– Μπορούμε να απευθυνθούμε σε γυναίκες που δεν φορούν μαντίλα (μουσουλμάνες ή μη) με άσχημους, υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς;
– Δεν εμπίπτει αυτό στην κατηγορία της συκοφαντίας, επειδή δεν είναι μουσουλμάνοι ή επειδή δεν υπακούουν στις εντολές του Θεού;
– Υπάρχουν λόγια του Προφήτη (ειρήνη σε αυτόν) σχετικά με αυτό το θέμα;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Απαντώντας σε αυτή την ερώτηση,
εκείνων που καυχιούνται για τις αμαρτίες που έχουν διαπράξει και δεν τις μετανιώνουν
Ας διευκρινίσουμε αμέσως ότι αυτό είναι εκτός θέματος. Το κύριο θέμα μας είναι εκείνοι που, παρά την πίστη τους, υποκύπτουν σε τέτοια αμαρτήματα και μετανιώνουν γι’ αυτά.
Η σχολή των Μουταζιλιτών, η οποία δεν ανήκει στην σουνιτική παράδοση, και ορισμένοι Χαριζίτες,
«ότι όσοι διαπράττουν μεγάλες αμαρτίες θα γίνουν άπιστοι ή θα παραμείνουν μεταξύ πίστης και απιστίας»
λένε και προσπαθούν να το εξηγήσουν ως εξής:
«Η πίστη ενός πιστού που διαπράττει ένα από τα μεγάλα αμαρτήματα χάνεται. Διότι είναι αδύνατον για κάποιον που πιστεύει στον Θεό και επιβεβαιώνει την ύπαρξη της κόλασης να διαπράξει μεγάλα αμαρτήματα. Το γεγονός ότι κάποιος που προστατεύει τον εαυτό του από παράνομες πράξεις από φόβο φυλάκισης στον κόσμο, διαπράττει μεγάλα αμαρτήματα χωρίς να σκέφτεται την αιώνια κόλαση και την οργή του Θεού, βεβαίως υποδηλώνει την απιστία του.»
Αυτή η διάταξη, η οποία εκ πρώτης όψεως φαίνεται ορθή.
είναι προϊόν μιας διαστρεβλωμένης σκέψης που αγνοεί τη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Μπεντιουζζαμάν Σαΐντ Νουρσί δίνει την απάντηση σε αυτό το ερώτημα στο έργο του Λεμ’αλάρ ως εξής:
“…Αν κυριαρχήσουν τα συναισθήματα στον άνθρωπο, δεν θα ακούσει τη λογική. Η επιθυμία και η φαντασία θα τον κυβερνήσουν, και θα επιδιώξει την ελάχιστη και ασήμαντη ευχαρίστηση…”
(μια εύκολη και γρήγορη λύση),
προτιμά μια μελλοντική, πολύ μεγαλύτερη ανταμοιβή. Και μια μικρή, παροδική δυσκολία, από μια μελλοντική, μεγάλη και αιώνια τιμωρία.
(από μια μελλοντική, αναβληθείσα τιμωρία) ζ
Διστάζουν να επιστρέψουν. Γιατί η φαντασία, η επιθυμία και το συναίσθημα δεν βλέπουν το μέλλον. Ίσως το αρνούνται. Ακόμα κι αν η ψυχή βοηθήσει, η καρδιά και το μυαλό, που είναι η έδρα της πίστης, σιωπούν, ηττώνται.
“Επομένως; κεμπάιρι”
(μεγάλες αμαρτίες)
Η αμαρτία δεν προέρχεται από απιστία, αλλά ίσως από την επικράτηση του πάθους, της επιθυμίας και της φαντασίας, και από την ήττα του νου και της καρδιάς.”
(Λάμψεις, Δέκατη Τρίτη Λάμψη)
Ναι, όπως είπε ο Μπεντιουζζάμ, η ανθρώπινη φύση έχει την τάση να βλέπει τις απίστευτες απολαύσεις του παραδείσου πολύ μακριά και γι’ αυτό να τις παραμελεί, προτιμώντας τις άμεσες, αμαρτωλές απολαύσεις. Είναι σαν τον άνθρωπο που, πεινασμένος, μπαίνει στο πλησιέστερο εστιατόριο, και επειδή το σουβλάκι που παράγγειλε θα αργήσει 10-15 λεπτά, αρχίζει να τρώει το ξερό ψωμί που έχει μπροστά του, γεμίζοντας το μισό στομάχι του με αυτό.
Όπως είπε και ο Μπεντιουζζαμάν, ο άνθρωπος φοβάται περισσότερο ένα χαστούκι που πρόκειται να δεχτεί αμέσως, παρά μια φυλάκιση σε κελί που θα τον βρει σε ένα μήνα. Δηλαδή, σύμφωνα με αυτό το συναίσθημα, η κόλαση είναι πολύ μακριά γι’ αυτόν, και ο Αλλάχ είναι έτσι κι αλλιώς συγχωρητικός.
Έτσι, ο άνθρωπος, με αυτές τις σκέψεις, «παρόλο που είναι πιστός, μπορεί να υποκύψει στις αμαρτίες και να πέσει σε αυτές με την υποστήριξη της ψυχής του». Ναι, η διάπραξη μεγάλων αμαρτιών δεν προέρχεται από απιστία. Αλλά αν αυτές οι αμαρτίες δεν καταστραφούν αμέσως με μετάνοια, μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην απιστία. Ας ακούσουμε και πάλι τον Μπεντιουζζαμάν σε αυτό το θέμα:
«Η αμαρτία, σιγά-σιγά, λερώνει και μαυρίζει την καρδιά, μέχρι να σβήσει το φως της πίστης»
(το φως της πίστης)
…μέχρι να το ξεριζώσει. Σε κάθε αμαρτία υπάρχει ένας δρόμος που οδηγεί στην απιστία (στην άρνηση του Θεού). Αν η αμαρτία αυτή δεν καταστραφεί γρήγορα με μετάνοια, δεν μένει σαν λύκος, αλλά σαν ένα μικρό πνευματικό φίδι που δαγκώνει την καρδιά…”
(Λάμψεις, Δεύτερη Λάμψη.)
Επομένως, επειδή οι πιστοί που διαπράττουν μεγάλες αμαρτίες δεν γίνονται άπιστοι, δεν είναι σωστό να τους στιγματίζουμε ως άπιστους ή να τους απευθύνουμε υποτιμητικά λόγια. Ο πιστός είναι σαν διαμάντι. Πρέπει να προσπαθούμε να καθαρίσουμε αμέσως το λερωμένο διαμάντι και να το επαναφέρουμε στην αρχική του κατάσταση. Δηλαδή, αντί να απορρίπτουμε έναν πιστό που έχει αμαρτήσει, πρέπει να τον στηρίζουμε και να τον βοηθάμε να καθαριστεί από αυτή την αμαρτία.
Μπορεί να μην μας αρέσουν οι ιδιότητες της απιστίας των απίστων. Ωστόσο, δεν είναι σωστό να τους κοροϊδεύουμε, επειδή είναι άνθρωποι. Δεν θα αγαπήσουμε την απιστία τους. Αλλά πρέπει να αγαπήσουμε την ανθρώπινη πλευρά τους.
Η ισλαμική θρησκεία αντιτίθεται σε κάθε είδους κακία και βία.
Διότι το Ισλάμ επιδιώκει να τελειοποιήσει τον άνθρωπο, να τον οδηγήσει στο αληθινό επίπεδο της ανθρωπιάς. Γι’ αυτό, το Ισλάμ, δίνοντας εντολές που οδηγούν τον άνθρωπο σε κάθε είδους τελειότητα και ομορφιά, απαγορεύει και τις πράξεις που τον απομακρύνουν από κάθε είδους αθλιότητα και ασχήμια.
Με βάση αυτές τις γενικές αρχές, μπορούμε να πούμε ότι η βλασφημία και η ύβρις, δηλαδή κάθε πράξη που προσβάλλει και ενοχλεί τους άλλους, είναι αμαρτία και απαγορεύεται. Διότι η προσβολή των μουσουλμάνων είναι απαγορευμένη και οδηγεί σε αμαρτία. Ακόμη και αν ένας άπιστος είναι αθώος και αναμάρτητος, η ενόχλησή του απαγορεύεται στο Ισλάμ. Διότι ο Προφήτης μας είπε:
«Όποιος καταπιέζει έναν αθώο, εγώ είμαι ο εχθρός του.»
(Αλ-Χίντι, Κενζου’λ-Ουμμάλ, IV/618; Αλ-Τζαμίου’ς-Σαγίρ, I/1210)
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
