Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
«Δείξε μας τα πρωτότυπα, τις πηγές των δειγμάτων και των σκιών που μας έδειξες.» (Λόγια)
Η παραπάνω ρήση μας διδάσκει ότι οι ευλογίες του παραδείσου φέρουν μια ανωτερότητα αντάξια του παραδείσου, και ταυτόχρονα υποδεικνύει ότι το σώμα μας σε αυτόν τον κόσμο είναι μια σκιά σε σύγκριση με εκείνο του παραδείσου. Αυτή είναι η αναδημιουργία του ανθρώπου με τρόπο αντάξιο της αιώνιας κατοικίας του.
«χαράς αχώρητη»
λέμε.
Μερικές φορές αντιμετωπίζουμε μια ερώτηση σαν αυτή: Εγώ θα αποκαλούσα αυτή την ερώτηση εμμονή.
«Άραγε, δεν θα ήταν καλύτερα αν οι πιστοί πήγαιναν κατευθείαν στον τόπο της ευδαιμονίας, χωρίς να γευτούν τον θάνατο;»
Πέρα από το να γίνει καλύτερα, δεν θα γινόταν καθόλου καλά.
Ο ιδιοκτήτης αυτού του ερωτήματος
πρωτότυπο
με
σκιά
Δεν το είχε καταλάβει. Σύμφωνα με αυτή την υπόθεση, η σκιά θα έπρεπε να επωφεληθεί από την ουσία. Αλλά άραγε θα μπορούσε να ονομαστεί αυτό “επωφελία”; Είναι σαν να υποθέτουμε ότι ο άνθρωπος στο όνειρο τρώει στον ξύπνιο κόσμο…
Θα ήθελα να μοιραστώ μια ανάμνηση με την ευκαιρία αυτή:
Είχα αναγκαστεί να περπατήσω από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη. Όταν έφτασα σπίτι, ήμουν πολύ κουρασμένος. Ξαφνικά μου ήρθε μια ιδέα:
«Με τέτοια πόδια δεν πας στον παράδεισο. Τέτοιες απέραντες αποστάσεις δεν διανύονται με πόδια που ξεθεώνονται σε λίγα χιλιόμετρα.»
Αργότερα, σκέφτηκα ότι το μυαλό μου μπορεί να παρακολουθεί προσεκτικά ένα θέμα μόνο για σαράντα με πενήντα λεπτά.
“Με τέτοιο μυαλό, ούτε στον παράδεισο δε πας.”
είπα. Μου ήρθαν στο νου τα μάτια μου, κουρασμένα από το διάβασμα, που έβρισκαν καταφύγιο στον ύπνο·
“Με αυτά τα μάτια δεν πας στον παράδεισο.”
είπα από μέσα μου.
Όσο πολλαπλασίαζα τα παραδείγματα, τόσο περισσότερο κυριαρχούσε αυτή η αλήθεια στην ψυχή μου:
«Δεν μπορείς να πας στην άλλη ζωή με αυτή τη σκιώδη ύπαρξη.»
Ο άνθρωπος, με την μεγάλη ευλογία που ονομάζεται θάνατος, θα λυτρωθεί από αυτήν την εφήμερη ύπαρξη και, με την ανάσταση, θα αποκτήσει μια ύπαρξη κατάλληλη για την μετά θάνατον ζωή…
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
