Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
αποτελείται από τις ακόλουθες προτάσεις:
Βασίζεται σε δύο θεμελιώδεις αρχές που αποτελούν την ουσία των δογμάτων της πίστης και, συνεπώς, της θρησκείας. Η πρώτη τονίζει την υπεροχή και την ενότητα του Θεού, και η δεύτερη την προφητεία, η οποία διασφαλίζει τη σχέση Του με τους ανθρώπους.
Ο Ιμάμ Γκαζαλί, αφού σημειώνει ότι η πίστη πως δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός από τον Αλλάχ δεν αρκεί για την τελειότητα της πίστης, αναφέρεται στη σημασία της αποστολής του Προφήτη Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) και δηλώνει ότι η πίστη ολοκληρώνεται με την επιβεβαίωση της προφητείας.
Αυτό δείχνει ότι πρέπει να πιστεύουμε στην ύπαρξη και την ενότητα του Θεού, όπως το εξήγησε ο Αγγελιοφόρος (ειρήνη σε αυτόν).
Ο στίχος που αναφέρεται παραπάνω αποδεικνύει αυτή την αλήθεια.
ενώ,
Ομολογείται ότι δεν υπάρχει θεός άλλος από τον Αλλάχ και ότι ο Μωάμεθ (ειρήνη σ’ αυτόν) είναι ο δούλος και ο απόστολος του Αλλάχ. Αυτή η ομολογία σημαίνει την προφορική έκφραση μιας βεβαιωμένης γνώσης και πίστης.
Οποιος προφέρει την Σαχάδα (το μυστήριο της πίστης) γίνεται μουσουλμάνος και μέλος της ισλαμικής κοινότητας. Από εκείνη τη στιγμή, απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα που αναγνωρίζει η ισλαμική νομοθεσία στους μουσουλμάνους.
Η δήλωση της πίστης, η οποία έχει την ίδια φύση με τη δήλωση της ενότητας του Θεού, περιέχει τις δύο θεμελιώδεις αρχές του Ισλάμ, δηλαδή την ενότητα του Θεού και την προφητεία του Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν), και γι’ αυτό αναφέρεται σε ορισμένες πηγές ως
Αν και οι δύο αρχές δεν απαντώνται μαζί στο Κοράνι, η πρώτη αρχή αναφέρεται σε τριάντα επτά στίχους. Τρεις από αυτούς είναι τριάντα…
Ο δεύτερος όρος, δηλαδή
Σε ένα στίχο επίσης
Στο Κοράνι
Ο Προφήτης Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν) σε ένα χαντίθι, αφού περιέγραψε την πίστη με βάση τις έξι αρχές που αργότερα εκφράστηκαν ως “αμεντού” (πιστεύω),
Του Αποστόλου του Θεού
Τα χαντίθ σχετικά με την προσταγή της ενότητας του Θεού (κελιμέ-ι τεβχίντ) και την προσταγή της μαρτυρίας (κελιμέ-ι σεχάδετ) βρίσκονται σε διάφορα μέρη των σχετικών πηγών, κυρίως στα κεφάλαια περί πίστης και ενότητας του Θεού.
Στην πραγματικότητα, τέτοιοι ισχυρισμοί πηγάζουν από τις αμφιβολίες που τρέφουν οι οριενταλιστές σχετικά με το Κοράνι και την αποκάλυψη.
Είναι φυσικό να απαντώνται αυτές οι έννοιες και εκφράσεις και στις τρεις θρησκείες, δεδομένου ότι έχουν θεϊκή προέλευση. Ωστόσο, οι διαφορές που παρατηρούνται μεταξύ των θεϊκών θρησκειών σε αυτό το θέμα, αποδεικνύουν ότι το Ισλάμ, η τελευταία θρησκεία, δεν πήρε την ομολογία πίστεως και την ομολογία της μοναδικότητας του Θεού από τον Χριστιανισμό ή τον Ιουδαϊσμό, αλλά ότι οι προηγούμενες θρησκείες δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν την αρχική τους μορφή.
Μια άλλη αξίωση που προβάλλεται από τους οριενταλιστές είναι η θεώρηση της αποδοχής της προφητείας του τελευταίου προφήτη, η οποία αναφέρεται στις φράσεις “kelime-i tevhid” και “kelime-i şehadet”, ως αδυναμία.
Δεν είναι δυνατόν για το Ισλάμ, το οποίο ορίζει με σαφήνεια την θεϊκή και την ανθρώπινη φύση, να ισχυριστεί ότι η πίστη στην προφητεία υπονομεύει την αρχή της μονοθεΐας. Ο προφήτης είναι απλώς ένας ζωντανός οδηγός που εφαρμόζει στην πράξη τη θεωρητική δομή της θρησκείας.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
