Είναι δύσκολο να συγχωρεθούν εκείνοι που εξομολογούνται τις αμαρτίες τους σε άλλους;

– Αν κάποιος διαπράξει μια αμαρτία και την εξομολογηθεί σε έναν ή δύο φίλους, θα γίνει δεκτή η μετάνοιά του;

– Σε ορισμένα χαντίθ αναφέρεται ότι είναι απαράδεκτο ή ότι γίνεται δύσκολο να γίνει αποδεκτό.

– Μήπως αυτά τα χαντίθ έρχονται σε αντίθεση με τα εδάφια του Αλλάχ και με τα ονόματά Του, όπως Γκαφάρ, Γκαφούρ, Σεττάρ κ.λπ.;

– Δηλαδή, αν κάποιος εξομολογηθεί μια αμαρτία σε άλλους φίλους, χάνει αυτή η αμαρτία τη συγχώρεσή της;

– Στο Κοράνι, ενώ γίνεται τόση αναφορά στη συγχωρητικότητα, τη φιλανθρωπία κ.λπ. του Θεού, δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάποιο προειδοποιητικό εδάφιο που να λέει “μην αποκαλύπτετε τις αμαρτίες σας σε άλλους, αλλιώς η μετάνοιά σας δεν θα γίνει δεκτή ή θα δυσκολευτεί”; Δεν θα έπρεπε ο Θεός να αναφέρει μια τόσο σημαντική λεπτομέρεια στα εδάφιά του;

– Εν τω μεταξύ, το παράδειγμα του στίχου που ανέφερα παραπάνω δόθηκε μόνο για να διευκρινιστεί το θέμα, και ο Θεός είναι μάρτυς.

Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,

Ολόκληρη η σχετική αφήγηση του χαντίθ έχει ως εξής:

«Όλη η κοινότητα μου θα τύχει συγχώρεσης, εκτός από εκείνους που διαπράττουν αμαρτίες φανερά. Ο Θεός καλύπτει μια κακή πράξη που κάποιος έκανε τη νύχτα. Αλλά το πρωί, εκείνος λέει:»

“Έι, τάδε, απόψε έκανα αυτά και αυτά τα πράγματα!”

λέει. Έτσι, ενώ ο Αλλάχ τον είχε σκεπάσει (από την αμαρτία που διέπραξε) τη νύχτα, το πρωί αποκαλύπτει το κάλυμμα του Αλλάχ που τον σκέπαζε.

Αυτή είναι, λοιπόν, μια μορφή δημοσιοποίησης της αμαρτίας.

”


(Μπουχάρι, Εντέμπ 60; Μουσλίμ, Ζουχδ 52-2990)

Σε αυτό το χαντίθ, ειδικά

“δημοσιοποίηση του εγκλήματος”

έχει δοθεί έμφαση. Αναφέρεται ότι αυτό συμβαίνει με δύο τρόπους:

Πρώτον:

Η ασελγής και απροκάλυπτη διάπραξη αμαρτίας από ένα άτομο,

Δεύτερον:

Ακόμη και αν κάποιος διαπράξει ένα αμάρτημα κρυφά, το να το αποκαλύψει αργότερα σε άλλους,

Συνήθως, οι πράξεις που γίνονται κρυφά συμβαίνουν τη νύχτα, γι’ αυτό και στο χαντίθ…

“νύχτα…”

Η δήλωσή του έχει τονιστεί. Διαφορετικά, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της αποκάλυψης μιας αμαρτίας που διέπραξε κρυφά την ημέρα και της αποκάλυψης μιας αμαρτίας που διέπραξε τη νύχτα.

Άρα,

η κοινοποίηση της αμαρτίας με άλλους ανθρώπους, είτε με την ανοιχτή διάπραξή της είτε με την αποκάλυψή της

Θεωρείται μεγάλη ασέβεια ενώπιον του Θεού, σκοτάδι πάνω στο σκοτάδι. Γι’ αυτό, εκτός από την αμαρτία,


«δημοσιότητα»


φαινόμενο

μια δεύτερη αμαρτία, και μάλιστα μια μεγαλύτερη αμαρτία

έχει οριστεί.

Μπορούμε να εξηγήσουμε το ζήτημα της συγχώρεσης ή μη ως εξής:

α)

Ας ξεκινήσουμε με το να πούμε ότι, για καμία αμαρτία

“σίγουρα θα συγχωρεθεί”

Δεν λέγεται.

«Ο Θεός συγχωρεί όλες τις αμαρτίες.»



(Αλ-Ζουμάρ, 39/53)

που αναφέρεται στο στίχο και σε παρόμοιους στίχους

«Συγχώρεση» σημαίνει ότι είναι πιθανή, όχι αναγκαία.

Στο ύφος των στίχων του Κορανίου και των χαντίθ, η καθοδήγηση και η προειδοποίηση έρχονται σε πρώτο πλάνο. Οι εκφράσεις…

-σε προτροπές και αποθαρρύνσεις-

απόλυτη παραίτηση,

να δίνεις ελπίδα σε όσους απελπίζονται, να προειδοποιείς και να εμπνέεις φόβο σε όσους κακομαθαίνουν

απευθύνεται σε.

Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό και από τη διατύπωση αυτού του χαντίθ. Διότι, η πολυθεΐα…

-εκτός από βωμολοχίες-


Όλες οι αμαρτίες όσων μπαίνουν στον τάφο με πίστη συγχωρούνται.

Φυσικά, ούτε όσοι αμαρτάνουν φανερά αποτελούν εξαίρεση.

β)

Η αμαρτία που προέρχεται από τις επιθυμίες και τις ορμές της ψυχής δεν είναι η ίδια με την αμαρτία που προέρχεται από την αλαζονεία και την υπερηφάνεια της ψυχής.

Απλώς οι επιθυμίες της ψυχής.

αμαρτίες που διαπράττονται σύμφωνα με τις οδηγίες,

μιας άγνοιας και αμέλειας

είναι το αποτέλεσμα.

Μια αμαρτία που διαπράττεται με αλαζονεία και υπερηφάνεια.

είναι, άμεσα

Είναι μια συνειδητή πράξη ανταρσίας ενάντια στον Θεό.

Η αμαρτία που διαπράττεται με τον πρώτο τρόπο,

δείχνει την ανυπομονησία, την αδυναμία, την ανικανότητα και την άγνοια του ατόμου ως ανθρώπου.

Η αμαρτία με τη δεύτερη μορφή.

Συνεπώς, η αλαζονεία, η έπαρση, η κακομαθησιά και η έμμεση πρόκληση προς τον Θεό είναι έννοιες που συνδέονται με αυτό.

Γι’ αυτόν τον λόγο, ενώ η αμαρτία της πρώτης μορφής είναι συγχωρητή, η αμαρτία της δεύτερης μορφής εξαιρείται από το πεδίο της συγχώρεσης. Στην περίφημη περίπτωση της αμαρτίας,

Η συγχώρεση του Αδάμ, η ασυγχώρεση του Σατανά.

Αυτή είναι και μια σημαντική σοφία/πρακτική αξία του.

γ)


Εκείνου του οποίου ο Αλλάχ έχει συγχωρήσει τις αμαρτίες,

Το να το πει στον φίλο του σημαίνει να αψηφά τη χάρη της συγκαλύψεως, να διακηρύττει ότι δεν φοβάται ούτε τον άνθρωπο ούτε τον Θεό, ότι δεν ντρέπεται γι’ αυτούς και ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, φανερά ή κρυφά.

Αυτή η αναίσχυντη πρόκληση.

-εκτός εάν υπάρξει μετάνοια ή γίνουν καλές πράξεις για να το αντισταθμίσουν-

Σίγουρα θα υπάρξει μια ανταμοιβή γι’ αυτό, είτε σε αυτόν τον κόσμο είτε στον άλλο.

Αυτό το ζήτημα

“έγκλημα-τιμωρία”

είναι μια γενική αρχή όσον αφορά τη σχέση. Η συγχώρεση του Θεού, από την άλλη,

«θεϊκός πρόγονος»

αποτελεί εξαίρεση.

δ)

Η αμαρτία θεωρείται μια άσχημη πράξη στην κοινωνία.

Η αποκάλυψη των αμαρτιών κάποιου αποτελεί σιωπηρή ενθάρρυνση για την αμαρτία και άλλων.

Από αυτή την άποψη, κοιτάζοντας αυτό το άτομο, οι αμαρτίες όσων αμαρτάνουν καταγράφονται διπλά στο δικό του λογαριασμό. Αυτό πολλαπλασιάζει και μεγεθύνει τις αμαρτίες του ανθρώπου σε τέτοιο βαθμό που τον ωθεί πέρα από το πεδίο της συγχώρεσης.

ε)

Σε ένα χαντίθ, αυτό εκφράζεται συνοπτικά ως εξής:

«Την ημέρα της κρίσης, ο Θεός θα καλέσει ορισμένους υπηρέτες του σε λογοδοσία, θα τους αποκαλύψει τα κρυφά εγκλήματά τους και εκείνοι θα τα παραδεχτούν. Ωστόσο, ο Θεός…»

«Εγώ κάλυψα τις αμαρτίες τους στον κόσμο, και τώρα θα τις καλύψω ξανά.»


έτσι διατάσσει.”

Η αχάριστη απόρριψη αυτής της μεγάλης θεϊκής χάριτος, η αποκάλυψη της ενοχής και, κατά συνέπεια, η παρεμπόδιση της συγχώρεσης και της κάλυψης αυτών των αμαρτιών την ημέρα της κρίσης, προκαλεί την οργή του Θεού. Η προειδοποίηση αυτής της επικινδυνότητας μπορεί να υπονοείται και στο χαντίθ.

(πρβλ. Ιμπν Μπαττάλ, 9/263-64; Ιμπν Χατζέρ, 10/486-488, ελ-Αινί, 22/138-139)

– Σύμφωνα με την κατάθεση του Μουναβί,

αυτός που αποκαλύπτει το κρυφό αμάρτημά του:

1.

Ενάντια στη χάρη του Θεού να συγχωρεί τα λάθη.

προδοσία

κάνει,


2.

Είναι το ίδιο με το να υποκινείς την τάση κάποιου άλλου προς την αμαρτία.

φόνος

δουλειές,


3.

Εάν υπάρχει πρόθεση να παρακινήσει κανείς άμεσα κάποιον άλλο να αμαρτήσει, αυτό είναι κάτι διαφορετικό.

φόνος

σημαίνει.

Άρα, μαζί με την αρχική του αμαρτία

ο αριθμός αυτών των δολοφονιών

ανέρχεται σε τέσσερα.



(Φαϋζου’λ-Καντίρ, 5/α11)

Με χαιρετισμούς και ευχές…

Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις