Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Του απαγορεύεται να βγει έξω. Οι στεριές, τα δάση είναι απαγορευμένη περιοχή γι’ αυτόν. Η φιλία με τις αλεπούδες, τα λιοντάρια, είναι σαν να έχει απαγορευτεί. Θα ζήσει στη θάλασσα και θα περάσει τη ζωή του με τα άλλα ψάρια. Αυτός ο περιορισμός της ελευθερίας του είναι προς όφελός του, όχι εις βάρος του.
Η θάλασσα του ανθρώπου είναι επίσης ο “νόμιμος κύκλος”.
Ο άνθρωπος μπορεί να κινείται ελεύθερα και να απολαμβάνει τη ζωή όπως επιθυμεί, αρκεί να παραμένει εντός αυτού του κύκλου. Αλλά οτιδήποτε έξω από αυτόν τον κύκλο είναι για αυτόν ένα πεδίο κόλασης.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, μπορούμε να ορίσουμε την ελευθερία ως εξής:
Πώς αλλιώς, αν ούτε ο σκλάβος δεν έχει ελευθερία, τότε πρόκειται για μια εξάρτηση πολύ πιο προχωρημένη από τη δουλεία. Ας σκεφτούμε λίγο για να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν έχουμε απόλυτη και απεριόριστη ελευθερία:
Μπορεί ο άνθρωπος να ακούει με τα χέρια, να μυρίζει με τα μάτια και να βλέπει με τα αυτιά; Όχι.
Από την άλλη, μπορεί να απομνημονεύσει με το μυαλό του, να καταλάβει με την καρδιά του και να αγαπήσει με τη μνήμη του; Η απάντηση: και πάλι Όχι.
Άρα, ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να χρησιμοποιεί κάθε όργανο και αίσθησή του σωστά. Υπάρχει κάποιος που τον δημιούργησε, τοποθέτησε τα όργανά του στη σωστή θέση και ρύθμισε τον πνευματικό του κόσμο με αδιανόητο τρόπο, θέτοντας κάθε συναίσθημα και αίσθηση σε ξεχωριστές λειτουργίες.
Σε αυτά τα όργανα και τα συναισθήματα έχουν ανοιχτεί δύο πεδία: τα πεδία του επιτρεπτού (χάλαλ) και του απαγορευμένου (χαράμ). Όπως μπορεί να πάει με τα πόδια του όπου θέλει και να κοιτάξει με τα μάτια του προς όποια κατεύθυνση επιθυμεί, έτσι μπορεί να χρησιμοποιήσει το μυαλό του σε κάθε πεδίο και να γεμίσει τη μνήμη του με οτιδήποτε, σωστό ή λάθος.
Κάθε μία από αυτές τις δυνάμεις επιβάλλει την εξουσία της στο μυαλό και τη συνείδηση του ανθρώπου:
Δυστυχώς, αυτή η ελευθερία, αυτή η ανεξαρτησία, αυτό το δικαίωμα επιλογής που αναγνωρίζεται στην ανθρώπινη βούληση, παρερμηνεύεται από πολλούς.
Ο Μπεντιουζζαμάν Σαΐντ Νουρσί, ένας από τους διανοούμενους της εποχής μας, θίγει ένα πολύ σημαντικό σημείο σχετικά με την ελευθερία, λέγοντας:
Ένας άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι είναι ελεύθερος και μπορεί να πράττει ό,τι θέλει, στην πραγματικότητα είναι αιχμάλωτος των παθών του. Τα πάθη του τον διατάζουν να κάνει κακό, και εκείνος υπακούει τυφλά. Αυτή η αιχμαλωσία είναι μια ατιμωτική αιχμαλωσία. Ένας άνθρωπος που υπηρετεί έναν σοφό και ένας άλλος που εργάζεται σε μια συμμορία ληστών, με μια πρώτη ματιά, συγκλίνουν σε ένα σημείο: και οι δύο υπακούουν σε εντολές. Αλλά ο πρώτος υπηρετεί μια μεγάλη τιμή, το τέλος της οποίας είναι η γνώση και η σοφία. Ο δεύτερος, όμως, υπηρετεί την ατιμία, το τέλος της οποίας είναι η τιμωρία και η φυλακή…
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
