Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Σχετικά με το θέμα, ένα χαντίθ αναφέρει τα εξής: Ο Χαζράτ Ομέρ αφηγείται:
Ημέρα του Χαϊμπάρ
Κάποιοι από τους συντρόφους του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν) έλεγαν: «Ο τάδε έγινε μάρτυρας, ο δείνα έγινε μάρτυρας», όταν συνάντησαν έναν άλλον (σκοτωμένο) άνδρα, και γι’ αυτόν…
«Ο τάδε έπεσε μαρτύς»
είπαν. Ωστόσο, ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) αντέδρασε σε αυτό και
«Όχι· τον είδα να καίγεται επειδή έκλεψε ένα χιτώνιο ή ένα μανδύα.»
είπε και
«Ω γιε του Χαττάμπ! Βγες και διακήρυξε στους ανθρώπους: “Κανείς δεν θα μπει στον παράδεισο εκτός από τους πιστούς”. Κι εγώ βγήκα και φώναξα στους ανθρώπους: “Να ξέρετε καλά πως κανείς δεν θα μπει στον παράδεισο εκτός από τους πιστούς”.»
(Μουσλίμ, Ιμάν, 182; Ιμπν Κεσίρ, ερμηνεία του στίχου 3/161 της Σούρας Άλι Ιμράν).
Από αυτό το χαντίθ καταλαβαίνουμε ότι τα δημόσια αγαθά, τα ιδιωτικά αγαθά και τα λάφυρα πολέμου είναι όλα δικαιώματα των ανθρώπων.
Ακόμη και αν κάποιος είναι μάρτυρας, οφείλει να αποπληρώσει το χρέος του προς τον συνάνθρωπό του. Ο Θεός μπορεί να συγχωρήσει κάποιους, ακόμη και για χρέη προς τους συνανθρώπους, εφόσον ικανοποιήσει τον δικαιούχο. Ωστόσο, όπως αναφέρεται σε αυτήν την παράδοση, μπορεί να τιμωρήσει και κάποιους άλλους. Είναι χρήσιμο να εξηγήσουμε αυτήν την ιερή παράδοση σε μερικά σημεία, σύμφωνα με την ερώτησή σας:
α.
Αυτή η προφητική παράδοση, δεδομένου ότι αναφέρεται στο Μουσλίμ, θεωρείται κατ’ αρχήν έγκυρη.
β.
Εγκλήματα που αφορούν τα δικαιώματα των ανθρώπων.
«παραβίαση των δικαιωμάτων του άλλου»
Επομένως, σίγουρα θα υποβληθεί σε ανάκριση. Μετά την ανάκριση, όπως υπάρχουν και εκείνοι που τιμωρούνται, έτσι -όπως αναφέρεται και σε άλλα χαντίθ- υπάρχουν και εκείνοι που αθωώνονται, αφού ικανοποιηθούν οι δικαιούχοι.
γ.
Στο περιστατικό που αναφέρεται σε αυτό το χαντίθ, ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) εξήγησε σαφώς ότι η τιμωρία επιβλήθηκε για να χρησιμεύσει ως προειδοποίηση για τους άλλους. Άρα, ακόμα και αν κάποιος είναι μάρτυρας, δεν παραβλέπεται το δικαίωμα του άλλου.
δ.
Η τελευταία φράση του χαντίθ είναι:
«Κανείς δεν θα μπει στον παράδεισο, εκτός από τους πιστούς.»
Είναι λάθος να συμπεράνουμε από την παραπάνω φράση ότι ο κλέφτης είναι άπιστος. Υπάρχουν πολλοί στίχοι και χαντίθ που αναφέρουν ότι ακόμα και ο αμαρτωλός δεν είναι άπιστος. Αυτή είναι και η άποψη των σουνιτικών μελετητών. Από την παραπάνω φράση μπορούμε να καταλάβουμε το εξής: Για να πάει κανείς στον Παράδεισο, χρειάζεται μια σταθερή και ειλικρινή πίστη. Επειδή πρόκειται για μια διδακτική μέθοδο, με την αμφισβήτηση της πίστης του τιμωρημένου ατόμου, τραβήχτηκε η προσοχή των ακροατών στο θέμα και…
“Άραγε, η κλοπή εμποδίζει την πίστη;”
έχει δημιουργηθεί μια αίσθηση απορίας. Αυτό το ύφος είναι μια στρατηγική επιβολής καθοδήγησης.
Πράγματι, ορισμένα αυθεντικά χαντίθ αναφέρονται επίσης σε αυτό το θέμα:
Σύμφωνα με όσα μετέφερε ο Αμπού Χουρεϊρέ, ο Προφήτης (ειρήνη σε αυτόν) είπε:
«Ο μοιχός, όταν μοιχεύει, δεν είναι πιστός. Ο κλέφτης, όταν κλέβει, δεν είναι πιστός. Ο μεθυσμένος, όταν μεθά, δεν είναι πιστός.»
(Μουσλίμ, Πίστη, 100).
Αν δούμε το θέμα μέσα από το πρίσμα αυτού του χαντίθ, μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο δράστης, τη στιγμή που διαπράττει το έγκλημα, δεν είναι αληθινός πιστός. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι άπιστος. Αντιθέτως,
«αυτό σημαίνει ότι ο δράστης, κατά τη διάπραξη του εγκλήματος, δεν άκουσε τη φωνή της πίστης του, δεν ενήργησε με τη συνείδηση της πίστης του, απενεργοποίησε την πιστή καρδιά του και, παρά την οργή της, προτίμησε να ικανοποιήσει τις επιθυμίες και τις ορέξεις του εαυτού του».
πρέπει να καταλάβουμε.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
