–
Εάν δύο μουσουλμανικά κράτη πολεμούν μεταξύ τους, είναι υπεύθυνοι/υπόλογοι οι άνθρωποι που σκοτώνουν ο ένας τον άλλον;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
– Ένα μουσουλμανικό κράτος δεν μπορεί να κηρύξει πόλεμο σε άλλο μουσουλμανικό κράτος, αδελφός δεν μπορεί να χτυπήσει αδελφό.
Αυτό ισχύει τόσο σε ατομικό όσο και σε κρατικό επίπεδο. Ο Αγαπημένος Προφήτης μας (ειρήνη και ευλογίες ας είναι επάνω του) απαγόρευσε όχι μόνο σε έναν μουσουλμάνο να πυροβολήσει έναν άλλον, αλλά και να στρέψει το όπλο του προς αυτόν:
«Κανείς από εσάς δεν μπορεί να στρέψει το όπλο του εναντίον του μουσουλμάνου αδελφού του, ούτε να του κάνει νεύμα με αυτό».
(Ελ-Τεργκίμπ ουετ-Τερχίμπ, ΙΙΙ/484)
Δηλαδή, ένας μουσουλμάνος δεν μπορεί ούτε καν να δείξει τον αδελφό του με το όπλο στο χέρι, ούτε καν να ανεχτεί την υπενθύμιση κατά τη διάρκεια της χειρονομίας.
Τις διαφωνίες που προκύπτουν μεταξύ τους, οφείλουν να τις επιλύουν μέσω διαπραγματεύσεων.
Εάν δεν καταλήξουν σε συμφωνία μέσω διαπραγματεύσεων, επιλέγεται διαιτητικό δικαστήριο και οι πλευρές υποχρεούνται να αποδεχθούν την απόφαση του διαιτητή που θα οριστεί. Όποιος δεν το αποδεχθεί, θα θεωρείται άδικος και θα φέρει την ευθύνη για τον πόλεμο που θα προκύψει.
Αυτό που αξίζει να σημειωθεί εδώ είναι ότι η διαιτητική επιτροπή είναι πραγματικά αμερόληπτη και παίρνει το μέρος μόνο του δίκαιου.
Οι μουσουλμάνοι δεν μπορούν να πυροβολήσουν τους μουσουλμάνους αδελφούς τους, ακόμα κι αν ξέρουν ότι αδικούνται, μόνο και μόνο επειδή τούς το διέταξε ο ανώτερός τους. Γιατί ξέρουν ότι…
Δεν υπάρχει υπακοή στον άνθρωπο εκεί όπου υπάρχει ανυπακοή στον Θεό.
Οι ανώτεροί του άδικα διατάσσουν τον μουσουλμάνο αδελφό του να πυροβολήσει, και αυτό είναι αμαρτία απέναντι στον Αλλάχ.
Δεν υπάρχει υποχρέωση υπακοής σε εντολή που αποτελεί εξέγερση κατά του Θεού.
Παρόλα αυτά, αν ο πόλεμος διεξάγεται χωρίς να είναι ξεκάθαρο ποια πλευρά έχει δίκιο, και αν η επιδίωξη της θείας ευαρέσκειας είναι το κύριο μέλημα μιας πλευράς, τότε οι νεκροί αυτής της πλευράς είναι μάρτυρες.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
