Είναι θεμιτό να γιορτάζουμε την Ημέρα της Μητέρας και την Ημέρα του Πατέρα; Στην πραγματικότητα, δεν είναι κάθε μέρα η μέρα της μητέρας; Δεν πρέπει να εκτιμούμε, να φροντίζουμε και να ρωτάμε για την υγεία και την ευημερία της μητέρας μας κάθε μέρα;

Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,

Δεν υπάρχει θρησκευτική αντίρρηση για τον εορτασμό της Ημέρας της Μητέρας ή της Ημέρας του Πατέρα.

Μάλιστα, μπορεί κανείς να αποκομίσει και αμοιβή σε μια τέτοια μέρα, επειδή συμβάλλει στην εγγύτητα και την αγάπη μεταξύ γονέων και παιδιών. Είναι μια ευκαιρία για αγάπη. Πρέπει πάντα να δείχνουμε στους γονείς την απαραίτητη αξία και σεβασμό.

Ίσως η καθιέρωση μιας και μοναδικής ημέρας του χρόνου ως Ημέρα της Μητέρας ή Ημέρα του Πατέρα να είναι μια ξενόφερτη συνήθεια. Αλλά δεν είναι μια ξενόφερτη συνήθεια που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το Ισλάμ. Ίσως είναι μια ελλιπής συνήθεια. Διότι το Ισλάμ δεν καθιερώνει μια και μοναδική ημέρα του χρόνου, αλλά ίσως όλες τις ημέρες της ζωής ως Ημέρα της Μητέρας και Ημέρα του Πατέρα. Συνεπώς, αντί να απορρίπτουμε αμέσως οτιδήποτε έρχεται από έξω, με το πρόσχημα ότι είναι ξένο, θα πρέπει να εξετάζουμε αν είναι σύμφωνο με το Ισλάμ, να υιοθετούμε ό,τι είναι κατάλληλο και, αν όχι, να το διορθώνουμε και να το βελτιώνουμε, προσαρμόζοντάς το στις αρχές του Ισλάμ. Δεν θα ήταν λάθος να σκεφτούμε έτσι.

Γιορτές όπως η Ημέρα της Μητέρας, η Ημέρα του Πατέρα, τα γενέθλια των παιδιών, η επέτειος του γάμου του ζευγαριού κ.λπ., που είναι κυρίως ξενόφερτες συνήθειες, στην πραγματικότητα μπορούν να γίνουν αφορμή για καλές πράξεις.

Δεν υπάρχει πρόβλημα να ρυθμίσουμε και να εφαρμόσουμε το περιεχόμενό τους σύμφωνα με το Ισλάμ…

Για παράδειγμα, αν την Ημέρα της Μητέρας και του Πατέρα φιλιούνται τα χέρια των μητέρων, των πατέρων, των γιαγιάδων, των παππούδων, των θείων, των θείων από την πλευρά της μητέρας, των θείων από την πλευρά του πατέρα, και αν οι ηλικιωμένοι ευχαριστιούνται και ικανοποιούνται, αν τα παιδιά χαίρονται με μια γιορτή γενεθλίων και περνούν καλά με τους φίλους τους, αν οι σύζυγοι θυμούνται το παρελθόν και ανανεώνουν την αγάπη και τον σεβασμό μεταξύ τους την ημέρα της επετείου του γάμου τους, αν οι γείτονες έρχονται κοντά και αναπτύσσουν δεσμούς με αυτές τις ευκαιρίες, γιατί να νιώθουμε την ανάγκη να τα απορρίψουμε αμέσως λέγοντας ότι ανήκουν σε ξένους;

Η ισλαμική ζωή δεν είναι άχαρη, θλιβερή και στερημένη από διασκέδαση.

.

Φυσικά, η ισλαμική ζωή θα έχει τις δικές της απολαύσεις, διασκεδάσεις και χαρούμενες συναθροίσεις, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα παραβιάζονται τα όρια, δεν θα ξεπερνιούνται τα μέτρα και δεν θα υπεισέρχεται η σπατάλη και το παράνομο.

Πράγματι, γιορτάζουμε τη γέννηση του Προφήτη (ειρήνη ας είναι μαζί του) εδώ και χρόνια. Με αυτή την ευκαιρία, διοργανώνουμε συναντήσεις και τις αξιοποιούμε για καλό. Κανείς δεν λέει ότι δεν γιορτάζουμε γενέθλια στο Ισλάμ. Γιατί δεν οδηγούν σε αμαρτία, αλλά σε καλό, δεν γίνονται αμαρτίες, αλλά καλές πράξεις…

Όπως είναι λάθος να υιοθετούμε αμέσως οτιδήποτε προέρχεται από ξένους, έτσι είναι λάθος και να αντιτιθέμεθα αμέσως σε οτιδήποτε. Το σωστό είναι να εξετάζουμε πρώτα, να παίρνουμε ό,τι είναι ωφέλιμο και να αντιτιθέμεθα σε ό,τι είναι επιβλαβές… Αυτή είναι η λογική συμβουλή του Ισλάμ. Σχετικά με αυτό, μια εξαιρετικά πολύτιμη και σκεπτικιστική ανάμνηση από τον Προφήτη μας (ειρήνη σ’ αυτόν) μας φωτίζει και μας καθοδηγεί:

Ο Τεμίνταρι, ένας από τους επιφανείς συντρόφους του Προφήτη, έφερε ένα λυχνάρι που έκαιγε με ελαιόλαδο, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι Χριστιανοί στη Δαμασκό, και το κρέμασε στην οροφή του τζαμιού του Αποστόλου. Όσοι το είδαν,

“Κρεμάς στην εκκλησία του Αποστόλου του Θεού πράγματα που χρησιμοποιούνται στις εκκλησίες των Χριστιανών;”

Είχαν εκφράσει παράπονα, όπως: «Δεν ξέρουμε πώς να φωτίσουμε το τζαμί». Εκείνη την εποχή, οι Μουσουλμάνοι δεν γνώριζαν τα λυχνάρια για να φωτίζουν το τζαμί. Το φώτιζαν με φύλλα χουρμαδιάς που έκαιγαν. Όταν ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) ήρθε στο τζαμί για την βραδινή προσευχή και είδε το αναμμένο φυτίλι σε ένα πιάτο να φωτίζει το περιβάλλον χωρίς καπνό και στάχτη, χαμογέλασε και ρώτησε:

– Ποιος το έφερε αυτό στο τζαμί μας;

– Ο Τεμιμντάρι το έφερε από τους Χριστιανούς της Δαμασκού,

είπαν. Ενώ όλοι περίμεναν μια επίπληξη, η μοναδική κολακεία του ήταν η εξής:

– Τεμιντάρι! Εσύ φώτισες το τζαμί μας, ο Θεός να φωτίσει και τον τάφο σου.

Έκανε και μια πιο εντυπωσιακή δήλωση:

– Οτιδήποτε ωφέλιμο είναι σαν το χαμένο αγαθό ενός μουσουλμάνου. Όπου και αν το βρει, σε όποιον και αν ανήκει, το παίρνει αμέσως. Αρκεί να είναι ωφέλιμο και να μην περιέχει κάτι απαγορευμένο ή αμαρτωλό…

(βλ. Ιμπν Χατζάρ, αλ-Ισάμπα, ΙΙ/18)

Υπάρχει ένα τόσο χρήσιμο παράδειγμα λυχναριού που προέρχεται από τον Χριστιανισμό,

“Πρέπει να υιοθετούμε ξένες συνήθειες ή όχι;”

Δεν τίθεται καν τέτοιο ερώτημα. Ίσως εξεταστούν οι συνήθειες που έρχονται από το εξωτερικό, αν είναι ωφέλιμες ή όχι. Αν είναι ωφέλιμες, τις υιοθετούμε σαν να είναι δικό μας κτήμα, αν είναι επιβλαβείς, τις αντιμετωπίζουμε και τις αποφεύγουμε…

Αυτό το παράδειγμα καντηλιού, κρεμασμένο στο Μεσχίντ-ι Σααδέτ, στέκει μπροστά στα μάτια μας ως ένα υπέροχο παράδειγμα που εξηγεί τη σύγχρονη κατανόηση του Ισλάμ…

Με χαιρετισμούς και ευχές…

Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις