– Γιατί προσευχόμαστε; Για να πάμε στον παράδεισο ή για να γλιτώσουμε από την κόλαση;
– Ή μήπως λατρεύουμε τον Θεό επειδή το έχει διατάξει και για να κερδίσουμε την εύνοιά του;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Πρώτον,
Δεν λατρεύουμε για να απολαύσουμε. Ωστόσο,
Υπάρχουν ορισμένοι λόγοι που μας εμποδίζουν να απολαύσουμε τη λατρεία:
1. Οι αμαρτίες και οι ανταρσίες μας,
2. Η μίμηση της πίστης,
3. Το να μην γνωρίζουμε ακριβώς σε ποιον απευθύνουμε τις προσευχές μας,
4. Το να μην γνωρίζουμε ότι η προσευχή και οι θρησκευτικές τελετές είναι καθήκοντά μας που πηγάζουν από τη φύση μας και να τις θεωρούμε βάρος,
5. Το να αμελείς το γεγονός ότι με την προσευχή ολοκληρώνονται τα καθήκοντα που επιτελούν όλα τα πλάσματα,
6. Να μην γνωρίζουμε ότι η κτίση είναι ευχαριστημένη από εμάς την ώρα που προσευχόμαστε.
Λατρεία: «Η εκπλήρωση των θρησκευτικών καθηκόντων απέναντι στον Θεό, η υπακοή στις εντολές του Θεού».
«Να αναγνωρίζει κανείς τις δικές του ατέλειες, την αδυναμία και τη φτώχεια του, και να υποκλίνεται με θαυμασμό και αγάπη μπροστά στην τελειότητα της θεϊκής κυριαρχίας, την παντοδυναμία του Θεού και την θεϊκή ευσπλαχνία.»
(Λόγια, 9. Λόγος)
Ο άνθρωπος είναι από την κορυφή ως τα νύχια γεμάτος αδυναμίες.
Δεν μπορεί να σταματήσει ούτε το γκριζάρισμα των μαλλιών του, ούτε το μάκρυνμα των νυχιών του. Και ο άνθρωπος είναι γεμάτος ανάγκες από την κορυφή ως τα νύχια. Χρειάζεται τα μαλλιά του· αν δεν τα έχει, του λείπει κάτι. Χρειάζεται το μέτωπό του, τα φρύδια, τα μάτια, τις βλεφαρίδες. Χρειάζεται τα χείλη, το πηγούνι, τον λαιμό. Ας παραβλέψουμε όλα αυτά και ας φτάσουμε στα πόδια μας. Ο άνθρωπος χρειάζεται τα πόδια του, τις φτέρνες, τα δάχτυλα, τα νύχια.
Ο άνθρωπος είναι φτωχός σε όλα, από τον αέρα που αναπνέει μέχρι τον παράδεισο.
Δεν έχει τίποτα. Είναι φτωχός σε στομάχι, όπως είναι φτωχός σε φρούτα. Είναι φτωχός σε μάτια, όπως είναι φτωχός στον Ήλιο.
Εδώ είναι η λατρεία,
i
Η πιο υπέροχη αποστολή, που υπενθυμίζει στον άνθρωπο την αδυναμία και τη φτώχεια του, που διδάσκει ότι είναι υπηρέτης και όχι ανεξέλεγκτος.
Ο άνθρωπος, από τη μια πλευρά, βλέπει την αδυναμία και τη φτώχεια του, και από την άλλη, δεν ξέρει πώς να ευχαριστήσει τον Κύριό του για τις άπειρες ευεργεσίες Του, που τακτοποιεί τα πάντα για χάρη του και σύμφωνα με αυτόν. Αυτή η κατάσταση τον οδηγεί να προσεύχεται, να υποκλίνεται, να ταπεινώνεται. Ο άνθρωπος που δεν το κάνει αυτό είναι αμελής, άγνοιας και, επειδή δεν γνωρίζει τον εαυτό του, είναι αμελής και απέναντι στον Κύριό του.
Ορίστε μια Θεϊκή Εντολή που κατέβηκε για να προστατεύσει και να σώσει τον άνθρωπο από αυτή την αμέλεια:
«Ω άνθρωποι, λατρεύετε τον Κύριό σας, ο οποίος σας δημιούργησε εσάς και εκείνους που προηγήθηκαν από εσάς, για να επιτύχετε την ευσέβεια.»
(Αλ-Μπακάρα, 2:21)
– Γιατί ο άνθρωπος προσεύχεται και τι κερδίζει από αυτή την προσευχή;
Η απάντηση σε αυτές τις δύο ερωτήσεις δίνεται σε αυτόν τον στίχο ως εξής:
«Λατρεύετε τον Κύριό σας, ο οποίος σας δημιούργησε, εσάς και τους προγόνους σας».
Στον στίχο,
“αυτός που δημιούργησε εσάς και τους προηγούμενους από εσάς”
Η φράση αυτή είναι επίθετο του Κυρίου. Αν για μια στιγμή δεν σκεφτούμε αυτό το επίθετο, το ιερό εδάφιο,
«Λατρεύετε τον Κύριό σας.»
Εμφανίζεται με τη μορφή αυτή. Άρα, ο λόγος της λατρείας είναι η διαπαιδαγώγηση μας από τον Κύριό μας. Στον Κύριο, οφείλουμε λατρεία. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε αυτό το ιερό καθήκον, ο Θεός έχει τοποθετήσει ορισμένα σημάδια στη συνείδησή μας. Θεωρούμε την υπακοή στον πατέρα μας ως ηθικό καθήκον. Γιατί; Επειδή είναι ο πατέρας μας. Αποφεύγουμε την ανυπακοή στη μητέρα μας. Γιατί; Επειδή είναι η μητέρα μας. Έτσι, το ιερό κείμενο απευθύνεται στη συνείδησή μας:
«Λατρεύετε τον Κύριό σας.»
έτσι διατάσσει. Γιατί αυτός σας έχει αναθρέψει. Αυτός μετέτρεψε την τροφή που έτρωγε ο πατέρας σας σε λευκό αίμα, αυτός σας κόλλησε στο τοίχωμα της μήτρας ως σπέρμα και αυτός επιμελήθηκε την εννιάμηνη ανατροφή σας εκεί, βήμα βήμα. Τώρα βρίσκεστε σε μια άλλη μήτρα:
Το σύμπαν…
Και εδώ, Αυτός είναι που σας διαπαιδαγωγεί, σας τρέφει, σας αναθρέφει, σας δίνει να φάτε και να πιείτε.
Ο Θεός είναι ο Κύριος και Αυτός έχει διαμορφώσει τα πάντα. Ο άνθρωπος είναι δούλος, υπηρέτης· έχει περάσει από τη διαπαιδαγώγηση του Θεού σε όλα του. Είναι ο Θεός που διαμορφώνει τα χέρια μας για να πιάνουμε, τα πόδια μας για να περπατάμε, τα πνευμόνια μας για να αναπνέουμε, το στομάχι μας για να χωνεύουμε, το μυαλό μας για να καταλαβαίνουμε. Επομένως, είμαστε υποχρεωμένοι να δείχνουμε σεβασμό στις αμέτρητες εκδηλώσεις της διαπαιδαγώγησης του Κυρίου μας.
Να είμαστε ευπρεπείς απέναντι στον Κύριό μας…
Αισθανόμενοι βαθιά μέσα στην ψυχή μας την αμηχανία του να μην μπορούμε να ευχαριστήσουμε τον Θεό όπως πρέπει για τόσες ευλογίες που μας περιβάλλουν και μας κατακλύζουν.
Εδώ βλέπουμε τον άνθρωπο που αισθάνεται και αντιλαμβάνεται τόσο έντονα το χρέος ευγνωμοσύνης του προς τον Κύριό του, όπως το περιγράφει το Κοράνι.
«Λατρεύετε τον Κύριό σας, ο οποίος σας δημιούργησε εσάς και τους προηγούμενους», «Εκτελείτε την προσευχή», «Νηστεύετε τον μήνα του Ραμαζανιού».
όταν υπακούει στις εντολές του, βρίσκει την ηρεμία που προέρχεται από την ανακάλυψη αυτού που αναζητούσε.
Για λατρεία,
«Η ύψιστη και ευγενέστερη σχέση μεταξύ του δούλου και του Κυρίου είναι η λατρεία».
(Ισάρατ-ουλ Ι’τζάζ)
ορίζεται. Δηλαδή, ο άνθρωπος χάρη στη λατρεία,
«Είμαι δούλος του Θεού, πλάσμα του, φιλοξενούμενός του σε αυτόν τον κόσμο και, αν ο Θεός θέλει, μετά τον θάνατό μου θα πάω στον παράδεισο, την κατοικία της ευτυχίας του.»
μπορεί να πει.
Ο άνθρωπος που περνάει όλη του τη ζωή με τη συνείδηση της υπακοής, κάνοντας όλα τα έργα του εντός των ορίων του επιτρεπτού, στέκεται με τα χέρια δεμένα μπροστά στον Κύριό του σε ορισμένες στιγμές. Του προσφέρει τη λατρεία του με τον τρόπο που Εκείνος έχει διατάξει. Αυτό είναι ένα καθήκον υπακοής προς τον Κύριό του, ένα χρέος ευγνωμοσύνης.
Η καρδιά ενός ανθρώπου που αισθάνεται πλήρως την αδυναμία, τη φτώχεια και την ταπείνωσή του, γεμίζει με βαθιά ντροπή απέναντι στον Κύριό του.
Σε αυτή την εσωτερική πικρία.
«απογοήτευση»
λέγεται. Και ο Ιμάμ Ραμπανί Χαζρετλέρι.
“
Η λατρεία συνίσταται στην ταπεινοφροσύνη και την υποταγή.
θεωρώντας αυτή την κατάσταση ως τη βάση και την ουσία της λατρείας.
«Γιατί προσευχόμαστε;»
Η ερώτηση αυτή φέρνει μαζί της δύο άλλες ερωτήσεις. Μάλλον, μέσα σε αυτή την ερώτηση κρύβονται δύο ερωτήσεις:
– Ποιος είναι ο λόγος, η αιτία που μας ωθεί να προσευχόμαστε;
– Ποιο είναι το νόημα, το όφελος της λατρείας μας;
Ορισμένοι θέτουν αυτό το ερώτημα εστιάζοντας αποκλειστικά στη δευτερεύουσα σημασία του. Παραβλέπουν το πρωτεύον και σημαντικότερο σημείο. Ως αποτέλεσμα, απαριθμούν ορισμένα οφέλη στον τομέα της σοφίας, ισχυριζόμενοι ότι αυτά τα οφέλη μπορούν να επιτευχθούν και με άλλους τρόπους, και υιοθετούν μια στάση απόρριψης της λατρείας.
Μάστιγα
όταν αναφέρεται η λατρεία
ο λόγος που μας αναγκάζει να το κάνουμε
εννοούμε.
Από την σοφία, λοιπόν.
το όφελος που προκύπτει από τη λατρεία μας
Καταλαβαίνουμε. Ένα παράδειγμα από τις κοσμικές υποθέσεις: Η αιτία του ταξιδιού ενός εμπόρου από την Ανατολία στην Κωνσταντινούπολη είναι το «εμπόριο». Ο σκοπός του είναι να πλουτίσει περισσότερο και να απολαύσει περισσότερα από τα αγαθά του κόσμου… Σύμφωνα με αυτό, το εν λόγω άτομο,
“Γιατί πας στην Κωνσταντινούπολη;”
Αν ρωτήσουμε, δεν θα απαντήσει “για να γίνω πλούσιος”. Αυτή είναι μια απάντηση που αφορά τη σοφία και δεν είναι κατάλληλη. Η απάντηση στην ερώτησή μας είναι
“να εμπορευόμαστε”
πρέπει να έρθει με αυτή τη μορφή. Μια τέτοια απάντηση είναι εύστοχη και ταιριάζει στο σκεπτικό.
Συνεπώς,
“Γιατί προσεύχεσαι;”
η απάντηση σε μια ερώτηση όπως η παρακάτω:
«Επειδή το πρόσταξε ο Κύριος»
θα είναι με αυτόν τον τρόπο. Η τήρηση αυτής της εντολής έχει πολλά οφέλη, τόσο σε αυτόν τον κόσμο όσο και στον άλλο. Αλλά η λατρεία δεν γίνεται για αυτά τα οφέλη. Αυτές είναι οι σοφές πλευρές του ζητήματος.
Η δουλειά του υπηρέτη είναι η λατρεία.
Υπακοή στις εντολές σημαίνει αποφυγή των απαγορεύσεων.
Στον δούλο ταιριάζει η δουλεία.
Οι ευεργεσίες, οι τιμές και οι βαθμοί που θα απονείμει ο Κύριος στον υπηρέτη Του που τελεί τη λατρεία με αυτή τη συνείδηση, αποτελούν τη σοφία της λατρείας.
Κάθε εντολή και απαγόρευση του Ισλάμ μαρτυρεί αυτήν την αλήθεια. Μερικά παραδείγματα: Για παράδειγμα, η νηστεία έχει πολλά οφέλη από ιατρικής άποψης. Όλα αυτά τα οφέλη αποτελούν την πνευματική διάσταση της νηστείας.
“Γιατί νηστεύουμε;”
Η απάντηση στην ερώτηση δεν είναι αυτά τα οφέλη, όπως πολλοί πιστεύουν.
Νηστεία
,
Τηρείται επειδή είναι εντολή του Θεού.
.
Αυτή η λατρεία έχει έναν συγκεκριμένο μήνα: το Ραμαζάνι. Ακόμα κι αν νηστεύετε προαιρετικά δέκα μήνες εκτός Ραμαζανιού, αν δεν νηστεύετε κατά το Ραμαζάνι, δεν έχετε εκπληρώσει αυτή την υποχρέωση. Αν το ζήτημα ήταν μόνο η σοφία της νηστείας, δηλαδή τα οφέλη της, τότε στη δεύτερη περίπτωση τα οφέλη θα ήταν δεκαπλάσια, αλλά η υποχρεωτική νηστεία εξακολουθεί να μην έχει τηρηθεί.
Και πάλι, η νηστεία έχει συγκεκριμένη ώρα έναρξης και λήξης. Ακόμα κι αν αρχίσετε τη νηστεία αμέσως μετά την ανατολή του ηλίου, αν την σπάσετε μερικές ώρες μετά το βραδινό σούρουπο, η νηστεία σας δεν θα είναι αποδεκτή. Θα έχετε μείνει νηστικοί για περισσότερο χρόνο, αλλά δεν θα έχετε νηστέψει. Ακόμα κι αν η σοφία της νηστείας είναι πλήρως ολοκληρωμένη, η αιτία της έχει χαθεί, επομένως η πράξη σας δεν θεωρείται αποδεκτή.
Νηστεία
όπως δεν εκτρέφονται για τις ιατρικές τους ιδιότητες,
πίνω αλκοόλ
δεν είναι απαγορευμένο λόγω των ιατρικών βλαβών του.
“Γιατί δεν πίνεις;”
η απάντηση στην ερώτηση,
«Επειδή το απαγορεύει ο Θεός.»
θα δοθεί με αυτόν τον τρόπο. Και μόνο τότε η αποχή από το αλκοόλ γίνεται λατρεία, ευλάβεια και φέρνει τον άνθρωπο πιο κοντά στον Κύριό του. Το κύριο στοιχείο στην αποχή από το αλκοόλ δεν είναι η προστασία του σώματος και του νου, αλλά η αποφυγή μιας θεϊκής απαγόρευσης. Αυτή είναι η αιτία· τα υπόλοιπα είναι οι σοφίες, τα οφέλη της αποχής από το αλκοόλ.
Ξέρετε, το κρέας ενός προβάτου που πέθανε από μόνο του ή σκοτώθηκε με χτύπημα είναι ακάθαρτο. Σε αυτό το σημείο, μπορούν να δοθούν διάφορες ιατρικές ή βιολογικές εξηγήσεις. Όλα αυτά αφορούν τη σοφία του ζητήματος. Καθώς αυτά αναφέρονται, παραβλέπεται το εξής:
– Εντάξει, γιατί είναι αμαρτία να τρώμε ένα ζώο που έχει σφαχτεί στο όνομα κάποιου άλλου εκτός από τον Θεό;
Ποια θα είναι η απάντηση σε αυτή την ερώτηση; Αν πρόκειται για σφαγή, ας σφαχτεί, αν πρόκειται για αιμορραγία, ας αιμορραγήσει. Άρα, το ουσιαστικό δεν είναι τα ιατρικά οφέλη της σφαγής των ζώων. Το ουσιαστικό είναι ο άνθρωπος να μην απομακρύνεται από την αίσθηση της υπακοής, να ενεργεί στο όνομα του Θεού. Να σφάζει στο όνομά Του, να τρώει και να πίνει ξεκινώντας στο όνομά Του, να ντύνεται και να στολίζεται θυμίζοντας πάντα ότι είναι δούλος Του. Να έχει πάντα υπόψη τις εντολές και τις απαγορεύσεις Του…
Εν ολίγοις:
Σε όλες τις εντολές του Ελεήμονος και Φιλεύσπλαχνου Κυρίου μας, υπάρχουν πολλές ωφέλειες για εμάς. Ωστόσο, εμείς δεν εκτελούμε τις θρησκευτικές μας υποχρεώσεις για αυτές τις ωφέλειες, αλλά υπακούοντας στις εντολές Του και ελπίζοντας στην ευαρέσκειά Του.
Όσοι δεν αντιλαμβάνονται ή αγνοούν αυτή τη λεπτή διαφορά, κλείνουν την πόρτα της λατρείας στον εαυτό τους με λανθασμένες εκτιμήσεις και υφίστανται μεγάλη ζημιά.
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
– Τι πρέπει να κάνουμε για να προσευχόμαστε με ευλάβεια;
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
