Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Ο Αζραήλ (Αζραήλ Αλεησσαλάμ) είναι ένας από τους τέσσερις μεγάλους αγγέλους. Συγκαταλέγεται στους τέσσερις αγγέλους που φέρουν τον Θρόνο του Θεού (Αρς-ι Αλά), γνωστούς ως Χαμελέ-ι Αρς. Οι άγγελοι είναι αγγελιοφόροι του Θεού, δεν ενεργούν από μόνοι τους, δεν δρουν αυθαίρετα, εργάζονται υπ’ εντολήν και εκτελούν το καθήκον που τους έχει ανατεθεί από τον Θεό.
Το Κοράνι, περιγράφοντας τους αγγέλους, αναφέρει ότι ποτέ δεν αψήφησαν τον Θεό και ότι υπάκουσαν αμέσως στις εντολές του. (1)
Ενώ περιγράφει τον Άγιο Αζράιλ, λέει: “
Ο άγγελος του θανάτου που έχει οριστεί για εσάς, θα πάρει την ψυχή σας και μετά θα επιστρέψετε στον Κύριό σας.
Ορίζει το καθήκον του Αζραήλ περιγράφοντάς το ως «(2)». Υπό το φως αυτού του στίχου, ο Άγιος Αζραήλ απλώς εκτελεί το καθήκον που του έχει ανατεθεί. Εργάζεται για λογαριασμό του Θεού, ενεργεί εξ ονόματός Του.
Το πόσο παρόμοια είναι τα παραδείγματα και πόσο ταιριάζουν, ίσως είναι αμφιλεγόμενο, αλλά για να δώσουμε ένα παράδειγμα, οι δυνάμεις ασφαλείας δρουν εκ μέρους του κράτους, ενεργούν σύμφωνα με την εξουσία που τους δίνει το κράτος και οι νόμοι. Η αστυνομία δεν μας επιτρέπει να εισέλθουμε σε ορισμένα μέρη, αν μας εμποδίσει, μπορούμε να κατηγορήσουμε την αστυνομία;
Σε ένα κοινωνικό γεγονός, μαζεύει ξαφνικά όλους, αθώους και ενόχους, χωρίς διάκριση. Στη συνέχεια, απελευθερώνει τους αθώους και κρατάει τους ενόχους. Κανείς δεν αντιδρά, επειδή δεν ενεργεί για λογαριασμό του, αλλά απλώς εκτελεί τις εντολές που έχει λάβει, και όλοι περιμένουν το αποτέλεσμα.
Αν δεν μπορούμε να αντιταχθούμε στις δυνάμεις ασφαλείας, να κατηγορήσουμε την αστυνομία, να την παρουσιάσουμε με άσχημο τρόπο και να την δυσφημήσουμε, τότε δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να παρουσιάσουμε τον Άγγελο του Θανάτου, τον Αζραήλ, που εκτελεί το καθήκον του από τον Θεό, με άσχημο τρόπο, να τον δυσφημήσουμε και να τον κατηγορήσουμε για το καθήκον του.
Ο Αζραήλ (ο Άγγελος του Θανάτου) είναι απλώς η αιτία του θανάτου. Τόσο η θανάτωση όσο και η ανάσταση είναι άμεσες πράξεις του Θεού. Αυτή η αλήθεια εκφράζεται στο χαντίθ ως εξής:
Ο Αζραήλ (Α.Σ.) είπε στον Θεό: ”
Είπε: «Εξαιτίας του καθήκοντός μου να παίρνω τις ψυχές, οι υπηρέτες σου θα παραπονεθούν σε μένα, θα με μισήσουν». Και ο Παντοδύναμος Θεός είπε, με τη γλώσσα της σοφίας Του: «Θα βάλω ένα πέπλο συμφορών και ασθενειών ανάμεσα σε σένα και τους υπηρέτες μου, ώστε τα παράπονά τους να πάνε σε εκείνους και να μην σε μισήσουν».
” (3)
Ακριβώς όπως αυτό, ο Άγγελος του Θανάτου (Αζραήλ) είναι και αυτός ένα πέπλο. Ώστε οι άδικες διαμαρτυρίες των ανθρώπων που δεν μπορούν να δουν το αληθινό πρόσωπο του θανάτου να μην φτάσουν στον Θεό. Διότι δεν μπορούν όλοι να δουν το αληθινό, όμορφο και ελεήμον πρόσωπο του θανάτου. Μπορεί να θεωρήσουν τον θάνατο ως ανυπαρξία, ως τίποτα. Γι’ αυτό, όπως ο Θεός έβαλε τις ασθένειες και τις συμφορές ανάμεσα στον θάνατο και τον Άγγελο του Θανάτου (Αζραήλ), έτσι έκανε τον Άγγελο του Θανάτου (Αζραήλ) ένα πέπλο για τον θάνατο, ώστε οι άδικες αντιρρήσεις και διαμαρτυρίες των ανθρώπων να μην φτάσουν στον Θεό. Ωστόσο, όπως είπαμε, ο Άγγελος του Θανάτου (Αζραήλ), όπως και οι άλλες συμφορές και ασθένειες, παραμένει απλώς μια αιτία. (4)
Να θυμώνει κανείς και να προσβάλλει τον Αζραήλ (Αγγελος του Θανάτου) για το καθήκον του, από πλευράς πίστης, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους και δεν αρμόζει σε έναν πιστό. Όπως η αμφισβήτηση έστω και ενός μόνο στοιχείου της πίστης απομακρύνει τον άνθρωπο από τη θρησκεία, έτσι και η αποστροφή, η οργή και η προσβολή προς τον Αζραήλ, τον οποίο ο Θεός όρισε ως αιτία θανάτου, καθιστά τον άνθρωπο αμαρτωλό. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τον Ισραφίλ, ο οποίος θα φυσήξει το σάλπιγγα για την αρχή της Αποκάλυψης, του τέλους του κόσμου. Ωστόσο, το φύσημα του σαλπιγγιού είναι απλώς μια αιτία για την έναρξη της Αποκάλυψης. Επομένως, το να κατηγορεί κανείς τον Ισραφίλ για το ότι προκάλεσε την Αποκάλυψη, λέγοντας “γιατί προκάλεσες την Αποκάλυψη;”, αποτελεί σοβαρό λάθος. Διότι, τελικά, η πράξη ανήκει στον Θεό. Ο Ισραφίλ παραμένει απλώς μια αιτία.
Ο Αζραήλ (Ας) είναι υπεύθυνος για τη φύλαξη της ψυχής μας, του πολυτιμότερου αγαθού μας. Όπως είναι σημαντική η φύλαξη των πολύτιμων αντικειμένων μας, έτσι και η αποστολή του Αζραήλ (Ας) είναι πολύ πιο σημαντική.
Εξηγώντας αυτό το θέμα στο “Σουάλαρ”, ο Μπεντιουζζαμάν λέει:
“
Μια μέρα, σε μια προσευχή, όταν είπα την προσευχή που σημαίνει: «Ω Κύριε! Χάριν και μεσιτεία των Γαβριήλ, Μιχαήλ, Ισραφίλ, Αζραήλ, φύλαξέ με από τα κακά των τζιν και των ανθρώπων!», τη στιγμή που ανέφερα το όνομα του Αζραήλ, που προκαλεί τρόμο και φόβο σε όλους, ένιωσα μια πολύ γλυκιά, παρηγορητική και αγαπητή κατάσταση, είπα «Αλχαμντουλιλλάχ» και άρχισα να αγαπώ τον Αζραήλ.
Διότι το πολυτιμότερο και το πιο ευαίσθητο αγαθό του ανθρώπου είναι η ψυχή του. Ένιωσα μια βαθιά χαρά, μια βεβαιότητα, παραδίδοντάς την σε ένα ισχυρό και αξιόπιστο χέρι, για να την προστατεύσει από την απώλεια, τη φθορά και την αταξία.
”
Δηλαδή, την ψυχή μας, την οποία δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε σε κανέναν, δεν είμαστε πρόθυμοι να παραδώσουμε και τρέμουμε συνεχώς γι’ αυτήν, δεν μπορούμε να την παραδώσουμε σε κανέναν άλλον παρά μόνο σε έναν πολύ έμπιστο και αξιόπιστο αγγελιοφόρο του Θεού, όπως ο Άγιος Αζραήλ.
Δεν έχουν κανένα νόημα και καμία αξία οι εκφράσεις «ξεπέρασε τον Χάρο», «έβαλε τρικλοποδιά στον Χάρο» για όσους δεν πέθαναν επειδή δεν ήρθε η ώρα του θανάτου τους, επειδή δεν έφτασε το τέλος της ζωής τους. Αυτές οι εκφράσεις είναι πολύ λανθασμένες και περιττές.
Ποτέ δεν συνέβη και ποτέ δεν θα συμβεί ο Άγγελος του Θανάτου να έρθει και να φύγει, να αποχωρήσει χωρίς να εκπληρώσει το καθήκον που του έχει ανατεθεί.
Ακόμη και στους προφήτες, που είναι οι πιο κοντινοί στον Θεό και είναι αγγελιοφόροι του Θεού, δεν υπάρχει τέτοια εξαίρεση.
Ο Προφήτης μας βρισκόταν στις τελευταίες του στιγμές. Τότε, ο Άγιος Γαβριήλ ήρθε μαζί με τον Άγγελο του Θανάτου. Ρώτησε για την κατάστασή του και την υγεία του. Και μετά είπε:
«Ο άγγελος του θανάτου ζητά την άδειά σας για να μπει», είπε.
Όταν ο Προφήτης μας έδωσε την άδεια, ο Αζράιλ μπήκε μέσα και κάθισε μπροστά στον Κύριό μας.
«Ω Αγγελιοφόρε του Θεού!», είπε, «Ο Παντοδύναμος Θεός μου έχει διατάξει να υπακούω σε κάθε σου εντολή. Αν θέλεις, θα πάρω την ψυχή σου, αν θέλεις, θα την αφήσω σε σένα.»
Ο Προφήτης μας κοίταξε τον Άγιο Γαβριήλ. Και εκείνος είπε:
«Ω Αγγελιοφόρε του Θεού, η ανώτερη σύναξη των αγγέλων σε περιμένει», είπε.
Τότε ο Προφήτης είπε:
«Είτε έρχεται ο Αζράιλ, είτε εκπληρώνει το καθήκον του», είπε και παρέδωσε την ψυχή του. (5)
Άρα, ο Αζραήλ, μόλις αναλάβει την αποστολή του, δεν υποχωρεί, ακόμα κι αν ο απέναντί του είναι ο αγαπημένος και τελειότερος άνθρωπος του Θεού, ο Προφήτης μας. Κι όμως, ο Υπέρτατος Θεός είχε αφήσει την απόφαση στον Προφήτη μας.
Αν κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τους προφήτες, πώς θα μπορούσε να ισχύει για κάποιον άλλον;
Σύμφωνα με τη διατύπωση του στίχου, “
Όταν έρθει η ώρα του θανάτου τους, ούτε μια στιγμή δεν μπορούν να την καθυστερήσουν ούτε να την επισπεύσουν.
” (6)
Διότι ο θάνατος δεν είναι τυχαίο γεγονός, ούτε κάτι που συμβαίνει από μόνο του. Την ώρα και τον χρόνο του τον καθορίζει απευθείας ο Θεός.
Διότι Αυτός δίνει τη ζωή και Αυτός θα δώσει και τον θάνατο. Ένα όνομά Του είναι «Χαγί», ο δωρητής της ζωής. Ένα όνομά Του είναι «Μουμίτ», ο δημιουργός του θανάτου.
Μέχρι σήμερα, κανείς δεν έχει καταφέρει να ξεφύγει από τον θάνατο, να τον αποφύγει ή να τον νικήσει. Όταν η ανάσα του τελειώνει σε αυτόν τον κόσμο, παραδίνεται σε αυτή τη μεγάλη αλήθεια.
Εξάλλου, ο θάνατος δεν είναι ανυπαρξία, μηδέν, εξαφάνιση, ώστε να τον φοβόμαστε και να τον τρομάζουμε…
Προπάντων, ο θάνατος δεν είναι ένα πολύ άσχημο, πολύ κακό, πολύ τρομακτικό και φρικτό γεγονός.
Ο θάνατος είναι μια μετάβαση, μια μετάβαση από την εφήμερη ζωή στην αιώνια ζωή…
Είναι ένα πέπλο που πρέπει να ξεπεράσει όποιος θέλει να ζήσει αιώνια.
Είναι ένα φαινόμενο που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, ο οποίος από τη φύση του επιθυμεί την αιωνιότητα, την αθανασία και την ατελεύτητη ζωή.
Αλλά πότε, πού και σε ποια ηλικία θα έρθει ο θάνατος; Κανείς δεν το ξέρει. Κανείς δεν έχει λάβει τέτοια πληροφορία. Το γεγονός έχει κρατηθεί μυστικό από τον δημιουργό του θανάτου.
Γιατί ο θάνατος είναι μια πραγματικότητα με την οποία μπορούμε να έρθουμε αντιμέτωποι σε κάθε ηλικία, σε κάθε στιγμή και πάντοτε. Είναι μάλιστα μια πραγματικότητα πιο ξεκάθαρη και πιο μεγάλη από τη ζωή.
Όπως είπε ο Τζαχίτ Σιτκί,
«Ποιος ξέρει, πού, πώς, σε ποια ηλικία;»
«Θα έχεις μια βασιλεία που διαρκεί όσο μια προσευχή,
«Σαν θρόνος, σ’ εκείνη την πέτρινη πλάκα.»
Ο Νετζίπ Φαζίλ λέει επίσης:
«Ο θάνατος είναι ωραίο πράγμα, είναι το μήνυμα από την άλλη πλευρά του παραπετάσματος…»
«Θα πέθαινε ο Προφήτης αν δεν ήταν όμορφος;»
Ο θάνατος δεν είναι εξαφάνιση, μηδέν, χάος, τέλος και εξάντληση. Δεν είναι αποχώρηση χωρίς επιστροφή, αναχώρηση και αποχαιρετισμός χωρίς καμία συνάντηση και επικοινωνία. Για τον άνθρωπο που πιστεύει στη μεταθανάτια ζωή, ο θάνατος είναι άφιξη σε έναν νέο, φρέσκο, αιώνιο και αθάνατο κόσμο.
«Εκείνη τη στιγμή, οι κουρτίνες ανεβαίνουν, οι κουρτίνες κατεβαίνουν,
“Η τέχνη είναι να μπορείς να πεις ‘Καλώς ήρθες’ στον Άγγελο του Θανάτου.”
——————————————————
(1) Αλ-Ταχρίμ, 66:6
(2) Σουτζούντ, 32:11
(3) Ερμηνεία Εν-Δουρρ-υλ Μενσούρ – Σουγιούτι 5/173-174; Ερμηνεία Ρουχ-υλ Μπεγιάν Ισμαήλ Χακκί Μπουρουσεβί 7/114
(4) Ακτίνες, 11η Ακτίνα, 11ο Ζήτημα, Μπεντιουζζαμάν Σαΐντ Νουρσί
(5) Ταμπακάτ, 2:259· Ιμπν Κεθίρ, Σίρα, 4:550.
(6) Σουρα Ναχλ, 16:61
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
