– Ο Ιμπραήμ μπιν Ετέμ, κατά τη διάρκεια του προσκυνήματος στην Κάαμπα, αισθάνθηκε την ανάγκη να ξεκουραστεί ή να προσευχηθεί – αν και βρισκόταν διαρκώς σε κατάσταση προσευχής. Έτσι προσευχήθηκε:
«Κύριε! Μην με αφήσεις να αμαρτήσω, δέξου την προσευχή μου, ώστε να μην αμαρτήσω ποτέ.»
όταν έκανε μια τέτοια παράκληση, άκουσε μια φωνή να λέει:
«Ω δούλε μου, αν δεν υπήρχαν οι αμαρτίες σου, σε τι θα χάριζα την ευσπλαχνία και την ευεργεσία μου;»
με τη μορφή.
– Πώς μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός ότι έλαβε τέτοια ανταπόκριση εδώ;
– Δηλαδή, από την άποψη ενός μουσουλμάνου, πρόκειται για ενθάρρυνση – Θεός φυλάξοι – στην αμαρτία, ή μήπως για επίδειξη της ευσπλαχνίας του Θεού προς τους αμαρτωλούς; Πώς πρέπει να ερμηνευθεί η ανταπόκριση που έλαβε ο Ιμπραήμ μπιν Ετέμ, ένας μεγάλος άγιος, λαμβάνοντας υπόψη την αγιότητά του; Δηλαδή, πώς μπορεί να εξηγηθεί μια τέτοια ανταπόκριση σε μια τέτοια προσευχή – και το πιο σημαντικό, είναι αξιόπιστη η αφήγηση;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
– Πρώτα απ’ όλα, δεν ξέρουμε αν αυτή η ιστορία είναι αληθινή.
– Εάν θεωρηθεί σωστό, η απάντηση που έλαβε πνευματικά είναι μία
έμπνευση
πρέπει να θεωρηθεί ως έργο τέχνης.
– Εδώ δεν υπάρχει ενθάρρυνση για αμαρτίες, οι άνθρωποι…
ότι δημιουργήθηκε με την ικανότητα να αμαρτάνει
, και μια από τις σοφίες αυτού είναι η έκφραση της συγχώρεσης, της ευεργεσίας, της χάριτος, της ευποιίας και της αποδοχής των μετανοιών από τον Αλλάχ.
«Αφουβ, Μουκρίμ, Γαφούρ, Μουχσίν, Τεββάμπ»
αναφέρεται ότι έχει την έννοια της δυνατότητας να εκδηλωθούν ονόματα και ιδιότητες όπως π.χ.
Σαφί
ονομασίες ασθενειών,
Ραζάκ
όπως υποδηλώνει και το όνομά του,
Γκαφούρ, Τεββάμπ
το όνομά του επίσης υποδηλώνει την ύπαρξη αμαρτιών.
Πράγματι, σε μια αφήγηση ενός ιερού χαντίθ, ο Προφήτης μας είπε τα εξής:
«Δεν υπάρχει κανένας πιστός δούλος που να μην έχει κάποιο αμάρτημα που συνηθίζει να διαπράττει κατά καιρούς, ή κάποιο αμάρτημα που συνεχίζει να διαπράττει μέχρι να φύγει από τον κόσμο. Σίγουρα ο πιστός έχει δημιουργηθεί με τάση προς τις δοκιμασίες, με διάθεση για μετάνοια και με τάση να ξεχνά. Όταν του υπενθυμίζεται, θυμάται.»
(Σουγιούτι, αλ-Τζαμίου’ς-Σαγίρ, αριθ. χαντίθ: 10673)
Αυτή η παράδοση, η οποία αναφέρεται από τον Ταμπεράνι, θεωρείται αυθεντική.
(βλ. Αλ-Αλμπάνι, Σαχίχ αλ-Τζαμί’ αλ-Σαγίρ, αριθ. 5735)
– Αυτό το χαντίθ δίνει ελπίδα στους ανθρώπους. Εδώ δεν ωραιοποιούνται οι αμαρτίες, αλλά οι πιστοί που είναι επιρρεπείς στην αμαρτία…
να μετανοήσουν
επαινείται.
Η σημασία αυτού του χαντίθ είναι,
«Ο Θεός αγαπά όσους μετανοούν και καθαρίζονται.»
(Αλ-Μπακάρα, 2:222)
Είναι επίσης σύμφωνο με το πνεύμα του στίχου που αναφέρεται παραπάνω.
Επιπλέον, η έμφαση στις λησμονητικές ιδιότητες των ανθρώπων φαίνεται να ανοίγει μια πόρτα δικαιολογίας για τους αμαρτωλούς. Δηλαδή, η αμαρτία των πιστών δεν είναι μια σκόπιμη εξέγερση κατά του Θεού, αλλά μάλλον οφείλεται στο ότι παρασύρονται από τα συναισθήματά τους και ξεχνούν στιγμιαία την κόλαση ή τις εντολές και τις απαγορεύσεις του Θεού.
– Επίσης, αυτό το θέμα
«Αν δεν αμαρτάνατε, ο Θεός θα δημιουργούσε ένα λαό που θα αμάρταινε. Και αφού αμάρταιναν, θα μετανόησαν και ο Θεός θα τους συγχωρούσε.»
(Χαγιέσεμι, Ζεβαΐδ, αριθ. εγγρ.: 17624)
πρέπει να αξιολογηθεί υπό το φως του χαντίθ που αναφέρεται στο νόημα.
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
– «Αν εσείς δεν αμαρτάνατε, ο Θεός θα δημιουργούσε άλλους ανθρώπους…»
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
