– Σύμφωνα με όσα διάβασα, στον πόλεμο οι μουσουλμάνοι μπορούν να πάρουν τις γυναίκες, τα παιδιά, τις εκτάσεις γης και την περιουσία όλων των απίστων, είτε πολεμούν είτε όχι. Αυτό επιτρέπεται.
– Δηλαδή, κατασχέθηκε όλη η περιουσία όχι μόνο του άπιστου που πολεμούσε, αλλά και του άπιστου που δεν πολεμούσε.
– Τι άλλο είναι αυτό, αν όχι λεηλασία;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Αυτά που διαβάσατε είναι ελλιπή και εσφαλμένα.
Στο Ισλάμ, εάν μια περιοχή κατακτηθεί με πόλεμο,
Δεν επιτρέπεται να πειραχτούν τα υπάρχοντα και η ζωή όσων δεν συμμετέχουν ή δεν είναι σε θέση να συμμετάσχουν ενεργά στον πόλεμο.
Περιουσία των εμπολέμων και του κράτους
Περνάνε στο Ισλαμικό κράτος, το οποίο παίρνει κανονικά το ένα πέμπτο, και το υπόλοιπο διανέμεται στους βετεράνους.
Εάν το κράτος θεωρεί ότι η διανομή περιουσιακών στοιχείων, εκτός από κινητά αγαθά, και ιδιαίτερα η διανομή γης στους βετεράνους, είναι επιβλαβής, δεν θα τη διανείμει.
μπορεί να το αφήσει στη χρήση των πρώην ιδιοκτητών, εισπράττοντας φόρο.
Ο Προφήτης μας (ειρήνη σε αυτόν) και ο/η/το δικός/η/ό του/της/τους
Χαλιφάτο των Ρασίντ
(ρ.α.ν.χ.) στους διοικητές και τους στρατιώτες που πηγαίνουν στον πόλεμο
«Στις γυναίκες, στα παιδιά, στους κληρικούς που δεν συμμετέχουν ούτε βοηθούν στον πόλεμο, στους αγρότες που ασχολούνται με τη δουλειά τους, στους βοσκούς…»
είχαν διατάξει να μην τους αγγίζουν και να μην τους στοχεύουν όταν πυροβολούν.
Γυναίκες και παιδιά που βρίσκονται στο πεδίο της μάχης, φυσικά, αιχμαλωτίζονται.
Στους αιχμαλώτους θα πρέπει να φέρονται με ανθρωπιά.
Την απόφαση για το τι θα συμβεί στη συνέχεια την παίρνουν οι κυβερνώντες, αλλά όσοι δεν είναι άνδρες που πολεμούν δεν σκοτώνονται ούτε υποδουλώνονται.
Σε αυτά τα θέματα, είναι απαραίτητο να διακρίνουμε τις διαφυλετικές συγκρούσεις από τις διακρατικές συγκρούσεις. Στον δεύτερο τομέα, συνήθως τηρούνται οι διεθνείς συνθήκες.
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τον Φατίχ:
Μετά την κατάκτηση αυτή, οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, εκτός από όσους πολέμησαν, ούτε αιχμαλωτίστηκαν, ούτε τους πήραν τα χρήματα, τα σπίτια, τα μαγαζιά τους, ούτε έγιναν σκλάβοι ή παλλακίδες.
Η Κωνσταντινούπολη, όσον αφορά την ιδιοκτησία και το δικαίωμα διαχείρισης, ανήκε εξ ολοκλήρου στο κράτος του Φατίχ, αλλά, όπως είπαμε, ο λαός δεν αντιμετωπίστηκε ως λάφυρο.
Μια πηγή που περιγράφει την κατάκτηση αναφέρει τα εξής:
«…Τελικά, μετά από 53 ημέρες πολιορκίας, την 54η ημέρα, όταν η πόλη έπεσε στα χέρια των Τούρκων, ο Φατίχ, ο οποίος εισήλθε στην πόλη με τελετουργικό τρόπο από την Πύλη Τοπκαπί, πέρασε από την Πλατεία του Ιπποδρόμου και έφτασε μπροστά από την Αγία Σοφία, όπου προσπάθησε να καθησυχάσει τον συγκεντρωμένο λαό λέγοντας ότι η ζωή και η περιουσία τους ήταν ασφαλείς…»
[Ιστορικό Περιοδικό, Τεύχος 66 (2017/2), Κωνσταντινούπολη 2017, σ. 63-76]
Για περισσότερες πληροφορίες, βλ.:
– Αμπού Γιουσούφ, αλ-Χαράτζ, σελ. 19-25.
– Μαβερδής, αλ-Αχκάμ ας-Σουλτανίγια, Κάιρο 1973, σ. 131-134, 145.
– Μουχάμμαντ Χαμιντουλλάχ, Διοίκηση του Κράτους στο Ισλάμ (μετάφρ. Κεμάλ Κουστσού), Κωνσταντινούπολη 1963, σ. 110, 176, 200-204.
– Μουσταφά Φαγίντα, Οι μη-μουσουλμάνοι την εποχή του Χαλίφη Ομάρ, Κωνσταντινούπολη 1989, σελ. 21-22, 26-36.
– Χαϊρεντίν Καραμάν, Ισλαμικό Δίκαιο σε Γενικές Γραμμές, Τμήμα Διεθνούς Δικαίου.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
