– Πρέπει να εκλαμβάνουμε τέτοιες καταστάσεις, που προκύπτουν από τα λάθη των γονιών, ως μια δοκιμασία για το παιδί;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η διατροφή και η συντήρηση της μητέρας και των παιδιών βαρύνει τον πατέρα.
Αυτό αποτελεί όχι μόνο φυσικό καθήκον του, αλλά και θρησκευτική υποχρέωση που του έχει επιβληθεί από τον Θεό. Στο 23ο εδάφιο της Σούρας αλ-Μπακάρα αναφέρεται:
“Η διατροφή και η ένδυση της μητέρας, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, βαρύνει τον πατέρα του παιδιού.”
Ο ερμηνευτής Ιμάμ Κουρτουμπί, επικαλούμενος αυτό το στίχο, υποστηρίζει ότι η διατροφή του παιδιού αποτελεί υποχρέωση του πατέρα λόγω της αδυναμίας και της ανημποριάς του παιδιού.1 Δηλαδή, ο πατέρας οφείλει να καλύπτει τις ανάγκες του παιδιού μέχρι να φτάσει σε ηλικία που να μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του. Αυτό αποτελεί άλλωστε και φυσική υποχρέωση του πατέρα.
Σε ορισμένα εδάφια του Κορανίου και σε ορισμένα χαντίθ, διατάσσεται ο πατέρας να παραμένει εντός των ορίων του νόμιμου και του επιτρεπτού κατά την εκτέλεση αυτού του καθήκοντος. Δηλαδή, ο κηδεμόνας, ο αρχηγός της οικογένειας, οφείλει να καλύπτει τις ανάγκες διαβίωσης, δικές του, της συζύγου του, των παιδιών του και όσων εξαρτώνται από αυτόν για τη διατροφή τους –όπως οι γονείς του– με χρήματα που κερδίζονται με νόμιμο τρόπο. Εκείνος που δεν αρκείται στα νόμιμα κέρδη, και με το πρόσχημα της φτώχειας, λόγω αδυναμίας πίστης, καταφεύγει σε παράνομες πράξεις, ή ακόμα χειρότερα, αδιαφορεί και κερδίζει όλα τα χρήματά του με παράνομο τρόπο, αναλαμβάνει την ευθύνη και την αμαρτία, τόσο τη δική του όσο και των μελών της οικογένειάς του που τρέφει με αυτά τα χρήματα. Διότι τα μέλη της οικογένειας που εξαρτώνται από αυτόν δεν φέρουν ευθύνη ούτε ενοχή σε αυτή την περίπτωση. Επομένως, δεν διαπράττουν αμαρτία, επειδή αναγκάζονται να τρώνε από τα παράνομα κέρδη. Ο αείμνηστος Ιμπν Αμπιντίν αναφέρει σχετικά:
“Δεν υπάρχει αμαρτία για τη γυναίκα αν φάει φαγητό ή φορέσει ρούχο που ο σύζυγός της έχει αποκτήσει με παράνομο τρόπο.”
Η αμαρτία βαρύνει τον σύζυγο.
Αν όμως η διατροφή που της δίνει ο σύζυγός της είναι κάτι που έχει αποσπαστεί με απάτη, τότε δεν επιτρέπεται στη γυναίκα να την καταναλώσει.”2
Η κατάσταση των παιδιών δεν διαφέρει. Όπως η διατροφή της συζύγου βαρύνει τον σύζυγο, έτσι και η διατροφή των παιδιών βαρύνει τον πατέρα. Επειδή τα παιδιά αναγκάζονται να ωφεληθούν από τη διατροφή που τους παρέχει ο πατέρας από παράνομες πηγές, η αμαρτία που προκύπτει από αυτό το παράνομο κέρδος βαρύνει τον πατέρα, όχι τα παιδιά. Μόνο όταν τα παιδιά γίνουν ικανά να εργαστούν και να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες, φτάνοντας στο σημείο να κερδίζουν χρήματα με νόμιμο τρόπο, τότε πρέπει να τρώνε από τα δικά τους κέρδη.
Δεν είναι απόλυτος κανόνας ότι η διαφθορά του χαρακτήρα ενός παιδιού οφείλεται στο ότι ο πατέρας του το έθρεψε με αθέμιτα κέρδη. Δηλαδή, δεν ισχύει η γενίκευση ότι κάθε παιδί που τρέφεται με αθέμιτα κέρδη έχει διεφθαρμένο χαρακτήρα. Ωστόσο, ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να έχουν υποστεί τέτοιου είδους τιμωρία. Και αυτό αποτελεί μια δοκιμασία.
Το παιδί δεν αμαρτάνει επειδή ο πατέρας του αμάρτησε. Το παιδί επέλεξε την αμαρτία με τη δική του βούληση, χωρίς καμία πίεση ή εξαναγκασμό. Ορισμένοι πατέρες είναι πολύ σκληροί, ενώ τα παιδιά τους μπορεί να είναι εντελώς αντίθετα, καλοί. Δεν υπάρχει κανόνας που να λέει ότι το παιδί θα είναι αναγκαστικά σκληρό όπως ο πατέρας του. Σε ένα αυθεντικό χαντίθ,
«Κάθε παιδί γεννιέται με την ισλαμική φύση. Στη συνέχεια, οι γονείς του το κάνουν χριστιανό, εβραίο ή ζωροαστριστή.»
(Μπουχάρι, Τζενάιζ 92; Αμπού Νταβούντ, Σούννα 17; Τιρμίζι, Καντέρ 5)
(ακόμα και σήμερα, το κάνει με κάποια μορφή …ισμού) ορίζεται.
α.
Κάθε άνθρωπος, εκ φύσεως, είναι αμόλυντος, καθαρός και με μια διάθεση απόλυτα ευνοϊκή προς την πίστη και το Ισλάμ.
Από τη φύση του, δηλαδή από τη δημιουργία του, κάθε άνθρωπος είναι αμόλυντος, καθαρός και με μια ιδιότητα που τον καθιστά ιδιαίτερα δεκτικό στην πίστη και στο Ισλάμ. Είναι σαν ένα αμόλυντο, λευκό χαρτί, πάνω στο οποίο μπορεί να γραφτεί οτιδήποτε, ή μια κασέτα που δεν έχει ηχογραφηθεί ποτέ, μια πάστα που μπορεί να πάρει οποιοδήποτε σχήμα, ένα μετάλλευμα που περιμένει να χυτευθεί σε καλούπια, ή ένα δενδρύλλιο που μπορεί να λυγίσει… Όπως το κρυστάλλινο, αγνό και διαυγές νερό μιας πηγής, από την ουσία και τη φύση του, είναι καθαρό και ικανό να αποκτήσει την πιο ωφέλιμη και θεραπευτική μορφή.
– Ή μπορεί να θολωθεί και να μετατραπεί σε κάτι άλλο με το να ρίξουμε πάνω της σκόνη και χώμα –
Ομοίως, ένα νεογέννητο παιδί, σύμφωνα με τους νόμους της φύσης και του σύμπαντος, είναι προδιατεθειμένο να αποδεχθεί τις αλήθειες και να απορρίψει την σύγχυση και την πλάνη. Γι’ αυτό, ό,τι και να πείτε σε παιδιά ηλικίας πέντε έως δεκαπέντε ετών, το απομνημονεύουν αμέσως και το ενσωματώνουν στην καρδιά τους, ως πίστη και Ισλάμ.
Για παράδειγμα,
“Ένα χωριό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον πρόεδρό του, ούτε μια βελόνα χωρίς τον τεχνίτη της· έτσι, ολόκληρο αυτό το σύμπαν δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον Κύριό του· ο Κύριός του είναι ο Αλλάχ (cc).”
Όταν μιλάτε, ο δέκτης είναι τόσο αμόλυντος και η συχνότητα αυτών των μηνυμάτων είναι τέτοια, που καταγράφει τα λόγια σας χωρίς καμία παρεμβολή. Το κενό της δημιουργίας, το μαγνητικό πεδίο της φύσης, αμέσως απορροφά το μήνυμα. Βλέπουμε τέτοια πρόσωπα που, με βάση τις έννοιες και τα μέτρα που γνωρίζουμε, τα χαρακτηρίζουμε ως “καθαρόψυχα, με καλή ηθική, πολύ ευαίσθητα και θετικά άτομα”.
β.
Η καθαρή και υγιής φύση μπορεί να μολυνθεί και να αμβλυνθεί από την απιστία και τις αμαρτίες.
Ο άνθρωπος, με την αθεΐα και την άρνηση, κλείνει τα μάτια και τα αυτιά του στις αποδείξεις που διαπερνούν το σύμπαν, σβήνει τη συνείδησή του και αμβλύνει τη φύση του· αποστερεί τον εαυτό του από όλες τις πηγές φωτός, τον βυθίζει στο σκοτάδι και, στην ουσία, αμαυρώνει την αρχικά καθαρή φύση του με τις μαύρες κηλίδες που ο Θεός (cc) απεχθάνεται. Αντίθετα, ο άνθρωπος με την πίστη και τα έργα διατηρεί την αρχικά καθαρή φύση του και προστατεύει την αγνότητά της. Επομένως, η πίστη είναι η ουσία, ενώ η αθεΐα είναι κάτι επίκτητο. Η φύση, που είναι καθαρή από τη δημιουργία, μολύνεται αργότερα. Αν η αρχική κατάσταση της φύσης δεν διατηρηθεί, αν δεν υπάρξει βοήθεια και αν δεν ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα, είναι δυνατόν και πιθανόν ο άνθρωπος να γίνει χριστιανός, εβραίος, μαγός ή να πέσει θύμα οποιασδήποτε αθεϊστικής τάσης μπορεί να φανταστεί κανείς.
γ. Όταν η καθαρή φύση μολυνθεί και διαφθαρεί, σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει αποκτήσει μια δεύτερη φύση.
Ακόμα και αν το νεοσσός που βγαίνει από το αυγό δεν μπορεί να πετάξει, πάλι…
“είναι πουλί”
Είναι εκ φύσεως προικισμένο και ικανό να πετάξει. Κατά την περίοδο της ανάπτυξής του, το βλέπουμε να τρέχει και να πηδά, προσπαθώντας να πετάξει με πτώσεις και αναπηδήσεις.
“Αυτό το πουλί θα πετάξει.”
Λέμε. Αλλά αν υπάρξει εξωτερικός παράγοντας που αφαιρέσει την ικανότητα του πουλιού να πετάξει, τότε, όσο πουλί κι αν είναι, δεν θα μπορέσει να πετάξει. Έτσι είναι και η βλασφημία· είναι σαν να σπάς τα φτερά ενός πουλιού που είναι ικανό να πετάξει, να τα αφήνεις κουτσά και να καταστρέφεις αυτή την ικανότητά του στα κλουβιά, να αμβλύνεις την αρχική του φύση και να το κάνεις ανίκανο να πετάξει με μια δεύτερη φύση.
Ένας άνθρωπος του οποίου η βούληση έχει καταχραστεί και η φύση του έχει αλλοιωθεί από εξωτερικές αιτίες και κίνητρα, έχει αποκτήσει μια δεύτερη φύση, έχει μολύνει την καθαρή και υγιή φύση του. Όπως κοιτάμε την αρχική μορφή ενός πουλιού και λέμε, αυτό είναι πουλί, πετάει, έτσι και σε ένα νεογέννητο παιδί…
“Αυτός είναι μουσουλμάνος”
ή
“Θα γίνει μουσουλμάνος αυτός”
λέμε. Ωστόσο, αν με το πέρασμα του χρόνου, ο αντίθετος άνεμος της αμαρτίας πνεύσει πάνω σε εκείνο το παιδί και εκείνο, καταχρώμενο την ελευθερία του, ρίξει αλάτι και πιπέρι πάνω σε αυτά, τότε τα φτερά του θα σπάσουν και ο σπόρος της φύσης του θα παραμείνει θαμμένος και καλυμμένος στα σκοτάδια του εδάφους της απιστίας, και δεν θα μπορέσει να λάβει τη θερμότητα, το φως και τη βροχή που είναι απαραίτητα για να βλαστήσει, να αναπτυχθεί και τελικά να γίνει ένα δέντρο που καρποφορεί σε κάθε εποχή. Τότε θα έχει αποκτήσει μια νέα, σκοτεινή φύση μέσα στα σκοτάδια.
δ.
Σε όλα αυτά τα ζητήματα στα οποία έχουμε προβεί σε εκτίμηση.
Δύο ζητήματα που αφορούν το πεπρωμένο.
θα εμφανίζεται πάντα μπροστά μας:
Εξωτερικές αιτίες
και
βούληση
Ναι, κάθε παιδί γεννιέται με την ισλαμική φύση· όμως, η βούληση, η οποία θα αξιολογήσει τις εξωτερικές επιρροές, όπως οι γονείς, οι φίλοι, το περιβάλλον, η κοινωνία και το σχολείο, θετικά ή αρνητικά, παρεμβαίνει στη φύση του παιδιού θετικά ή αρνητικά. Στο πεπρωμένο, λαμβάνονται υπόψη όλα αυτά, και γράφεται ότι αυτός ο άνθρωπος είτε θα διατηρήσει την καθαρότητα της φύσης του και θα είναι ευτυχισμένος, είτε θα αμβλύνει τη φύση του, θα βυθιστεί στην απιστία και θα είναι δυστυχισμένος.
Πηγές:
1. ετ-Τεφσίρ αλ-Κουρτουμπί, Ι, 163.
2. Reddü’l-Muhtar, V, 247.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
