– Γιατί ο Θεός, γνωρίζοντας ότι οι ευπορότεροι δεν θα μοιραστούν τον πλούτο τους με τους λιγότερο ευνοημένους, έκανε κάποιους ανώτερους από άλλους; – Γιατί ο Θεός επέλεξε τον δρόμο της εξάρτησης του ενός από τον άλλον για την εξασφάλιση των αναγκαίων;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η μετάφραση του σχετικού στίχου έχει ως εξής:
«Ο Θεός έχει δώσει σε μερικούς από εσάς περισσότερα αγαθά και πλούτο από ό,τι σε άλλους. Αυτοί που έχουν άφθονα αγαθά δεν μοιράζονται τα πλούτη τους με τους δούλους και τους υπηρέτες τους, ώστε να φτάσουν σε ίσο επίπεδο. Πώς λοιπόν αρνούνται τις ευλογίες του Θεού και τα δικαιώματα που ο Θεός έχει πάνω τους;»
(Αλ-Ναχλ, 16/71).
Ο Θεός,
σχετικά με την επιβίωση/το βιοπορισμό
Δεν έδωσε ο Θεός επιπλέον πλούτο στους πλουσίους για να μοιραστούν τα αγαθά τους ισότιμα με τους φτωχούς. Αντιθέτως, η ύπαρξη πλουσίων και φτωχών, αφεντικών και εργατών, αυτών που βοηθούν και αυτών που έχουν ανάγκη βοήθειας, είναι μια πραγματικότητα που προβλέπεται από τη σοφία του Θεού. Ο Θεός είναι ο κύριος της ιδιοκτησίας, διαχειρίζεται την ιδιοκτησία Του όπως θέλει, κάνει όποιον θέλει πλούσιο και όποιον θέλει φτωχό. Ο πλούσιος οφείλει να είναι ευγνώμων για τον πλούτο του και να βοηθά τους άλλους, ενώ ο φτωχός οφείλει να είναι υπομονετικός με τη φτώχεια του.
Ο κύριος σκοπός του στίχου είναι να δώσει στους ειδωλολάτρες ένα ορατό παράδειγμα, δείχνοντας τους
-Να δείξουμε πόσο λάθος έκαναν με το να αποδίδουν θεότητες σε άλλους εκτός από τον Αλλάχ.
Μέσα από αυτό το παράδειγμα, ο Θεός σαν να λέει:
«Ω ειδωλολάτρες!
Βλέπετε ότι ο Θεός έχει δώσει σε μερικούς από εσάς περισσότερα αγαθά από ό,τι σε άλλους. Εσείς, λοιπόν, τους δούλους που έχετε κάτω από την εξουσία σας…
-στα αγαθά σας, στις θέσεις εξουσίας σας-
Πώς γίνεται να θεωρείτε ορισμένα πράγματα ισάξια με τον Αλλάχ, τον Δημιουργό του σύμπαντος, και να του τα αποδίδετε ως συντρόφους, ενώ δεν τα έχετε εξισώσει με τον εαυτό σας και δεν τα έχετε καταστήσει κοινά; Μπορεί να υπάρξει λογική σε κάτι τέτοιο;
Από αυτό γίνεται σαφές ότι η στίχος
«Πώς λοιπόν αρνούνται την ευλογία του Θεού, ενώ γνωρίζουν το δικαίωμα του Θεού επάνω τους;»
η τελευταία πρόταση του κειμένου, η οποία έχει ως εξής:
σχετικά με την επιβίωση/το βιοπορισμό
όχι, ούτε και για το ότι οι πλούσιοι δεν μοιράζονται τον πλούτο τους με όσους έχουν λιγότερα από αυτούς,
Είναι μια επίπληξη για την ασέβεια και την αχαριστία τους προς τον Θεό, που εκδηλώνεται με την πολυθεΐα.
Στο Ισλάμ
σχετικά με την επιβίωση/το βιοπορισμό
“το να ανοίγεται ο δρόμος για να ευχαριστεί ο δούλος τον δούλο”
Δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Διότι, σύμφωνα με το Ισλάμ, ο πλούτος δεν αποτελεί μέτρο τιμής. Οι πλούσιοι δεν είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες του πλούτου, αλλά διαχειριστές. Έχουν την υποχρέωση να διανέμουν ένα μέρος του πλούτου που τους έχει δώσει ο Θεός, εξ ονόματός Του, στους φτωχούς υπηρέτες Του. Εξάλλου, κάποιος που λαμβάνει μισθό από το κράτος δεν αισθάνεται υποχρέωση ευγνωμοσύνης προς τον φορέα ή την τράπεζα από την οποία λαμβάνει τον μισθό του. Διότι γνωρίζει ότι οι φορείς και οι τράπεζες δεν διανέμουν τα δικά τους χρήματα, αλλά τα χρήματα του κράτους, και είναι απλώς διαχειριστές.
Σε μια κοινωνία που έχει ανατραφεί με ισλαμική ηθική, ευγνωμοσύνη νιώθει αυτός που δίνει βοήθεια, όχι αυτός που την λαμβάνει…
“Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άποροι, πώς θα ευχαριστούσα για τον πλούτο μου;”
, σκέφτεται.
Η σχέση πλουσίου-φτωχού στο Ισλάμ δεν είναι μια σχέση ανωτερότητας-κατωτερότητας.
«Ο ανώτερος ανάμεσά σας ενώπιον του Θεού είναι ο πιο ευσεβής/ο πιο προσεκτικός στο να μην παραβεί τις εντολές του Θεού».
(Αλ-Χουτζουράτ, 49/13)
Στην παραπάνω στίχο, το μέτρο της υπεροχής έχει οριστεί με σαφήνεια.
Ναι, η ύπαρξη τάξεων στην κοινωνία αποτελεί σοφή αντανάκλαση της θεϊκής τάξης. Πέρα από την πνευματική δοκιμασία, η τάξη του κόσμου επιτυγχάνεται μόνο με την ύπαρξη τάξεων. Οι άνθρωποι, από τη φύση τους κοινωνικά όντα, είναι αναγκασμένοι να ζουν ομαδικά. Όλοι έχουν ανάγκη από τα πάντα, αλλά κανείς δεν είναι σε θέση να καλύψει όλες τις ανάγκες του. Γι’ αυτό, οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να ανταλλάσσουν τα προϊόντα τους. Για να γίνει αυτό, πρέπει να υπάρχουν διαφορετικοί τομείς. Κάποιος θα είναι υφαντουργός, κάποιος φούρναρης, κάποιος αγρότης, ώστε να καλυφθούν αυτές οι κοινές ανάγκες. Επίσης, κάποιος θα έχει εργατικό δυναμικό, κάποιος άλλος χρήματα, ώστε να χτίζονται σπίτια, να ιδρύονται αγορές, να λειτουργούν οι μεταφορές.
Στην πραγματικότητα, ο μεγαλύτερος πλούτος είναι η εργατική δύναμη. Χωρίς την εργατική δύναμη του εργαζόμενου, τι αξία έχει το χρήμα του εργοδότη; Άρα, στην ουσία, κανένας εργοδότης δεν είναι ανώτερος από κανέναν εργαζόμενο. Όποιος διαθέτει περισσότερες αρετές ανθρωπιάς, αυτός είναι ανώτερος και στις δύο ζωές.
Οι στίχοι του παρακάτω εδαφίου, που αποκαλύφθηκαν για να διδάξουν ορισμένους αμαθείς που δεν μπορούσαν να συσχετίσουν τη φτώχεια του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν) με το προφητικό του αξίωμα, ρίχνουν φως σε αυτό το θέμα:
«Μήπως αυτοί μοιράζουν τη χάρη του Κυρίου σου; Εμείς είμαστε που μοιράζουμε ανάμεσά τους τα μέσα βιοπορισμού τους σ’ αυτή τη ζωή, και Εμείς είμαστε που υπερέχουμε κάποιους από τους άλλους, για να δουλεύουν οι μεν για τους δε. Η χάρη όμως του Κυρίου σου είναι ανώτερη από ό,τι αυτοί συγκεντρώνουν.»
(Αλ-Ζουχρούφ, 43/32).
Κάθε αδικία που έχει συμβεί στην ανθρωπότητα -καθ’ όλη την ιστορία- οφείλεται στις ιδιοτροπίες των ανθρώπων. Το να αποδίδουμε αυτές τις αδικίες, που προέρχονται από ανθρώπινες αδυναμίες, στο Ισλάμ, είναι σημάδι ότι ο κόσμος έχει αναποδογυρίσει.
Είναι αδικία που φτάνει από τη γη στον ουρανό να καταδικάζεις τις δίκαιες διατάξεις του Ισλάμ με τις άδικες κρίσεις των ανθρώπων.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
