– Υπάρχει κάποιο χαντίθ (παράδοση του προφήτη Μωάμεθ) που να το υποστηρίζει αυτό;
– Όταν δύο άτομα συζητούν και ο ένας λέει: «Ο Θεός σίγουρα δεν θα συγχωρήσει αυτόν τον άνθρωπο», είναι αλήθεια ότι ο Θεός λέει: «Ποιος μιλάει εξ ονόματός μου; Εγώ τον συγχώρησα και ακύρωσα και τις δικές σου πράξεις»;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Σε αυτό το πλαίσιο, ένα χαντίθ (μια προφητική παράδοση) αναφέρει:
«Ένας άνδρας είπε: “Μα τον Θεό, ο Θεός δεν θα συγχωρήσει τον τάδε.” Ο Θεός όμως είπε:»
«Και ποιος ορκίστηκε ότι δεν θα συγχωρήσει τον τάδε; Εγώ τον συγχώρησα, και ακύρωσα και την πράξη σου!»
είπε.”
(Μουσλίμ, Μπιρρ, 137)
Μια άλλη παράδοση σχετικά με το θέμα είναι η εξής:
«Στους Ισραηλίτες υπήρχαν δύο άνθρωποι με αντίθετες πορείες: ο ένας αμαρτωλός, ο άλλος ευσεβής. Ο ευσεβής έβλεπε τον αμαρτωλό να αμαρτάνει και του έλεγε: “Απόσχε από αυτή την αμαρτία”. Μια μέρα τον βρήκε πάλι να αμαρτάνει και του είπε πάλι: “Απόσχε”. Ο άλλος όμως απάντησε: “Άφησέ με με τον Θεό μου. Είσαι εσύ ο επιθεωρητής μου;”. Ο άλλος του είπε: “Μα τον Θεό, ο Θεός δεν θα σε συγχωρήσει” ή “Ο Θεός δεν θα σε βάλει στον παράδεισό του”.»
“Τότε ο Θεός πήρε τις ψυχές και των δύο. Και αυτοί συναντήθηκαν ενώπιον του Κυρίου των κόσμων.”
“Ο Θεός, ο Παντοδύναμος, ανταμείβει εκείνον που επιμελείται στη λατρεία:”
“Είσαι ικανός να εκτιμήσεις αυτό που έχω στα χέρια μου;”
είπε. Στρεφόμενος προς τον αμαρτωλό:
«Πήγαινε, μπες στον παράδεισο με τη χάρη μου.»
Και για τον άλλον, διέταξε: «Πάρτε τον στη φωτιά».
Ο Αμπού Χουρεϊρά (ρα), ο οποίος μετέδωσε αυτό το χαντίθ, λέει:
(Ο καημένος) είπε μια ασεβή κουβέντα που προκάλεσε την οργή του Θεού· αυτή η κουβέντα κατέστρεψε και τον κόσμο του και τη μεταθανάτια ζωή του.
(Αμπού Νταβούντ, Εντέμπ, 43)
Όπως είναι γνωστό;
–
“Η κρίση ανήκει στον Θεό.”
(Ενάμ, 6/57, 62)
–
“Δεν συγχωρεί την προσθήκη άλλων θεών δίπλα Του.”
(Νίσα, 4/48, 116)
–
«Εκτός από την αμαρτία της ειδωλολατρίας, συγχωρεί όποιον θέλει.»
(Νίσα, 4/116)
Επομένως, εκτός από τον Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν), ο οποίος κρίνει με την άδεια του Θεού, κανείς άλλος δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει κανέναν άλλον στο όνομα του Θεού, ούτε έχει την εξουσία να τον στείλει στον παράδεισο ή στην κόλαση.
Ωστόσο, η εξήγηση των διατάξεων που ο Θεός έχει αποκαλύψει στο Ιερό Κοράνι και ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) στα ιερά χαντίθ του, δεν είναι έτσι. Αυτό συνίσταται απλώς στη μετάδοση των εντολών του Θεού και του Αγγελιοφόρου Του σε άλλους, σύμφωνα με τις εντολές του Θεού και του Αγγελιοφόρου Του επί του θέματος.
Επομένως, το να εκδίδει κάποιος αποφάσεις εξ ονόματος του Θεού, με βάση τις δικές του αυθαίρετες απόψεις, τον οδηγεί σε αποτυχία τόσο σε αυτόν τον κόσμο όσο και στον επόμενο.
Από την άλλη πλευρά, αυτά τα χαντίθ αποτελούν ζωντανό παράδειγμα της ανάγκης να μην εμπιστεύεται κανείς τις δικές του πράξεις. Κανείς δεν ξέρει με τι είδους τέλος θα έρθει αντιμέτωπος, παρά τις καλές πράξεις που έχει κάνει.
Ομοίως, δεν πρέπει να προκαταλαμβάνουμε όσους είναι αμαρτωλοί, αλλά να λαμβάνουμε υπόψη ότι και αυτοί μπορεί να ανήκουν στην ομάδα των ευτυχισμένων με ένα καλό τέλος.
Πράγματι, σε ένα άλλο χαντίθ αναφέρεται:
«Ορκίζομαι σε Εκείνον που δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός από Αυτόν, κάποιος από εσάς μπορεί να πράττει τα έργα των κατοίκων του Παραδείσου, και όταν απομένει μια σπιθαμή από το Παράδεισο, η μοίρα τον καταβάλλει και πράττει τα έργα των κατοίκων της Κόλασης και πηγαίνει στην Κόλαση. Κάποιος από εσάς μπορεί να πράττει τα έργα των κατοίκων της Κόλασης, και όταν απομένει μια σπιθαμή από την Κόλαση, η μοίρα τον καταβάλλει και πράττει τα έργα των κατοίκων του Παραδείσου και μπαίνει στον Παράδεισο.»
(βλ. Μουσλίμ, Καντέρ 1)
Συνεπώς, στη θρησκεία μας, το θεμελιώδες είναι να μην εμπιστευόμαστε τις πράξεις μας, να μην απελπιζόμαστε από τη χάρη του Θεού μέχρι το θάνατό μας και να φοβόμαστε την οργή Του.
Οι μελετητές, σίγουρα.
“παραδεισένιος”
ή σίγουρα
“το κολαστήριό μου”
το να το λένε θεωρείται από τις μεγάλες αμαρτίες.
Ομοίως, η απόφαση που θα ληφθεί για κάποιον άλλον θα είναι η ίδια. Κανείς δεν εξαιρείται.
-Εκτός αν το αποκαλύψει ο Θεός-
οπωσδήποτε
“είναι άξιος του παραδείσου”, “είναι άξιος της κόλασης”
Δεν μπορεί να εκδοθεί οριστική απόφαση.
Συνεπώς, πρέπει να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί όταν μιλάμε για θέματα που γνωρίζει μόνο ο Θεός, και να αποφεύγουμε με επιμέλεια να πούμε κάτι που ξεπερνά τα όρια. Ας μην ξεχνάμε ότι μόνο ο Θεός γνωρίζει πώς θα τελειώσει η δοκιμασία της υπακοής σε αυτόν στον κόσμο, και ποια θα είναι η κατάληξη του καθενός.
Από αυτή την άποψη, ένας τέλειος και ώριμος πιστός:
– Δεν καυχιέται για τις προσευχές του, την ευσέβειά του και τις άλλες καλές πράξεις του.
– Ποτέ δεν υιοθετεί αλαζονική στάση, γιατί δεν ξέρει τι θα φέρει το μέλλον.
– Ποτέ δεν περιφρονεί ούτε υποτιμά τους άλλους λόγω των λαθών και των ελαττωμάτων τους.
– Ποτέ δεν υιοθετεί στάσεις που τον εξυψώνουν, ούτε καν εμμέσως.
– Ο Θεός δεν θέτει όρια στη χάρη Του, αν ο Θεός το θελήσει.
-εκτός από όσους πέθαναν ως ειδωλολάτρες-
συγχωρεί όλες τις αμαρτίες.
– Ελπίζει ότι κάθε αμαρτωλός θα μετανοήσει και καθορίζει τη στάση του ανάλογα.
– Γίνεται εισαγγελέας για τον εαυτό του, αλλά δικηγόρος για τους άλλους…
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
