Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
Στο Ισλάμ, η ατομική ιδιοκτησία είναι θεμελιώδης.
Συνεπώς, τα αγαθά που κάθε μέλος της οικογένειας κερδίζει ή κατέχει από πριν, του ανήκουν.
Οποιοσδήποτε θεωρείται νομικά ενήλικος έχει το δικαίωμα να αποκτά περιουσία και να διαχειρίζεται την περιουσία που αποκτά.
Μπορούν να δώσουν τα αγαθά τους στον πατέρα τους ή σε οποιονδήποτε άλλον με τη δική τους συγκατάθεση.
Σχετικά με αυτό το θέμα, η βασική αναφορά είναι το ακόλουθο ιερό χαντίθ:
Σύμφωνα με τον Ιμπν Μάτζα, ο οποίος το μετέφερε από τον Χαζράτ Τζαμπίρ, κάποιος άντρας…
«Ω Αγγελιοφόρε του Θεού! Έχω περιουσία και παιδιά. Ο πατέρας μου όμως θέλει να μου πάρει την περιουσία μου.»
όταν αναφέρεται ο Προφήτης μας (σ.α.β.)
«Εσύ και τα υπάρχοντά σου ανήκετε στον πατέρα σου.»
είπε. Οι μελετητές έχουν πει ότι αυτό το χαντίθ, το οποίο έχει διάφορες παραλλαγές, είναι αυθεντικό.
(βλ. Fethu’l-Barî, V/211-212; Tuhfetu’l-Ahvez-î Şamile, III/482)
Αγόρια και κορίτσια,
Αν ζουν στο ίδιο σπίτι με τους πατέρες τους και δουλεύουν μαζί, τότε και τα κέρδη τους είναι κοινά.
Αν ζουν χωριστά και εργάζονται χωριστά, τα αγαθά τους ανήκουν σε αυτούς. Διότι, αν τα κέρδη του παιδιού ανήκαν στον πατέρα, δεν θα είχε νόημα να τους δίνεται το ένα έκτο της κληρονομιάς σύμφωνα με το κληρονομικό δίκαιο.
Οι μελετητές, με βάση το εν λόγω περιστατικό, υποστηρίζουν ότι ένας πατέρας, όταν το έχει ανάγκη…
-χωρίς κακία και χωρίς σπατάλη-
από την περιουσία του παιδιού του, όσο χρειάζεται
-χωρίς την άδειά του/της-
είπαν ότι μπορεί να το πάρει. Αναφέρεται ότι αυτή είναι η άποψη της μεγάλης πλειοψηφίας των μελετητών.
(Φετχούλ-Μπάρι, ό.π.)
Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, το αναφερόμενο στο χαντίθ
“του πατέρα σου”
όπως μεταφράσαμε από το αρχικό κείμενο
«Λι Εμπίκε»
Η “Λαμ” στη λέξη δεν είναι για ιδιοκτησία, αλλά για άδεια. Δηλαδή, η έκφραση στο χαντίθ…
«το αγαθό ανήκει στον πατέρα»
δεν σημαίνει,
«Επιτρέπεται/είναι χαλάλ να το φάει»
Αυτό σημαίνει ότι ένα παιδί είναι υποχρεωμένο να δίνει τη δική του ζακάτ (ελεημοσύνη), και σε περίπτωση θανάτου, η διανομή της κληρονομιάς γίνεται με την προϋπόθεση ότι η περιουσία θεωρείται δική του, αποδεικνύοντας ότι η περιουσία δεν ανήκει στον πατέρα.
(βλ. Muşkilu’l-âsar-şamile, II/455; Tuhfetu’l-Ahfezî, agy).
Ωστόσο, εάν ο γιος συνάψει σύμβαση εταιρικής σχέσης με τον πατέρα του, τα κέρδη του μπορούν να καθοριστούν με βάση αυτή τη συμφωνία και σύμβαση. Για παράδειγμα, “τόσο από τα κέρδη μου ανήκουν στην εταιρεία, τόσο σε εμένα”. Εάν δεν υπάρξει μια τέτοια σαφής και ξεκάθαρη σύμβαση, τα κέρδη του γιου που εργάζεται με τον πατέρα του ανήκουν στον πατέρα και δεν θεωρούνται δικά του.
Εντούτοις, ο Προφήτης μας (ειρήνη σε αυτόν):
«Να φοβάστε τον Θεό και να είστε δίκαιοι με τα παιδιά σας!»
(βλ. Μουσλίμ, Χιμπέ, 13; Μπουχάρι, Χιμπέ, 13)
διέταξε και κάλεσε τους πατέρες να είναι σχολαστικοί όσον αφορά τα δικαιώματα των παιδιών τους.
Παρόλο που από ευγένεια και καλοτροχία δεν γίνεται ξεχωριστή συζήτηση, οι πατέρες σκέφτονται τον κόπο των παιδιών τους, υπολογίζουν το μερίδιο εργασίας τους και προσπαθούν να τους αποδώσουν τα δικαιώματά τους.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
