Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Σε ένα ιερό χαντίθ, ο Προφήτης μας,
«Κάθε δάνειο που αποφέρει κέρδος είναι τόκος.»
(1)
ορίζεται. Αυτό συμβαίνει όταν ο πιστωτής, κατά τη χορήγηση του δανείου, ορίζει εκ των προτέρων πόσο περισσότερο θα απαιτήσει μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα.
Όπως προκύπτει από το παραπάνω ρητό, δεν πρέπει να θέτουμε όρους για κέρδος κατά την παροχή δανείου. Εάν δεν τεθεί τέτοιος όρος, δεν υπάρχει πρόβλημα εάν ο δανειολήπτης, κατά την αποπληρωμή του χρέους του, δώσει περισσότερα ή το καλύτερο δυνατό. Διότι με αυτόν τον τρόπο αποπληρώνει το χρέος του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και ανταποδίδει την καλοσύνη με καλοσύνη.
«Η ανταμοιβή της καλοσύνης δεν είναι άλλη από την καλοσύνη;»
(2)
Όπως αναφέρεται στο ιερό κείμενο, αυτή η πτυχή του ζητήματος αφορά ιδιαίτερα τον οφειλέτη. Ο οφειλέτης θα το σκεφτεί και θα αποζημιώσει τον πιστωτή για τη ζημιά του.
Υπάρχουν διάφορες απόψεις μεταξύ των ιμάμηδων της Χαναφιτικής σχολής σχετικά με το πώς πρέπει να ενεργεί κανείς σε περίπτωση που ένα νόμισμα αποσυρθεί από την κυκλοφορία ή χάσει την αξία του. Ο Ιμάμ Αζάμ,
«Πρέπει να επιστραφεί το ίδιο ακριβώς ποσό που δανείστηκε. Ανεξάρτητα από το αν η αξία του χρήματος αυξηθεί ή μειωθεί, ο οφειλέτης οφείλει να επιστρέψει το ίδιο ποσό που έλαβε. Αν δανείστηκε εκατό λίρες, θα πληρώσει εκατό λίρες.»
(3) λέει.
Ο Ιμάμ Μωχάμμεντ και ο Ιμάμ Αμπού Γιουσούφ, από την άλλη,
«Ο οφειλέτης δεν αποδίδει το διπλάσιο του χρέους που έλαβε, αλλά την αξία και την τιμή του κατά τη στιγμή της αποπληρωμής.»
αναφέρουν. Αναφέρεται επίσης ότι η φετφά εκδόθηκε με αυτόν τον τρόπο.
Συνεπώς, όποιος δανείσει σε κάποιον 2.000 λίρες για ένα χρόνο, πρέπει να γνωρίζει ότι, ακόμα και αν περάσει ένας χρόνος, εξακολουθεί να έχει την απαίτηση αυτού του ποσού. Ωστόσο, εάν ο οφειλέτης, κατά την πληρωμή, λάβει υπόψη την ετήσια απώλεια αξίας του χρήματος και δώσει μια επιπλέον ποσότητα ανάλογα, θα έχει αποδώσει την αξία του δανείου που έλαβε.
Των Ιμάμηδων (Ιμάμ Μουχάμμαντ και Ιμάμ Αμπού Γιουσούφ)
Σύμφωνα με την άποψή του, έχει ενεργήσει σύμφωνα με τη σύμβαση και δεν έχει παραβιάσει τα δικαιώματα του πιστωτή. Στην προκειμένη περίπτωση, η υπερβάλλουσα ποσότητα δεν έχει τεθεί ως όρος από την αρχή, αλλά ο οφειλέτης απλώς προσπαθεί να αποκαταστήσει τη ζημία του πιστωτή, λαμβάνοντας τον υπόψη.
Σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσε να επιλεγεί και η ακόλουθη μέθοδος.
διότι αυτό είναι το πιο υγιές και το πιο ενδεδειγμένο.
Η χορήγηση δανείων μπορεί να γίνει είτε μέσω συναλλάγματος είτε μέσω χρυσού.
Έτσι, η υποψία περί τόκου εξαλείφεται.
Σύμφωνα με αυτό, κατά τη χορήγηση και λήψη δανείων, είτε ανταλλάσσονται ξένα νομίσματα, είτε χρυσός, είτε λαμβάνονται υπόψη εμπορεύματα με σταθερή αξία, τα οποία και ανταλλάσσονται. Οτιδήποτε πέραν αυτού, δηλαδή δάνειο που δίνεται με την προϋπόθεση επιστροφής με τόκο μετά από ένα χρόνο, εμπίπτει άμεσα στην κατηγορία του τόκου και συνεπώς δεν είναι επιτρεπτό.
Υποσημειώσεις:
(1) Φαϋζου’λ-Καντίρ, 5:27. Αριθμός Χαδις: 6336
(2) Σουρα Ραχμάν, 60
(3) Ιμπν Αμπιντίν, Ρεντντ’ αλ-Μουχτάρ, 4:174. Κασάνι, Μπενταγιού’ς-Σαναγί, 7:394.
(βλ. Μεχμέτ ΠΑΚΣΟΥ, Ερωτήματα που Θέτει η Εποχή)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
