– Στο 4ο εδάφιο της Σούρας Μουχάμμαντ:
«Όταν συναντήσετε τους απίστους στη μάχη, χτυπήστε τους αμέσως στο λαιμό. Και όταν τους νικήσετε τελείως, δέστε τους καλά (πιάστε τους αιχμαλώτους). Και μετά, είτε τους αφήνετε ελεύθερους από χάρη, είτε με λύτρα. Αυτό συμβαίνει επειδή, αν ο Αλλάχ ήθελε, θα μπορούσε να πάρει εκδίκηση από αυτούς και να τους τιμωρήσει. Αλλά Αυτός διέταξε τον πόλεμο για να σας δοκιμάσει ο ένας με τον άλλον. Και όσοι σκοτώνονται στο δρόμο του Αλλάχ, ο Αλλάχ ποτέ δεν θα αφήσει τα έργα τους να χαθούν.»
-Σύμφωνα με την απόφαση που αναφέρεται σε αυτό το στίχο, οι αιχμάλωτοι πολέμου υπόκεινται στην απόφαση να απελευθερωθούν με λύτρα ή χωρίς καμία αμοιβή. Ωστόσο, οι σουνίτες μελετητές έχουν εκδώσει φετφά ότι επιτρέπεται η θανάτωση των αιχμαλώτων πολέμου. Πώς πρέπει να το καταλάβουμε αυτό;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Αν και οι αιχμάλωτοι αναφέρονται σε έξι στίχους του Κορανίου, μόνο σε δύο από αυτούς γίνεται λόγος για νομικές ρυθμίσεις που τους αφορούν. Ο πρώτος στίχος που θεσπίζει κανόνες, αποκαλύφθηκε μετά τη μάχη του Μπαντρ:
«Επιβαρύνει βαριά τη γη -»
μέχρι να νικήσει εντελώς τον εχθρό-
Δεν αρμόζει σε κανέναν προφήτη να παίρνει αιχμαλώτους. Εσείς επιθυμείτε τα εφήμερα αγαθά του κόσμου, ενώ ο Αλλάχ…
-για εσάς
– επιθυμεί την αιώνια ζωή. Ο Αλλάχ είναι παντοδύναμος, σοφός. Αν δεν υπήρχε προκαθορισμένη απόφαση από τον Αλλάχ, σίγουρα θα σας έπληττε μια τιμωρία εξαιτίας του λύτρου που πήρατε. Τώρα, φάτε από τα λάφυρα που αποκτήσατε, ό,τι είναι νόμιμο και καθαρό, και φοβηθείτε τον Αλλάχ. Σίγουρα, ο Αλλάχ είναι συγχωρητικός και ελεήμων.”
(Αλ-Ανφάα, 8/67-69)
.
Αυτή η στίχος, που αποκαλύφθηκε μετά τη μάχη του Μπαντρ, όταν ο Προφήτης συζήτησε με τους συντρόφους του και αποφάσισαν να απελευθερώσουν τους αιχμαλώτους με λύτρα, δεν εγκρίνει την πρακτική των μουσουλμάνων να αιχμαλωτίζουν αιχμαλώτους, δίνοντας προτεραιότητα στο υλικό κέρδος αντί να νικήσουν ολοκληρωτικά τον εχθρό στην πρώτη τους μάχη και να αποδείξουν την ανωτερότητά τους. Ωστόσο, ορίζει ότι τα λάφυρα είναι νόμιμα για αυτή την κοινότητα. Σύμφωνα με τον Ιμπν Αμπάς, η μη έγκριση της αιχμαλωσίας σε αυτή τη μάχη οφειλόταν στην αδυναμία των μουσουλμάνων εκείνη την περίοδο. Αργότερα, όταν οι μουσουλμάνοι ενδυναμώθηκαν, αποκαλύφθηκε η στίχος που ρυθμίζει την αιχμαλωσία και την απελευθέρωση των αιχμαλώτων είτε άνευ όρων είτε με λύτρα.
«Με εκείνους που αρνούνται»
-στον πόλεμο-
Όταν τους συναντήσετε, κόψτε τους το λαιμό. Αφού τους τρομάξετε και τους υποτάξετε καλά, δέστε τους σφιχτά.
(αιχμαλωτίζω)
Και όταν τελειώσει ο πόλεμος, είτε θα τους απελευθερώσετε χωρίς αντάλλαγμα είτε θα πάρετε λύτρα για αυτούς.”
(Μωάμεθ, 47/4).
Αυτούς τους στίχους ve Hz. Peygamber (asm)’in uygulamalarını esas alan mezhep imamları, esirlerin tabi tutulacağı statü konusunda çeşitli görüşler ileri sürmüşlerdir. Hanefî mezhebine göre devlet başkanı, İslam toplumunun menfaatine uygun göreceği şu üç hükümden birini tercih etme hakkına sahiptir: Muharip erkekleri öldürmek, köleleştirip gaziler arasında paylaştırmak, gayri müslim vatandaş (zimmî) statüsüne geçirerek karşılıksız salıvermek. Sonuncu madde daha çok fethedilen bir ülkenin halkı için söz konusudur.
Οι νομικοί επισημαίνουν ότι ο αρχηγός του κράτους, κατά την άσκηση της εξουσίας του, οφείλει να λάβει υπόψη τις συνθήκες και τις ιδιαίτερες περιστάσεις των αιχμαλώτων, προκειμένου να εκδώσει την πλέον κατάλληλη απόφαση για το κράτος. Για παράδειγμα, προτείνεται ως κατάλληλη λύση η θανάτωση όσων θεωρούνται επιβλαβείς για την ισλαμική κοινωνία, η ατιμωρησία όσων δεν προκαλούν βλάβη, των αδυνάτων και των ανίσχυρων, των φτωχών, η υποδούλωση όσων αναμένεται να προσφέρουν υπηρεσίες και η απελευθέρωση με λύτρα όσων μπορούν να προσφέρουν οικονομικά οφέλη.
(Ιμπν Ρουσντ [αλ-Τζεντ], Ι, 278; Ιμπν Κουδامة, VIII, 373).
Οι λεπτομέρειες σχετικά με αυτές τις επιλογές μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:
1. Φόνος.
Σύμφωνα με τις τέσσερις θρησκευτικές σχολές
Ο αρχηγός του κράτους μπορεί να διατάξει τη θανάτωση των αιχμαλώτων πολέμου αν το κρίνει απαραίτητο.
Αντίθετα, σύμφωνα με τους μελετητές Ιμπν Ουμάρ από τους Σαχάμπα, Ατά μπν Αμπού Ρεμπάχ, Χασάν αλ-Μπασρί, Σαΐντ μπν Τζουμπέιρ, Μουτζάχιντ και Μουχάμμαντ μπν Σιρίν από τους Ταμπι’ίν, καθώς και σύμφωνα με τη σιιτική σχολή Τζα’φαρία, η θανάτωση του αιχμαλώτου δεν επιτρέπεται.
(Αμπού Γιουσούφ, σελ. 212; Αμπού Ουμπέιντ, σελ. 161, 176; Ιμπν Κουδμά, VIII, 373; Μ. Χασάν αλ-Νετζεφί, XXI, 122-128).
Μάλιστα, ο Χασάν μπιν Μουχάμμαντ αλ-Τεμίμι αναφέρει ότι υπήρχε ομοφωνία μεταξύ των συντρόφων του Προφήτη (σχετικά με αυτό το θέμα).
(Ιμπν Ρουσντ, Ι, 325).
Πράγματι, όταν ο Ιμπν Ουμάρ έφερε αιχμαλώτους για να εκτελεστούν, αρνήθηκε και διάβασε το εδάφιο (Μωάμεθ 47/4) που αναφέρεται στην απελευθέρωση των αιχμαλώτων άνευ όρων ή με λύτρα.
(Αμπού Ουμπέιντ, σελ. 176-177)
Τα επιχειρήματα των μελετητών που ανήκουν σε αυτή την ομάδα βασίζονται στο συγκεκριμένο στίχο και στην πρακτική του Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν), ο οποίος συνήθως απελευθέρωνε τους αιχμαλώτους είτε άνευ όρων είτε με λύτρα. Σύμφωνα με ορισμένους ισλαμικούς νομικούς που υποστηρίζουν ότι οι αιχμάλωτοι μπορούν να θανατωθούν εάν κριθεί απαραίτητο, ο παραπάνω στίχος συνδέεται με άλλους στίχους που διατάσσουν την αποκεφάλιση των απίστων σε καιρό πολέμου, την εφαρμογή αποτρεπτικών και εκφοβιστικών μέτρων και τη θανάτωση των ειδωλολατρών οπουδήποτε και αν βρεθούν μετά την παρέλευση των ιερών μηνών.
(Αλ-Ανφάα 8/12, 57; Ατ-Τεβμπέ 9/5, 29)
έχει καταργηθεί.
Επίσης, το στίχο που αποκαλύφθηκε μετά τη Μάχη του Μπαντρ.
(Αλ-Ανφάα 8/67)
Αναφέρεται ότι η άποψη πως οι αιχμάλωτοι δεν πρέπει να σκοτώνονται αλλά να απελευθερώνονται με λύτρα δεν είναι ορθή. Σύμφωνα με πολλούς μελετητές που ανήκουν σε αυτή την ομάδα, αν και η 4η στροφή της Σούρας Μωάμεθ δεν έχει καταργηθεί, ο σκοπός της δεν είναι να περιορίσει τη μεταχείριση των αιχμαλώτων σε δύο επιλογές και να απαγορεύσει τη θανάτωσή τους. Η απαγόρευση της αιχμαλωσίας, εκτός εάν ο εχθρός έχει κατασταλεί πλήρως, που αναφέρεται σε αυτή τη στροφή, παράλληλα με την 67η στροφή της Σούρας Ενφάλη, δείχνει ότι η εντολή για την απελευθέρωση των αιχμαλώτων άνευ όρων ή με λύτρα δεν εκφράζει υποχρέωση αλλά άδεια, και επομένως υπάρχει μια νομική επιλογή. Η κύρια απόδειξη για τη θανάτωση του αιχμαλώτου είναι οι πρακτικές του Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν). Πράγματι, ορισμένοι αιχμάλωτοι σκοτώθηκαν μετά τις μάχες του Μπαντρ και του Ουχούντ, καθώς και μετά την κατάκτηση της Μέκκας, ενώ στην υπόθεση των Μπενί Κουράιζα, σχεδόν όλοι οι αιχμάλωτοι σκοτώθηκαν.
Οι στίχοι που, σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, καταργήθηκαν από τον στίχο της Σούρας Μωάμεθ, ο οποίος υποστηρίζει ότι ο αιχμάλωτος μπορεί να σκοτωθεί αν χρειαστεί, αναφέρονται όλοι σε κανόνες συμπεριφοράς που πρέπει να ακολουθούνται κατά τη διάρκεια ενός υφιστάμενου πολέμου και κανένας από αυτούς δεν σχετίζεται άμεσα με τους αιχμαλώτους. Επιπλέον, σύμφωνα με την πλειοψηφία των μελετητών, ο στίχος αυτός δεν έχει καταργηθεί.
(Αμπού Μπακρ Ιμπν αλ-Αραμπί, IV, 1701-1702; Ιμπν Καθίρ, Τεφσίρ αλ-Κουράν, II, 173).
Ο Χαναφίτης νομικός Τζασσάς, ακολουθώντας την προηγούμενη άποψη του Ιμπν Αμπάς, αναφέρει ότι η απαγόρευση της αιχμαλωσίας, εκτός εάν ο εχθρός έχει πλήρως υποταχθεί, σχετίζεται με τις συνθήκες αδυναμίας των Μουσουλμάνων, ενώ αν είναι ισχυροί και ανώτεροι, επιτρέπεται να αφήσουν τον εχθρό ζωντανό αντί να τον σκοτώσουν, και επομένως είναι δυνατόν να θεωρηθεί ότι δεν υπάρχει κατάργηση (νεσχ).
(Αχκάμ αλ-Κουράν, ΙΙΙ, 391).
Η απόδειξη που προβάλλεται από την εποχή του Προφήτη σχετικά με τη δυνατότητα θανάτωσης των αιχμαλώτων δεν είναι ακριβής. Διότι σε όλα αυτά τα παραδείγματα, οι αιχμάλωτοι δεν τιμωρήθηκαν με θάνατο απλώς επειδή πολέμησαν και αιχμαλωτίστηκαν, αλλά λόγω εγκλημάτων που διέπραξαν πριν από τον πόλεμο ή κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας, καθώς και λόγω ειδικών περιστάσεων. Επιπλέον, η κύρια κριτική στην αία που κατέβηκε μετά τη Μάχη του Μπαντρ αφορά την αιχμαλωσία και την απελευθέρωση με λύτρα των εχθρών, προτού αυτοί υποταχθούν πλήρως. Συμπερασματικά, είναι δυνατόν να πούμε ότι η θεμελιώδης αρχή στο Ισλάμ σχετικά με τους αιχμαλώτους συνίσταται στην απελευθέρωσή τους άνευ όρων ή με λύτρα, και ότι οι νομικοί μελετητές, προσθέτοντας την επιλογή της θανάτωσης, επηρεάστηκαν από τις διεθνείς συνθήκες της εποχής τους, αναγκασμένοι να διατηρήσουν αυτήν την πρακτική ανταποδίδοντας την ίδια μεταχείριση που οι εχθροί εφάρμοζαν στους Μουσουλμάνους.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι δυτικές ρυθμίσεις που απαγορεύουν τη θανάτωση αιχμαλώτων έχουν ιστορία μικρότερη του ενός αιώνα και ότι προηγουμένως επικρατούσε η αυθαιρεσία, δεν είναι παράδοξο που οι μουσουλμάνοι νομικοί θεωρούσαν νόμιμη τη θανάτωση αιχμαλώτων, διατηρώντας έτσι ανοιχτό το δρόμο της ανταπόδοσης. Ο κανόνας που υιοθετήθηκε σήμερα από το δίκαιο των κρατών, σύμφωνα με τον οποίο οι αιχμάλωτοι δεν πρέπει να θανατώνονται, είναι σύμφωνος με την απόφαση του στίχου, και σύμφωνα με την άποψη της πλειοψηφίας που υποστηρίζει ότι οι αιχμάλωτοι μπορούν να θανατωθούν, ο αρχηγός του κράτους μπορεί να παραιτηθεί από αυτή την επιλογή με διεθνείς δεσμεύσεις και συνθήκες και να απαγορεύσει τη θανάτωση αιχμαλώτων.
2. Αποδέσμευση.
Σύμφωνα με τις σχολές Σαφιιτική, Μαλικιτική και Χανμπελιτική,
Ο αρχηγός του κράτους μπορεί, κατά την κρίση του, να απελευθερώσει αιχμαλώτους άνευ όρων ή με λύτρα.
Οι αποδείξεις των τριών δογμάτων επί του θέματος,
«Όταν τελειώσει ο πόλεμος, είτε θα τους απελευθερώσετε άνευ όρων είτε με λύτρα».
(Μωάμεθ, 47/4)
Αυτό προκύπτει από το νόημα του στίχου και τις πρακτικές του Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν). Αξιοσημείωτο είναι ότι, εκτός από τη γενική ενθάρρυνση της συγχώρεσης και της καλοσύνης στο Κοράνι, σε αυτόν τον στίχο αναφέρεται πρώτα η μη ανταπόδοση.
Σύμφωνα με τους Χαναφίτες
Δεν επιτρέπεται η απελευθέρωση αιχμαλώτου, είτε άνευ ανταλλάγματος είτε με λύτρα, προκειμένου να επιστρέψει σε εχθρικό έδαφος.
Διότι σε αυτή την περίπτωση ο αιχμάλωτος μπορεί να πολεμήσει ξανά εναντίον των Μουσουλμάνων. Ωστόσο, μπορεί να απελευθερωθεί άνευ όρων, υπό την προϋπόθεση ότι θα αποκτήσει το καθεστώς του ζιμμή ως υπήκοος του ισλαμικού κράτους. Η 4η σούρα του Μωάμεθ, η οποία διατάσσει τη θανάτωση των ειδωλολατρών στον τόπο όπου βρίσκονται…
(Αλ-Τάουμπα 9/5)
Η απόφαση του Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) να απελευθερώσει τους αιχμαλώτους στη Μάχη του Μπαντρ με λύτρα, ωστόσο, ακυρώθηκε αμέσως από ένα επόμενο εδάφιο.
(Αλ-Ανφάα 8/67)
Αναφέρεται. Ωστόσο, ο Ιμάμ Μωάμεθ αναφέρει ότι εάν υπάρχει ανάγκη από πλευράς των Μουσουλμάνων, ο αιχμάλωτος μπορεί να απελευθερωθεί με λύτρα, εφόσον δεν είναι κάποιος από τον οποίο δεν θα υπάρξει όφελος ή είναι πολύ ηλικιωμένος για να αφήσει απογόνους.
Είναι επίσης δυνατή η υπό όρους απελευθέρωση των αιχμαλώτων. Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν) απελευθέρωσε τον ποιητή Αμπού Αζζά αλ-Τζουμαχί, ο οποίος είχε αιχμαλωτιστεί στη Μάχη του Μπαντρ, με τον όρο να μην πολεμήσει εναντίον των Μουσουλμάνων, και ο Σουμάμα μπιν Ουσάλ, αρχηγός των Γιαμαμελιτών, απελευθερώθηκε με τον όρο να μην στέλνει τρόφιμα στους ειδωλολάτρες της Μέκκας.
(Σεράχσι, Χ, 24-25).
3. Ανταλλαγή.
Σαφιιτικός, Μαλικιτικός και Χανμπαλιτικός
Σύμφωνα με τις απόψεις του Αμπού Γιουσούφ και του Ιμάμ Μουχάμμεντ, οι αιχμάλωτοι του εχθρού μπορούν να απελευθερωθούν με ανταλλαγή με μουσουλμάνους αιχμαλώτους.
Ο Αμπού Χανίφης, ωστόσο, δεν το θεωρεί επιτρεπτό. Προβάλλοντας ως αποδεικτικό στοιχείο τα εδάφια που διατάσσουν τη θανάτωση των ειδωλολατρών, ο Αμπού Χανίφης υποστηρίζει ότι η αποφυγή αυτού του μέτρου είναι δυνατή μόνο με έναν τρόπο που θα μπορούσε να οδηγήσει τον αιχμάλωτο να γνωρίσει και να ασπαστεί το Ισλάμ. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την παραχώρηση του καθεστώτος του ζιμμή ή με την υποδούλωσή του. Επιπλέον, με την ανταλλαγή, θα δινόταν βοήθεια στον εχθρό. Άλλοι νομικοί, ωστόσο, επικαλούνται εδάφια που αναφέρουν ότι ο αιχμάλωτος μπορεί να απελευθερωθεί με αντάλλαγμα, καθώς και διάφορες πρακτικές του Προφήτη. Με αυτόν τον τρόπο, ο μουσουλμάνος που βρίσκεται στα χέρια του εχθρού σώζεται από τα βασανιστήρια, την καταπίεση και τη δίωξη για την πίστη του.
4. Υποδούλωση.
Kur’an-ı Kerim’de insanların köleleştirilmesine dair tek bir ayet bulunmamasına karşılık, kölelerin azat edilmesi çeşitli vesilelerle teşvik edilmiş, devlet gelirlerinden bir kısmının köle azadına ayrılması hükme bağlanmış ve yemine riayetsizlik ve öldürme gibi bazı suçlardan dolayı da köle azadı zorunlu tutulmuştur.
Ο λόγος που οι μουσουλμάνοι νομικοί θεωρούσαν τη δουλεία ως μια ρύθμιση που αφορούσε τους αιχμαλώτους ήταν επειδή αποτελούσε διεθνή πρακτική εκείνη την εποχή.
Ωστόσο, όπως παραδέχονται πολλοί δυτικοί ερευνητές που ασχολούνται με το θέμα, το Ισλάμ έχει καταστήσει την μεταχείριση των σκλάβων εξαιρετικά ανθρώπινη, οι μουσουλμάνοι δεν υπέβαλαν τους σκλάβους τους σε σκληρή μεταχείριση όπως στον δυτικό κόσμο, αλλά τους θεωρούσαν μέλη της δικής τους οικογένειας.
(Γκόρντον, σελ. 20-21, 24-25; Τολεντάνο, σελ. 3-6).
Αν και το Ισλάμ, με βάση την αρχή της ανταπόδοσης, επέτρεπε την υποδούλωση των αιχμαλώτων, απαγόρευε την κακομεταχείρισή τους. Πράγματι, σε περίπτωση θανάτωσης μουσουλμάνων ομήρων, δεν επιτρεπόταν η θανάτωση μη μουσουλμάνων ομήρων ως αντίποινα.
(Ιμπν Αμπιντίν, IV, 265)
Ουσιαστικά, ο Προφήτης Μωάμεθ, σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής, εφάρμοζε αυτό το καθεστώς με εξαιρετικά περιορισμένο τρόπο μόνο σε γυναίκες και παιδιά, και δεν υποδούλωνε κανέναν ενήλικο άνδρα. Αργότερα, με την αύξηση των κατακτήσεων, άρχισε να εφαρμόζεται η υποδούλωση και στους άνδρες.
(Αμπού Ουμπέιντ, σελ. 177-178; Ιμπν Ρουσντ, Ι, 326).
Οι ισλαμιστές νομικοί επίσης αναγνώρισαν τη νομιμότητα αυτής της πρακτικής, σύμφωνα με τα διεθνή έθιμα της εποχής τους.
Συμπερασματικά,
Είναι δυνατόν να πούμε ότι η ισλαμική διδασκαλία σχετικά με τους αιχμαλώτους συνίσταται στην άνευ όρων απελευθέρωσή τους ή με λύτρα, και ότι η ανταλλαγή αιχμαλώτων πρέπει να θεωρηθεί εντός αυτού του πλαισίου.
Η εξουσία που δίνεται στον ηγέτη από τους ισλαμικούς νομικούς να επιλέξει ανάμεσα στη θανάτωση ή την υποδούλωση των αιχμαλώτων, είναι μια απόφαση που ελήφθη υπό την επίδραση των διεθνών εθίμων και συνθηκών της εποχής. Επιπλέον, η άποψη που επικρατεί στη Χαναφιτική σχολή σκέψης, ότι οι αιχμάλωτοι δεν μπορούν να απελευθερωθούν, πρέπει να εξεταστεί στο πλαίσιο αυτό.
Η θανάτωση του αιχμαλώτου που επιχειρεί να δραπετεύσει ή να χρησιμοποιήσει όπλα θεωρείται θεμιτή, αλλά αν καταφέρει να φτάσει στον στρατό ή τη χώρα του πριν συλληφθεί, η αιχμαλωσία του λήγει και δεν τιμωρείται για την απόδρασή του αν αιχμαλωτιστεί ξανά από τους Μουσουλμάνους. Σε καμία από τις δύο περιπτώσεις απόδρασης που διαπιστώθηκε ότι συνέβησαν την εποχή του Προφήτη Μωάμεθ δεν επιβλήθηκε τιμωρία στον αιχμάλωτο.
(Βακίδι, Ι, 10, 117; Βαϊχάκι, ΙΧ, 89).
Εάν ο αιχμάλωτος διέπραξε οποιοδήποτε έγκλημα πριν από την απόδραση ή κατά τη διάρκεια της απόδρασης, τιμωρείται για αυτό το έγκλημα. Οι σημερινές πρακτικές στο δίκαιο των κρατών είναι της ίδιας φύσης.
Οι διατάξεις που αφορούν τον πόλεμο εναντίον εκείνων που συμμετέχουν σε ένοπλη εξέγερση με πολιτικά κίνητρα κατά της νόμιμης εξουσίας σε ένα ισλαμικό κράτος.
(βλ. ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ)
Όπως διαφέρει ο πόλεμος με τους μη μουσουλμάνους, έτσι διαφέρουν και οι διατάξεις που αφορούν τους αιχμαλώτους. Σύμφωνα με τη Χαναφιτική σχολή, οι αιχμάλωτοι από τους εξεγερμένους, εάν υπάρχει στρατιωτική δύναμη στην οποία θα μπορούσαν να ενταχθούν αν αφεθούν ελεύθεροι, μπορούν να θανατωθούν ή να φυλακιστούν, ανάλογα με την επιλογή του αρχηγού του κράτους. Εάν δεν υπάρχει στρατιωτική δύναμη, αλλά υπάρχει ανησυχία ότι θα ανασυνταχθούν αν αφεθούν ελεύθεροι και δεν θανατωθούν, τότε φυλακίζονται. Οι γυναίκες και τα παιδιά τους δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αιχμαλωτιστούν.
Σύμφωνα με τους Σαφιίτες και τους Χανμπαλίτες,
Οι αιχμάλωτοι αντάρτες δεν μπορούν να θανατωθούν· αν θανατωθούν, πρέπει να καταβληθεί αποζημίωση. Αν υπακούσουν, απελευθερώνονται. Αν δεν υπακούσουν, φυλακίζονται μέχρι το τέλος του πολέμου και στη συνέχεια απελευθερώνονται με τον όρο να μην ξαναπολεμήσουν. Οι γυναίκες και τα παιδιά απελευθερώνονται επίσης με το τέλος του πολέμου. Σύμφωνα με μια άποψη της Χαναφιτικής σχολής, οι γυναίκες και τα παιδιά δεν φυλακίζονται. Οι διατάξεις αυτών των σχολών σχετικά με τους αιχμαλώτους αντάρτες βασίζονται στα λόγια του Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν) ότι οι αντάρτες που τρέπονται σε φυγή δεν πρέπει να καταδιώκονται, οι τραυματίες και οι αιχμάλωτοι δεν πρέπει να θανατώνονται και τα υπάρχοντά τους δεν πρέπει να λαμβάνονται ως λάφυρα.
(Αλ-Χακίμ, ΙΙ, 155; Αλ-Μπαϊχάκι, VIII, 182)
Bu, Hz. Ali’nin Cemel Vakası’nda verdiği ve aynı hususları içeren talimatına dayanmaktadır. Maliki mezhebine göre, isyancı esirlere, kendi görüşlerinin propagandasını yapmayan bid’at ehlinin hükümleri uygulanır; tövbe teklif edilir, kabul ederlerse serbest bırakılırlar, aksi takdirde öldürülürler. Bir görüşe göre ise, isyancı tövbe etmese bile öldürülmez, te’dib edilir. Kadınlar hiçbir şekilde öldürülemez. Bazı Maliki alimleri erkek esirin de öldürülemeyeceğini söylerken, bazıları isyanın meşru bir sebebe dayanmaması halinde öldürülebileceklerini belirtir. Bu görüşlerden anlaşıldığına göre, isyancı esirlerin statüsü, esaretten çok savaşmalarını önlemek için bir tür gözetimden ibarettir ve savaşın bitmesiyle esaret de sona erer. Müslüman devletlerin birbirleriyle yaptıkları savaşlarda ele geçirilen esirlere de bu hükümler uygulanır.
(Πηγή: DİA, Άρθρο περί Αιχμαλωσίας, XI, 386-388)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
