξει καμία συμπεριφορά που να έχει θρησκευτική αξία.
(Ματουρίντι, Ερμηνείες του Κορανίου, IV, 93-98)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
