– Ο προφήτης μας λέει ότι δεν πρέπει να ανταποδίδουμε το κακό με κακό, αλλά δεν είναι αυτό που λέμε “οφθαλμός αντί οφθαλμού”;
– Για παράδειγμα, αν ο φίλος μας μας κοροϊδεύει, σπάει το στυλό μας ή μας χτυπάει, κλπ., δεν θα βρεθούμε σε δύσκολη θέση αν δεν του κάνουμε τίποτα;
– Μήπως θα βρεθούμε σε θέση κορόιδου, αν το πω έτσι;
– Αν εμείς δεν χτυπήσουμε, θα ξαναέρθουν και θα χτυπήσουν.
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Ας σημειώσουμε καταρχήν ότι,
“Ζ
Δεν υπάρχει ανταπόδοση κακού με κακό.
Η αφήγηση του χαντίθ έχει αμφισβητηθεί. Υπάρχουν εκείνοι που το θεωρούν αδύναμο, αλλά και εκείνοι που το θεωρούν αυθεντικό ή καλό. Για παράδειγμα;
– Ο δικαστής μετέφερε αυτήν την παράδοση και
“ότι αυτό πληροί τις προϋποθέσεις του Μουσλίμ”
το έχει αναφέρει. Ο Ζαχάμπι το επιβεβαιώνει επίσης.
(βλ. Χακίμ, αλ-Μουσταδρέκ, 2/66)
– Ο Χαϊσάμι αναφέρει επίσης αυτήν την αφήγηση του Χαντίθ:
«Στο σενέδ υπάρχει ο Ιμπν Ισχάκ. Αυτός ο άνθρωπος είναι μουδελίς, αλλά σίκα».
Με αυτόν τον τρόπο, υπαινίχθηκε ότι η αφήγηση είναι τουλάχιστον “αποδεκτή”.
(βλ. Majma’ al-Zawa’id, 4/110/h. no: 6536)
Ο Ιμάμ Νεβέβι επίσης αναφέρει αυτό το χαντίθ, το οποίο παραδίδεται από τους Ιμπν Μάτζε και Νταρεκουνί.
«χάσε»
ανέφερε ότι.
(βλ. Ναουαουί, αλ-Αρμπαϊν αλ-Ναουαουίγια, εξήγηση του 32ου χαντίθ)
Από αυτές και παρόμοιες εξηγήσεις γίνεται κατανοητό ότι η αφήγηση αυτού του χαντίθ είναι,
είναι έγκυρο ή αποδεκτό / δηλαδή, δεν είναι αδύναμο.
– Η θρησκεία μας ορίζει ότι κανείς δεν πρέπει να βλάπτει κανέναν. Αν παρ’ όλα αυτά κάποιος βλάψει,
Ο αδικηθείς δεν πρέπει να ανταποδίδει την αδικία με μια αντίστοιχη αδικία, επιδιώκοντας εκδίκηση.
Στο Χαδις
“Δεν υπάρχει ανταπόδοση κακού με κακό.”
Η πρόταση εκφράζει αυτό.
Ο Μουναβί, ερμηνεύοντας αυτό το χαντίθ,
όχι να ανταποδίδει το κακό, αλλά να συγχωρεί εκείνος που έχει υποστεί τη ζημιά.
αναφέρει.
Οι μελετητές αναφέρουν το εξής, το οποίο αναφέρεται στο χαντίθ:
Διράρ
στη λέξη
συμμετοχή
δηλαδή,
στην ύπαρξη της έννοιας του να βλάπτει ο ένας τον άλλον
τραβούν την προσοχή. Όταν αυτό απαγορεύεται,
Οποιος υφίσταται ζημία δεν πρέπει να βλάπτει τον άλλον, νομίζοντας ότι η εκδίκηση είναι δικαιολογημένη.
Αυτό που του αναλογεί.
Συγχωρεί, αλλά αν δεν συγχωρέσει, θα αποζημιώσει τη ζημιά με νόμιμους τρόπους.
Η διεκδίκηση των δικαιωμάτων μέσω αποζημίωσης δεν θεωρείται ζημιά για την άλλη πλευρά.
(πρβλ. Μουναβί, Φεϋζου’λ-καντίρ, 6/431)
– Υπάρχουν και μελετητές που ερμηνεύουν αυτό το χαντίθ ως εξής:
Που αναφέρεται στο χαντίθ.
«Darar = Ζημιά»
σημαίνει,
Στις διατάξεις, τις ποινές και τα μέτρα όπως η ανταπόδοση που προβλέπονται στη θρησκεία του Ισλάμ, δεν υπάρχει ποτέ ζημιά.
είναι να τονιστεί. Στην περίπτωση του ρήματος, η ρίζα είναι
«Διράρ»
η λέξη είναι,
είναι η προσπάθεια των ατόμων να βλάψουν αμοιβαία ο ένας τον άλλον.
Επομένως, η απαγόρευση αυτή στο χαντίθ δεν περιλαμβάνει, φυσικά, διατάξεις όπως η κίσα (ανταπόδοση) που προβλέπονται στο Ισλάμ. Διότι,
Η αρχή της ανταπόδοσης είναι ένας κανόνας που εγγυάται τη ζωή.
Γιατί κανείς που ξέρει ότι θα τον σκοτώσουν, δεν σκοτώνει άλλον.
«Στον αντίποινο υπάρχει ζωή για εσάς.»
(Αλ-Μπακαρά, 2:179)
Στο εδάφιο που αναφέρεται παραπάνω, υπογραμμίζεται αυτή η αλήθεια.
Στο Χαδις
«αμοιβαία ζημία»
είναι, αυτό που ο Θεός δεν διέταξε, αλλά αντιθέτως απαγόρευσε,
είναι μια αδικία που διαπράττεται χωρίς κανόνες, απροκάλυπτα, αυθαίρετα και με μια εγωιστική επιθυμία.
Για παράδειγμα:
Στο Ισλάμ υπάρχει η αρχή της ανταπόδοσης (κίσας). Δεν υπάρχει όμως βεντέτα.
Διότι
αντιποίνων,
είναι μια κύρωση που επιβάλλεται μόνο στον δράστη.
Βεντέτα
είναι ένας βάναυσος κανόνας ανομίας που στοχεύει όχι μόνο τον δράστη, αλλά και τους συγγενείς του. Κάποιος επιβάλλει τη δικαιοσύνη, ο άλλος γεννά την αναρχία και τη διχόνοια.
– Ένα σημαντικό σημείο που πρέπει να αναφερθεί σχετικά με αυτό είναι το εξής:
Όπως είναι απαγορευμένο να βλάψεις αδικαιολόγητα κάποιον, έτσι είναι απαγορευμένο και να βλάψεις κάποιον περισσότερο από όσο δικαιούσαι, όταν θέλεις να πάρεις εκδίκηση/να διεκδικήσεις το δίκαιό σου.
“
Αν πρόκειται να τιμωρήσετε, τιμωρήστε με το ίδιο μέτρο που σας φέρθηκαν. Αλλά αν υπομείνετε, να ξέρετε ότι αυτό είναι καλύτερο για όσους υπομένουν.”
(Αλ-Ναχλ, 16/126),
“
Η ανταμοιβή της κακίας είναι μια κακία ανάλογη με αυτήν. Αλλά όποιος συγχωρεί και επιλέγει τον δρόμο της ειρήνης, η ανταμοιβή του ανήκει στον Αλλάχ. Και Εκείνος δεν αγαπά τους άδικους.
(Σούρα, 42/40)
στις ακόλουθες στίχους/εδάφια:
«στην αρχή της αναλογικότητας μεταξύ εγκλήματος και τιμωρίας»
Επισημαίνεται ότι, αφού γίνει η υπόδειξη, όσοι υπομένουν και παραιτούνται από το δικαίωμά τους, όσοι συγχωρούν και χαρίζουν, είναι πιο ενάρετοι.
(πρβλ. Αμπντουλλάχ μπιν Σαλήχ αλ-Μουχσίν, Σαρχου’λ-αρμπαϊνέ’ν-Νεβεβίγιε, 1/63-64)
Από αυτό γίνεται σαφές ότι οι εκφράσεις στο χαντίθ δεν έρχονται σε αντίθεση με τον κανόνα της ανταπόδοσης που αναφέρεται στο στίχο.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
