Δηλαδή, έχουμε ένα πρόβλημα, νιώθουμε ένα βάρος μέσα μας, προσευχόμαστε να περάσει αυτός ο πόνος, αλλά κλαίμε. Αναρωτήθηκα, και τι είναι αυτό που ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη ας είναι επ’ αυτού) μας συμβουλεύει να κάνουμε σε τέτοιες δύσκολες στιγμές;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) είπε:
«Αν ξέρατε όσα ξέρω εγώ, θα κλαίγατε πολύ και θα γελούσατε λίγο.»
(Μπουχάρι, Κουσούφ, 2; Μουσλίμ, Κουσούφ, 1)
Ο Προφήτης (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν) ποτέ δεν ξέσπασε σε γέλια, αλλά το χαμόγελο δεν έλειπε ποτέ από το πρόσωπό του. Έκλαιγε όταν διάβαζε ή άκουγε το Κοράνι.
Ο Προφήτης Μωάμεθ απέτρεψε τους Μουσουλμάνους από το να θρηνούν με κραυγές, φωνές και θρήνους πίσω από τις νεκρικές πομπές, σε στιγμές μεγάλης θλίψης. Ο ίδιος έκλαιγε σιωπηλά, με δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά του. Όταν η κόρη του Ζαϊνέπ είχε το παιδί της άρρωστο, το πήρε στην αγκαλιά του, έκλαψε και είπε:
“…Αυτή είναι η ευσπλαχνία που ο Θεός τοποθετεί στις καρδιές των ελεήμων δούλων Του. Ο Παντοδύναμος Θεός χαρίζει αυτή την ευσπλαχνία σε εκείνους από τους δούλους Του που είναι συμπονετικοί.”
(Μπουχάρι, Τζαναίζ 23, Μουσλίμ, Τζαναίζ 11, Αμπού Νταβούντ, Τζαναίζ 24).
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη ας είναι επ’ αυτόν) συμβούλευε τους Μουσουλμάνους να είναι υπομονετικοί απέναντι στον πόνο και την ταλαιπωρία, αλλά έλεγε ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι σκληρόκαρδοι και αναίσθητοι, ότι τα δάκρυα της συμπόνιας και της ευσπλαχνίας είναι έλεος και ότι το κλάμα είναι φυσικό.
Η Φατιμά (ρα), σιωπηλά έκλαιγε στον τάφο της αδελφής της Ρουκίγιας, και ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ασμ) σκούπιζε τα δάκρυά της με το άκρο του ευλογημένου ενδύματός του. Οι άπιστοι είχαν μαρτυρήσει με σκληρό τρόπο τον πατέρα του Τζαμπίρ Ιμπν Αμπντουλλάχ στο Οχούντ, και ο Τζαμπίρ και η αδελφή του είχαν κλαίει αγκαλιάζοντας τον μάρτυρα, και ο Αγγελιοφόρος του Θεού δεν τους είχε εμποδίσει. Στην κηδεία του Οσμάν Ιμπν Μαζούν, ο οποίος πέθανε το δεύτερο έτος της Χιτζράς, ο Αγγελιοφόρος του Θεού γύρισε πάνω από το σώμα του, τον φίλησε και έκλαιγε συνεχώς. Στις κηδείες όλων των συντρόφων που πέθαναν ή μαρτυρήθηκαν, εκτός από τον Ιμπν Μαζούν, και όταν μιλούσε γι’ αυτούς, ο Προφήτης συγκινούνταν και έκλαιγε. Ωστόσο, όπως αναφέραμε παραπάνω, έκλαιγε σιωπηλά, και τα δάκρυά του κυλούσαν στα μάγουλά του. Ο Αγγελιοφόρος του Θεού είχε απαγορεύσει το δυνατό κλάμα, χαρακτηρίζοντας μια τέτοια κατάσταση ως “κλαυθμός του διαβόλου”.
Σύμφωνα με το Ισλάμ, δεν κλαίνε μόνο οι άνθρωποι· κλαίει η γη, ο ουρανός, οι πύλες της βιοποριστικής ικανότητας και των πράξεων του πιστού που βρίσκονται στον ουρανό, οι άγγελοι, τα ζώα, ακόμα και άλλα έμβια όντα. Ο ουρανός και η γη δεν έκλαψαν για την καταστροφή του Φαραώ και των οπαδών του (που πνίγηκαν στη θάλασσα), και η τιμωρία τους δεν παραμελήθηκε (Αλ-Ντουχάν, 44/29). Μια μέρα, ενώ ο Αγγελιοφόρος του Θεού εκφωνούσε κήρυγμα, ο κορμός φοίνικα πάνω στον οποίο βρισκόταν, έβγαλε ένα βογγητό. Όταν ο Αγγελιοφόρος του Θεού έβαλε το ευλογημένο χέρι του πάνω στον κορμό, αυτός σίγησε. Ο Αγγελιοφόρος του Θεού είπε ότι ο κορμός έκλαιγε για το ζικρ (μνημόνευση του Θεού) που άκουσε.
Στην προ-ισλαμική εποχή της Τζαχιλίγια και σε άλλες θρησκείες, τα πένθη και οι κηδείες συνοδεύονταν από θρήνους, ξυλίσματα μαλλιών, αυτοτραυματισμούς, αιμορραγίες, δυνατές κραυγές, λυγμούς, φασαρία και θόρυβο, με την παράθεση των αρετών του νεκρού. Μάλιστα, η θρηνωδία αποτελούσε επάγγελμα στην αρχαιότητα. Ο Αγγελιοφόρος του Θεού (ειρήνη ας είναι επ’ αυτού) καταδίκασε τέτοιες ασχήμιες.
Στην ισλαμική ιστορία αναφέρονται επτά άτομα που ονομάζονται “οι κλαίοντες” (μπεκκάουν). Αυτοί, πριν από την εκστρατεία της Ταμπουκ, ήρθαν στον Αγγελιοφόρο του Θεού και του είπαν ότι ήθελαν να συμμετάσχουν στην εκστρατεία, αλλά δεν είχαν καμήλες για να ταξιδέψουν ούτε προμήθειες. Τότε ο Αγγελιοφόρος του Θεού τους είπε…
“Δεν μου έχουν μείνει άλλα ζώα να σας δώσω.”
είπε. Μετά από αυτή την απάντηση, εκείνοι επέστρεψαν κλαίγοντας. Σχετικά με αυτούς τους αγωνιστές, κατέβηκε το εξής εδάφιο:
«Δεν φταίνε εκείνοι που, όποτε κι αν έρχονται σε σένα για να τους επιτρέψεις να συμμετάσχουν σε ιερό πόλεμο, εσύ τους αρνείσαι…»
Δεν μπορώ να σας βρω μεταφορικό μέσο.
είπαν ότι είχαν επιστρέψει λυπημένοι και με δάκρυα στα μάτια, επειδή δεν είχαν βρει τίποτα να ξοδέψουν για αυτόν τον σκοπό.”
(Αλ-Τάουμπα, 9/92)
Αναφέρεται ότι αυτοί οι άνδρες ήταν οι Σαλίμ ιμπν Ουμέιρ, Ουλέιγιε ιμπν Ζέιντ, Αμπού Λέιλα αλ-Μαζινί, Σαλέμε ιμπν Σαχρ, Ιρμπάντ ιμπν Σαρίγιε, και σε ορισμένες πηγές ο Αμπντουλλάχ ιμπν Μουφάνταλ, ο Μα’κίλ ιμπν Γιεσάρ ή ο Αμρ ιμπν Γκούνμε.
(Ακριβής Μετάφραση του Τετζρίντ, Χ, 413).
Και ο Αλλάχ, ο Υπέρτατος, αποκάλυψε το ακόλουθο εδάφιο σχετικά με τους υποκριτές:
«Χάρηκαν που κάθισαν πίσω από τον Απόστολο του Θεού και δεν επιθυμούσαν να αγωνιστούν με τα υπάρχοντά τους και τις ζωές τους.»
“Μην ταξιδεύετε μες στη ζέστη.”
είπαν. Πες:
«Η φωτιά της κόλασης καίει πιο δυνατά.»
Μακάρι να καταλάβαιναν. Ας γελούν λίγο και ας κλαίνε πολύ για όσα έχουν κάνει.”
(Αλ-Τάουμπα, 9/81-82)
Ο Θεός, στο Ιερό Κοράνι, αναφέρεται στη σκληρότητα των καρδιών των απίστων, ενώ υπόσχεται τον Παράδεισο στους ευαίσθητους, ελεήμονες πιστούς που κλαίνε από φόβο Θεού, και προειδοποιεί ότι οι άπιστοι θα πάνε στην κόλαση.
Σε όσους αρνούνται την αλήθεια, η ζωή του κόσμου τούτου φαίνεται ωραία. Έτσι, αυτοί διασκεδάζουν και γελούν, κοροϊδεύοντας τους πιστούς. Δηλαδή
«Ο κόσμος είναι η φυλακή του πιστού και ο παράδεισος του απίστου.»
Ωστόσο, σε τελική ανάλυση,
“…και ο Θεός, που γνωρίζει το αόρατο και το ορατό, θα αναγγείλει στους ανθρώπους τι έπραξαν, όταν επιστρέψουν σε Αυτόν.”
“είναι.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
