Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Στις συζητήσεις περί μαντίλας, τρεις έννοιες συγχέονται μεταξύ τους:
Ντροπή, έγκλημα.
και
αμαρτία.
Μια λέξη, μια κίνηση ή ένα ρούχο.
κοινωνία
Επικρίνεται εάν έρχεται σε αντίθεση με τις αξιακές κρίσεις.
Νόμος
Αν είναι αντίθετο με το a, θεωρείται έγκλημα.
Θρησκεία
Αν είναι αντίθετο, τότε είναι αμαρτία.
Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι κάτι που δεν είναι παράνομο δεν είναι και αμαρτία, ενώ άλλοι…
«μια πράξη που την κάνουν όλοι παύει να είναι αμαρτία»
Υποκύπτουν σε ψευδαισθήσεις και παραλογισμούς. Και οι δύο είναι εξαιρετικά λανθασμένες αντιλήψεις.
Ντροπή,
δεν μπορεί ποτέ να αποτελέσει μέτρο της αλήθειας. Οι ιδέες, οι σκέψεις και οι πράξεις του καθορίζονται αποκλειστικά από το περιβάλλον.
“ντροπή”
Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, οι άνθρωποι που προσαρμόζονται, θυσιάζουν την προσωπικότητά τους στην κοινωνία και γίνονται αιχμάλωτοι του πλήθους.
Αντίθετα, όλα όσα η κοινωνία κατακρίνει.
“λάθος”,
ή οτιδήποτε υιοθετεί
“σωστός”
Είναι δυνατόν να το δεχτούμε; Αν ναι, δεν θα έπρεπε ο άνθρωπος να υιοθετεί μια ξεχωριστή προσωπικότητα σε κάθε κοινότητα, να αλλάζει χρώμα συχνά σαν χαμαιλέοντας;
Ενός δυτικού στοχαστή
«η αδυναμία του ανθρώπινου νου»
Οι ακόλουθες δηλώσεις, που αναδεικνύουν το ζήτημα, το εξηγούν με τον καλύτερο τρόπο:
«Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς τίποτα πιο φρικτό από το να φάει κανείς τον πατέρα του· όμως, παλιά υπήρχε αυτό το έθιμο σε ορισμένες φυλές. Και το έκαναν από σεβασμό και αγάπη. Ήθελαν ο νεκρός να ταφεί με τον πιο κατάλληλο και τιμητικό τρόπο. Τα σώματά τους και οι αναμνήσεις τους να ενσωματωθούν, να γίνουν ένα με το σώμα τους. Οι πατέρες τους να αναβιώσουν, να ενσωματωθούν και να αφομοιωθούν στα ζωντανά σώματά τους. Για ανθρώπους που κουβαλούσαν τέτοια πίστη στα κόκαλα και στις φλέβες τους, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι το να αφήνουν τη μητέρα ή τον πατέρα τους να σαπίσουν στη γη και να γίνουν βορά στα σκουλήκια, θα θεωρούνταν ένα από τα πιο φρικτά αμαρτήματα.»
Τώρα ας σκεφτούμε:
Αν η πλειοψηφία των γύρω μας, με έντονη προπαγάνδα, υιοθετήσει μια τέτοια ιδέα, θα φάμε και εμείς το κρέας του πατέρα μας, φοβούμενοι την κοινωνική κατακραυγή; Άρα, η «κατακραυγή» είναι εντελώς υποκειμενική· δεν είναι παράγοντας που επηρεάζει την αλήθεια. Οι ισχυρισμοί των κυριών που αποφεύγουν να καλύπτονται, θεωρώντας το ντροπή, χωρίζονται σε δύο μέρη: Το ένα είναι:
“Γιατί να είναι αμαρτία να μην φοράς μαντίλα;”
η ένσταση με τη μορφή: Η άλλη είναι:
«Δεν υπάρχει κάλυψη (χιτζάμπ) στο Ισλάμ»
προσωπική άποψη, με το δικό του/της ύφος.
Φαίνεται πως δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά θέματα.
“Και τι θα αλλάξει αν καλυφθείς; Ο άνθρωπος θα κάνει ό,τι θέλει, ακόμα και καλυμμένος.”
Αν ερευνήσετε τους ανθρώπους που λένε τέτοια λόγια, θα διαπιστώσετε ότι πρόκειται για κάποιον που είτε δεν γνωρίζει επαρκώς το Ισλάμ είτε, αν και το γνωρίζει, δεν εκπληρώνει τις εντολές του.
Αυτοί οι άνθρωποι προβάλλουν τέτοιες αντιρρήσεις για να ξεφύγουν από την ψυχολογία της ενοχής που νιώθουν βαθιά στη συνείδησή τους και να μετανοήσουν.
να δικαιολογήσουν τις αμαρτίες τους
Ξεκινούν. Σαν να πιστεύουν ότι πείθοντας τους άλλους, θα απαλλαγούν από την ευθύνη. Αλλά, αν μια πράξη είναι αμαρτία, είναι αμαρτία, αν όχι, δεν είναι. Η διαπίστωση αυτού…
“πλήθη”
Δεν μπορεί. Αν η κάλυψη είναι θρησκευτική υποχρέωση, κανείς δεν μπορεί να πει “όχι”. Αλλά κανείς δεν πρέπει να εξαναγκάζει τους άλλους σε αυτό το θέμα.
Όσον αφορά το ζήτημα του εάν η κάλυψη του σώματος έχει θέση στο Ισλάμ,
Υπάρχουν πολλές φετφάδες (θρησκευτικές αποφάσεις) επί του θέματος. Ωστόσο, επειδή ένα μέρος των σύγχρονων μουσουλμάνων δεν γνωρίζει επαρκώς τη θέση της φετφάς στη θρησκεία, θα παραθέσω απευθείας στίχους από το Κοράνι και θα αναπαράγω ορισμένα αποσπάσματα από τις ερμηνείες τους.
Ο Παντοδύναμος Θεός, στο Σουρά Νουρ, απευθύνεται στον Προφήτη μας (ειρήνη σε αυτόν) με τα εξής λόγια:
«Πες και στις πιστές γυναίκες να συγκρατούν τα βλέμματά τους από το αθέμιτο, να προστατεύουν την τιμή τους και να μην επιδεικνύουν τα κοσμήματά τους…»
(τα σημεία όπου είναι στερεωμένα τα διακοσμητικά στοιχεία)
Μην τα ανοίγετε. Αυτό που είναι φανερό.
(πρόσωπο, χέρια και πόδια, τα οποία πρέπει να φαίνονται)
Εξαιρούνται. Να ρίχνουν τα μαντήλια τους πάνω από τα κολάρα τους.
(να μην επιδεικνύουν το στήθος και τον λαιμό τους).
Τα κοσμήματά της
(διακοσμητικά στοιχεία)
αλλά μπορούν να το δείξουν μόνο σε αυτούς: στους συζύγους τους, ή στους πατέρες τους, ή στους πατέρες των συζύγων τους, ή στους γιους τους, ή στους αδελφούς τους, ή στους γιους των αδελφών τους, ή στους γιους των αδελφών τους, ή στις γυναίκες τους.
(Στις μουσουλμάνες γυναίκες),
ή στους μισθοφόρους που είχαν στην κατοχή τους
(στις παλλακίδες)
, ή
(αποπνέων απουσία πόθου και (απευθυνόμενος) σε γυναίκα)
σε άτομα που δεν έχουν ανάγκη από σεξουαλική επαφή, ή σε παιδιά που δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει τα απόκρυφα σημεία των γυναικών.”
(Αλ-Νουρ, 24/31)
Αν διαβάσουμε προσεκτικά το ιερό εδάφιο, μπορούμε να διαπιστώσουμε τα ακόλουθα:
Πρώτον:
Η ομιλία απευθύνεται στις πιστές γυναίκες. Δηλαδή, η κάλυψη είναι σημάδι πίστης για τις γυναίκες και είναι υποχρεωτική μόνο για τις πιστές γυναίκες. Ένας μη πιστός δεν ευθύνεται για τις εντολές και τις απαγορεύσεις του Ισλάμ. Δηλαδή, κάποιος πρέπει πρώτα να αποδεχθεί την ύπαρξη του Θεού, να αναγνωρίσει το Κοράνι ως λόγο Του και τον Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν) ως τον τελευταίο Του αγγελιοφόρο, για να μπορεί να υπακούει στις θεϊκές εντολές και απαγορεύσεις.
Δεύτερον:
Η αποχή από το να κοιτάς το απαγορευμένο ισχύει όχι μόνο για τους άνδρες, αλλά και για τις γυναίκες.
Τρίτον:
Απαγορεύεται η επίδειξη κοσμημάτων.
Στο ιερό εδάφιο αναφέρεται
“κόσμημα”
Θα ήθελα να σας παρουσιάσω συνοπτικά μία από τις ερμηνείες που έχουν δοθεί για τη λέξη:
«Αν και η λέξη “ζινέτ” σημαίνει “κοσμήματα”, το να κοιτάζει κανείς απλώς τα κοσμήματα δεν μπορεί να είναι απαγορευμένο για κανέναν. Επομένως, αυτό που εννοείται είναι τα μέρη του σώματος όπου φοριούνται τα κοσμήματα, όπως τα αυτιά, ο λαιμός και το στήθος. Ο κύριος σκοπός του στίχου είναι η σεμνότητα.»
(κάλυψη)
Εφόσον απευθύνεται σε όλους τους πιστούς, πλούσιους και φτωχούς, αν η λέξη «κόσμημα» ερμηνευόταν μόνο ως διακοσμητικό αντικείμενο, τότε το εδάφιο θα απευθυνόταν μόνο στους πλούσιους. Ωστόσο, η προσφώνηση είναι γενική.
«Πες και στις πιστές γυναίκες.»
ορίζεται. Ένα άλλο σημαντικό σημείο είναι το εξής: Το αληθινό κόσμημα για τη γυναίκα δεν είναι τα διακοσμητικά αντικείμενα, αλλά τα ίδια τα μέλη του σώματός της. Δηλαδή, τα μέρη του σώματος όπως ο λαιμός και το στήθος, η επίδειξη των οποίων απαγορεύεται, είναι από μόνα τους κοσμήματα για τη γυναίκα.”
(βλ. Χακ Ντινί Κουράν Ντιλί, Ερμηνεία του σχετικού εδαφίου.)
Τέταρτον:
Οι πιστές γυναίκες πρέπει να φορούν τις μαντίλες τους πάνω από το κεφάλι τους και να τις ρίχνουν πάνω από το στήθος τους, αντί να τις δένουν γύρω από το λαιμό τους και να τις αφήνουν να κρέμονται πίσω, όπως έκαναν οι γυναίκες της εποχής της ειδωλολατρίας.
Σε ένα άλλο ιερό στίχο, αναφέρεται:
«Ω Προφήτη, πες στις γυναίκες σου, στις κόρες σου και στις γυναίκες των πιστών να φορούν τα ρούχα τους και να σκεπάζονται. Αυτή η ενδυμασία θα τις κάνει να αναγνωρίζονται και να…»
(από τις παλλακίδες, τις αχρείες και ανήθικες γυναίκες, για να ξεχωρίζουν)
είναι το πιο πρόσφορο για να μην υποφέρουν. Ο Αλλάχ είναι Ελεήμων.
(είναι πολύ συγχωρητικός),
Ελεήμων.
(πολύ ελεήμων)
.”
(Αλ-Αχζάμπ, 33/59)
Σε αυτό το ιερό εδάφιο, η κάλυψη διατάσσεται ρητά και η σοφία αυτής της εντολής είναι,
«για να μην παρενοχλούνται οι πιστές γυναίκες, να μην τις μπερδεύουν με τις άλλες γυναίκες, να μην γίνονται θύματα παρενόχλησης και να μην υποφέρουν ψυχικά»
δηλώνεται/ανακοινώνεται.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
