Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η αμοιβή για θρησκευτικά καθήκοντα όπως η ιμαμική, η μουεζινική και η διδασκαλία θρησκευτικών μαθημάτων δεν θεωρούνταν επιτρεπτή. Την εποχή εκείνη, το κράτος κάλυπτε τα έξοδα διαβίωσης όσων ασχολούνταν με αυτές τις εργασίες.
Στη συνέχεια, το κράτος εγκατέλειψε αυτή την πρακτική, και όσοι εκτελούσαν αυτά τα καθήκοντα αντιμετώπισαν οικονομικές δυσκολίες, επειδή δεν μπορούσαν να ασχοληθούν με άλλες εργασίες για να βγάλουν τα προς το ζην.
Αυτή η αμοιβή αναφέρεται σε εκείνη που λαμβάνεται απευθείας από την παροχή υπηρεσιών. Για παράδειγμα, ο καδής (θρησκευτικός δικαστής) εκδίδει μια απόφαση και λαμβάνει αμοιβή από τα μέρη, ο δάσκαλος διδάσκει τη θρησκεία και το Κοράνι και λαμβάνει αμοιβή για τη διδασκαλία του, ο ιμάμης ηγείται της προσευχής και λαμβάνει αμοιβή από την κοινότητα που προσεύχεται.
Σήμερα, όσοι παρέχουν τέτοιου είδους υπηρεσίες συνήθως δεν χρεώνουν τα άτομα στα οποία τις παρέχουν. Είτε πληρώνονται από το κράτος είτε από τον ιδιοκτήτη της τηλεόρασης που επωφελείται από αυτή τη δουλειά.
Εάν οι ομιλίες που γίνονται σε αυτές τις τηλεοράσεις εμπίπτουν στην κατηγορία της θρησκευτικής διάδοσης και διδασκαλίας, η οποία είναι μια συλλογική υποχρέωση, και ο ομιλητής το κάνει για να εκπληρώσει αυτή τη συλλογική υποχρέωση, τότε μπορεί να τεθεί η ακόλουθη σημείωση:
Είναι πιθανό να επιτρέπεται σε ένα τρίτο πρόσωπο να δίνει χρήματα ή άλλα αγαθά σε κάποιον που εκτελεί αυτή την υπηρεσία χωρίς να περιμένει αμοιβή, και όχι στα άτομα στα οποία παρέχει άμεσα την υπηρεσία.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
