– Γιατί ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το αίσθημα της υπερηφάνειας και γιατί θέλει να επιδεικνύει τη μεγαλοσύνη του;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Αλλάχ ου Ακμπάρ!
Ναι, ο Θεός είναι ο μέγιστος, ο τελειότερος, ο απόλυτος κύριος της δόξας, ο παντοδύναμος. Τα ονόματα και τα επίθετα του Θεού, που εκφράζουν την ομορφιά και τη μεγαλοπρέπειά Του, είναι απόλυτα τέλεια.
Ας φανταστούμε έναν υπέροχο καλλιγράφο, ικανό να δημιουργεί αριστουργήματα καλλιγραφίας. Γιατί φτιάχνει καλλιγραφικά έργα; Πρώτα απ’ όλα, τα φτιάχνει για να τα θαυμάζει ο ίδιος, για να τα βλέπει και να τα απολαμβάνει. Έπειτα, επιθυμεί να γίνουν γνωστά και να εκτιμηθούν από τους άλλους. Κανείς δεν δημιουργεί τέχνη και την αφήνει στην άκρη, χωρίς να τη μοιραστεί με κανέναν· πόσο μάλλον να την πετάξει στα σκουπίδια ή να την κάψει, άσκοπα και παράλογα.
Κατά το κοινώς λεγόμενο, “δεν υπάρχει λάθος στην παρομοίωση”,
Ο Παντοδύναμος Θεός, με την τέχνη, τη γνώση, τη σοφία, τη δύναμή Του… με όλα τα ονόματα και τις ιδιότητές Του, επιθυμεί να γίνει γνωστός, να αναγνωριστεί και, κατ’ επέκταση, να εκτιμηθεί, να δοξαστεί και να υμνηθεί, καθώς όλα Του είναι απόλυτα τέλεια.
Γι’ αυτόν τον λόγο, δημιούργησε όντα που τον δοξάζουν και τον μεγαλύνουν άνευ όρων.
Τέλος, δημιούργησε τον άνθρωπο, αφήνοντάς τον ελεύθερο να εκτιμήσει, να δοξάσει και να υμνήσει τη δική Του μεγαλοσύνη και μεγαλειότητα. Σύμφωνα με αυτή τη σοφία, τον έπλασε από πηλό και λάσπη και του έδωσε ζωή φυσώντας μέσα του από το πνεύμα Του. Αυτή η πνοή, μια σταγόνα από τον απέραντο ωκεανό των ονομάτων του Θεού, είναι κάτι τόσο θαυμαστό που έκανε τον αδύναμο και φτωχό άνθρωπο χαλίφη της γης.
Αν εξετάσουμε το θέμα με το παράδειγμα του καλλιγράφου, όπως κάθε άνθρωπος θέλει να γνωρίζει και να επιδεικνύει τις ικανότητές του, ακόμα και τις πιο μικρές, και να εκτιμάται γι’ αυτές, έτσι και ο Θεός το θέλει.
«το πιο απόλυτο και μακροπρόθεσμο»
σε επίπεδο αιτήματος.
Τα ονόματα και τα επίθετα που μας έδωσε και που εκδηλώνονται σε εμάς, τα οποία είναι ανύπαρκτα και άχρηστα, προορίζονται για να βλέπουμε και να γνωρίζουμε τον Θεό, τόσο μέσα μας όσο και σε όλη την ύπαρξη του σύμπαντος, και έτσι να εκπληρώνουμε πιστά τις επιθυμίες Του, να Τον δοξάζουμε και να Τον υμνούμε.
Εδώ, ο άνθρωπος, με την ελεύθερη βούλησή του, η οποία δεν υπάρχει σε κανένα άλλο πλάσμα, υποβάλλεται σε μια διπλή δοκιμασία από τη θεϊκή Σοφία:
Είτε αναγνωρίζει τα ονόματα και τα επίθετα που εκδηλώνονται σε αυτόν ως προερχόμενα από τον Θεό, συνειδητοποιεί τη φτώχεια, την αδυναμία και την ανυπαρξία του, καταφεύγει στο θείο θρόνο και υπακούει στις εντολές Του, και τελικά γίνεται ένας υπηρέτης άξιος του παραδείσου,
Ή να θεωρεί τις ιδιότητές του ως δικές του, να τις μεγαλοποιεί, δηλαδή να φθάνει σε σημείο να γίνει Φαραώ,
«Αυτά είναι από εμένα.»
λέγοντας αυτό, αψηφά τον Θεό, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι πολύ σύντομα ο ίδιος και οτιδήποτε ζωντανό και άψυχο γνωρίζει θα καταστραφούν, και αξίζει την αιώνια τιμωρία.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
