“Ο θείος του Προφήτη, Αμπού Ταλίμπ, και η σύζυγός του, Χατιτζέ, πέθαναν, και ενώ φαινόταν πως οι επιθέσεις είχαν τελειώσει, αυτές αυξήθηκαν, τον κορόιδευαν και τον λιθοβολούσαν. Αν και οι επίγειοι αποδέχονταν αυτήν την αδικία, οι ουράνιοι δεν την αποδέχτηκαν… Ο Γαβριήλ κατέβηκε και είπε: «Ω, Αγγελιοφόρε του Θεού, τι θέλεις να κάνω; Να φέρω αυτά τα δύο βουνά και να τα ρίξω πάνω τους;» Ο Προφήτης απάντησε: «Όχι, επιθυμώ να βγουν από τη γενιά τους πιστοί, που πιστεύουν στον Θεό και δεν Του αποδίδουν συντρόφους…»”
– Ισχύει αυτό, είναι αλήθεια ότι ο Γαβριήλ (α.σ.) κατέβηκε;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Μια σχετική με το θέμα παράδοση (χάντιθ) αναφέρει τα εξής:
Σύμφωνα με την αφήγηση της Αίσα (رضي الله عنها), μια μέρα είπε στον Προφήτη (عليه الصلاة والسلام):
«Έζησες ποτέ μέρα πιο δύσκολη από την ημέρα της Μάχης του Ουχούντ;»
ρώτησα.Ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) απάντησε ως εξής:
«Ναι, έχω υποφέρει πολλές κακές πράξεις από τον λαό σου. Η χειρότερη από αυτές είναι εκείνη που μου έκαναν την ημέρα της Ακάμπα. Είχα ζητήσει καταφύγιο από τον Ιμπν Αμπντουγιάλ, γιο του Αμπντουκυλάλ από την Ταΐφ, αλλά δεν με δέχτηκε. Έτσι, γύρισα πίσω, περπατώντας με βαθιά θλίψη. Δεν μπόρεσα να συνέλθω μέχρι να φτάσω στο Καρνουσσέλιμπ. Εκεί, σήκωσα το κεφάλι μου και είδα ένα σύννεφο να με σκιάζει. Κοιτάζοντας προσεκτικά, είδα τον Αρχάγγελο Γαβριήλ μέσα στο σύννεφο. Ο Γαβριήλ με φώναξε και είπε:»
– Ο Θεός Άλαχ άκουσε τι σου είπε ο λαός σου και πώς αρνήθηκε να σε προστατεύσει. Γι’ αυτό και σου έστειλε τον Άγγελο των Βουνών, για να κάνει ό,τι θέλει, είπε.
Τότε ο Άγγελος των Βουνών με φώναξε και με χαιρέτησε. Και μετά είπε:
– Ω Μωάμεθ! Ο Θεός άκουσε τι σου είπε ο λαός σου. Εγώ είμαι ο Άγγελος των Βουνών. Ο Θεός με έστειλε σε σένα για να κάνω ό,τι μου διατάξεις. Τι θέλεις να κάνω; Αν θέλεις, θα φέρω αυτά τα δύο βουνά πάνω από τα κεφάλια τους, είπε. Τότε:
– Όχι, εγώ εύχομαι ο Παντοδύναμος Θεός να αναδείξει από τους απογόνους τους ανθρώπους που θα λατρεύουν μόνο τον Θεό και δεν θα Του αποδίδουν τίποτα ως ίσο Του, είπα.
(Μπουχάρι, Αρχή της Δημιουργίας 7; Μουσλίμ, Ιερός Πόλεμος 111)
Στη μάχη του Οχούδ, ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη και ευλογία του Θεού επάνω του) υπέστη μεγάλες δυσκολίες. Οι ειδωλολάτρες της Μέκκας πλησίασαν τον Αγγελιοφόρο του Θεού (ειρήνη και ευλογία του Θεού επάνω του), και ορισμένοι πιστοί, θυσιάζοντας τον εαυτό τους για χάρη του, τον προστάτευσαν με τα σώματά τους. Παρόλα αυτά, ένα βέλος χτύπησε το ευλογημένο πρόσωπο του Αγγελιοφόρου του Θεού (ειρήνη και ευλογία του Θεού επάνω του), προκαλώντας αιμορραγία και σπάσιμο ενός από τα δόντια του.
Και η μητέρα μας, η Αίσα, αναπολώντας εκείνη την τρομερή μέρα, τον ρώτησε αν είχε ζήσει ποτέ μια μέρα πιο σκληρή από εκείνη.
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) απάντησε σε αυτή την ερώτηση λέγοντας ότι η κακή συμπεριφορά που είδε από τους κατοίκους της Ταΐφ τον έκανε να ξεχάσει τη μάχη του Οχούντ.
Το γεγονός αυτό, που στην ισλαμική ιστορία αναφέρεται ως η εκστρατεία ή το ταξίδι στην Ταΐφ, είναι ένα πολύ θλιβερό περιστατικό που συνέβη τον μήνα Σαουάλ, τον δέκατο χρόνο της προφητείας του Κυρίου μας.
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν), λίγο καιρό μετά τον θάνατο της πιστής και αγαπημένης συντρόφου του, της πηγής παρηγοριάς του, Χατιτζά, έχασε και τον θείο του Αμπού Ταλίμπ, ο οποίος τον προστάτευε από τους ειδωλολάτρες. Ανάμεσα στους μουσουλμάνους…
“χρονιά πένθους”
Από την ημερομηνία αυτή, που αναφέρεται ως η ημερομηνία αυτή, οι προσβολές και οι ατασθαλίες των απίστων της Μέκκας αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο και τα βασανιστήρια που υπέβαλαν στους συντρόφους του Προφήτη πολλαπλασιάστηκαν.
Αφού δεν υπήρχε πλέον κανείς να τον προστατεύσει στη Μέκκα, ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) σκέφτηκε να πάει στην Ταΐφ και να τους εξηγήσει το Ισλάμ. Αν μερικοί από τους ηγέτες της Ταΐφ γίνονταν μουσουλμάνοι, θα μπορούσε να βρει εκεί ένα νέο καταφύγιο.
Πήρε μαζί του τον υιοθετημένο γιο του, Ζαΐντ ιμπν Χαρίθα, και πήγε στην Ταΐφ.
Τους εξήγησε το Ισλάμ επί δέκα ημέρες. Τον θεωρούσε τον πιο ισχυρό άνδρα της Αραβικής Χερσονήσου.
Ιμπν Αμπντουγιαλίλ
όταν τον απέρριψε, στεναχωρήθηκε πολύ για το μέλλον του Ισλάμ και για τους Μουσουλμάνους.
Οι κάτοικοι της Ταΐφ όχι μόνο απέρριψαν τον Αγγελιοφόρο του Θεού, ο οποίος προσπαθούσε να διαφωτίσει τη φυλή τους, αλλά και έβαλαν κάποιους απλούς ανθρώπους να τον καταδιώκουν.
Στην περιοχή Ακάμπα στην Ταΐφ.
Εξόρισαν τον Σουλτάνο των Προφητών, λιθοβολώντας τον. Τραυμάτισαν και αιμάτωσαν τα ιερά του πόδια με τις πέτρες που του έριχναν.
Τότε ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν) βυθίστηκε σε βαθιά θλίψη. Δεν ήταν μόνο το σώμα του πληγωμένο, αλλά και η καρδιά του. Ποιος θα τον στήριζε, ποιος θα υπερασπιζόταν τους μουσουλμάνους; Οι βαριές σκέψεις που τον βασάνιζαν δεν του άφηναν χρόνο να σκεφτεί πού πήγαινε. Περπάτησε. Όταν έφτασε στο μέρος που ονομαζόταν Καρνουσσαλίμπ, ανάμεσα στη Μέκκα και την Ταΐφ, σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε τον ουρανό· μέσα στο σύννεφο που τον σκέπαζε είδε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν) και γνώρισε τον άγγελο που κυβερνούσε τα βουνά.
Η πρόταση του Αγγέλου ήταν ανατριχιαστική. Αν το επιθυμούσε, θα μπορούσε να φέρει δύο βουνά πάνω τους και να τους καταστρέψει όλους. Ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν), με την πληγωμένη καρδιά αλλά γεμάτη συμπόνια, δεν δέχτηκε αυτή την πρόταση. Διότι ο σκοπός του δεν ήταν να ικανοποιήσει τον εαυτό του, να ανακουφιστεί προκαλώντας πόνο σε όσους του έκαναν κακό. Στόχος του ήταν να οδηγήσει τους ανθρώπους στο σωστό δρόμο, να τους εξασφαλίσει ευτυχία τόσο στον κόσμο τούτο όσο και στον άλλο, και, το σημαντικότερο, να αυξήσει τον αριθμό των ανθρώπων που γνωρίζουν τον Θεό και υποτάσσονται σε Αυτόν. Γι’ αυτόν το λόγο, στην πρόταση του Αγγέλου των Βουνών:
Όχι, δεν θα ήθελα να τιμωρηθούν με αυτόν τον τρόπο, ακόμα κι αν το αξίζουν επειδή αρνήθηκαν τον Θεό και βλασφήμησαν τον Προφήτη Του. Εύχομαι ο Παντοδύναμος Θεός να αναδείξει από τους απογόνους τους ανθρώπους που θα λατρεύουν μόνο τον Θεό και δεν θα Του αποδίδουν κανέναν σύντροφο.
απάντησε.
Έτσι, έδειξε ότι το να συγχωρείς και να παραβλέπεις τις ατέλειες των αμαθών και των αδαών, αντί να ανταποδίδεις την αγένεια και τις προσβολές τους, είναι μια πιο ευγενική πράξη.
Τα αποτελέσματα αυτής της ευγενούς επιθυμίας του Αγγελιοφόρου του Θεού (ειρήνη και ευλογίες σε αυτόν) άρχισαν να γίνονται ορατά τον ένατο χρόνο της Εγίρας.
Οι κάτοικοι της Ταΐφ, οι οποίοι είχαν αντισταθεί στο Ισλάμ για πολύ καιρό, δεν μπόρεσαν να αντέξουν περισσότερο, βλέποντας τη γρήγορη εξάπλωση του Ισλάμ στην Αραβική Χερσόνησο.
Στον ένατο χρόνο της Εγίρας, έστειλαν μια αντιπροσωπεία στη Μεδίνα με επικεφαλής τον άνθρωπο που δεν είχε πάρει υπό την προστασία του τον Προφήτη.
Ο Αγγελιοφόρος του Θεού τους φιλοξένησε σε σκηνές που είχε στήσει δίπλα στο Τζαμί του Προφήτη. Τους φέρθηκε με μεγάλη καλοσύνη.
Οι κάτοικοι της Ταΐφ πρότειναν κάποιους όρους για να ασπαστούν το Ισλάμ. Ζήτησαν να εξαιρεθούν από την προσευχή, να μην απαγορευτούν η μοιχεία, το κρασί και η τοκογλυφία, και να τους επιτραπεί να λατρεύουν το είδωλο Λατ για τρία χρόνια ακόμα. Περίμεναν μέρες ολόκληρες για να γίνουν δεκτά τα αιτήματά τους. Όταν είδαν ότι δεν υπήρχε καμία απολύτως παραχώρηση σε αυτά τα θέματα, ασπάστηκαν το Ισλάμ.
Σύμφωνα με αυτό:
– Στο ιερό αυτό χαντίθ, η μεγαλοσύνη της ευσπλαχνίας, η υπομονή και η συγχωρητικότητα του Προφήτη (ειρήνη ας είναι μαζί του) γίνονται φανερές με όλη τους τη σαφήνεια.
– Όποιος υφίσταται αδικία από ανθρώπους, πρέπει να θυμάται την στάση του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν), να μην υπακούει στους αμαθείς και να μην εκδικείται όσο το δυνατόν.
– Ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα για το μέλλον, πρέπει να κοιτάμε το κόκκινο χρώμα του αίματος και να σκεφτόμαστε το κόκκινο χρώμα του τριαντάφυλλου.
(βλ. Ριγιαζου’ς-σαλιχίν, 646ο χαντίθ και η εξήγησή του)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
