نمی‌توانم عبادت‌هایم را به جا بیاورم، مثل قبل آرامش ندارم، چه کار باید بکنم؟

برادر/خواهر گرامی ما،

مهمترین منبع ناآرامی، افسردگی و استرس با این عبارات زیبا به ما عرضه شده است:

این به معنای هدف از ساختن چیزی است. هدف از آفرینش چشم، دیدن است… اگر بخواهید از آن برای کنترل طعم‌ها استفاده کنید، به آن ابزار آسیب می‌رسانید و ناراحت می‌شوید.

کسانی که هر احساس و عاطفه خود را در چارچوب رضایت و در مسیر درست به کار می‌برند، در این دنیا نوعی زندگی بهشتی را تجربه می‌کنند.

روح کسانی که خود را برای سعادت ابدی در سرای آخرت آماده کرده‌اند و با درس‌هایی که از قرآن آموخته‌اند، این زندگی دنیوی را به عنوان یک بازی و سرگرمی می‌دانند، در برابر هر مصیبتی استوار و پابرجا است. اگر قرار باشد در این صحنه دنیا نقش فقیر را بازی کنند، آن را به بهترین نحو ایفا می‌کنند. هنگام بیماری، به خوبی ناله و زاری می‌کنند. در تراژدی، اشک از چشمانشان سرازیر می‌شود. اما چون هرگز از یاد نمی‌برند که در حال بازی هستند، شادی و غمشان بسیار محدود است؛ به اندازه اقتضای بازی.

تلاش‌های او برای آن شهر است. سعادت و عذاب آن شهر ابدی است… کسی که از این آگاه است و به راز آن پی برده است، در سختی‌های زودگذر دنیای فانی غرق نمی‌شود.

او می‌داند که در همه چیز محدود است و زیر بار غم‌های بی‌حد و حصر نمی‌رود و آن‌ها را بر روح خود تحمیل نمی‌کند. دوستانش را به خدای صاحب رحمت و احسان بی‌نهایت می‌سپارد و دشمنانش را نیز به عدالت بی‌نهایت او واگذار می‌کند.

او روح و جسم خود را امانت می‌داند؛ نه خود را به زحمت می‌اندازد و نه اجازه می‌دهد دیگران او را به زحمت بیندازند. اما در زمینه‌هایی که از توان و قدرتش فراتر است، برای آنکه بتواند این امتحان دشوار را به آسانی پشت سر بگذارد، به پروردگارش پناه می‌برد. و در نهایت، با رضایت به تقدیر او، آرامش می‌یابد. به جای ترسیدن از دنیا، اهل دنیا و سختی‌های این جهان، از خالق آن‌ها می‌ترسد و به او پناه می‌برد.

(ترسان)

همانند هر خیری، آرامش قلب نیز در دست اوست. اگر به درستی به این ایمان داشته باشیم، از سرگردانی در درگاه دیگران رها شده و هرچه را که به دنبالش هستیم، در درگاه رحمت پروردگارمان خواهیم یافت.

و نسخه ای از استاد بدیع الزمان:

با سلام و دعا…

اسلام در پرتو پرسش‌ها