– Ο Προφήτης (ειρήνη σε αυτόν) είπε ότι όποιος χτίσει ένα τζαμί, ο Θεός θα του χτίσει ένα παρόμοιο σπίτι στον παράδεισο.
– Η ερώτησή μου είναι η εξής: όλοι θα έχουν ένα σπίτι στον Παράδεισο. Γιατί λοιπόν κάποιος να χρειάζεται επιπλέον σπίτια;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Το γεγονός ότι ένας θνητός άνθρωπος, που πονάει, είναι εφήμερος και δεν μπορεί να βρίσκεται σε πολλά μέρη ταυτόχρονα, αλλά μόνο σε ένα, έχει εξοχικά και χειμερινά σπίτια σε αυτόν τον κόσμο, δείχνει ότι…
για έναν άνθρωπο που μπορεί να βρίσκεται σε αμέτρητα μέρη ταυτόχρονα
Είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο να υπάρχουν χιλιάδες παλάτια στην αιώνια και ατελεύτητη загробна ζωή.
Επίσης, ας θυμόμαστε πάντα ότι είναι πολύ δύσκολο για κάποιον που βρίσκεται σε κατώτερες διαστάσεις να κατανοήσει επαρκώς τις ανώτερες διαστάσεις.
Για παράδειγμα, είναι αρκετά δύσκολο για ένα πλάσμα που ζει στο επίπεδο xy να καταλάβει ότι υπάρχει ένας άξονας “z” επιπλέον των x-y, δημιουργώντας την τρίτη διάσταση.
Μερικές φορές, το μόνο που χρειάζεται είναι να αποδεχτείς.
Σε αυτόν τον κόσμο, βρισκόμαστε μέσα σε ένα σώμα από χώμα. Η ψυχή μας είναι λεπτή και φωτεινή, αλλά…
Αυτή η φωτεινή ψυχή είναι περιορισμένη σε ένα υλικό σώμα.
Γι’ αυτό, το φθαρτό σώμα από χώμα δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες και τα όνειρα της φωτεινής ψυχής που επιζητά την αιωνιότητα. Μόνο το απόλυτο φως μπορεί να ικανοποιήσει τα όνειρα αυτής της φωτεινής ψυχής.
Μπάκι
Αυτός που μας δημιούργησε, ο Θεός, μπορεί να μας συναντήσει.
Γι’ αυτόν τον λόγο, κάθε άνθρωπος στον κόσμο, χωρίς εξαίρεση, αναζητά τον Θεό, αλλά κάποιοι το συνειδητοποιούν, κάποιοι όχι, και κάποιοι το αρνούνται. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αναζητούν τον Θεό.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστούμε τον παράδεισο, τον κόσμο του φωτός, από την οπτική γωνία του κόσμου τούτου. Ο Κύριός μας μας τον περιγράφει με παραβολές. Αν και στον παράδεισο θα έχουμε ένα σώμα αντάξιο της μεταθανάτιας ζωής και τις αντίστοιχες απολαύσεις, αυτές θα υπερβαίνουν κατά πολύ τις επίγειες, ξεπερνώντας κάθε φαντασία μας.
Όπως ο καθένας θα έχει τα δικά του ιδιωτικά παλάτια, αμπελώνες και κήπους, έτσι θα υπάρχουν και μέρη από τα οποία θα μπορούν να επωφεληθούν όλοι.
Εγκόσμιες ανησυχίες όπως η ζήλια, η ιδιοκτησία, η συσσώρευση αγαθών και
επειδή δεν θα υπάρχουν κακές συνήθειες
Στον παράδεισο, μπορούμε να πούμε ότι όλος ο παράδεισος είναι δικός μας. Όλα τα αρχοντικά και τα παλάτια είναι δικά μας. Δεδομένου ότι με ένα σχετικά λεπτεπίλεπτο σώμα θα είναι δυνατό να φτάσουμε σε πολλά μέρη ταυτόχρονα, να βρισκόμαστε σε πολλά μέρη ταυτόχρονα, θα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πολλά αρχοντικά και παλάτια.
Για παράδειγμα, δεν θα μοιραζόμασταν με κανέναν στον κόσμο το πουκάμισό μας, το οποίο δεν έχει μεγάλη αξία για εμάς, ενώ ίσως –
Χωρίς να θέλω να κάνω λάθος στην παρομοίωση.
– Μοιραζόμαστε τον Ήλιο, που σημαίνει τόσα πολλά, με όλους τους ανθρώπους, και κανείς δεν ζηλεύει τον Ήλιο.
Αυτό το παράδειγμα δείχνει ότι τα παλάτια και τα αρχοντικά που ο Κύριός μας, αν θέλει, θα μας χαρίσει, είναι ποικίλα και όλα είναι δικά μας. Θα μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε, όποτε θέλουμε, και να κάνουμε ό,τι θέλουμε.
Και βέβαια, θα μπορούμε να δούμε τα ονόματα του Κυρίου μας από τον Παράδεισο, χωρίς κανένα πέπλο. Πιθανότατα, κάθε ένα από τα περίπτερα θα είναι κατασκευές που θα μας τα δείχνουν με τον ωραιότερο τρόπο.
Σε αυτά τα θέματα που αφορούν το άγνωστο, ας αρκεστούμε σε όσα μας έχουν γνωστοποιηθεί από το Βιβλίο του Κυρίου μας και τον Αγγελιοφόρο Του (ειρήνη σε αυτόν), και σε θέματα που δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε,
“Ο Κύριός μας έκανε το σωστότερο και το καλύτερο για εμάς.”
, θα ήταν πιο σωστό να πούμε.
Μια σχετική με το θέμα παράδοση (χάντιθ) αναφέρει τα εξής:
“Σε κάποιους από τους κατοίκους του Παραδείσου δίνεται μια έκταση γης ίση με τον κόσμο· τους χαρίζονται εκατοντάδες χιλιάδες κάστρα και εκατοντάδες χιλιάδες χουρίδες.”
(βλ. Τιρμίζι, Παράδεισος: 17, Ερμηνεία της Σούρας της Ανάστασης: 2.)
Οι ευλογίες που αναφέρονται σε αυτό το χαντίθ δεν είναι μεταφορικές, αλλά αληθινές. Υπάρχουν δύο κύριες αιτίες που καθιστούν εύλογη την παροχή τόσων πολλών ευλογιών.
Πρώτον;
είναι η μη επιβολή ορίων στα συναισθήματα και τις ικανότητες που είναι εγγενείς στην ανθρώπινη φύση.
Από αυτή την άποψη, ο άνθρωπος είναι ένα τέτοιο θαύμα της θεϊκής δύναμης, που ακόμα και σε αυτόν τον φθαρτό κόσμο, σε αυτή τη σύντομη ζωή, και με δεδομένες τις ανάγκες ορισμένων από τις ανεπτυγμένες ικανότητές του, ακόμα και αν του δινόταν η εξουσία, ο πλούτος και οι απολαύσεις ολόκληρου του κόσμου, ίσως η απληστία του να μην χορταίνονταν. Αντίθετα, ένας άνθρωπος που, σε μια αιώνια κατοικία ευτυχίας, με απεριόριστες ικανότητες, με απεριόριστες ανάγκες και επιθυμίες, χτυπά την πόρτα μιας απεριόριστης θεϊκής χάριτος, είναι λογικό, δίκαιο και αληθινό να απολαμβάνει τις θεϊκές ευλογίες που αναφέρονται στις παραδόσεις.
Δεύτερον;
Η αιωνιότητα του παραδείσου και της ανθρώπινης ζωής στον παράδεισο είναι το ζητούμενο. Από την άποψη της αιώνιας ζωής, αυτές οι ευλογίες είναι απολύτως φυσιολογικές και λογικές. Διότι, όσο μεγάλος κι αν είναι ο αριθμός, είναι μηδέν μπροστά στην αιωνιότητα. Επομένως, αφού ο άνθρωπος θα απολαύσει αιώνια ζωή, η χορήγηση τόσων παλατιών και οπφών είναι απαραίτητη από πλευράς σοφίας και ελέους.
Επίσης, πολλοί
Ενδείξεις για την πληθώρα των χουριών στα εδάφια του Κορανίου και στα χαντίθ.
Υπάρχουν μερικά. Ας παρουσιάσουμε μερικά από αυτά ως παραδείγματα:
«Οι ευσεβείς βρίσκονται σε ασφαλές μέρος, σε κήπους και πηγές. Φορούν λεπτό μετάξι και λαμπερό ατλάζι και κάθονται αντικριστά. Έτσι τους έχουμε παντρέψει με τις γαζωμένες με μεγάλους μαύρους οφθαλμούς νύμφες.»
(Δουχάν, 44/54)
«Για τους ευσεβείς υπάρχει σωτηρία, επιτυχία, κήποι, αμπελώνες, συνομήλικοι με σφριγηλό στήθος και γεμάτα ποτήρια.»
(Νέμπε, 78/31-34)
“Αυτοί κάθονται αναπαυτικά στις καρέκλες τους, ζητώντας διάφορα φρούτα και ποτά. Και δίπλα τους, οι σύζυγοί τους, που δεν αφήνουν το βλέμμα τους να ξεφύγει από αυτούς.”
(με ντροπαλό βλέμμα)
υπάρχουν συνομήλικες καλλονές.”
(Σαδ, 38/51, 52).
“Εμείς, οι γαλανομάτηδες, χτίσαμε τα γραφεία για όσους δίνουν τα βιβλία από δεξιά.”
(αναδημιουργήσαμε)
Είναι παρθένες, αφοσιωμένες στους συζύγους τους και τις έχουμε δημιουργήσει όλες στην ίδια ηλικία.”
(Αλ-Ουακία, 56/35-38)
.
Πολλές από τις αισθήσεις και τις σκέψεις του ανθρώπου, κατά τη γέννησή του, βρίσκονται σε εμβρυακό στάδιο. Ο άνθρωπος αναπτύσσει και εκδηλώνει με την πάροδο του χρόνου αυτές τις εμβρυακές δυνάμεις, δηλαδή τις εξελίσσει. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην επιθυμία ενός παιδιού με ικανότητα ζωγραφικής και στην επιθυμία ενός ζωγράφου για ζωγραφική. Η φιλοδοξία και η βία, σε όποιο επίπεδο και αν βρίσκονται, δεν μπορούν να ικανοποιηθούν από αυτόν τον κόσμο.
Δηλαδή, τα συναισθήματα που υπάρχουν στον άνθρωπο, ακόμα και σε επίπεδο πυρήνα και δυναμικής, είναι πολύ φιλόδοξα και οι επιθυμίες τους είναι τέτοιες που περικλείουν τα πάντα. Η ένταση αυτών των συναισθημάτων είναι στην πραγματικότητα ένα σημάδι και μια ένδειξη της μεταθανάτιας ζωής. Ο κόσμος και ό,τι περιέχει είναι στενός για αυτά τα συναισθήματα, επομένως ο πραγματικός στόχος και η ικανοποίηση αυτών των συναισθημάτων είναι η μεταθανάτια ζωή. Γι’ αυτό, στα χαντίθ αναφέρεται ότι ακόμα και στον άνθρωπο με την χαμηλότερη θέση θα δοθεί ένας ιδιωτικός παράδεισος στο μέγεθος του κόσμου.
(βλ. Τιρμίζι, Παράδεισος: 17, Ερμηνεία της Σούρας αλ-Κιγιάμα: 2)
Υπάρχει μια συμμετρική αρμονία, συνοχή και αναλογία ανάμεσα στα απεριόριστα συναισθήματα και τις συσκευές που διαθέτει ο άνθρωπος και στις ατελείωτες και απεριόριστες ευλογίες του παραδείσου.
Η φύση του ανθρώπου είναι απλή και πεπερασμένη· αν όμως ο παράδεισος ήταν άπειρος και απεριόριστος, θα υπήρχε ασυμβατότητα. Αντίστροφα, αν ο παράδεισος ήταν απλός και πεπερασμένος, ενώ η φύση του ανθρώπου απεριόριστη και ατελείωτη, πάλι θα υπήρχε ασυμβατότητα. Για να υπάρξει αρμονία, η φύση του ανθρώπου πρέπει να είναι απεριόριστη και ατελείωτη, και ο παράδεισος άπειρος και ατελεύτητος.
Επειδή η φύση του ανθρώπου είναι απεριόριστη και αχαλίνωτη, ενώ ο κόσμος είναι πεπερασμένος και περιορισμένος, ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρει ικανοποίηση και ευτυχία σε αυτή τη ζωή. Αυτό αποδεικνύει την ύπαρξη ενός απεριόριστου και αιώνιου κόσμου.
Είναι παράλογο να υπάρχουν πινακίδες στο δρόμο που να δείχνουν μια πόλη, αλλά η πόλη να μην υπάρχει. Για παράδειγμα, υπάρχουν εκατοντάδες πινακίδες που δείχνουν την Κωνσταντινούπολη κατά μήκος του δρόμου, αλλά στο τέλος του δρόμου δεν υπάρχει Κωνσταντινούπολη.
Ομοίως, υπάρχουν χιλιάδες σημάδια που υποδεικνύουν την ύπαρξη της μετά θάνατον ζωής, αλλά η ίδια η μετά θάνατον ζωή δεν υπάρχει. Ο Θεός είναι ιερός και αθώος από τέτοια ανοησία.
Η αίσθηση της αιώνιας αγάπης στον άνθρωπο είναι μια πινακίδα που δείχνει τον παράδεισο, τον αιώνιο κόσμο.
Όλες αυτές τις αλήθειες, ο Μπεντιουζζαμάν Χαζρέτλερι τις εξηγεί με συνοπτικό τρόπο, με τη μορφή ερωτήσεων και απαντήσεων, ως εξής:
“Ερώτηση:
Στις ιερές παραδόσεις αναφέρεται ότι:
«Σε κάποιους από τους κατοίκους του Παραδείσου δίνεται μια έκταση γης ίση με τον κόσμο· τους χαρίζονται εκατοντάδες χιλιάδες κάστρα και εκατοντάδες χιλιάδες χουρίδες.»
Τι ανάγκη έχει ένας άνθρωπος από τόσα πράγματα, πώς είναι δυνατόν να τα έχει και τι σημαίνουν όλα αυτά;
“Απάντηση:
Αν ο άνθρωπος ήταν μόνο ένα άψυχο σώμα, ή ένα φυτικό ον που αποτελείται μόνο από στομάχι, ή μια περιορισμένη, βαριά, προσωρινή και απλή σωματική οντότητα και ένα ζωικό σώμα, τότε δεν θα άξιζε και δεν θα κατείχε τόσα πολλά κάστρα και τόσες πολλές παρθένες.«Αλλά ο άνθρωπος είναι ένα τόσο περιεκτικό θαύμα της θεϊκής δύναμης, που ακόμα και σε αυτόν τον φθαρτό κόσμο, σε αυτήν τη σύντομη ζωή, και εξαιτίας των αναγκών ορισμένων από τις ακόμα ανεκπλήρωτες επιθυμίες του, ακόμα και αν του δινόταν η εξουσία, ο πλούτος και οι απολαύσεις ολόκληρου του κόσμου, ίσως η απληστία του να μην χορταίνονταν. Ενώ, ένας άνθρωπος που σε μια αιώνια κατοικία ευτυχίας, με απεριόριστες ικανότητες, με απεριόριστες ανάγκες, με απεριόριστες επιθυμίες, χτυπά την πόρτα μιας απεριόριστης ευσπλαχνίας, είναι βέβαιο ότι θα αξιωθεί των θεϊκών δωρεών που αναφέρονται στις παραδόσεις, και αυτό είναι λογικό, δίκαιο και αληθινό. Και θα παρατηρήσουμε αυτήν την υπέρτατη αλήθεια με ένα τηλεσκόπιο αναπαράστασης.»
Δηλαδή:
“Αυτή η κοιλάδα είναι σαν κήπος, και παρόλο που κάθε αμπελώνας και κήπος της Μπάρλα έχει ξεχωριστό ιδιοκτήτη, κάθε πουλί, κάθε σπουργίτι, κάθε μέλισσα στην Μπάρλα, που έχει μόνο μια χούφτα τροφής για να φάει,
«Όλοι οι αμπελώνες και οι κήποι της Μπάρλα είναι ο τόπος αναψυχής και περιπάτου μου».
μπορεί να πει. Κατακτά τη Μπάρλα και την ενσωματώνει στην επικράτειά του. Η συμμετοχή άλλων δεν ανατρέπει αυτήν την απόφασή του.”“Κάποιος που είναι άνθρωπος, μπορεί να πει:
«Ο Δημιουργός μου έκανε αυτόν τον κόσμο σπίτι μου. Ο ήλιος είναι το φως μου, τα αστέρια είναι τα ηλεκτρικά μου, η γη είναι η κούνια μου, στρωμένη με χαλιά από λουλούδια.»
λέει, ευχαριστεί τον Θεό. Η συμμετοχή των πλασμάτων δεν αναιρεί την απόφασή Του. Αντιθέτως, τα πλάσματα κοσμούν το σπίτι Του, παραμένοντας ως στολίδια του οίκου.”“Άραγε, σε αυτόν τον στενό κόσμο, αν ένας άνθρωπος, από άποψη ανθρωπιάς, ή ακόμα και ένα πουλί, διεκδικούσε ένα είδος κυριαρχίας σε μια τέτοια τεράστια σφαίρα, και απολάμβανε μια τεράστια ευλογία, πώς θα μπορούσε να θεωρηθεί απίθανο να του χαριστεί μια ιδιοκτησία σε μια ευρεία και αιώνια κατοικία ευτυχίας, σε απόσταση πεντακοσίων ετών;”
“Όπως ακριβώς, σε αυτόν τον πυκνό, σκοτεινό, στενό κόσμο,
Όπως ο ήλιος μπορεί να αντανακλάται ταυτόχρονα σε πολλούς καθρέφτες, έτσι και μια φωτεινή οντότητα μπορεί να βρίσκεται ταυτόχρονα σε πολλά μέρη.
(Όπως αποδεικνύεται στο Δέκατο Έκτο Λόγο)
Για παράδειγμα, η παρουσία του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, σε χιλιάδες αστέρια ταυτόχρονα, τόσο στον Θρόνο του Θεού, όσο και στην παρουσία του Προφήτη, και στην παρουσία του Θεού, σε μια στιγμή· η συνάντηση του Προφήτη Μωάμεθ με τους περισσότερους από τους ακολούθους του στην Ανάσταση, σε μια στιγμή, και η εμφάνισή του σε αμέτρητα μέρη στον κόσμο ταυτόχρονα· η εμφάνιση των αβδάλων, ένα είδος μυστηριώδους αγίου, σε πολλά μέρη ταυτόχρονα· η εμπειρία των κοινών ανθρώπων να βλέπουν και να παρατηρούν πράγματα που διαρκούν ένα χρόνο σε μια στιγμή, σε όνειρα· και η επαφή και η αλληλεπίδραση όλων με πολλά μέρη ταυτόχρονα, με την καρδιά, την ψυχή και τη φαντασία, είναι γνωστά και αποδεδειγμένα. Επομένως, είναι λογικό ότι στον φωτεινό, απεριόριστο, ευρύ και αιώνιο παράδεισο, οι κάτοικοι του παραδείσου, με σώματα που έχουν την δύναμη και την ελαφρότητα της ψυχής και την ταχύτητα της φαντασίας, θα μπορούν να βρίσκονται σε εκατό χιλιάδες μέρη ταυτόχρονα, να συνομιλούν με εκατό χιλιάδες νύμφες και να απολαμβάνουν εκατό χιλιάδες είδη ευχαρίστησης. Αυτό είναι αντάξιο του αιώνιου παραδείσου και της απέραντης ευσπλαχνίας.
Είναι αλήθεια και πραγματικότητα, όπως το μετέδωσε ο Αξιόπιστος Πληροφοριοδότης (ειρήνη σε αυτόν).
Ωστόσο, αυτές οι τεράστιες αλήθειες δεν μπορούν να ζυγιστούν με την ζυγαριά του μικροσκοπικού μυαλού μας.
Η κατανόηση των ανώτερων εννοιών δεν είναι απαραίτητη για αυτό το μικρό μυαλό, διότι αυτή η ζυγαριά δεν μπορεί να σηκώσει τόσο βάρος.
(βλ. Ζιγιά Πασά, Τερκίμπ-ι Μπεντ· βλ. Νουρσί, Σοζλέρ, Εικοστός Όγδοος Λόγος)
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
– Στον Παράδεισο, η απόσταση μεταξύ δύο ανθρώπων είναι πεντακόσια (500) χρόνια…
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
