Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Οι σουνιτικοί μελετητές συμφωνούν στην αναγκαιότητα οι ηγέτες του κράτους να επιλέγονται από άτομα που είναι δίκαια, ικανά, με εξουσία και καλή κατανόηση των διοικητικών, πολιτικών και στρατιωτικών υποθέσεων.
Η υπακοή στους αρχηγούς κρατών που αναδεικνύονται με αυτόν τον τρόπο, σύμφωνα με τις απόψεις των περισσότερων μελετητών, είναι…
είναι υποχρεωτικό.
Ωστόσο, οι μελετητές του Ahl-i Sunnah θεωρούν απαραίτητη την υπακοή στους ηγέτες που έχουν έρθει στην εξουσία με τη βία και την καταπίεση, ανεξάρτητα από το αν είναι άξιοι ή όχι.
Διότι η ανταρσία κατά της κρατικής εξουσίας οδηγεί σε μεγάλη αναταραχή και κακό.
Είναι γνωστό ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να κλείσει κανείς την πόρτα στη διάσπαση, τη σύγχυση και την αναρχία που προκαλεί η εξέγερση. Μάλιστα, μερικές φορές αυτή η σύγχυση μπορεί να κοστίσει ακόμη και τη ζωή των εθνών και των κρατών.
Ο Προφήτης μας (σ.α.β.) έδινε μεγάλη σημασία στην ειρήνη και την ησυχία, την ενότητα και την αλληλεγγύη των πιστών, και συμβούλευε την κοινότητά του να υπομένει τις αδικίες και τις πιέσεις που θα μπορούσαν να προέλθουν από τους ηγέτες του κράτους, προκειμένου να μην διαταραχθεί η δημόσια τάξη.
Το ακόλουθο ιερό χαντίθ, που μεταφέρθηκε από τον Χουζέιφ, ρίχνει φως σε αυτό το θέμα:
«Μετά από εμένα θα έρθουν ηγεμόνες που δεν θα ακολουθήσουν το σωστό δρόμο μου και δεν θα πράξουν σύμφωνα με τη σουννέτ μου.»
“Και αν εγώ προλάβω αυτήν την εποχή, τι να κάνω, ω Αγγελιοφόρε του Θεού;”
ρώτησα.
«Υπακούς και υπακούς. Ακόμα και αν σε χτυπήσουν στην πλάτη και σου πάρουν τα υπάρχοντά σου, πάλι υπακούς και υπακούς.»
είπαν/διέταξαν/πρόσταξαν.
(Τακ, III/44-45)
ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΞΕΓΕΙΡΕΣΑΙ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ
Ο προφήτης Μωάμεθ (σ.α.β.) συμβούλευε την κοινότητά του να αντιμετωπίζει με υπομονή τις αδικίες και τις βλάβες που προέρχονταν από τους ηγέτες, όχι για να τους καλέσει να υποταχθούν στην τυραννία, αλλά για να τους αποτρέψει από μεγαλύτερες αδικίες και βλάβες που θα έβλαπταν την ακεραιότητα του κράτους και του έθνους, μέσω της εξέγερσης.
Γνωρίζουμε ότι το Κοράνι, όχι μόνο απαγορεύει την αδικία, αλλά και την παραμικρή κλίση ή συγκατάθεση σε αυτήν. Από αυτή την άποψη, είναι παράλογο να θεωρούμε την εντολή του Αγαπημένου Προφήτη μας (sav) για υπακοή στους άδικους ηγεμόνες ως συγκατάθεση στην αδικία. Αυτή η εντολή δεν πρέπει να θεωρείται εμπόδιο στην προσπάθεια για την εξάλειψη της αδικίας. Διότι, ακόμα και μέσα στην υπακοή, μπορούν να βρεθούν διάφορες ευκαιρίες, κατάλληλες συνθήκες και νόμιμοι τρόποι για την εξάλειψη της αδικίας. Ωστόσο, εάν παρά τις προσπάθειες, δεν βρεθεί νόμιμη λύση για την εξάλειψη της αδικίας μέσα στην υπακοή, τότε η θυσία του ατομικού και προσωπικού δικαιώματος για χάρη της ασφάλειας του συνόλου και του κοινού καλού είναι μια ώριμη συμπεριφορά που αναμένεται από έναν σκεπτόμενο και λογικό μουσουλμάνο.
ΟΙ ΖΗΜΙΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
Σύμφωνα με άλλη αφήγηση από τον Ιμπν Αμπάς (ρα), ο Προφήτης (σ.α.β.) είπε:
”
Όποιος θεωρεί κακό το έργο του ηγεμόνα, ας υπομείνει.
(να μην ενεργεί με επαναστατικό τρόπο)
.
Διότι όποιος και αν είναι ο σουλτάνος
(από υπακοή)
Αν απομακρυνθείς κατά ένα πήχυ, θα πεθάνεις με θάνατο ειδωλολατρικό.
.”
(Μπουχάρι, Κιτάμπ αλ-Φιτέν)
Ο καθηγητής Χαντίθ Καμίλ Μιράς εξηγεί το χαντίθ αυτό ως εξής:
«Ο Προφήτης μας (ειρήνη σ’ αυτόν), υποστηριζόμενος από την αποκάλυψη, έβλεπε και γνώριζε, με το φως της προφητείας, δηλαδή με την αποκάλυψη του Θεού, ότι ορισμένοι ηγέτες που φέρουν την ευθύνη για το σύνολο θα προβούν σε παράνομες πράξεις. Σε αυτή την κατάσταση, συνιστούσε στους μουσουλμάνους να δρουν με υπομονή και ηρεμία και να αποφεύγουν την αναταραχή. Και…»
«Όποιος, από ανυπομονησία, αποσχιστεί έστω και κατά ένα σπιθαμή από τον σουλτάνο, δηλαδή τον αρχηγό του κράτους που αντιπροσωπεύει την εθνική εξουσία και την ισλαμική κοινότητα, ο οποίος φέρει την ευθύνη για το σύνολο, θα πεθάνει με τον θάνατο της αμάθειας».
λέει, που σημαίνει ότι
«Θα πεθάνει ως ένας επαναστάτης, ένα άτομο από ένα αμόρφωτο έθνος, στερημένο ηγεσίας και κοινωνικής τάξης».
σημαίνει. Δεν σημαίνει ότι θα πεθάνει ως άπιστος.”
Η διαφύλαξη της ακεραιότητας της πατρίδας, η προστασία της τιμής και της αρετής, η ασφάλεια της ζωής και της περιουσίας, όλα αυτά συνδέονται με την ύπαρξη και τη συνέχεια του κράτους. Γι’ αυτό ο Προφήτης (ειρήνη ας είναι επ’ αυτού) επέμενε στην υπακοή. Απαγόρευσε αυστηρά στους μουσουλμάνους κάθε είδους εξέγερση και αναταραχή, διχασμό και διαίρεση.
Πολλά έθνη, μη κατανοώντας τη σοφία και το όφελος της υπακοής, έχασαν το δώρο της κρατικής εξουσίας, ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του Θεού, και δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν την ενότητα, την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία τους. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αυτού στην ιστορία.
ΑΝ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ…
Ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) είπε σε ένα από τα ιερά χαντίθ του:
«Δεν υπακούμε σε κανέναν άνθρωπο σε ό,τι είναι ανυπακοή προς τον Θεό. Η υπακοή οφείλεται μόνο σε ό,τι είναι δίκαιο.»
Σε ένα άλλο ιερό χαντίθ, ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) λέει:
“Να σας ηγούνται τέτοιοι άνθρωποι”
(πρόεδρος)
Θα συμβεί, λοιπόν, να βρείτε κάποιες πράξεις τους ωραίες και να τις εγκρίνετε. Κάποιες άλλες συμπεριφορές τους θα τις βρείτε άσχημες. Και ποιος θα πει στους αρχηγούς αυτούς ότι οι συμπεριφορές εκείνες είναι κακές;
(από παρεμβάσεις και διχόνοιες)
προστατεύει τον εαυτό του. Ποιος;
(αν και δεν το λέω με λόγια, το νιώθω στην καρδιά μου)
Αν μισήσει, θα απαλλαγεί από την θεϊκή ευθύνη. Και όποιος…
(από αυτές τις κακές πράξεις)
όποιος είναι ευχαριστημένος και τους υπακούει, θα καταστραφεί.”
(Σαχίχ Μουσλίμ).
Όλοι οι μουτζαχίδοι, οι μουτζεντίντ και άλλοι ισλαμικοί λόγιοι θεωρούσαν την ανυπακοή και την εξέγερση ως εντελώς διακριτές έννοιες. Δεν υπάκουσαν ποτέ σε κανέναν σε περιπτώσεις που αντιτίθεντο στις εντολές του Θεού. Ωστόσο, ποτέ δεν επιχείρησαν ούτε ενθάρρυναν την εξέγερση. Αντίθετα, δεν φείδονταν κόπου και προσπάθειας για να αποτρέψουν τους πιστούς από την εξέγερση και σε αυτό το πλαίσιο υπήρξαν παράδειγμα για όλους τους μουσουλμάνους με τη στάση τους.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
