– Υπάρχει κάποιο χαντίθ ή στίχος του Κορανίου που να αναφέρει ότι η γυναίκα δεν υποχρεούται να ξοδεύει τα χρήματα που κερδίζει από την εργασία της για τον σύζυγό της ή την οικογένειά της;
Αγαπητέ αδελφέ/αγαπητή αδελφή,
«Ο Θεός έχει δώσει στους άνδρες το προνόμιο να είναι ανώτεροι από τις γυναίκες, και αυτό οφείλεται στο ότι οι άνδρες ξοδεύουν από τα πλούτη τους.»
(Νίσα, 4/34)
Στο εδάφιο αναφέρεται ότι η γυναίκα δεν είναι υποχρεωμένη να ξοδεύει τίποτα από την περιουσία της για την οικογένειά της.
Ο Προφήτης μας (ειρήνη σε αυτόν) επίσης
«Οι γυναίκες σας έχουν το δικαίωμα να λαμβάνουν από εσάς τροφή και ένδυση, ανάλογα με την κατάστασή τους».
(βλ. Αμπού Νταβούντ, Μανάσικ, 56; Ιμπν Ματζέ, Μανάσικ, 84)
ορίζοντας ότι η ευθύνη για τη διαβίωση της οικογένειας βαρύνει τον άνδρα, ο οποίος είναι ο επικεφαλής του σπιτιού.
Σύμφωνα με αυτό, η γυναίκα, αφού παντρευτεί και εγκατασταθεί στο σπίτι του συζύγου της, αφήνει τα πάντα.
Τα έξοδα για φαγητό, ρούχα και στέγαση βαρύνουν τον σύζυγο.
Αυτές οι ανάγκες ικανοποιούνται λαμβάνοντας υπόψη το κοινωνικό επίπεδο των συζύγων, χωρίς σπατάλη ή τσιγκουνιά.
Συνεπώς, στο Ισλάμ, η εργασία της γυναίκας δεν αποτελεί υποχρέωση όπως για τον άνδρα. Ωστόσο, εάν η γυναίκα επιθυμεί να εργαστεί, πρέπει να πληρούνται οι κατάλληλες και θεμιτές προϋποθέσεις και να υπάρχει η συγκατάθεση του συζύγου της. Αν όμως οι ανάγκες της δεν ικανοποιούνται, μπορεί να εργαστεί και χωρίς τη συγκατάθεση του συζύγου της.
Ο γάμος ”
κοινή ζωή
Αν υποθέσουμε ότι η γυναίκα κερδίζει χρήματα, φαίνεται λογικό να συμβάλλει στα έξοδα του σπιτιού. Ωστόσο, η θρησκεία μας δεν θεωρεί σωστό ο άνδρας να το θεωρεί υποχρέωση.
Για παράδειγμα, εάν ο σύζυγος δεν είναι σε θέση να συντηρήσει την οικογένεια λόγω σωματικών ή ψυχικών ελλείψεων ή δύσκολων οικονομικών συνθηκών, είναι καλή πράξη για τη γυναίκα να τον βοηθήσει, και αυτό αποτελεί αφορμή για αρετή και ανταμοιβή για εκείνη.
Πράγματι, ανάμεσα στους συντρόφους του Προφήτη, η Ζεϊνέμπ, σύζυγος του Αμπντουλλάχ μπιν Μεσούντ, είναι διάσημη για την οικονομική της συνεισφορά στην οικογένειά της, η οποία δεν επαρκούσε για τις ανάγκες της, μέσω της χειροτεχνίας και της τέχνης της. Μάλιστα, όπως αναφέρεται σε πηγές χαντίθ, μια μέρα έστειλε κάποιον στον Προφήτη (ειρήνη σε αυτόν) για να τον ρωτήσει αν θα λάβει αμοιβή για την οικονομική της συνεισφορά στην οικογένειά της, και η απάντηση του Προφήτη (ειρήνη σε αυτόν) ήταν η εξής:
«Ναι. Και μάλιστα, γι’ αυτόν υπάρχουν δύο αμοιβές: Μία για τη φροντίδα των συγγενών και μία για την ελεημοσύνη.»
(Μπουχάρι, Ζακάτ 48; Μουσλίμ, Ζακάτ αρ. 45-46)
Οι συμβουλές και οι ευαγγελίες του Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν) δείχνουν ότι η προτεραιότητα για την εργαζόμενη γυναίκα, όσον αφορά τη διαχείριση των χρημάτων της, είναι η οικογένειά της που βρίσκεται σε ανάγκη. Σε ένα άλλο χαντίθ, βλέπουμε ότι ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) ενέκρινε και ενθάρρυνε την συνεισφορά της Ζεϊνέμπ, συζύγου του Αμπντουλλάχ μπιν Μεσούντ, στην οικονομία της οικογένειας.
«Οι πιο άξιοι να τους δώσεις ελεημοσύνη είναι ο σύζυγός σου και τα παιδιά σου.»
(Αμπού Νταβούντ, Ζακάτ, 44; Ταλάκ, 19)
Συνεπώς, η γυναίκα μπορεί να συμβάλει στην οικονομία της οικογένειας χωρίς να είναι υποχρεωμένη, και αυτό είναι πολύ ευεργετικό για εκείνη.
Εν ολίγοις,
Εφόσον η υποχρέωση κάλυψης των αναγκών της οικογένειας βαρύνει τον σύζυγο, αυτός δεν έχει το δικαίωμα να κατασχέσει τα χρήματα της συζύγου του, ούτε να την υποχρεώσει ή να την αναγκάσει να συμβάλει στα έξοδα του σπιτιού. Η γυναίκα δεν είναι υποχρεωμένη να το κάνει και δεν υφίσταται τέτοια ευθύνη ή υποχρέωση. Ωστόσο, η γυναίκα μπορεί να συμβάλει στα έξοδα της οικογένειας με τη δική της ελεύθερη βούληση, χωρίς καμία πίεση.
Θεωρούμε σκόπιμο να επισημάνουμε με την ευκαιρία αυτή ορισμένα θεμελιώδη ζητήματα:
– Στο Ισλάμ, ο σύζυγος είναι ο επικεφαλής της οικογένειας.
Ωστόσο, η ηγεσία του συζύγου δεν είναι αυστηρή και σκληρή, σαν σχέση προϊσταμένου-υφισταμένου. Η οικογένεια είναι μια μικρή κοινωνία, μια κοινότητα· καμία κοινωνία και κοινότητα δεν μπορεί να διοικηθεί χωρίς αρχηγό. Η ηγεσία της οικογένειας προβλέπεται ως αναγκαιότητα αυτής της αντίληψης, και η έννοια αυτής της ηγεσίας γεμίζει με ευθύνες μέσα από την εμφάνιση της εξουσίας. Πράγματι, στο Ισλάμ, ο αρχηγός της οικογένειας θα συνεχίσει τη διοίκησή του, συμβουλευόμενος πρωτίστως τη σύζυγό του.
– Η εξασφάλιση των αναγκών της οικογένειας (διατροφή) εμπίπτει στη σφαίρα ευθύνης του συζύγου.
Σύμφωνα με το άρθρο 190 του Αστικού Κώδικα, ο σύζυγος μπορεί να ζητήσει από τη σύζυγό του να συμβάλλει σε κάποιο βαθμό στη διατροφή και στα έξοδα της οικογένειας. Ωστόσο, στο Ισλαμικό δίκαιο (που κατηγορείται ότι δεν προστατεύει τα δικαιώματα των γυναικών), ο σύζυγος δεν έχει τέτοιο δικαίωμα και η γυναίκα δεν υποχρεούται με κανένα τρόπο να συμβάλλει στα έξοδα της οικογένειας.
– Στο ισλαμικό οικογενειακό δίκαιο, η αρχή είναι ο διαχωρισμός των περιουσιών.
Επιτρέπεται επίσης η γυναίκα να είναι πλούσια και ο σύζυγός της φτωχός, και η πλούσια γυναίκα να δίνει ζακάτ στον σύζυγό της, εάν είναι απαραίτητο. Από την άλλη πλευρά, η ευθύνη για τη διαβίωση της οικογένειας ανήκει στον σύζυγο,
Η γυναίκα της οποίας ο σύζυγος είναι πλούσιος θεωρείται επίσης πλούσια και δεν επιτρέπεται να της δοθεί ζακάτ (ελεημοσύνη).
– Εάν η γυναίκα επιθυμεί να εργαστεί για να βγάλει τα προς το ζην
–
Χωρίς να παραβιάζω τα ισλαμικά όρια και κανόνες –
Έχει το δικαίωμα στην εργασία. Ωστόσο, η υποχρέωση της γυναίκας που ζει σε οικογενειακή ένωση να ζητά άδεια από τον επικεφαλής της ένωσης για να εργαστεί, επιβάλλεται από την ανάγκη διατήρησης της τάξης και της αρμονίας της ένωσης. Αν η γυναίκα σε μια οικογενειακή ένωση μπορεί να φεύγει από το σπίτι όποτε θέλει, να επιστρέφει όποτε θέλει, να βρίσκεται όπου θέλει και για όσο θέλει, αυτό θα οδηγήσει στη διάλυση της ένωσης. Η γυναίκα δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της ελεύθερο σε αυτό το θέμα, αλλά να θεωρεί υποχρέωσή της να ενεργεί με την άδεια του συζύγου της.
– Από όλα αυτά προκύπτει ότι η λήψη αποφάσεων με διαβούλευση είναι θεμελιώδης στη διαχείριση των οικογενειακών υποθέσεων.
Σε όσα θέματα διαφωνούν, ο σύζυγος και η σύζυγος επιλέγουν ο καθένας το δικό του.
“Διαιτητική Επιτροπή”
πρέπει να περιγράψουν τις διαφωνίες τους και να συμμορφωθούν με την δίκαιη απόφαση που θα ληφθεί. Φυσικά, μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις σε αυτά τα θέματα.
Με χαιρετισμούς και ευχές…
Ισλάμ μέσα από ερωτήσεις
Σχόλια
recephaksever
Και οι δύο, άνδρας και γυναίκα, εργάζονται. Όταν παντρεύονται, η γυναίκα επιθυμεί καθεστώς κοινοκτημοσύνης. Με αυτήν την επιθυμία της γυναίκας, ο αστικός κώδικας εξισώνει την υποχρέωση φροντίδας του σπιτιού και για τους δύο. Επίσης, τα εισοδήματά τους θεωρούνται κοινά. Τώρα, σύμφωνα με αυτήν τη σύμβαση του αστικού κώδικα που έγινε κατόπιν αιτήματος της γυναίκας, η γυναίκα πρέπει να συνεισφέρει στα έξοδα του σπιτιού από το εισόδημά της; Υπάρχει ευθύνη που προκύπτει από τη σύμβαση και όχι από τον γάμο; Αν οι διατάξεις του επίσημου γάμου και της σύμβασης του αστικού κώδικα είναι άκυρες, η κοινοκτημοσύνη της γυναίκας στα περιουσιακά στοιχεία του άνδρα θα είναι αμαρτία;
Επιμελητής
Από θρησκευτική άποψη, ο άνδρας οφείλει να καλύπτει τις βασικές ανάγκες της γυναίκας του μετά το γάμο. Η εργασία της γυναίκας δεν καταργεί αυτό το δικαίωμα. Σε περίπτωση διαζυγίου, έχει το δικαίωμα να λαμβάνει διατροφή κατά τη διάρκεια της περιόδου της ιδέτ (αναμονής).
Εάν με τη σύμβαση ο άνδρας και η γυναίκα έχουν συμφωνήσει να μοιράζονται τα έξοδα του σπιτιού, αν και θρησκευτικά η γυναίκα δεν είναι υποχρεωμένη, θα ήταν σκόπιμο να τηρήσει την υπόσχεσή της και να σεβαστεί τη συμφωνία που έχουν συνάψει.
ορίζονταςανοιξιάτικος
Οι συγκεκριμένες ερωτήσεις μου: Κοινωνική πρόνοια – Η εργασία της γυναίκας ανήκει σε εκείνη.
1- Πώς μπορεί να αξιολογηθεί, στο πλαίσιο του ισλαμικού δικαίου, η άποψη ότι σε χώρες με σύστημα κοινωνικού κράτους, όπως η Γερμανία, το εισόδημα μιας παντρεμένης γυναίκας ανήκει σε αυτήν και μπορεί να το διαχειρίζεται όπως θέλει χωρίς να ρωτήσει τον σύζυγό της, και ο σύζυγός της οφείλει να την συντηρεί, ακόμα και αν έχει εισόδημα;
2 – Επίσης, σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχει το ζήτημα της εξάρτησης της εργασίας της γυναίκας από την άδεια του συζύγου της, και αν το εισόδημα από την εργασία της ανήκει σε αυτήν, τότε σε χώρες όπως η Γερμανία, όπου χορηγείται κοινωνική βοήθεια, οι σύζυγοι με χαμηλό εισόδημα συνήθως δεν επιθυμούν να εργάζεται η σύζυγός τους. Διότι θα στερηθούν τη δυνατότητα να ζητήσουν άλλες παροχές και δεν θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν το εισόδημα της γυναίκας για τις οικιακές δαπάνες. Αυτό αποτελεί πρόβλημα σε χώρες όπως η Γερμανία.
3- Υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το εδάφιο 34 της Σούρας Νίσα αναφέρεται στο δικαίωμα της γυναίκας να εργάζεται και να διατηρεί τα δικά της εισοδήματα. Είναι θέμα ερμηνείας αν αυτό το εδάφιο ορίζει αυτό το δικαίωμα ή αν αποτελεί απλώς μια αναφορά. 4- Η εφαρμογή αυτού του εδαφίου και η μη εφαρμογή άλλων διατάξεων του ισλαμικού οικογενειακού δικαίου δεν αποτελεί επιλεκτική εφαρμογή των διατάξεων; Επιλέγεται μια ερμηνεία που εξυπηρετεί τον ενδιαφερόμενο, αλλά δεν λαμβάνονται υπόψη θέματα όπως ο γάμος, το διαζύγιο, η κληρονομιά και άλλα. Σε αυτή την περίπτωση, δεν θα έπρεπε να γίνονται αποδεκτά είτε όλα είτε κανένα από τα εδάφια;
(Στο γερμανικό και το τουρκικό δίκαιο δεν υπάρχει αντίστοιχο της αντίληψης ότι η γυναίκα έχει το εισόδημα που κερδίζει από την εργασία της – διότι τα εισοδήματα του συζύγου και της συζύγου εντός της οικογένειας είναι κοινά. Το οικογενειακό εισόδημα θεωρείται κοινό εισόδημα τόσο σε φορολογικό όσο και σε κοινωνικοπρονοιακό πλαίσιο – Στη φορολογική δήλωση, ο σύζυγος και η σύζυγος δεν υποβάλλουν ξεχωριστή δήλωση, αλλά κοινή. Σε περίπτωση αίτησης κοινωνικής βοήθειας, εάν το άτομο είναι παντρεμένο, δεν μπορεί να υποβάλει ατομική αίτηση, η κοινωνική βοήθεια χορηγείται εάν υπάρχει έλλειμμα μετά τη συγκέντρωση των εισοδημάτων και των δύο συζύγων.)
Επιμελητής
– Με βάση την ερμηνεία του 34ου στίχου της Σούρας Νίσα, όπου αναφέρεται ότι οι άνδρες είναι «καββάμ» (προστάτες) των γυναικών λόγω της δαπάνης τους από τα περιουσιακά τους στοιχεία, έχει συναχθεί το συμπέρασμα ότι ο άνδρας έχει την υποχρέωση να καλύπτει τις βασικές ανάγκες της συζύγου του. Αυτή είναι η γενική άποψη.
– Εάν, όπως συμβαίνει στη Γερμανία, η γυναίκα υφίσταται μείωση του εισοδήματός της ή εμποδίζεται να λάβει οικονομική στήριξη λόγω των αποδοχών του συζύγου της, και ο σύζυγος αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες στην οικογενειακή διαβίωση εξαιτίας αυτού, τότε η γυναίκα υποχρεούται να συνεισφέρει από το δικό της εισόδημα για την υποστήριξη του συζύγου της. Στην περίπτωση που αναφέρετε, η γυναίκα με εισόδημα έχει την υποχρέωση να συμβάλλει στην οικογενειακή οικονομία.
Δεχίμ
Αν μια γυναίκα έχει πλουτίσει δουλεύοντας, ζει με τους γονείς της και δεν έχει παντρευτεί ποτέ, τα χρήματά της θεωρούνται περιουσία του πατέρα της; Αν οι γονείς της δεν έχουν ανάγκη από τα χρήματα της κόρης τους, η περιουσία της κόρης ανήκει στον πατέρα της;
Επιμελητής
Τα ενήλικα παιδιά έχουν το δικαίωμα να διαχειρίζονται τα δικά τους έσοδα και έξοδα. Οι γονείς δεν έχουν υποχρέωση να τους δίνουν χρήματα, εκτός αν οι ίδιοι βρίσκονται σε ανάγκη.
Άντεμ Γκράντσον
Ας με συγχωρέσει ο Θεός αν κάνω λάθος:
Η γυναίκα θα κερδίζει όσο και ο σύζυγός της, θα είναι ανεπαρκής στα κύρια καθήκοντά της στο σπίτι, μετά θα λέει ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να φροντίζω τα παιδιά και να κάνω τις δουλειές του σπιτιού, μετά θα λέει ότι τα χρήματα που κερδίζω είναι δικά μου, δώσε μου χαρτζιλίκι, αγόρασέ μου ρούχα κλπ. Δηλαδή, η γυναίκα θα δίνει ελεημοσύνη στον δυστυχισμένο σύζυγό της, ο οποίος έχει καταστραφεί ενώ εκείνη συσσωρεύει πλούτο, και ο σύζυγός της θα είναι πολύ χαρούμενος και θα συνεχίσει να φροντίζει τη γυναίκα του, η οποία του δίνει ελεημοσύνη και του λέει ότι είναι υποχρεωμένος να φροντίζει εμένα και τα παιδιά μας δουλεύοντας σαν σκλάβος.
Αυτός ο κύκλος δεν άφησε ούτε μια τρίχα άσπρη στο κεφάλι μου. Δυστυχώς, αυτή η ελευθερία καταχράται τόσο πολύ, που η γυναίκα δεν συνειδητοποιεί καν ότι έχει γίνει ένα εγωιστικό άτομο, απομακρυσμένο από τα κύρια καθήκοντά της απέναντι στην οικογένειά της. Και μετά ισχυρίζεται ότι αυτά τα δικαιώματα της δόθηκαν από το Ισλάμ. Εγώ δεν πιστεύω ότι το Ισλάμ θα επέτρεπε την δυστυχία της μιας πλευράς για την ευημερία της άλλης στην οικογένεια, και αυτή την αδικία.
Επιμελητής
Αναφέρεται ότι η εργασία της γυναίκας εξαρτάται από την έγκριση του συζύγου της. Επομένως, ένας σύζυγος μπορεί να μην δώσει άδεια εργασίας σε μια γυναίκα που παραμελεί εντελώς το σπίτι και τα παιδιά της.
Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους και καταχρώνται τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους. Η θρησκεία, αν δίνει κάποια δικαιώματα, επιβάλλει και ευθύνες. Επομένως, το πρόβλημα δεν πηγάζει από τη θρησκευτική διάταξη, αλλά από την έλλειψη συνείδησης της ευθύνης του ατόμου. Δεν είναι συνηθισμένο για μια γυναίκα και έναν άνδρα με υγιή λογική να συμπεριφέρονται εγωιστικά με τρόπο που θα δυσαρεστήσει τον/την σύζυγό τους και τα παιδιά τους.
