Ποια είναι η κατάσταση εκείνων που, φοβούμενοι την αδυναμία να αντιμετωπίσουν τις αμαρτίες τους σε αυτήν την ύστατη εποχή, τις πολύ βαριές καταστάσεις που τους έχουν συμβεί, τον θάνατο χωρίς πίστη, και τον φόβο να χάσουν την αιώνια ζωή, προφέρουν την ομολογία πίστεως και επιλέγουν την αυτοκτονία; Απ’ όσο γνωρίζω, λέγεται ότι καταλήγουν στην κόλαση, αλλά θα μπορούσα να λάβω πληροφορίες σχετικά με το αν η πρόθεση ή η προφορά της ομολογίας πίστεως αλλάζει το αποτέλεσμα;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Η αυτοκτονία είναι από τις μεγάλες αμαρτίες.
Από αυτή την άποψη, το γεγονός ότι οι τελευταίες λέξεις ενός ατόμου που αυτοκτονεί είναι η μαρτυρία της πίστης (Σαχάντα), δεν συγχωρεί την αμαρτία του. Είναι σαν να προσπαθείς να κερδίσεις την εύνοια του Θεού κάνοντας κάτι που ο Θεός έχει απαγορεύσει. Επιπλέον, δεν υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα ότι όποιος λέει τη μαρτυρία της πίστης θα πάει κατευθείαν στον παράδεισο.
Ο Μουάζ ιμπν Τζεμπέλ αλ-Ανσάρι (ρα) αφηγείται: Ο Προφήτης (σ.α.σ.) είπε:
“Όποιος πεθάνει με την τελευταία του λέξη να είναι «Λα Ιλαχέ Ιλλαλλάχ», θα πάει στον παράδεισο.”
(Αμπού Νταβούντ, Τζαναίζ, 20.)
Περιγραφή:
Οι ισλαμιστές μελετητές αναφέρουν αυτό και παρόμοια χαντίθ.
“Δεν υπάρχει θεός παρά μόνο ο Αλλάχ”
Δηλώνουν ότι η φράση αναφέρεται στη μαρτυρία της πίστης. Δηλαδή, αυτό που οδηγεί τον άνθρωπο στη σωτηρία δεν είναι μόνο η επιβεβαίωση της ενότητας του Θεού. Σε αυτό…
“Μωάμεθ ο Αγγελιοφόρος του Θεού”
πρέπει να περιλαμβάνεται και η φράση. Αυτά αποτελούν μια ολότητα, όπου είναι αδύνατο να διαχωρίσει κανείς το ένα από το άλλο.
Ο Μουναβί αναφέρει ότι, επειδή κατά τη στιγμή του θανάτου σβήνουν όλες οι εγκόσμιες και εγωιστικές επιθυμίες, η προφορά της λέξης “σάχιντ” θα είναι ειλικρινής και θα προέρχεται από την καρδιά, και γι’ αυτό θα γίνει αποδεκτή από τον Θεό.
Αυτού του είδους οι χαρμόσυνες προφητείες δεν απαιτούν την αναβολή της λατρείας ή της μετάνοιας.
Η ευσέβεια επιτάσσει την ειλικρινή και διαρκή προσφυγή στον Θεό.
Και τι τέλος μας περιμένει; Θα πεθάνουμε από φυσική γήρανση, με διαύγεια πνεύματος, ή μήπως ο θάνατος θα μας βρει απροσδόκητα, σε μια απρόβλεπτη στιγμή;
Σήμερα, πολλοί πιστοί, με την αφέλεια της νιότης, πέφτουν θύματα αυτού του πειρασμού του διαβόλου. Αναβάλλουν την προσευχή και τη μετάνοια για τα γεράματα. Λέγεται ότι η ειλικρινής μετάνοια και η προφορά της μαρτυρίας την τελευταία στιγμή αρκούν. Βλέπουμε πολλούς που αναβάλλουν με τέτοια λόγια, σαν τους μπεκτασήδες, να γίνονται θύματα απρόβλεπτων ατυχημάτων.
Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτού του είδους τα χαντίθ δεν εγγυώνται την αποφυγή της τιμωρίας που οφείλεται σε ελλιπείς θρησκευτικές υποχρεώσεις ή αμαρτίες που σχετίζονται με τα δικαιώματα των άλλων.
“Πηγαίνοντας στον παράδεισο”
εγγυάται. Η σουνιτική θεολογία δέχεται ότι ένας πιστός που έχει κάνει έστω και λίγο καλό, αφού υποστεί την τιμωρία του, θα πάει στον παράδεισο. Κάποιος που μπαίνει στον τάφο ως πιστός, δεν θα παραμείνει αιώνια στην κόλαση.
(Κουτούμπ-ι Σίττε, Καθηγητής Δρ. Ιμπραχίμ Τζανάν)
Κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες:
ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ…
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
