Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η Απόφαση για την Ισλαμική Μετανάστευση:
Πολλά εδάφια του Κορανίου αναφέρονται στη μετανάστευση (χιτζρά), στην αναγκαιότητά της, σε όσους μετανάστευσαν και σε όσους δεν μετανάστευσαν… Τα παρακάτω εδάφια υποδεικνύουν με σαφήνεια πόσο σημαντική είναι η μετανάστευση:
“Σε εκείνους που θα πάρουν τις ψυχές τους, ως δυνάστες των ιδίων των εαυτών τους, οι άγγελοι θα πούνε:
“Τι δουλειά κάνατε;”
Αυτοί:
«Εμείς ήμασταν ανίκανοι να εφαρμόσουμε τις εντολές της θρησκείας στη γη.»
λένε. Και οι άγγελοι:
“Η γη του Θεού δεν ήταν αρκετά ευρύχωρη; Γιατί δεν μεταναστεύσατε από εκεί;”
λέγουν. Έτσι είναι αυτοί. Το καταφύγιό τους είναι η Κόλαση. Τι κακό μέρος! Εκτός από τους αδύναμους και ανήμπορους άνδρες, γυναίκες και παιδιά, που δεν έχουν καμία δύναμη και δεν μπορούν να βρουν τρόπο (να μεταναστεύσουν).”
(Νισά, 4/97, 98).
Σχετικά με την αιτία της αποκάλυψης αυτών των στίχων, ο Ιμπν Αμπάς (ρα) αναφέρει τα εξής:
«Στην εποχή του Προφήτη (σ.α.σ.), ορισμένοι μουσουλμάνοι στέκονταν δίπλα στους ειδωλολάτρες, συμβάλλοντας στην αύξηση του αριθμού τους. (Κατά τη διάρκεια της μάχης) ένα βέλος μπορούσε να χτυπήσει κάποιους από αυτούς ή να αποκεφαλιστούν και να σκοτωθούν. Τότε αποκαλύφθηκαν αυτά τα εδάφια.»
Σύμφωνα με μια αφήγηση του Ιμπν Αμπάς (ρα), ορισμένοι κάτοικοι της Μέκκας είχαν ασπαστεί το Ισλάμ, αλλά δεν είχαν αποκαλύψει την πίστη τους. Την ημέρα της μάχης του Μπαντρ, οι ειδωλολάτρες τους πήραν μαζί τους στη μάχη, και μερικοί από αυτούς σκοτώθηκαν. Τότε οι μουσουλμάνοι είπαν: «Οι σύντροφοί μας ήταν μουσουλμάνοι, και αναγκάστηκαν να πολεμήσουν». Και ζήτησαν συγχώρεση από τον Θεό γι’ αυτούς. Τότε αποκαλύφθηκαν αυτά τα εδάφια. (Ιμπν Κεσίρ, Τεφσίρ αλ-Κουράν αλ-Αζίμ, Ι, 542).
Άρα, οι πιστοί, σε τέτοιες περιπτώσεις…
“Ήμασταν πολύ αδύναμοι για να διατηρήσουμε το Ισλάμ ζωντανό.”
Δεν θα σωθούν με το να λένε απλώς αυτό. Διότι δεν έχουν κάνει καμία προσπάθεια να ζήσουν το Ισλάμ στο σύνολό του, και έτσι…
“αυτοί έκαναν κακό στον εαυτό τους”
Ωστόσο, εξαιρούνται οι αδύναμοι που πραγματικά δεν μπορούν να μεταναστεύσουν.
Αυτά τα εδάφια περιλαμβάνουν όλους όσοι βρίσκονται ανάμεσα στους πολυθεϊστές και δεν μπορούν να διατηρήσουν τη θρησκεία τους. Είναι ομόφωνα αποδεκτό ότι όσοι έχουν τη δυνατότητα να μεταναστεύσουν και δεν το κάνουν, αδικούν τον εαυτό τους και, σύμφωνα με την απόφαση αυτού του εδαφίου, διαπράττουν αμαρτία (Ιμπν Κεσίρ, Ερμηνεία, Ι, 542). Αυτή η απόφαση ισχύει μέχρι την Ημέρα της Κρίσης και είναι γενική. Καμία κατάσταση δεν μπορεί να τους εμποδίσει να μεταναστεύσουν σε μια περιοχή όπου μπορούν να ζήσουν τη θρησκεία τους και να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις της πίστης τους, δηλαδή σε μια περιοχή που ανήκει στο Ισλάμ.
Σύμφωνα με τους Χανμπαλίτες νομικούς, ακόμη και αν κάποιος μπορεί να εκφράσει και να ζει τη θρησκεία του ελεύθερα στο Νταρ αλ-Χαρμπ (χώρα πολέμου), η μετανάστευση στο Νταρ αλ-Ισλάμ (χώρα του Ισλάμ) για να αυξήσει τον αριθμό των μουσουλμάνων και να συμμετάσχει στον τζιχάντ θεωρείται σουνέτ (συνιστώμενη πράξη). Στη Χαναφιτική σχολή, η μετανάστευση από τη γη της απιστίας στη γη του Ισλάμ είναι υποχρεωτική (βατζίμπ). Σύμφωνα με τον αλ-Μαβερντί από τους Σαφιίτες, εάν ένας μουσουλμάνος μπορεί να εκφράσει τη θρησκεία του σε οποιαδήποτε χώρα απιστίας, τότε αυτή η χώρα γίνεται γι’ αυτόν Νταρ αλ-Ισλάμ. Η παραμονή εκεί είναι καλύτερη από τη μετανάστευση, διότι με αυτόν τον τρόπο μπορεί να ελπίζεται η είσοδος και άλλων στο Ισλάμ.
Ωστόσο, η άποψη του αλ-Μαουαρντί έρχεται σε σαφή αντίθεση με τα εδάφια και τα χαντίθ που απαγορεύουν την παραμονή στο Νταρ αλ-Χαρμπ. Η υποχρέωση της μετανάστευσης ισχύει για όλους τους μουσουλμάνους που βρίσκονται στο Νταρ αλ-Χαρμπ και έχουν τη δυνατότητα να φύγουν (αλ-Σεουκάνι, Ναγλ αλ-Αουτάρ, VIII, 28, 29). Υπάρχει ομοφωνία (ιτζμά) ότι η μετανάστευση από το Νταρ αλ-Χαρμπ καθίσταται υποχρεωτική είτε λόγω διάπραξης αμαρτίας, είτε λόγω μη εκπλήρωσης εντολής, είτε κατόπιν αιτήματος του ηγέτη του ισλαμικού κράτους (αλ-Σεουκάνι, ό.π., VIII, 29).
Άτομο
“Θα μεταναστεύσω, αλλά ο τόπος στον οποίο θα πάω είναι άγνωστος, ξένος. Άραγε θα μπορέσω να βγάλω τα προς το ζην εκεί; Και αν ο θάνατος, που δεν ξέρω πότε θα έρθει, με βρει στο δρόμο, θα θεωρηθώ μετανάστης;..”
μπορεί να του περάσουν από το μυαλό κάποιες σκέψεις. Ωστόσο, αυτές είναι αβάσιμες σκέψεις. Διότι:
«Όποιος μεταναστεύσει για χάρη του Αλλάχ, θα βρει στη γη πολλά μέρη για να πάει και να μείνει, και θα βρει ευρυχωρία. Κι όποιος βγει από το σπίτι του ως μετανάστης προς τον Αλλάχ και τον Απόστολό Του, και πεθάνει στο δρόμο, η αμοιβή του ανήκει στον Αλλάχ.»
(Νισά, 4/100).
Από αυτή την άποψη, ούτε η ανησυχία για την επιβίωση ούτε η σκέψη του “θανάτου στο δρόμο”
από την υποχρεωτική μετανάστευση
δεν μπορεί να μείνει πίσω.
Η γη είναι το πεδίο της μάχης μεταξύ πίστης και απιστίας. Σε αυτή τη μάχη, άλλοτε η πίστη και άλλοτε η απιστία επικρατούσαν. Σε περιόδους που οι πιστοί χάνουν την ισλαμική τους ταυτότητα, υποκύπτουν σε αδυναμίες πίστης, δεν καλλιεργούν επαρκώς τις ισλαμικές επιστήμες και η άγνοια εξαπλώνεται, η απιστία θα επικρατήσει του Ισλάμ. Σε περιόδους όμως που οι ισλαμικές επιστήμες είναι καλά γνωστές, το Ισλάμ βιώνεται και η πίστη γίνεται αισθητή ακόμα και στους χτύπους της καρδιάς, αναμφίβολα το Ισλάμ θα επικρατήσει.
Η κυριαρχία του Ισλάμ και της απιστίας, ή η παροδική ευκαιρία που δίνεται στον διάβολο, αποτελεί νόμο της ανθρωπότητας και της γης. Επομένως, οι πιστοί μπορεί να βρεθούν να ζουν σε κοινωνίες όπου το Ισλάμ δεν κυριαρχεί. Γι’ αυτό, η μετανάστευση μπορεί να έρχεται κατά καιρούς στο προσκήνιο.
Η περίοδος της Χιτζράς δεν τελειώνει ποτέ, η Χιτζρά δεν είναι ένα γεγονός που ανήκει σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ιστορίας. Η Χιτζρά είναι διαρκής και θα διαρκέσει μέχρι την Ημέρα της Κρίσης.
Την ημέρα της κατάκτησης της Μέκκας, ο Αμπντουρραχμάν μπιν Σαφουάν (ρα) έφερε τον πατέρα του και ζήτησε από τον Αγγελιοφόρο του Θεού (ασμ) να λάβει και ο πατέρας του μερίδιο από την αμοιβή της μετανάστευσης. Τότε ο Προφήτης (ασμ) είπε:
“Δεν υπάρχει πλέον μετανάστευση.”
απαντά. Προκειμένου να μετριάσει την αντίδραση του Αποστόλου (σ.α.σ.), πηγαίνει στον θείο του, τον Άββας (ρ.α.), και του ζητά να τον βοηθήσει. Ο Άββας (ρ.α.) λέει στον Προφήτη (σ.α.σ.)
“Σε παρακαλώ, δέξου το.”
τότε ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη σε αυτόν) απαντά:
“Θα τηρήσω τον όρκο του θείου μου, αλλά δεν θα υπάρξει μετανάστευση.”
Ο Γεζίντ μπιν Ζιγιάντ, ένας από τους αφηγητές του Χαδίθ:
“Εννοεί ότι δεν επιτρέπεται η μετανάστευση από ένα μέρος όπου ο λαός έχει υποταχθεί στην κυριαρχία του Ισλάμ.”
έτσι εξήγησε το χαντίθ (Ιμπν Μάτζε, Κεφάρετ).
Όπως φαίνεται εδώ, η μετανάστευση από τη Μέκκα δεν υφίσταται πλέον. Διότι ο σκοπός της μετανάστευσης έχει επιτευχθεί. Η ίδια η Μέκκα έχει κατακτηθεί και έχει γίνει Νταρ-ουλ-Ισλάμ, τόπος όπου το Ισλάμ θα εκφραστεί πλήρως στη ζωή. Δεν θα υπάρξει πλέον κυριαρχία κανενός άλλου εκτός από τον Θεό.
Σε ορισμένα άλλα χαντίθ, γίνεται λόγος για τη διαρκή ισχύ της χιτζράς:
«Η μετανάστευση δεν θα τελειώσει όσο συνεχίζεται ο πόλεμος με τους απίστους».
(Αλ-Σεβκάνι, ό.π., VIII, 27).
«Μετά την μετανάστευση θα υπάρξει και άλλη μετανάστευση. Οι καλύτεροι άνθρωποι στη γη είναι εκείνοι που παίρνουν ως παράδειγμα τη μετανάστευση του Προφήτη Ιμπραήμ.»
(Αμπού Νταβούντ, Τζιχάντ).
Από τα παραπάνω χαντίθ καταλαβαίνουμε ότι η μετανάστευση από τόπο όπου επικρατεί το Ισλάμ δεν είναι υποχρεωτική (φαρζ) ή επιβεβλημένη (βάτζιμπ). Ωστόσο, η υποχρέωση μετανάστευσης από το Νταρ αλ-Χαρμπ στο Νταρ αλ-Ισλάμ ισχύει μέχρι την Ημέρα της Κρίσεως. Αμπού Μπακρ Ιμπν αλ-Αραμπί:
“Η μετανάστευση (χιτζρά) ήταν υποχρεωτική (φαρζ) την εποχή του Προφήτη (σ.α.σ.). Παραμένει υποχρεωτική για όποιον φοβάται για τη θρησκεία του ή για τον εαυτό του. Η μετανάστευση που έπαψε να ισχύει είναι η μετανάστευση από τη Μέκκα στη Μεδίνα μετά την κατάκτηση της Μέκκας.”
(όπως αναφέρεται στο έργο του αλ-Σεβκάνι, τόμος VIII, σελίδα 29).
Ένας από τους γενικούς παράγοντες που επηρεάζουν τη μετανάστευση είναι ο επικεφαλής του ισλαμικού κράτους. Ο χαλίφης μπορεί να ζητήσει από τους πιστούς να μεταναστεύσουν από ένα μέρος σε άλλο. Οι πιστοί οφείλουν να υπακούσουν. Διότι οι μουσουλμάνοι οφείλουν να υπακούουν σε όλες τις εντολές του χαλίφη που δεν αντιτίθενται στο Ισλάμ.
Χαλιφάτο,
Είναι ένας θεσμός με τον οποίο συνδέονται άμεσα ή έμμεσα όλες οι διατάξεις του Ισλάμ.
Ο Προφήτης (ειρήνη ας είναι μαζί του), μερικές φορές άφηνε ακόμα και μεγάλες ομάδες ανθρώπων ελεύθερες να μεταναστεύσουν ή όχι. Στις οδηγίες που έδινε στους διοικητές των στρατιωτικών αποσπασμάτων (σεριγιέ) που έστελνε, βλέπουμε και τα εξής:
“…Κάλεσέ τους στο Ισλάμ. Αν το δεχτούν, δέξου το κι εσύ και μην πολεμήσεις μαζί τους. Στη συνέχεια, ζήτησέ τους να μεταναστεύσουν από τον τόπο τους στη γη των μεταναστών. Αν το κάνουν, ενημέρωσέ τους ότι ό,τι ισχύει για τους μετανάστες, υπέρ ή κατά, θα ισχύει και για αυτούς. Αν δεν μεταναστεύσουν, ενημέρωσέ τους ότι η κατάστασή τους θα είναι ίδια με εκείνη των βεδουίνων μουσουλμάνων. Θα τους επιβληθούν οι νόμοι του Θεού που ισχύουν για τους πιστούς, αλλά δεν θα λάβουν μερίδιο από τα λάφυρα και τα κέρδη, εκτός αν συμμετάσχουν στον ιερό πόλεμο με τους μουσουλμάνους.”
(Ιμπν Καθίρ, Τεφσίρ, ΙΙΙ, 329).
Η μετανάστευση πρέπει να κατέχει σημαντική θέση στην κρατική πολιτική. Το Ισλαμικό Κράτος, ανάλογα με τις συνθήκες, οφείλει να προβεί σε ορισμένες ρυθμίσεις σχετικά με τη μετανάστευση.
Bu gibi istisnai durumların amaç ve nedenleri araştırıldığında, bazı grupların bundan muaf tutulması da tamamen toplumun iyiliği ve hayrıyla yakından ilgilidir. Örneğin: Müzeyne, Medine’nin 35 km uzağındaydı ve yüzlerce savaşçıya sahipti. Bunların bulundukları topraklarda bırakılması, İslam Devleti topraklarını genişletme amacını taşıyordu. Bunların İslam ülkesine hicret etmeleri birçok ekonomik zorluğun doğmasına neden olacak ve terk edilmiş verimli topraklar ve sular, yabancılar ve belki de İslam düşmanları tarafından işgal edilecekti (Muhammed Hamidullah, İslam Peygamberi, II, 277, 278). Bu bakımdan Peygamber Efendimiz (asm) İslam devleti sınırlarının genişlemesi ve Müslümanların savaş gücünün artırılması noktasından hareket etmiş ve duruma göre hicret üzerinde durmuştur. Hicretin diğer bir amacı da; İslam devletinin gücünü artırmaktır.
Οι Μετανάστες και οι Αμοιβές τους:
Κάθε πράξη, στάση και λόγος που γίνεται για χάρη του Θεού (Αλλάχ) δεν μπορεί να μείνει ανανταμείφτη. Είναι αδιανόητο να αφήσει ο Θεός (Αλλάχ) αβοήθητο εκείνον που εγκαταλείπει τον τόπο του, αντιμετωπίζοντας χίλιες δυσκολίες, με σκοπό να ζήσει καλύτερα το Ισλάμ και να υπηρετήσει τον Θεό (Αλλάχ) με τελειότερο τρόπο. Ο Θεός (Αλλάχ) στο Κοράνι δίνει χαρμόσυνες ειδήσεις σε όσους μετανάστευσαν:
«Αυτοί που πίστεψαν, μετανάστευσαν και αγωνίστηκαν για την υπόθεση του Θεού, αυτοί είναι που μπορούν να ελπίζουν στη χάρη του Θεού.»
(Αλ-Μπακάρα, 2:219; Ατ-Τάουμπα, 9:20).
«Ο Αλλάχ ευαρεστήθηκε με τους πρώτους που πίστεψαν, τόσο από τους μετανάστες όσο και από τους κατοίκους της Μεδίνας, και με όσους τους ακολούθησαν με καλοσύνη. Και αυτοί ευαρεστήθηκαν με τον Αλλάχ (και τις ευλογίες και τις ανταμοιβές που τους έδωσε). Αυτοί θα παραμείνουν αιώνια στους κήπους της Εδέμ.»
(Αλ-Τάουμπα, 9/100).
«Εκείνους που μετανάστευσαν για χάρη του Θεού, αφού υπέστησαν αδικία, θα τους εγκαταστήσουμε σίγουρα σε καλό τόπο σ’ αυτόν τον κόσ แต่ η αμοιβή τους στον άλλο κόσμο είναι πολύ μεγαλύτερη. Ας ήξεραν!»
(Αλ-Ναχλ, 16/41).
Ο Άμρ ιμπν αλ-Άς (ρα) είχε πει στον Αγγελιοφόρο του Θεού ότι θα του έδινε όρκο πίστης με τον όρο να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του, και είχε αναφέρει ότι έλαβε την ακόλουθη απάντηση από τον Αγγελιοφόρο του Θεού:
«Δεν ήξερες ότι το Ισλάμ σβήνει τις αμαρτίες που είχαν διαπραχθεί πριν από την αποδοχή του (δηλαδή, πριν ο άνθρωπος γίνει μουσουλμάνος); Δεν ήξερες ότι η μετανάστευση (χιτζρά) και το προσκύνημα (χατζ) σβήνουν και αυτά τις αμαρτίες που είχαν διαπραχθεί πριν από την τέλεσή τους;»
Ο Θεός είναι ο μοναδικός και απόλυτος κύριος όλης της γης και ολόκληρου του σύμπαντος. Είναι ο Θεός που δημιούργησε όλο το σύμπαν για τον άνθρωπο και το έθεσε στην υπηρεσία του. Ο άνθρωπος, από την άλλη, δημιουργήθηκε για να τον λατρεύει και να ζει την ισλαμική τάξη με όλες τις προϋποθέσεις της, χωρίς ελλείψεις. Θα τιμωρήσει όσους αποστρέφονται από αυτό, και δεν θα δεχτεί τις δικαιολογίες όσων αμελούν την λατρεία με αβάσιμες προφάσεις. Και αυτές οι δικαιολογίες δεν θα τους σώσουν από το να έχουν αδικηθεί από τον ίδιο τους τον εαυτό. Σχετικά με αυτό, ο Θεός απευθύνεται στους υπηρέτες του ως εξής:
«Ω εσείς οι πιστοί δούλοι μου, η γη μου είναι ευρύχωρη. Γι’ αυτό, λατρεύετε μόνο εμένα.»
(Αλ-Ανκαμπούτ; 29/56).
Αναφέρεται ότι αυτό το εδάφιο αποκαλύφθηκε σχετικά με μια ομάδα αδύναμων Μουσουλμάνων από τη Μέκκα, οι οποίοι δεν μπορούσαν να ασκήσουν το Ισλάμ ελεύθερα.
Αυτή η στίχος είναι μια εντολή από τον Αλλάχ προς τους πιστούς υπηρέτες του να μεταναστεύσουν από ένα μέρος όπου δεν μπορούν να εκδηλώσουν και να ζήσουν τη θρησκεία τους, σε ένα άλλο μέρος όπου μπορούν να το κάνουν εύκολα.
Ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) είπε:
«Οι τόποι ανήκουν στον Θεό, και οι άνθρωποι είναι δούλοι του Θεού. Όπου βρεις καλό, εκεί εγκαταστάσου.»
(Ιμπν Κεθίρ, Τεφσίρ αλ-Κουράν αλ-Αζίμ, ΙΙ,14).
Όλοι οι άνθρωποι είναι δούλοι του Θεού, και η γη ανήκει στον Θεό, ολόκληρη η έκτασή της ανήκει μόνο σε Αυτόν. Η γη είναι αρκετά ευρεία για να χωρέσει όλους τους ανθρώπους. Επομένως, αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει τη θρησκεία του και τις εντολές του Θεού στο σύνολό τους εκεί που βρίσκεται, αν αντιμετωπίζει δυσκολίες σε αυτό το θέμα, αν αναγκάζεται να είναι δούλος σε οτιδήποτε και σε οποιονδήποτε εκτός από τον Θεό και αν του γίνεται αυτή η προτροπή, τότε αυτός ο τόπος δεν είναι τόπος διαμονής για έναν μουσουλμάνο. Πρέπει να αναζητήσει και να βρει έναν τόπο όπου μπορεί να ζήσει.
«Αφού όλη η γη ανήκει στον Θεό, το πιο αγαπητό μέρος γι’ Αυτόν είναι εκεί όπου οι δούλοι Του Τον λατρεύουν μόνο.»
Στο Ισλάμ τίποτα δεν μπορεί να ειδωλοποιηθεί, ακόμα κι αν πρόκειται για τον τόπο όπου γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, τον τόπο των αγαπημένων μας, των περιουσιών μας, των εμπορικών μας δραστηριοτήτων, των γλυκών και πικρών αναμνήσεών μας και τόσων άλλων όμορφων πραγμάτων. Η πατρίδα του μουσουλμάνου είναι εκεί όπου μπορεί να ζει την πίστη του.
«Σε μια χώρα όπου η λατρεία του Θεού είναι δύσκολη, όπου η έκφραση της πίστης αντιμετωπίζει εμπόδια και προκαλεί στενοχώρια, ο πιστός δεν πρέπει να παραμένει εκεί. Πρέπει να μεταναστεύσει σε ένα μέρος όπου μπορεί να ασκεί ελεύθερα τη θρησκεία του. Η μετανάστευση από τη στενότητα στην ευρυχωρία, η προσπάθεια για την ελευθερία της θρησκευτικής έκφρασης και η υπακοή στον Θεό πρέπει να είναι αρχή του πιστού.»
(Ελμαλή, Η Θρησκευτική Γλώσσα του Κορανίου, V / 3790).
(Σαμίλ Ισλάμ Ανσ.)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
