– Είναι σωστό να φωνάζουμε στα παιδιά μας και να τους επιβάλλουμε απλές τιμωρίες, όπως “απαγορεύεται να παίζεις έξω”, για να τα αποτρέψουμε από το να κακομαθαίνουν και να μας υπακούν;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η έλλειψη ευσπλαχνίας είναι μια από τις γενικές απαγορεύσεις του Ισλάμ.
Αυτό δεν αφορά μόνο τα παιδιά ή τους ανθρώπους, αλλά και τα ζώα.
“κάθε έμψυχο ον”
Απαγορεύεται η κακομεταχείριση οποιουδήποτε ζωντανού πλάσματος. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για ζώο ή για άπιστο:
“Σε οποιοδήποτε έμβιο ον”
(στον κύριο της ψυχής και της ζωής)
“Όποιος βασανίζει και πεθαίνει χωρίς να μετανοήσει, ο Αλλάχ θα τον βασανίσει την ημέρα της κρίσης.”
(Μουσνέδ-ι Αχμέτ, ΙΙ, 92)
Σε μουσουλμάνο
رحيم
(ελεήμων)
Συνιστάται να είσαι γενναιόδωρος, να είσαι ευγενικός:
”
(Στο κοινό)
σε όποιον δεν έχει έλεος
(Από τον Χακ)
δεν θα ελεηθούν.”
(Μπουχάρι, Εντέμπ 18; Αμπού Νταβούντ Εντέμπ 66)
“Ο Αλλάχ, ο Ελεήμων, ελεεί εκείνους που είναι ελεήμονες και συμπονετικοί· ελεήστε τους κατοίκους της γης, για να σας ελεήσει ο
(να είστε συμπονετικοί)
Είθε και οι κάτοικοι των ουρανών να σας δείξουν έλεος.
(Αμπού Νταβούντ, Εντέμπ 66)
«Η ελεημοσύνη δίνεται μόνο σε όσους έχουν ανάγκη».
(Τιρμίζι, Μπιρρ 16)
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) έδινε ιδιαίτερη έμφαση στη στοργή που έπρεπε να επιδεικνύεται στα παιδιά:
«Όποιος δεν δείχνει συμπόνια στα μικρά παιδιά, δεν είναι από εμάς».
(Χακίμ, Αλ-Μουσταδρέκ, Ι/62)
«Φιλήστε τα παιδιά σας πολύ, γιατί για κάθε φιλί θα σας δοθεί μια βαθμίδα στον παράδεισο, οι άγγελοι μετρούν τα φιλιά σας και τα καταγράφουν για εσάς».
(Μουσνέδ Ιμάμ Ζέιντ Ιμπν Αλί, σελ. 505)
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν), ο οποίος ενθάρρυνε την αγάπη για τα παιδιά, ενώ φιλούσε έναν από τους εγγονούς του, ένας από τους παρευρισκόμενους είπε:
“Έχω δέκα παιδιά, και δεν έχω φιλήσει κανένα από αυτά.”
λέγοντας ότι αποδοκιμάζει τη συμπεριφορά του Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν). Η απάντηση που έλαβε από τον Αγγελιοφόρο του Θεού ήταν η εξής:
“Σε όποιον δεν δείχνει συμπόνια, δεν θα δείξουν συμπόνια.”
(Μπουχάρι, Εντέμπ 18)
Σύμφωνα με μια άλλη αφήγηση, μια ομάδα Βεδουίνων,
“Φιλάτε τα παιδιά σας;”
ρωτάει τον Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν).
“Ναι!”
οι Βεδουίνοι που έλαβαν την απάντηση
“Αλλά ορκιζόμαστε στον Αλλάχ, δεν θα το φιλήσουμε!”
οπότε η απάντηση του Αγγελιοφόρου του Θεού (ειρήνη σε αυτόν) σε αυτούς θα είναι η εξής:
“Τι μπορώ να κάνω εγώ, αν ο Θεός έχει αφαιρέσει τη φιλανθρωπία από τις καρδιές σας;”
”
(Ιμπν Μάτζε, Εντέμπ 3)
Ο Άγιος Άννας, με κάθε πτυχή του, με κάθε συμπεριφορά του, παρουσίαζε στους ανθρώπους το καλύτερο παράδειγμα, τον Άγιο Προφήτη (ειρήνη σε αυτόν).
“ο πιο συμπονετικός άνθρωπος απέναντι στα παιδιά”
περιγράφει ως.
(Μπεζζάρ, Μουσνέδ, Χειρόγραφο Κιοπρουλού, Αρ. 426, 6/α.)
Εκπαίδευση
Η ευαισθησία του Ισλάμ στο ζήτημα της προστασίας του παιδιού από την κακοποίηση εκδηλώνεται ιδιαίτερα στους κανόνες που θέτει σχετικά με την τιμωρία. Διότι, αυτό που καταπιέζει περισσότερο το παιδί είναι η σκληρή και αμείλικτη στάση που υιοθετείται με σκοπό την τιμωρία και την διαπαιδαγώγηση.
Εκπαίδευση,
λεξικά,
αποδίδω
σημαίνει. Γενικά, είναι η δραστηριότητα της διδασκαλίας των πραγμάτων που η κοινωνία θεωρεί καλά όσον αφορά τους τρόπους και τη συμπεριφορά, και της προστασίας από τα πράγματα που θεωρεί κακά. Κάθε είδους δραστηριότητα που θα γίνει με αυτόν τον σκοπό
εκπαίδευση, παρέμβαση, μέτρο, τιμωρία, επίπληξη
Είναι μέτρα πειθαρχίας. Κάθε μέτρο πειθαρχίας είναι ένα μέσο διαπαιδαγώγησης. Υπάρχουν διάφορες μορφές πειθαρχίας που εφαρμόζονται ανάλογα με την κατανόηση του παιδιού, το είδος και τη σοβαρότητα του σφάλματος που διέπραξε.
“Κήρυγμα και νουθεσία, εκφοβισμός με την νουθεσία του Θεού (προειδοποίηση), απειλή, ξυλοδαρμός, φυλάκιση, κέρασμα, δώρο, ευεργεσία,”
(με διάφορους τρόπους)
“κάνε καλό,”
Όλα αυτά εμπίπτουν στις διάφορες μορφές τιμωρίας.
(Μουναβί, Φεϋζούλ-Καντίρ, 5/257)
Οι ισλαμιστές μελετητές, ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν)
«Να φέρεσαι σε όλους ανάλογα με τη θέση τους.»
(Αμπού Νταβούντ, Εντέμπ 22)
«Να τιμωρείτε ανάλογα με το μέγεθος της αμαρτίας τους.»
(Σουγιούτι, Τζαμίους-Σαγίρ, 4/299)
το χαντίθ του, σχετικά με την ανατροφή των παιδιών,
«Τιμωρήστε τους με μια τιμωρία που να ταιριάζει στο δικό τους μυαλό, όχι στο δικό σας.»
(Μουναβί, Φεϋζούλ-Καντίρ, 5/257)
θεωρώντας ότι η τιμωρία πρέπει να είναι τέτοια που να γίνεται κατανοητή από το παιδί, αποδέχονται ως αρχή την καλή γνώση του παιδιού που πρόκειται να τιμωρηθεί και την επιλογή μιας από τις παραπάνω τιμωρίες ανάλογα με τη γενική κατάσταση του παιδιού.
Ανάμεσα στα μέσα τιμωρίας, η ιδέα ότι η σωματική τιμωρία έχει θέση, είναι μια σύγχρονη ερμηνεία δυτικής προέλευσης που κλίνει προς τη φαντασίωση της “κατάργησης της σωματικής τιμωρίας στην ανατροφή”.
“Η κακοποίηση των παιδιών είναι το άνοιγμα της πόρτας στα βασανιστήρια”
Λαμβάνοντας υπόψη το πώς θα μπορούσε να αξιολογηθεί αυτό, θα ήταν απαραίτητο να αναφερθεί η άποψη του Ισλάμ επί του θέματος:
α. Πρώτα απ’ όλα, στην ανατροφή του ατόμου, τόσο σε κοσμικά όσο και σε πνευματικά ζητήματα, ανάμεσα στην ελπίδα και τον φόβο…
(μεταξύ ελπίδας και φόβου)
Η τήρησή του είναι μια σημαντική αρχή.
Το Κοράνι αναφέρει πάντοτε τον παράδεισο και την κόλαση δίπλα-δίπλα, δίνοντας ελπίδα με τη χάρη του Θεού, αλλά και προκαλώντας φόβο με τη δικαιοσύνη και την τιμωρία Του, με την οργή και τη μεγαλοπρέπειά Του.
β. Στην ανατροφή των παιδιών, η ελπίδα πρέπει να συνυπάρχει με τον φόβο.
Η πιο απτή και τρομακτική εκπροσώπηση του φόβου για το παιδί είναι η «ξυλοδαρμός». Παρόλο που ο Προφήτης (ειρήνη ας είναι επ’ αυτού) επέτρεπε το χτύπημα με πολύ αυστηρούς όρους, συνιστούσε να κρεμιέται το ραβδί στο σπίτι, «σε κοινή θέα», για να αξιοποιηθεί η τρομακτική και αποτρεπτική του επίδραση.
(Ταμπεράνι, Μου’τζεμ ας-Σαγίρ, 1/44)
Ο Γκαζαλί συμβουλεύει τους δασκάλους να επιβάλλουν τις ποινές “κυρίως με εκφοβισμό, μειώνοντας τις σωματικές τιμωρίες και τις ραβδισμοί”.
(Γκαζάλι, αλ-Αντέμπ, Αίγυπτος, 1326, σελ. 67)
γ. Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) απαγορεύει το ξυλοδαρμό των “μικρών παιδιών”:
“Μην χτυπάτε τα νήπια παιδιά σας.”
(Δεϋλεμεί, Μουσνέδ, Χειρόγραφο Σαχίτ Αλή Πασά, Αρ. 565)
Εδώ
“νήπιο”
λέξη
“παιδί από τη γέννηση έως την εφηβεία”
αν σημαίνει,
“το παιδί μεταξύ γέννησης και υιοθεσίας”
(Ιμπν Μανζούρ, Λισάν αλ-Αράμπ, σχετικό λήμμα)
Σημαίνει επίσης αυτό, και η λέξη χρησιμοποιείται με αυτή τη δεύτερη έννοια στο χαντίθ· διότι υπάρχουν και αφηγήσεις που αναφέρουν ότι η σωματική τιμωρία επιτρέπεται με ορισμένους όρους μετά από ορισμένη ηλικία. Ο Αλίγιουλ-Κααρί λέει ότι το παιδί πρέπει να διαπαιδαγωγείται με λόγια και καλοσύνη πριν από την ηλικία των έξι ετών, και ότι η σωματική τιμωρία μπορεί να χρησιμοποιηθεί μετά την ηλικία των έξι ετών.
(Κααρί, Σχόλιο επί του Αίνου’λ-Ιλμ, Ι/418-419)
Συνεπώς, από το χαντίθ
“η τατουάζ να απαγορεύεται πριν από την ηλικία της εφηβείας”
Κατανοητό.
δ. Στο χαντίθ δίνεται άδεια για ξυλοδαρμό σε σχέση με την προσευχή:
«Να διατάσσετε τα παιδιά να προσεύχονται όταν φτάσουν στην ηλικία των επτά ετών και να τα διδάσκετε· και όταν φτάσουν στην ηλικία των δέκα ετών, αν δεν προσεύχονται, τότε…»
(για εξάσκηση)
χτυπήστε.”
(Αμπού Νταβούντ, Σαλάτ, 26)
Οι μελετητές υποστηρίζουν ότι η σωματική τιμωρία σε μικρή ηλικία δεν ωφελεί, αλλά βλάπτει. Μάλιστα, ορισμένοι μελετητές, με πρώτο τον Μπεϊχάκι,
“η σωματική τιμωρία επιτρέπεται μόνο για να εξαναγκάσει σε μια υποχρεωτική πράξη”
υποστήριξε ότι, με βάση την άποψη ότι τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό μέχρι την εφηβεία, δεν θα πρέπει να δέρνεται με κανένα τρόπο μέχρι αυτή την ηλικία.
(Σεβκάνι, Νεϊλούλ-εβτάρ, 1/349; Ιμπν Χατζέρ, Φετχούλ-μπαρί, 2/489-490)
ε. Οι μελετητές επισημαίνουν ότι η σωματική τιμωρία πρέπει να έχει αποκλειστικά σκοπό τη διαπαιδαγώγηση.
Δεν επιτρέπεται η σωματική τιμωρία με σκοπό την εκτόνωση θυμού και μνησικακίας, ούτε η κακοποίηση και η βασανιστική συμπεριφορά. Επίσης, απαγορεύεται η τιμωρία του παιδιού με χτυπήματα για πράξεις που έκανε ακούσια ή από αμέλεια.
(Μουναβί, Φεϋζούλ-Καντίρ, 4/372)
f. V
Επισημαίνεται επίσης το ποσό που θα καταβληθεί.
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) είπε στον Μουαλλίμ Μιρδάς:
“Μην χτυπάς πάνω από τρεις φορές, αλλιώς ο Αλλάχ θα σου επιβάλει την ανταπόδοση.”
(Ουσρουσένη, Αχκάμ ας-σιγάρ, 1/10)
ορίζει.
Σχετικά με αυτό το θέμα, οι μελετητές έχουν εκφράσει διάφορες απόψεις. Εν πάση περιπτώσει,
“όριο”
Τα τατουάζ που γίνονται για λόγους πειθάρχησης και όχι για διακόσμηση, δεν θα υπερβαίνουν τα δέκα χτυπήματα και δεν θα είναι τραυματικά.
(Τεμπριζί, Μισκάτ αλ-Μασαμπίχ, 2/310)
Ο Καμπίσι λέει ότι τα παιδιά που δεν έχουν ακόμη φτάσει στην εφηβεία πρέπει να χτυπιούνται ελαφρά και όχι περισσότερο από τρεις φορές.
.(
Καμπίσι, Ζητήματα Διδασκαλίας και Σπουδών στο Ισλάμ, Άγκυρα, 1966, σελ. 54
)
Σε όσους πλησιάζουν την εφηβεία επιτρέπονται το πολύ δέκα χτυπήματα. Η πλειοψηφία των μελετητών υιοθετεί αυτήν την άποψη.
(Ιμπν Χαλντούν, Μουκαντίμα, Βηρυτός, χ.χ., σ. 540)
γ.
Η περιοχή που θα χτυπηθεί έχει επίσης οριστεί. Απαγορεύεται αυστηρά το χτύπημα στο πρόσωπο.
(Μουσλίμ, Μπιρρ, 112, 116)
Ακόμα και το να χτυπήσεις ένα ζώο στο πρόσωπο απαγορεύεται από τη θρηση.
(Αμπού Νταβούντ, Τζιχάντ, 58)
Ορισμένοι μελετητές δεν βλέπουν με καλό μάτι το γεγονός ότι όλες οι επιθέσεις γίνονται στην ίδια γειτονιά.
(Ραζή, Τεφσίρ, 10/90)
Ο Καμπισί είπε ότι το πιο κατάλληλο μέρος θα ήταν κάτω από τα πόδια.
(Καμπίσι, σελ. 54)
γ. Οι μελετητές, βασιζόμενοι σε χαντίθ, αναφέρονται και στο μέσο που θα χρησιμοποιηθεί. Απαγορεύονται τα αντικείμενα που προκαλούν τραυματισμούς, όπως ξύλο, ραβδί, μαστίγιο. Επιτρέπεται το χτύπημα με το χέρι, με διπλωμένο μαντήλι ή με λεπτό ραβδί.
Σε αντίθετη περίπτωση, όποιος παραβιάσει την απαγόρευση, φέρει νομική ευθύνη για τις συνέπειες που θα προκύψουν.
(Ραζί, μήνας; Ουστρουσένι, 1/10)
Θα φέρει και μεταθανάτια ευθύνη για την παραβίαση του νόμου.
Εν ολίγοις, όπως φαίνεται,
Παρόλο που η σωματική τιμωρία επιτρέπεται με σκοπό την πειθάρχηση, περιορίζεται αυστηρά από διάφορες καταγραφές. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η τήρηση αυτών των καταγραφών δεν είναι πάντα δυνατή, ορισμένοι άλλοι μελετητές, όπως ο Ιμάμ Σαφί και ο Ζαϊντίν αλ-Ιράκι,
“Αν και η σωματική τιμωρία επιτρέπεται, η αποφυγή της είναι προτιμότερη, είναι καλύτερη.”
κατέληξαν στο συμπέρασμα.
(Ραζί, μήνας)
Είναι απαραίτητο να αναφέρουμε εδώ και την προσωπική στάση του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν), η οποία οδήγησε τους μελετητές σε αυτή την απόφαση, προκειμένου να διασαφηνιστεί το θέμα μας:
Η Αίσα είπε ότι ο Αγγελιοφόρος του Θεού δεν χτύπησε ποτέ καμία από τις γυναίκες του ούτε καμία από τις υπηρέτριές του, ούτε άγγιξε τίποτα με το χέρι του.
(με αυτή την πρόθεση)
Δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν τον χτύπησε. Ο Άνς, σύντροφος του Προφήτη (σ.α.β.), γνωστός για την εγγύτητά του με τον Προφήτη (σ.α.β.), υπηρέτησε τον Προφήτη (σ.α.β.) για δέκα χρόνια (σε ειρηνευτικές και πολεμικές αποστολές), και παρόλο που οι πράξεις του δεν ήταν πάντα όπως επιθυμούσε ο Αγγελιοφόρος του Θεού, ούτε τον χτύπησε, ούτε τον έβρισε, ούτε τον επέπληξε, ούτε του έκανε κακή έκφραση, ούτε τον κατηγόρησε, ούτε μια φορά.
“ωχ”
ότι δεν το είπε, για όσα έκαναν και δεν του άρεσαν
“Τι κακό που έκανες.”
δεν είπε ή για κάτι που έγινε
“Γιατί το έκανες έτσι;”
, και για ό,τι δεν έγινε
“Γιατί δεν το έκανες;”
δεν τον είχε λογοδοτήσει, όταν τυχαία μία από τις κυρίες του, ”
Μακάρι να είχες κάνει έτσι.
αν παρενέβαινε λέγοντας ”
Αφήστε το παιδί, δεν έχει κάνει τίποτα άλλο από αυτό που ο Θεός θέλησε.
περιγράφει τι είπε.
(Εδώ συνδυάζονται εννέα διαφορετικές αφηγήσεις. Βλ. Canan, İbrahim, Η διαπαιδαγώγηση στη Σούννα του Προφήτη, σελ. 132· για λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών, βλ. Canan, İbrahim, Τα δικαιώματα που χάρισε ο Θεός στα παιδιά)
– Πρέπει να χτυπάμε τα παιδιά που δεν προσεύχονται;
«Εκπαιδεύετε τα παιδιά σας στην προσευχή από την ηλικία των επτά ετών. Όταν φτάσουν τα δέκα,
(εάν δεν το κάνουν)
“Χτυπήστε τους.”
(Τιρμίζι, Σαλάτ 183; Αμπού Νταβούντ Σαλάτ 26)
Υπάρχουν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι το συγκεκριμένο χαντίθ είναι σήμερα αδύναμο ή ακόμα και κατασκευασμένο. Ο Τιρμίζι αναφέρει ότι το χαντίθ είναι Χασάν-Σαχίχ, ενώ ο Νεβέβι, στο Χουλασατούλ-Αχκάμ, δηλώνει ότι και το χαντίθ του Αμπού Νταβούντ είναι Χασάν.
Οι πιστοί γονείς δεν είναι, και δεν πρέπει να είναι, λάτρεις της σωματικής τιμωρίας των παιδιών τους. Πρέπει να είναι απολύτως σαφές ότι οι γονείς πρέπει πρώτα να δίνουν το καλό παράδειγμα στα παιδιά τους, και μόνο…
“Εγώ το είπα, δεν έγινε, άρα μπορώ να χτυπήσω.”
Δεν πρέπει να προσεγγίζουν το θέμα με λογική. Για να βρει απήχηση μια ιερή πράξη όπως η προσευχή στις ψυχές και τις καρδιές, πρέπει να προετοιμαστεί η απαραίτητη υποδομή και οι γονείς πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν. Αντί για απλές προφορικές προειδοποιήσεις, συχνά πρέπει να γίνονται οι ίδιοι παράδειγμα, να γίνονται πρότυπα, να έχουν την ιδιότητα του υποδειγματικού ανθρώπου.
Στα μικρά παιδιά, είτε κορίτσια είτε αγόρια, επιβάλλεται η προσευχή για να συνηθίσουν. Αν, παρότι τους επιβάλλεται στα επτά τους χρόνια, δεν προσεύχονται, τότε χτυπιούνται ελαφρά με το χέρι, όχι με ραβδί, και όχι περισσότερο από τρεις φορές.
(Αμπού Μουχάμμαντ Μουβαφφάκουντίν Αμπντουλλάχ μπιν Αχμάντ Ιμπν Κουδμά αλ-Μουγνί ΙΙ. 48 Κάιρο τυ).
Ο λόγος που συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο είναι για να αποτρέψει το παιδί από το να μεγαλώσει σαν κάποιος που αμελεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Επίσης, το χτύπημα που αναφέρεται εδώ δεν είναι βασανισμός του παιδιού. Σκοπός είναι να διαπαιδαγωγηθεί το παιδί και να του διδαχθεί η σημασία της λατρείας.
(Αχμέτ Σερμπάνι, Ισλαμική Νομολογία με Ερωτήσεις και Απαντήσεις, μετάφραση: Μουσταφά Οζκάν, Αχμέτ Ιγιμπιλντιρέν, Μπεκίρ Αγλαμάζ, τόμος: 1, σελίδες: 102-133, εκδόσεις Özgü, Κωνσταντινούπολη 1998)
Οι θεολόγοι που υποστηρίζουν ότι ένα παιδί που δεν προσεύχεται μπορεί να τιμωρηθεί με ξυλοδαρμό, επιμένουν ότι αυτό πρέπει να γίνεται μόνο αφού έχουν δοκιμαστεί και αποτύχει όλες οι προηγούμενες μέθοδοι. Κανένας ισλαμικός θεολόγος δεν έχει προτείνει να καταφεύγουμε στην τιμωρία με ξυλοδαρμό ως πρώτη επιλογή, χωρίς να έχει προηγηθεί επαρκής εκπαίδευση και διδασκαλία του παιδιού σχετικά με την αναγκαιότητα της προσευχής.
Ο Μπεϊχάκι, από την άλλη, αναφέρει ότι τα χαντίθ σχετικά με το ξυλοδαρμό έχουν καταργηθεί και δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως βάση για απόφαση, διότι έχουν αντικατασταθεί από το αυθεντικό χαντίθ που αναφέρεται από τον Χαζράτ Αλί (ρα):
“Η ευθύνη/υποχρέωση αίρεται από τρεις: από το ανήλικο παιδί μέχρι να φτάσει στην εφηβεία, από τον κοιμώμενο μέχρι να ξυπνήσει… από τον άρρωστο/τρελό μέχρι να συνέλθει…”
(Αχμάντ ιμπν Χανμπάλ, Μουσνέδ, 1/116)
Οι ισλαμιστές μελετητές έχουν εκφράσει την προτίμησή τους για την καλή μεταχείριση παρά για τη σωματική τιμωρία. Εκείνοι που υποστηρίζουν την προσέγγιση του παιδιού με αγάπη, έλεος και συμπόνια, επικαλούνται το ακόλουθο χαντίθ:
«Ω Κύριε! Όποιος αναλάβει κάποια υπόθεση της κοινότητάς μου και την δυσκολέψει, δυσκόλεψέ τον και εσύ. Και όποιος αναλάβει κάποια υπόθεση της κοινότητάς μου και την αντιμετωπίσει με ευγένεια και καλοσύνη, αντιμετώπισέ τον και εσύ με ευγένεια και έλεος.»
(Μουσλίμ, Ιμάρε, 19)
Ένα ακόμη παράδειγμα που ρίχνει φως σε αυτό το θέμα είναι η προειδοποίηση και η στάση του Χαζράτ Ομέρ, η οποία είναι εξαιρετικά σημαντική. Ο Χαζράτ Ομέρ, συναντώντας μια γυναίκα που προσπαθούσε να ξυπνήσει το κοιμισμένο παιδί της για να προσευχηθεί, είπε:
“Άφησέ τον! Δεν είναι υπεύθυνος μέχρι να ενηλικιωθεί.”
(Ιμπν Αμπί Σάιμπα, αλ-Μουσαννέφ, Ι/382)
Bu sözlerle kadını vazgeçirmeye çalışması, Hz. Ömer gibi tavizsiz bir şahsiyetin bu konuda Resûlullah’a muhalif düştüğü söylenemeyeceğine göre, onun, Beyhakî’nin de işaret ettiği gibi, söz konusu hadislerin neshedilmiş olduğu kanaatinde olduğunu gösterebilir.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
Σχόλια
Τζεμαλί Τζόσγουν
Όπως η προφητική ρήση “Μην χτυπάτε τα παιδιά” παρέμεινε κρυμμένη από τα βλέμματα, έτσι και η φράση “να επιμένετε στην προσευχή τους, να τους ενθαρρύνετε επίμονα να προσεύχονται”, όταν χρησιμοποιείται με την πρόθεση ‘αλά’, μπορεί να μεταφραστεί ως “χτυπήστε τους”.
Μετίν Καραμπάσογλου
