1. Εφόσον η ύλη είναι αιώνια, πώς είναι απαραίτητο να αποδίδονται σε αυτήν οι ίδιες ιδιότητες και καταστάσεις που είναι αποκλειστικά χαρακτηριστικά του Θεού;
2. Πώς ο Θεός μπορεί να είναι ανίκανος; Πώς ο ανίκανος μπορεί να είναι θεός;
3. Ποια είναι η άποψή σας για την ορθότητα του επιχειρήματος του Παρμενίδη σχετικά με την αδυνατότητα της αλλαγής;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
1) Η αιώνια οντότητα είναι είτε μία είτε άπειρη.
Δεν μπορεί να υπάρξει μέση λύση. Διότι, αν αποδίδετε αιωνιότητα σε ορισμένα όντα εκτός από τον Θεό, τότε πρέπει να την αποδίδετε και σε δισεκατομμύρια άτομα, μόρια, κύτταρα και στοιχεία. Επειδή όλα αυτά έχουν τον ίδιο χαρακτήρα. Όλα είναι άψυχα, άβουλα, άζωα, τυφλά, κωφά και ανίκανα. Κανένα από αυτά δεν είναι άτομο…
-από πλευράς ικανότητας δημιουργίας-
δεν έχει κάποιο πλεονέκτημα έναντι των άλλων ατόμων.
Είτε όλα είναι αιώνια, είτε τίποτα δεν είναι αιώνιο.
Η άποψη ότι η ύλη δεν είναι αιώνια, αλλά δημιουργήθηκε αργότερα, έχει πλέον αποδειχθεί επιστημονικά.
Η αιώνια ύπαρξη είναι ο δημιουργός, ο αναθρέφτης και ο διαχειριστής όλων των άλλων υπάρξεων.
Δηλαδή, είναι ο Κύριός τους. Ο Κύριος είναι ο Θεός, ο μόνος άξιος λατρείας.
Αφού υπάρχουν όντα και η ύπαρξή τους είναι γνωστή, μάλιστα ορισμένα είναι ορατά με γυμνό μάτι, είναι βέβαιο ότι αυτά τα όντα έχουν έναν δημιουργό, αυτά τα πλάσματα έχουν έναν πλάστη. Η κοινή λογική το θεωρεί αναγκαίο. Αυτή η αλυσίδα λογικής καθιστά αναγκαία την ύπαρξη, την αιωνιότητα και την θεότητα/λατρευσιμότητα του Θεού.
(Αν θέλετε πραγματικά να κατανοήσετε αυτό το θέμα, παρακαλώ διαβάστε το σύνολο των έργων του Risale-i Nur ή τα σχετικά μέρη. Ελπίζουμε, με τη βοήθεια του Θεού, ότι ο νους, η καρδιά, η ψυχή και τα συναισθήματά σας θα ικανοποιηθούν, όπως και τα δικά μας!)
2)
Ο Δημιουργός που ένωσε όλο το σύμπαν σε μια ενότητα, που έκανε όλα τα όντα να αλληλοβοηθούνται, που συνέδεσε τα πάντα με τα πάντα, που δίνει ταυτόχρονα αναπνοή και οξυγόνο σε δισεκατομμύρια ζωντανά πλάσματα, που διατηρεί όλο το σύμπαν με το μυστήριο της αιώνιας ύπαρξής Του, που κάνει την άλογη μέλισσα να φτιάχνει το ίδιο μέλι σε απομακρυσμένες περιοχές, που κάνει το τυφλό μεταξοσκώληκα να υφαίνει το ίδιο μετάξι, που συνδέει όλα τα ζωντανά πλάσματα με το σωλήνα οξυγόνου της ατμόσφαιρας, κ.λπ… Η δύναμη του Θεού είναι άπειρη. Η αδυναμία μιας άπειρης δύναμης είναι μια λογική αντίφαση.
Ωστόσο, μια αιώνια δύναμη δεν έχει αντίπαλο που να μπορεί να την αμφισβητήσει.
Η αδυναμία είναι το αντίθετο της απέραντης δύναμης.
Όπως είναι αδύνατο κάτι να είναι ταυτόχρονα και νύχτα και μέρα, ή ταυτόχρονα και άσπρο και μαύρο, έτσι είναι αδύνατο μια δύναμη να είναι ταυτόχρονα και άπειρη και ανίκανη.
Αδύναμος θεός δεν υπάρχει.
Διότι, το να είναι κάποιος θεός σημαίνει να είναι η οντότητα στην οποία υποτάσσεται ολόκληρο το σύμπαν.
Για να είναι ο αληθινός Θεός ολόκληρου του σύμπαντος, πρέπει να το έχει δημιουργήσει. Διότι, το να είναι ο Θεός του σύμπαντος σημαίνει να έχει κερδίσει την υμνωδία, την αγάπη και τον σεβασμό ολόκληρου του σύμπαντος, με τη γλώσσα της καρδιάς και της πράξης. Είναι αδιανόητο ένα ον που δεν είναι δημιουργός και δεν τους κάνει καλό να κερδίσει την αγάπη, τον σεβασμό και τη λατρεία τους. Ο άνθρωπος είναι δούλος της καλοσύνης. Δεν υπάρχει τίποτα πιο παράλογο από το να διεκδικεί θεότητα ένα ανίκανο ον που δεν έχει τη δύναμη να κάνει καλό.
Η πρώτη προϋπόθεση για να είναι κάποιος αληθινός θεός είναι να είναι ικανός να δημιουργήσει το σύμπαν από το τίποτα, να το θέσει σε μια ορισμένη τάξη, να το διαχειρίζεται με σοφία, να διασφαλίζει τη συνέχιση της ύπαρξής του και να ικανοποιεί τις ανάγκες κάθε όντος. Αυτός που είναι ανίκανος να κάνει αυτά τα πράγματα, πώς μπορεί να είναι θεός;
(Για περισσότερες πληροφορίες, είναι πολύ χρήσιμο να ανατρέξετε στα Risale-i Nur.)
3)
Ο Παρμενίδης, αν και κατατάσσεται στους προσωκρατικούς φιλοσόφους, θεωρείται ένας από τους πρώτους φιλοσόφους της ρασιοναλιστικής παράδοσης στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Υπολογίζεται ότι έζησε μεταξύ του 600 και του 500 π.Χ. και ότι διαδραμάτισε ρόλο όχι μόνο ως στοχαστής, αλλά και ως νομοθέτης και πολιτικός. Σύμφωνα με τον Παρμενίδη, τίποτα δεν αλλάζει στο σύμπαν. Η πραγματικότητα, δηλαδή η ύπαρξη, είναι απόλυτη…
Ένα
Είναι, υφίσταται, διαρκεί, δεν έχει δημιουργηθεί, δεν μπορεί να καταστραφεί· είναι αιώνιο και αθάνατο· δεν υπάρχει κίνηση και αλλαγή σε αυτό.
(ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ).
Κατά τη γνώμη μας, αυτή η σκέψη, όπως και οι παρόμοιες σκέψεις πολλών αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, δεν ξεπερνά μια απλή εικασία. Όπως είπε ο Ιμάμ Ραμπανί, οι φιλόσοφοι που δεν μπήκαν κάτω από το φως της αποκάλυψης, δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από την ανοησία. Γιατί, ακόμα και αν είναι φιλόσοφοι, το μυαλό των ανθρώπων είναι περιορισμένο. Το να προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις ένα περιορισμένο μυαλό σε ένα απεριόριστο πεδίο είναι ένδειξη ανοησίας. Δεν είναι άλλωστε γι’ αυτό που τα λόγια των φιλοσόφων είναι γεμάτα αντιφάσεις; Πολλοί από αυτούς πέρασαν τη ζωή τους διαψεύδοντας ο ένας τον άλλον.
Χωρίς να πολυλογώ επί του θέματος.
«Με τη δύναμη του Ιερού Κορανίου, προκαλώ όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων και των αθέων σας. Με όλα τα φώτα της πίστης που έχω διαδώσει, έχω καταρρίψει τα ισχυρά φρούρια που ονομάζουν θετικές επιστήμες και φύση. Έχω ταπεινώσει τους μεγαλύτερους άθεους φιλοσόφους τους, κάτω από το επίπεδο των ζώων.» (Μακτουμπάτ, σελ. 72)
Αφήνουμε λοιπόν το λόγο στον Μπεντιουζζάμαν Σαΐντ Νουρσί, τον μεγαλύτερο σοφό του αιώνα, ο οποίος αμφισβήτησε τα πάντα. Οι παρακάτω δηλώσεις του είναι πολύ βαθυστόχαστες και αληθινές, και ικανές να διαλύσουν τις αμφιβολίες όσων τις διαβάσουν με ειλικρίνεια.
“Τρίτη Ερώτηση:
Ο πρώην εχθρός, νυν φίλος, ο προσηλυτιστής λέει: Οι φιλόσοφοι που έχουν προχωρήσει πολύ στις μέρες μας λένε:
«Τίποτα δεν δημιουργείται από το τίποτα και τίποτα δεν καταστρέφεται· υπάρχει μόνο σύνθεση και ανάλυση, που είναι ο μηχανισμός που κινεί το εργοστάσιο του σύμπαντος.»
”
“Η απάντηση:
Οι φιλόσοφοι που δεν εξέτασαν τα υπάρχοντα με το φως του Κορανίου, ακόμα και οι πιο προοδευτικοί, διαπίστωσαν ότι η διαμόρφωση και η ύπαρξη αυτών των υπαρχόντων μέσω της φύσης και των αιτιών -με τον τρόπο που αποδείξαμε προηγουμένως- είναι εξαιρετικά δύσκολη, σε βαθμό που αγγίζει την αδυνατότητα, και έτσι χωρίστηκαν σε δύο ομάδες:
“Κάποιοι είναι Σοφιστές”
,
Απορρίπτοντας τη λογική, που είναι το προνόμιο του ανθρώπου, και πέφτοντας χαμηλότερα από τα άλογα ζώα, αρνούνται την ύπαρξη του σύμπαντος, ακόμη και τη δική τους ύπαρξη. Επειδή θεωρούν ευκολότερο να αποδώσουν την ύπαρξη των πραγμάτων και της φύσης σε τυχαία αίτια παρά σε έναν Δημιουργό, έχουν βυθιστεί στην απόλυτη άγνοια, αρνούμενοι τόσο τον εαυτό τους όσο και το σύμπαν.
“Η δεύτερη ομάδα”
Είδαν ότι η δημιουργία μιας μύγας και ενός σπόρου, όσον αφορά την αιτία και τη φύση, παρουσιάζει αμέτρητες δυσκολίες και απαιτεί μια δύναμη πέρα από την ικανότητα του νου. Γι’ αυτό, αναγκαστικά αρνούνται τη δημιουργία, λένε “τίποτα δεν δημιουργείται από το τίποτα” και θεωρούν αδύνατη την εξαφάνιση, διακηρύσσοντας “το υπάρχον δεν εξαφανίζεται”. Φαντάζονται μόνο μια κατάσταση που προκύπτει από την κίνηση των ατόμων, από τυχαίους ανέμους, με τη μορφή σύνθεσης, ανάλυσης, διάλυσης και συγκέντρωσης. Έλα λοιπόν, δες τους ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι οι πιο ευφυείς, ενώ βρίσκονται στο κατώτατο επίπεδο της βλακείας και της άγνοιας, και μάθε πόσο γελοίο, ταπεινό και ανόητο κάνει η πλάνη τον άνθρωπο. Πάρε παράδειγμα!
“Αλήθεια, η αιώνια δύναμη που κάθε χρόνο δημιουργεί τετρακόσιες χιλιάδες είδη στην επιφάνεια της γης, που δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη σε έξι ημέρες και που σε έξι εβδομάδες, κάθε άνοιξη, κατασκευάζει ένα σύμπαν πιο καλλιτεχνικό και σοφό από το προηγούμενο, μέσα στο πεδίο της αιώνιας γνώσης, δεν θα μπορούσε να δώσει εξωτερική ύπαρξη στις επιστημονικές οντότητες, τα σχέδια και οι ποσότητες των οποίων είναι προκαθορισμένα; Δεν θα μπορούσε να δώσει εξωτερική ύπαρξη σε αυτές τις επιστημονικές οντότητες, σαν να τις έγραφε με ένα αόρατο μελάνι και να τις έδειχνε με ένα άλλο, σαν να τις έγραφε με ένα αόρατο μελάνι και να τις έδειχνε με ένα άλλο; Να θεωρεί κανείς ότι αυτή η αιώνια δύναμη δεν μπορεί να δώσει εξωτερική ύπαρξη σε αυτές τις επιστημονικές οντότητες, και να αρνείται τη δημιουργία, είναι πιο ανόητο και άσχετο από τους Σοφιστές. Αυτοί οι δυστυχισμένοι, με τις φουσκωμένες από εγωισμό ψυχές τους, που δεν έχουν τίποτα άλλο παρά μια ελάχιστη ελεύθερη βούληση, δεν μπορούν να καταστρέψουν τίποτα, δεν μπορούν να δημιουργήσουν ούτε ένα άτομο, ούτε μια ύλη από το τίποτα, και επειδή οι αιτίες και η φύση στις οποίες εμπιστεύονται δεν μπορούν να δημιουργήσουν τίποτα από το τίποτα, λένε, από την ανόητη τους:
“Τίποτα δεν δημιουργείται από το μηδέν, ούτε χάνεται από την ύπαρξη.”
λέγοντας, “θέλουν να αποδώσουν αυτή την άκυρη και εσφαλμένη αρχή στον Παντοδύναμο Δημιουργό.”
(Ασά-ι Μουσά, σελ. 175-176).
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
