Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη προβλήματα σε όλη την ιστορία της φιλοσοφίας. Έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις σχετικά με το τι είναι αυτή η θεμελιώδης αίσθηση της ανθρώπινης συνείδησης ή από πού προέρχεται.
Η γενική προσέγγιση έχει ακολουθήσει την πορεία της ορισμού της έννοιας της ύπαρξης με βάση τα χαρακτηριστικά της, λαμβάνοντας ως δεδομένη την ύπαρξή της. Για παράδειγμα, έχει επιχειρηθεί ο ορισμός της με ρεαλιστικό ιδεαλισμό ή με υλιστικά χαρακτηριστικά.
Οι ισλαμιστές στοχαστές, ακολουθώντας την αριστοτελική παράδοση, προχώρησαν σε μια κατηγορική διάκριση της ύπαρξης. Σύμφωνα με αυτήν, η ύπαρξη εξετάζεται σε τρεις βασικές διακρίσεις.
Εδώ χρησιμοποιείται η έννοια της αναγκαίας ύπαρξης. Δηλαδή, η αναγκαία ύπαρξη πρέπει να είναι αναγκαίο αποτέλεσμα της λογικής λειτουργίας. Διότι, εφόσον η συνολική ύπαρξη, τόσο η δική μας όσο και του εξωτερικού κόσμου, έχει μια αρχή στο χρόνο, η ύπαρξή της πρέπει να είναι ενδεχομενική.
Αναφέρεται σε μια κατάσταση όπου, από μια αρχική κατάσταση δυναμικής ισορροπίας μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, η ύπαρξη προτιμάται από την ανυπαρξία, ή η τάση προς την ύπαρξη επικρατεί σε αυτή την κατάσταση ισορροπίας. Διότι η ύπαρξη έχει αποκαλυφθεί. Μετά από λίγο, ξαναγίνεται ανυπαρξία, δηλαδή, αυτή τη φορά η ανυπαρξία προτιμάται από την ύπαρξη, ή μια τάση προς την ανυπαρξία αποκαλύπτεται.
Η εν λόγω ισότητα, όχι χρονικά αλλά λογικά, προϋποθέτει την ύπαρξη μιας άλλης οντότητας, η ύπαρξη της οποίας πηγάζει από την ίδια. Διότι, αν δεν υπήρχε μια τέτοια οντότητα, η πιθανολογική δομή δεν θα μπορούσε να κατευθυνθεί προς την ύπαρξη.
Εδώ, η ανυπαρξία, η οποία βρίσκεται στην άλλη πλευρά της ισότητας, πρέπει να υφίσταται και αυτή με σχετικό τρόπο. Δηλαδή, πρέπει να υφίσταται ως η ανυπαρξία αυτού που έρχεται σε ύπαρξη. Αν υφίσταται ως απόλυτη ανυπαρξία, τότε θα πρόκειται για μια αρνητική, δηλαδή αδύνατη, ύπαρξη.
Οτιδήποτε υπάρχει, για να περάσει από την κατάσταση της ισότητας στην κατάσταση της ύπαρξης, λογικά χρειάζεται έναν παράγοντα επιλογής. Διότι διαφορετικά, η ισότητα δεν θα διαταραχθεί. Ωστόσο, η διατάραξη της ισότητας εδώ αφορά τη μορφή. Η ουσία των πραγμάτων, ωστόσο, παραμένει αυτή η ισότητα. Επομένως, η αναγκαία ύπαρξη μπορεί να χρησιμοποιήσει την επιλογή της μέσα στην ανυπαρξία του πράγματος.
Στο Risale-i Nur, αυτή η κατάσταση…
αναφέρεται ως.
Η γένεση της ύπαρξης εκφράζεται ως εξής:
Αντ’ αυτού, ισχυριζόμενοι ότι η αντίληψη της ύπαρξης από τον ανθρώπινο εγκέφαλο είναι απλώς ένα σήμα, αποδεικνύουμε την ύπαρξη της οντολογικής ύπαρξης, όχι την ανυπαρξία της. Διότι χωρίς ύπαρξη, δεν θα υπήρχε και τέτοια αντίληψη.
Ωστόσο, η αντίληψη αυτής της αναγκαιότητας δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αντίληψη μιας αναγκαίας ύπαρξης. Διότι η αντίληψη αυτή και το αντικείμενό της έχουν από κοινού μια ενδεχομενική ουσία.
Όπως αναφέραμε και στην αρχή, η αναγκαιότητα της ύπαρξης δεν είναι θέμα αντίληψης, αλλά λογικής. Διαφορετικά, θα έπρεπε να αποδεχτούμε το παράλογο συμπέρασμα ότι ό,τι υπάρχει, υπήρχε ανέκαθεν. Ωστόσο, οι παρατηρήσεις μας αποδεικνύουν σαφώς τη συνεχή γένεση και φθορά των υπαρχόντων. Επομένως,
Επιπλέον, το σώμα ή ο εγκέφαλός μας, το φυσιολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκδηλώνεται η ανθρώπινη συνείδηση, είναι ένα άμεσο προϊόν σχεδιασμού που προηγείται της επίγνωσης της ύπαρξής μας. Και λειτουργεί ανεξάρτητα από την πνευματική μας υποκειμενικότητα.
Επομένως, οτιδήποτε φορτώνουμε στον εγκέφαλο, λογικά φορτώνεται και στο νου.
Τέλος, η επικοινωνία με το γίνεται χάρη στην διαισθητική φύση της ψυχής, όχι του εγκεφάλου. Αυτή η κατάσταση ονομάζεται . Η πίστη εδώ είναι το όνομα μιας επιστημολογικής διαισθητικότητας που αφορά την αναγκαία ύπαρξη.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
