Γνωρίζουμε ότι το αλκοόλ είναι απαγορευμένο (χαράμ), το καταλαβαίνουμε από τα ιερά κείμενα και τις προφητικές παραδόσεις. Αλλά αν το αλκοόλ που πίνεται δεν μεθάει, δεν προκαλεί απώλεια συνείδησης, είναι χαράμ; Δηλαδή, είναι χαράμ να πιει κανείς έστω και μια σταγόνα αλκοόλ; Είναι χαράμ ακόμα και μια σταγόνα αλκοόλ; Τι λένε οι προφητικές παραδόσεις, τα ιερά κείμενα ή οι ερμηνείες των ισλαμικών μελετητών σχετικά με αυτό;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Υπάρχει δήλωση από την Προεδρία Θρησκευτικών Υποθέσεων (Diyanet İşleri Başkanlığı) που αναφέρει ότι η μπύρα είναι χαράμ (απαγορευμένη).
Ας διαβάσουμε πρώτα τις μεταφράσεις δύο ιερών χαντίθ για να ρίξουμε φως σε αυτό το θέμα. Ο Προφήτης μας (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε:
«Οτιδήποτε προκαλεί μέθη είναι απαγορευμένο. Και η μικρή ποσότητα από οτιδήποτε προκαλεί μέθη είναι επίσης απαγορευμένη.»
(Ιμπν Μάτζα, Εσρίμπε: 10.)
«Αποφεύγετε οτιδήποτε προκαλεί μέθη.»
(Ιμπν Μάτζα, Εσρίμπε, 14.)
Σύμφωνα με αυτό, η μπύρα περιέχει 2-8% (δύο έως οκτώ τοις εκατό) αλκοόλ, το οποίο προκαλεί μέθη. Επομένως, επειδή περιέχει αλκοόλ, έστω και σε μικρή ποσότητα, η κατανάλωσή της δεν επιτρέπεται· ακόμα και μια σταγόνα είναι αμαρτία.
Σύμφωνα με τη σχολή Χαναφί, η απόφαση σχετικά με τα αλκοολούχα ποτά μπορεί να συνοψιστεί σε τρεις κατηγορίες:
1. Χαμρ (κρασί):
Όταν αναφέρεται αυτή η λέξη, εννοείται ο μεθυστικός χυμός σταφυλιών. Σύμφωνα με την ομοφωνία των γλωσσολόγων, η λέξη “χαμρ”, δηλαδή κρασί, αποδίδεται μόνο σε αυτό το ποτό.
Όπως τα ονόματα των άλλων ποτών διαφέρουν, έτσι και οι κανόνες τους διαφέρουν από εκείνους του κρασιού. Για παράδειγμα, η απαγόρευση του κρασιού είναι απολύτως βέβαιη, ενώ η απαγόρευση των άλλων ποτών είναι πιθανολογική. Σύμφωνα με τους Χαναφίτες νομικούς, το κρασί έχει δέκα κανόνες:
α)
Η απαγόρευση του κρασιού είναι αποδεδειγμένη με αδιάσειστα στοιχεία.
β)
Για να ονομαστεί το ποτό κρασί, σύμφωνα με τον Ιμάμ Αζάμ, ο αφρός του ζυμωμένου μούστου πρέπει να έχει εξαφανιστεί, ενώ σύμφωνα με τους ιμάμηδες, αυτό δεν είναι απαραίτητο.
γ)
Το ίδιο το κρασί είναι απαγορευμένο. Δεν μπορεί να θεωρηθεί παράνομο επειδή προκαλεί μέθη. Αν και μερικοί άνθρωποι,
“Δεν είναι το ίδιο το κρασί που είναι απαγορευμένο, αλλά η ποσότητα που προκαλεί μέθη.”
Αν και το είπαν, επειδή αυτή η φράση ισοδυναμεί με άρνηση του στίχου, οι ιμάμηδες των Χαναφιτών καταδίκασαν σε απιστία όσους το είπαν. Διότι ο Θεός Παντοδύναμος είπε για το κρασί…
“ρικάς”
είπε.
δ)
Το κρασί είναι ακάθαρτο, όπως και τα ούρα, και μάλιστα σε βαθμό που η ακαθαρσία του έχει αποδειχθεί με αδιάσειστα στοιχεία.
ε)
Όποιος πιστεύει ότι το κρασί είναι χαλάλ, αποστατεί από την πίστη, επειδή αρνείται την αδιαμφισβήτητη απόδειξη.
στ)
Για έναν μουσουλμάνο, το κρασί δεν έχει καμία χρηματική αξία.
γ)
Η κατανάλωση κρασιού δεν είναι σε καμία περίπτωση επιτρεπτή.
η)
Ακόμα και όποιος πιει μια σταγόνα κρασί θα υποστεί τιμωρία.
i)
Ακόμα και αν βράσεις το κρασί, παραμένει ακάθαρτο.
j)
Σύμφωνα με τους Χαναφίτες, το κρασί μπορεί να μετατραπεί σε ξύδι.
Όσον αφορά τα άλλα οινοπνευματώδη ποτά, αυτά επίσης απαγορεύονται. Ωστόσο, διαφέρουν από το κρασί σε ορισμένες διατάξεις. Δηλαδή, ο βαθμός απαγόρευσής τους είναι μικρότερος από εκείνον του κρασιού.1
2. Ποτά που παρασκευάζονται από χυμούς φρούτων και φυτών.
Αυτά με τη σειρά τους χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
α) Τίλα:
Είναι μούστος σταφυλιών που έχει βράσει μέχρι να μείνει λίγο παραπάνω από το ένα τρίτο του αρχικού όγκου. Δηλαδή, με το βράσιμο, περίπου τα δύο τρίτα του έχουν εξατμιστεί.
“Μπαζάκ”
Αυτή είναι η περσική εκδοχή. Η αρχική λέξη είναι “bâde”. Υπάρχουν και αυτοί που αποκαλούν απευθείας το κρασί “bade”.2
β)
Είναι ο φρέσκος χυμός χουρμάδων που φουσκώνει από μόνος του χωρίς μαγείρεμα (νακί’τ-τεμρ) και το βρασμένο εκχύλισμα σταφίδας που φουσκώνει και δυναμώνει από μόνο του.
“Νακί’ουτ-τεμφ”
αυτό το χουρμαδόνερο που ονομάζεται
“ζάχαρη”
αναφέρεται και το όνομά του.3
Και τα λίγα και τα πολλά από όσα εμπίπτουν σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία είναι αμαρτωλά. Ωστόσο, η αμαρτωλότητά τους έχει αποδειχθεί με εικαστικά στοιχεία.
3. Τα υπόλοιπα είναι ποτά.
Σύμφωνα με τον Ιμάμ Αμπού Χανίφα και τον Ιμάμ Αμπού Γιουσούφ, η κατανάλωση αλκοολούχων ποτών σε ποσότητα που δεν προκαλεί μέθη είναι επιτρεπτή (χάλαλ). Η κατανάλωση όμως σε ποσότητα που προκαλεί μέθη είναι απαγορευμένη (χαράμ). Σύμφωνα με τον Ιμάμ Μουχάμμαντ, τον Ιμάμ Σαφίι, τον Ιμάμ Μάλικ και τον Ιμάμ Αχμάντ, η κατανάλωση, είτε λίγης είτε πολλής ποσότητας, είναι απαγορευμένη (χαράμ).
Σύμφωνα με την ορθότερη και πλέον προτιμώμενη άποψη,
Σε όποιον μεθύσει πίνοντας οποιοδήποτε από αυτά τα ποτά, επιβάλλεται η ποινή του χαντ. Ακόμη και σε όποιον πιει μια σταγόνα κρασί, επιβάλλεται η ποινή του χαντ.
Αυτό αναφέρεται στο έργο με τίτλο “al-Kawkab al-Durri”.
Συνοψίζοντας τις απόψεις των Χαναφιτικών λογίων επί του θέματος, ο Ιμπν Αμπιντίν αναφέρει τα εξής:
«Ο Ιμάμ Αμπού Χανίφ (ρα) λέει:»
“Ακόμα κι αν μου χάριζαν όλο τον κόσμο”
“νέβιζ”
Δεν μπορώ να πω ότι το ποτό που ονομάζεται “ναμπίζ” είναι απαγορευμένο. Γιατί να πω κάτι τέτοιο θα σήμαινε σιωπηρά ότι ορισμένοι σύντροφοι του Προφήτη ήταν ασεβείς. Ακόμα κι αν μου χάριζαν όλο τον κόσμο, εγώ δεν θα έπινα ναμπίζ. Γιατί δεν το έχω ανάγκη.” Ας είναι αληθινή η αγάπη μου για τον Ιμάμη, χάρη σε αυτή τη φετφά και την ευσέβειά του.
Υποσημειώσεις:
1. βλ. Davudoğlu A, Selâmet Yolları, IV / 72-73.
2. βλ. παραπάνω
3. βλ. Νεγιτσερί Τζελάλ, Μετάφραση του ελ-Ιχτιγιάρ, 279.
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
ΑΛΚΟΟΛ..
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
